Tony 'The Gentleman' Li and black water rafting

Tony 'the gentleman' Li

En daar ging ik op weg naar het volgende avontuur. Na een innig afscheid met Sebastian (Bart en Jeanette bedankt voor jullie reisjournaal, ideaal voor mensen te krabbelen) en een innig weerzien met mijn nu schone wasgoed was het tijd om Tony op te halen. Hij verbleef in het stadsdeel Glen Innes van Auckland en we hadden afgesproken bij het treinstation aldaar. Nou moet je weten dat de treinen in Nieuw Zeeland, qua gebruikersgemak zogoed als niks voorstellen. In de grote steden, als er al een spoor ligt, wordt er nog wel spoor :D adisch gebruik gemaakt van het net, maar zeg een trip met de trein van Auckland naar Wellington, kost je 12 uur en klauwen vol geld. Vergelijking, met de auto ben je der in maximaal 9 uur en benzine kost hier 67 eurocent per liter. Schapen maken nog wel het meest gebruik van de rails. Een rit zonder navigator en zonder kaart en het is me toch gelukt, hoezee. Samen reden we naar de stad Hamilton, de stad die ik eerder had overgeslagen en gingen op ontdekkingstocht. Zoals vele gidsen al vermelden is Hamilton, being an inland city with no specific beauty going for it, like stinky Rotorua has its vulcanics geisers and Taupo has its lake, een stad die je niet hoeft te bezoeken. Maar ik wil elke centimeter in me opnemen, ook al slaan toeristen ze normaal gezien over. Juist dan. En Hamilton is aan het knokken om op de kaarten te komen. Met een prachtige rivier kronkelend door de stad (al is dat niet bijzonder bijzonder) en jonge artgallerijen die als paddestoelen omhoog schieten, is het zeker geen slapende stad. Het heeft zelfs een standbeeld van de biseksuele alien uit 'the rocky horror picture show' omdat de schrijver uit nieuw zeeland komt en hier in deze stad zijn inspiratie vond om de rockopera over hitsige aliens te schrijven. Inspiratie komt van ver...

Gegeten in een bakehouse waar alle vlaggen van de wereld burgers die daar ooit hebben gegeten hangen, BEHALVE die van Holland, wel de dutch antilles, kyrgystan, vaticaanstad en luxemburg...

Na een fax richting de rabobank voor een nieuwe pincode op naar Cambrigde. Geen gein, die hebben ze hier ook. Bekend om zijn paarden en Engelse uitstraling.

Na even rondgereden te hebben in de omgeving vonden we een prachtige spot aan het stuwdammeer, net voordat je over de dam rijdt. Met picknicktafels. Onzichtbaar vanaf de weg. Een heerlijke nacht doorgebracht aldaar en in de ochtend natuurlijk de ijsselmeer douche nemen, als een echte bikkel.

Tony, mijn trouwe navigator en lonely planet doorspitter, vond een prachtige natuurwandeling van een uur of 2 heen en dezelfde tijd terug, genaamd maungatautari ecological island. Een landlocked vulkaan met een pest proof fence om de natuur alle kans te geven. Het uitzicht moest prachtig zijn en er zouden wilde kiwivogels te vinden zijn. Na een hel van een beklimming kwam de anticlimax uit de mouw, een vlak stuk land op de top van een paar meter met een bank, een wigwam constructie met namen erin gekrast en zelfs op de top van die constructie kon je niet over de bomen heen kijken.

Grom. That's New Zealand for yah. Bouwen een prachtig pad omhoog en vergeten het einddoel. Maken een prachtig natuur fenomeen bereikbaar voor iedereen, maar vergeten acurate roadsigns ernaartoe te plaatsen.

Bezweet en wel namen we een duik in het stuwmeer en vervolgden onze weg naar de volgende lokatie. Maar niet voordat ik een enorme haffel allergie pillen en bugspray had ingeslagen. Werkelijk alle insecten, inclusief de sandflies lusten me rauw en de hayfever is hier dubbel zo sterk als thuis. Lang leven de ecologische pharmacy. 1 van de beste fish and chips gehad hier voor zo goed als niks! Ook maar een dode hoekspiegel gekocht bij de supercheap autoshop, veiligheid voor ahum alles.

Ik bevind me terug in stinky town, genaamd Rotorua. Er waren enkele zaken nog niet ondernomen door mij hier, die je MOET doen als je daar bent, dus ik stapte uit mijn beklaagdebankje en ging ze ondernemen. Erg zwaar allemaal. Moesten we helemaal naar een spa-resort rijden en helemaal omkleden en helemaal in die 7 baden klimmen en helemaal niemand die ons hielp. Zwaar, maar als echt bikkel, heb ik het overleeft. 2 Hollandse gasten met een zwaar brabants accent waren mij zogezegd aan het 'keuren', ervanuitgaande dat ik ze toch niet kon verstaan. Alle vrouwelijke vleeswaren gingen door de keuring en het resultaat was verrassend. Ik had ze om een foto moeten vragen en moeten kijken hoe ze zouden reageren.

s'Avonds de Engelse tuinen bezocht met een videoprojectie van fonteinen die uit de muren leken te komen. De volgende dag het andere uitgestelde bezoek afgehandeld, het bezichtigen van de rainbow springs, een combinatie van een natuurpark en een nationale dierentuin. Hier kreeg ik mijn 2e kans om een kiwivogel in levende lijve te zien. En of, hyperactief liep Aih door haar reservaat heen, zodat je prachtig de kans had om haar te bewonderen. Ergens wel jammer dat het nachtdieren zijn, foto's kun je der niet van maken.

2 nachtjes in Rotorua was wel weer genoeg voor de neusgaten en dus reden we door naar Taupo,terug naar mijn vertrouwde stekje aan het meer. Onze nieuwe missie: Orakei Korako. Een prachtig natuurpark wederom. We ontmoetten daar een ouder echtpaar die verlegen om een praatje zaten. Het bleek hun 50e huwelijksdag vandaag! Het kan dus ook buiten Asten gebeuren:D Genoeg natuurschoon waar Joke genant in kan vallen (ja..), op naar Te Kuiti, desheering capital of the world, zoals ze zichzelf noemen. Een reusachtig standbeeld (zie foto) laat zien waarom. Veel kleine stadjes hier hebben een soort van gimmick om zichzelf te distancieeren van de rest. Voor dit stadje was het de lijst van kampioen schaapscheerders, de lokale helden, die de toeristen moest binden. Verder was het een echt hillbilly stadje. Maar ze hadden wel een breakfast at tiffany's, jummie! En met jummie doel ik niet alleen op het eten :D

En dan was het eindelijk tijd om naar Waitomo te gaan. de dag waarna ik uit had gekeken en waarvoor ik ook angst had. Waitomo heeft meer dan 470 natuurlijke ondergrondse grotten waar je in kunt gaan en deze dag daalde wij af in 1 van deze grotten. Eerst 30 meter abseilen de grot en het water in, dan door de meest nauwe spelonken kruipen, soms zo nauw dat je der hulp bij nodig had. En black water rafting, op een autoband het wilde koude grot water afrazen. KICKEN! Als toetje mochten we zelf de grot uitklimmen, met een safety cord uiteraard. Gelukkig maar, want voor 1 verschrikkelijke seconde waren al mijn ankers los van de grot. Gelukkig kon ik mezelf opvangen op de slipperige wand en kwam ik stuiterend van de adrenaline boven. Voor Wouter, ik weet nou hoe Ellie zich voelde, hangend aan die wand.. Onze 4 Canadese reisgenoten waren deze dag allen 25 jaar getrouwd en vierde het in stijl moet ik zeggen. Een 6 weken durende trektocht door Nieuw Zeeland op de motor met veel trillrides.

Deel 2 coming soon!

Reizen met Irina en Sebastian

Naar Te Pueta geweest in Rorotua, een vulkanisch, door maori gerund natuurpark(stinkt naar zwavel, natte dag) Irina verloor bijna der camera, mijn engel bleef achter in Rotorua en wordt nu naar Auckland verzonden.

Mijn hopelijk laatste grote uitgave, ik heb nu een dikke verzekering voor alles wat los en vast zit in het verkeer. Omdat ik een jaar verblijf hebben me ze de verzekerings status van een resident gegeven wat heeeeeeel veel geld scheelt. Voorbeeld: ik betaal tussen de 300 en 400 dollar. Een half jaar verzekeren als buitenlanders kost 1100 dollar. Jippie.

Toen op naar Taupo en zijn beroemde en gigantisch grote lake Taupo. Een hele mooie plek aan het meer gevonden waar we dachten te mogen staan en te overnachten (met toiletten) bleek niet helemaal waar te zijn maar niks aan de hand, simpel een berichtje onder de ruitenwisser zonder verdere kosten. Wat een heerlijke wereld. je wordt wakker, wat gebroken omdat er nog 2 mensen in de bus slapen, je doet je bikini aan gooit eco shampoo in je haar en springt zo het koude schone meer in. Heerlijk!

Op naar de Zorbing experience. Een hele stap voor Joke 'die al moet kotsen als ze naar een schommel kijkt'. Wil je ervaren hoe het is in een wasmachine te zitten, niet te weten wat boven of onder is en adrenaline hebben waardoor je tegen het plafond stuiert. DOEN

De volgende dag luieren luieren luieren. jummie ff een mp3 casseteband kopen... Wat is het leven toch mooi. Een koelbox is ook handig, ai ai the warehouse is verleidelijk voor mensen met een krap budget.

En toen brak de dag aan dat Sebastian en Irina gingen skydiven. Irina heeft nooit een krimp gegeven, maar Sebastian begon hem op het einde toch wel te knijpen. Na de perfecte landingen van beiden stuiterde ze pretty much door de bus heen. Nog onder invloed van adrenaline werden ze ineens stil en starend in de verte. Prachtige dag om te springen, maar niet voor Joke die nog steeds aan haar 'ik spring uit niks wat nog perfect werkt' principe vasthoudt.

We gaan Fraser, Sara en Elisabeth opnieuw ontmoeten. We gaan namelijk samen een trektocht van 2 dagen ondernemen. Naar een piepklein plaatsje gereden en daar aan het water overnacht (na een heerlijke nacho maaltijd). Echter voordat we daar arriveerden, had ik per ongeluk een pak sigaretten van Sebastian weggegooid. Dus wij terugracen, gelukkig net in die ene prullenbak gegooid die nog niet geleegd (of gevuld) was. Ineens roept Irina, aaaah nein, schiss, meine bikini! Die had ze op het dak gelegd om te drogen en vergeten eraf te halen. Geen nood, Joke wist nog precies hoe we gereden waren, al was dat best ver. En na een kilometer of 3 vonden we de eerste aanwijzing, de bikinitop. Yes! De bikini bottom is zwaarder van materiaal (going into CSI mode), dus die had het waarschijnlijk langer volgehouden op het dak. Nadat we serieuze plannen hadden voor Irina om als omgekeerde topless dame het strand op te gaan, zag mijn linkeroog iets in de verte. Is het een dode possum (nee Michiel) het was de bikini bottom. Nu snap ik waarom Spongebob daar woont! En nu is ook verklaard waarom er zovaak kleding stukken op de weg liggen.

En dan de dag die Joke kan vervloeken en vereeren: De Tongariro Crossing. 19,6 km klinkt niet als veel in vergelijking met een kennedymars. Maar wij kennen dan ook geen bergen die bijna verticaal gaan, slipperige rotsen, 28c op je harsens en een volle bepakking omdat je midden op de berg de nacht gaat doorbrengen. En mam, openbare toiletten hebben ze in Nieuw Zeeland genoeg, echter niet op de crossing. dus gewoon Rambo stijl. Lang verhaal kortgemaakt (en de crossing op mijn le coq's gedaan) 10 minuten voor pikdonker kwamen we bij de berghut aan. We hadden ervoor betaald, maar het is het principe, first come, first serve. En de hut was meer dan overvol. Geen probleem, een paar spare matjes gepakt, al je kleding aan, in je slaapzak en op de veranda in een prachtige heldere nacht met zijn allen tegen elkaar aan onder de blote sterrenhemel geslapen, midden in 1 van de mooiste natuurgebieden ter wereld. JAWEL, ik heb geluk aan mijn kont.

Dan een bijna dood ervaring op de weg terug. Een of andere stomme toerist (ik deel mezelf alniet meer in als toerist automobilist) bleek aan de verkeerde kant te rijden, terwijl we net uit een haarspeld bocht naar beneden kwamen. Een simultaan gil van zowel Irina, Fraser en mij was het gevolg. In die ontzettend korte beslissingstijd ging er het volgende door mijn hoofd: SHIT.. wat nu wat nu, als ik uitwijk, doet zij misschien hetzelfde en dan crashen we, als ik uitwijk kan er ook een andere tegenligger komen en dan crashen we, als ik vol in de rem ga, slip ik en dan crashen we. Er bleef simpelweg maar een optie over. Geleidelijk remmen en ervanuitgaan dat de ander gaat corrigeren. Deze beslissing nam ik nadat ik een blik in de auto van de ander had geworpen en haar reactie op haar gezicht (ja het was een zij) had gezien. Ze deed wat ze moest doen en trok met een wit gezicht het stuur naar de goede kant van de weg. Fraser was helemaal van de kaart (wij ook, maar anders). Als een local was dit zijn allereerste ervaring met een roekeloze toerist. Haha.

We moesten op tijd terug zijn omdat Irina moest vliegen naar Singapore. we brachten haar netjes 90 minuten voor de vertektijd binnen, namen afscheid en reden terug naar huis, verlangend naar een douche. 2 uur later ineens een facebook melding dat Irina haar vlucht gemist had. Wat?! Dat kan niet, we hebben haar op tijd afgezet! Omdat de incheck balie 5 minuten voordat Irina arriveerde gesloten was. Nou vraag ik je... Haar weer opgehaald en 2 dagen later is ze uiteindelijk toch naar Singapore gevlogen. Emiraten, nooit mee vliegen!!

Hehe, ff rust. Paul loopt binnen: 'Wordt daar iemand's auto weggesleept?' NEEEEE!! mijn huis op wielen, rennen rennen rennen. Meneer meneer niet slepen, ik ben der! Slepen? Ik kom een auto brengen... PHIEUW.

Fraser heeft zijn A+, hij kan dus op voor medical school. Gefeliciteerd!

Tony ontmoet, hij is mijn UK travelpartner voor de komende 17 dagen. Laatste nacht voor het huis van Sebastian dan vertrekken we.

Nog snel uitgenodigd voor een avondje artfartie dansfilm kijken met bisseksuele dames, datvind je vast leuk Joke, doen... hmmm okay dan. Eerste half uur van dit bezoek aan vreemden stond in het teken van de coming out van 1 van de dames (28 jaar) tegenover haar ouders eerder die dag. Akward...:D

Ik loop een weekje achter met mijn verhalen omdat ik momenteel door een internet en telefoon bereikloos gebied in het zuidwesten reis. Update van de afgelopen week met Tony komt heel snel!

Dikke kus

Joke

Waar waren we gebleven... en Xena..

Waar waren we gebleven?

Mijn 2e couchsurf host. Dat was Gretchen en haar man Gunter. Ze kwam me heel lief ophalen met de autoen nam me mee op expeditie door een gigantische supermarket. Sommige Amerikaanse trekjes in het koopgedrag zijn hier zichtbaar, vooral in de inmensheid van de supermarktgebouwen. Ze hebben hier een genialiteit aan groente en fruitkeuze. De Kumara bijvoorbeeld, een paarse sweet potatoe die hier erg populair is (google hem maar eens). Granat Apples en Custard Apples, ik ben er verliefd op.Heerlijk zoeten toch zo verfrissend met net dat beetje bittere om het dorstlessend te houden. En vergeet de Vegemite en Marmite niet. Gretchen en Gunter hebben 3 dagen lang voor me gekookt, ze stonden derop, omdat ze van koken houden en het leuk vinden voor gasten te zorgen. Ik mag zeker niet klagen. Nadat mijn busje afgeleverd was voor'ons' huis (helaas was de dvd speler niet meer aanwezig) met gordijntjes en de hele rataplan, heb ik een testnacht geslapen in de bus. Heerlijk geslapen! Maar toen kwam de grote opgave, mijn eerste rit (op een angstaanjagende stop bij het tankstation na) in mijn uppie, in een bus met stick, links rijden, rechts sturen. Wauw, wat een opgave. Vergeet de vreemde stad en het daadwerkelijk moeten bereiken van een adres niet. Maar ik heb het gered, al was mijn tshirt doorweekt. Ach ja die 25 graden is ook erg vervelend ;-)

Adres bereikt. Fraser, van mijn eerste adres, had me uitgenodigd voor een ontbijtbbq. Jawel ontbijt! Dus wij rijden erheen, een beetje later, vanwege mijn slechte orientatie eerder. Je brengt als gast iets mee, juice, vlees, eieren, maakt niet uit en dan eet iedereen van alles wat aanwezig is. Nieuwe mensen ontmoet, nieuw kaartspel geleerd en niet onbelangrijk, Fraser leerde me hoe je 'ECHTE' heuvels oprijdt met een handbrake pull up. En dat is daadwerkelijk levensreddende kennis, denk aan Joke voor een stoplicht en bijna alle auto's erachter aantikken. Is niet gebeurd en gebeurd nu zeker niet meer door de nieuwe kennis.

De nacht voor het huis van Craig en Fraser doorgebracht, ik mocht de douche en de rest gebruiken. Het was tijd verder te gaan, maar niet nadat ik nogmaals met Fraser naar een andere brunchbbq ging. Dat was een erg gezellige eetpartij die lekker lang duurde. Ik had, op aanraden van Fraser o.a een fles L&P meegenomen. Een drank 'that's worldfamous in New Zealand' en waarvan ik nu baal dat ze hem niet ergens anders verkopen. Lekker! Ik had een nieuwe host gevonden in het andere eind van de stad om de nacht door te brengen, dus na de vreetpartij ging ik op weg naar mijn nieuwe host Kylie in het noorden. Na al dat eten bleek ze voor mij ook nog een maaltijd te hebben bereid, die ik dankbaar opat. Ik wilde graag voor haar huis camperen, omdat ik het nog steeds leuk vind in de bus te slapen, dus zo geschiedde. Na samen illegaal fruit geplukt te hebben bij de buren (overheerlijke grapefruits, citroenen, mandarijnen en sinasappels) vertelde ze me dat ze een half jaar geleden een operatie had gehad waarbij haar maag verkleind was. Ze had in die periode meer dan 60 kilo verloren. Ik vond het fijn dat de atmosfeer zo was dat ze me dit wilde vertellen. In haar huis ontmoette ik Ingrid, de vriendin van haar broer. Ingrid was 7/8 jaar geleden vanuit Maastricht geemigreerd naar Auckland. Nederlands praten is toch echt niet zo makkelijk in het land met de rare stopcontacten :D. Ze vinden trouwens allemaal dat mijn tatoage stoer is!

Na deze nacht las ik een noodoproep op couchsurfing.com van ene Irina Becker, die geen bevestiging van haar host had gekregen in Auckland en deze dag zou landen op het vliegveld vanuit Melbourne. Ik dacht waarom niet, dus ik reageerde op haar noodoproep door mijn extra slaapplek en reisgezelschap aan te bieden voor de 10 dagen die ze hier zou zijn. En dat vond ze een superidee! Ik had net een oproep voor een travelmate de deur uitgedaan en daarop reageerde Sebastian Boie, die vroeg of hij met ons mee kon reizen voor die 10 dagen. Zijn 30 jaar oude bus was in the repairshop voor 2 weken en hij wilde niet 2 weken op zijn gat zitten. Ik dacht, waarom niet, als hij een tent meeneemt. En zo geschiedde. We ontmoette elkaar in de stad, kochten alles voor een goede avond picknick en reden Mt Eden op, in het midden van de stad. Het klikte meteen goed. Ik ben wel in de minderheid, Irina en Sebastian zijn beide van origine Duits;). Irina heeft de eerste 12 jaar van haar leven in Kyrgyzstan gewoond, wat een toeval!

2 bijzondere feiten van mij nieuwe reisgenoten. Sebastian's vriendin studeerde in Sydney en net op het moment dat hij bij haar was, kreeg ze s'nachts een bloeding in haar hersenen. Als hij der niet was geweest, was ze der niet meer geweest. Dit alles gebeurde 4 weken geleden. Irina vliegt over 10 dagen door naar India, waar de jongen die ze in Melbourne ontmoette en nu een relatie mee heeft, vandaan komt. Hij heeft haar laten weten haar ten huwelijk te willen vragen als ze daarheen gaat.

We sliepen voor het huis waar Sebastian woont (studentendorm) en gingen op expeditie naar 'The Warehouse' de ubergrote 'hierkoopjealles' fabriek lijkt het wel. Na de juiste dingen gekocht te hebben die ik noodzakelijk vond voor mijn bus, kochten we 2 geniale active speakers (PHILIPS) voor mijn Ipod. Schot in de roos. Wat die dag gingen we op expeditie naar....

PIHA Beach!! Jawel, het strand waar Xena, warrior princess is opgenomen. Supergevaarlijke onderstromen, zwart zand en gewoonweg een prachtige dag! Zandkastelen bouwen, luieren in de zon, koraal beklimmen en natuurlijk een aflevering van Xena kijken op het zwarte zand.

Toen was het alweer zaterdag en na een heerlijke uitslaapsessie namen we de Link bus naar het Grey Lynn festival. Heerlijke dag met Poyginese reggea in je oor en een fles L&P in de hand. Wat wil een mens nog meer. Nog een feestje dan maar. Om te vieren dat blauwbaard 290 jaar geleden eindelijk het loodje liet. Craig's feestje. Retegezellig. Inclusief een dragqueen show met britney spears medley en maori dragqueens. En probeer maar eens een zinvol gesprek te hebben met dronken azische (NZ/aziatische) dames die schreeuwen zien als de enige vorm van communicatie. Geweldig. Ze hadden bij de dochter van Lucy Lawless in de klas gezeten, dus ik had behoorlijk wat verhalen aan te horen. Gelukkig hadden Irina en Sebastian het ook erg naar hun zin aldaar.

En nu zit ik in Rotorua, waar het schijnbaar riekt naar zwavel. Soms ben ik dankbaar voor mijn kapotte reukorgaan. We zitten hier in een werkelijk waar paradijselijk huis, bij een vrouw van 63 die al meer dan 170 mensen heeft gecouchsurft. Mijn reispartners willen gaan skydiven, ik wil vooral niet uit een vliegtuig springen waar niks mee aan de hand is. Maar ik ga wel Zorben! En natuurlijk de natuurlijke zwavelbronnen in voor een gave huid. Plus Rotorua is het hart van de Maoriorigine, dus ook dat gaan we doen. Echter nu regent het hard en is skydiven even uitgesteld.

Ik heb er nu 500 kilometer opzitten en ik kan Bas, Dirk en de rest vertellen dat ik geen dodelijk projectiel ben en het zelfs leuk vind links te rijden. Rijden in de stad maakt dat je snel leert wat je moet doen. Roundabouts blijven wel een puzzel. Mijn reisgenoten lachen om de kinderlijke woorden die Dutch people hebben, zoals sleutels of gebeurtenis. Alles is goed. Foto's komen later, internet is hier beperkt met uploaden. Maar check mijn profiel op facebook.com voor heel veel foto's.

Dikke kus aan jullie allen,

Ik mis jullie stiekem best wel een beetje.

Een erg lange catch up, maar er gebeurd ook zoveel geweldigs hier!

I Bought A Van!!!

Het klinkt erg impulsief, maar ik heb vanochtend een busje gekocht!

Elke zondag is er een autoverkoop naast de paardenracebaan waar backpackers hun auto verkopen en andere backpackers auto's kopen. Ook gewone auto's. Je moet wel vroeg komen, anders zijn de beste en meest redelijk geprijste exemplaren al verkocht. Mijn hostess Gretchen ging in alle vroegte met me mee en uiteindelijk heb ik (met veel geluk, want iedereen wilde deze) een witte Toyota Hiace gekocht uit '91. Nieuwe banden, nieuwe verf, nieuwe accu's, nieuw bed, nieuw matras, nieuw kookstel, nieuwe waterkoker, nieuwe dvd speler!!!!!, nieuwe gordijnen,WOF tot mei 2009, registratie tot juni en natuurlijk het stuur aan de rechterkant. Al met al supergeweldig! De auto wordt vanmiddag hiernaartoe gebracht en dan gaat het personaliseren beginnen. Hij koste me 3950 NZ dollars, omgerekend komt dat neer op zo'n 1900 euro. Dat is voor de hoogtij maanden hier een koopje. En als ik hem goed onderhoudt kan hij me meer opleveren als ik weer vertrek.

Verder nam mijn Hostess Gretchen me mee naar One tree Hill/Cornwall park, waar je het meest prachtige uitzicht over heel Auckland hebt.Haar man Gunter heeft gisteren voor ons gekookt, gebraden lambsbout, jummie. Ik word verwend hier!

Tot snel!

Dr. Horrible's Sing-Along Blog Part 2

I HAVE ARRIVED!

Mijn allereerste 'Where you from, lov'?' in de shuttlebus liet memezelf al meteen op mijn gemak voelen. Na een belletje van 8 dollar naar huis om mijn broertje te feliciteren (sorry bro, geen 11 november meegemaakt dit jaar) Was het nog steeds geen 6.00 AM. Op mijn gemak met OV rondgereden tot ik uiteindelijk het huis van mijn allereerste CouchSurfing host vond.

1 ding valt op, Auckland is SCHOON! Heb nog nooit zo'n schone stad gezien. Geen bladderende verf, geen afval op straat, geen mos op de vluchtheuvel, niks. WOW.

Wow is overgens mijn nieuwe stopwoord hier.

Voor Bas en de gang: koop of download de serie: Flight of the Concourdes! Je lacht je kont deraf!

Mijn huis voor de eerste 3 dagen blijkt een soort studentendorm/kraakpand achtige setting te zijn, met spacesuits, geluidsstudio's en minibioscoop. I LOVE IT! Host is Craig Neilson, hij werktaan de overkant, dus dat is handig. Ik ontmoet zijn flatmate Fraser Peat en met hem duik ik de stad in. Naast een geweldige dag door Auckland regel ik ook wat praktische zaken, zoals een telefoon en een stekkerdoos (ik had 4 verschillende stekkers bij me, maar NET niet die ik nodig had) voltage is hier 240 volt, dus het is wel handig dat goed te regelen voordat je je laptop opblaast. Rond 5 uur lopen we Amnesty International binnen en ik ontmoet Sarah, nog een flatmate van Craig. Sarah is een Belgische stagaire die mij en Fraser uitnodigt voor een avondje Lawnbowling, oftewel Koersballen!

Mijn eerste dag in Auckland sta ik om 8.00PM nog in het licht van de zon te koersballen tussen de Kiwi's. I LOVE Auckland! Na 2 fantatische hamburgers met rode bieten lopen we terug naar huis. Nederlands praten blijkt na een volle week Engels al een hele opgave, voor Sarah nog een stapje erger, die had al zo'n 2 maanden niet meer NL gesproken. Terug thuis treffen we nog een CS-er aan, Elisabethuit Griekenland die in Wageningen studeert. Haha. Haar Jetlag van vliegen over Hongkong is zwaar. We maakte een fruitsalade (Craig is Veganist), trokken jas en schoenen weer aan en maakte een wandeling naar 'the secret beach'. Etend van de fruitsalade en kijkend naar de verlichte Sky Tower (waarvan ik opmerkte dat hij op een lightsaber leek en alle heren keihard moesten lachen) was het een superafsluiting van mijn eerste dag in New Zealand.

De 2e dag nam ik om lekker te luieren en te luieren en naar de supermarket te gaan (ik zweer je een hele ervaring!). S'avonds met zijn allen inclusief broertje en vriendin van Craig gegeten in een Veganistisch restaurant met nepsmac (pap die zou jij ook lekker vinden). Terug thuis lekker ongegeneerdHellboy in de minibioscoop gekeken.

De 3e dag begon vroeg. Om half 7 opgestaan om mee te gaan Met Craig naar een private skool for boys, waar hij, verkleed als een Pikuki Bird kinderen bewust maakt van lopend naar school gaan (ze hebben een apart netwerk van wegen in deze school voor de BMW's van de ouders, echt te erg voor woorden). Ouders hebben zelfs een zendertje in de auto wat verteld wanneer hun kind buiten staat te wachten. AAAAH.Leuke opnames gemaakt, ben waarschijnlijk de eerste buitenlander die dit meemaakt. Daarna met Fraser de stad verder verkend, Sarah in het stadspark opgehaald en de Universiteit bezocht. Een prachtig warme dag. S'avonds, met bikini aan onder de kleren, met een gasbrander, deken, nacho's en chilli naar Weston beach gereden. Koud!! Wind waaide net verkeerd. Maar wel lekker eten. En toen toch als helden het water ingegaan, Elisabeth bleef op het droge. Gekkenhuis! Ik ben een krijger!

Vandaag komt mijn nieuwe host me ophalen en moet ik afscheid nemen van deze geweldige gekken.

Tot snel allen, have a good one!

Tijdsverschil: het is bij jullie 12 uur later.

Telefoonnummer: 0064(0)211816803

Joke

Dr. Horrible's Sing-Along Blog Part 1

Los Angeles

Ik heb de wandelschoenen aangetrokken en ben naar het Hollywood Sign gehiked. Dat is een tochtje van ongeveer 2,5 uur omhoog en 2,0 uur weer terug (bergafwaarts wil wel eens sneller zijn). Al met al een leuke dagbesteding, ware het niet dat het 28 graden was enmisschien een beetje te overmoedig mijn rugzak had ingepakt. Ach, ik had de grootste lol. De weg naar boven leidde me langsprachtigevergezichten vande stad. Foto's maken van jezelf en het landschap is lastig. Gelukkig kwam er een mailman langs die me wel wilde helpen en heb ik ook stoutmoedig aangebeld bij een huis of ze een foto wilde maken. Onderweg kwam ik gekgenoeg niemand anders tegen die ook maar een hintje toeristisch was. Raar. Bijna boven, sprak een bewoonster me aan met de volgende woorden:

• Hey there, going uphill?
• Yeah, trying to find the Hollywood Sign.
• .... You mean you WALKED up to here?
• ehm..yeah pretty much.
• ...........(wide eyes)Hon' you're crazy!

Amerikanen houden niet van wandelen dat is duidelijk. Eenmaal boven stond er dan ook een toeristen busje waar net een lading (volslanke) dames en heren puffend en steunend uitstapte. Ze keken mij en mijn rode kop aan alsof ik een alien was. Ik had alle tijd, dus ik wachtte af totdat het busje en zijn passagiers weer vertrok en toen had ik de de toeristentrekpleister voor me alleen. Op de terugweg trakteerde ik mezelf op een reuzewatermeloen, jummie.

De laatste dag in Hollywood ontmoette ik een israelische jongen die al bijna 2 maanden in het motel verbleef. Hij vroeg of ik zin had om iets te gaan doen vandaag en aangezien ik nog een paar uurtjes te doden had voordat mijn shuttlebus kwam, zei ik ja. Lekker fout over Hollywood boulevard lopen met een vrijwillige fotograaf is veel leuker als in je uppie, dat is zeker. Hij bleek naast kunstverkoper (zie foto's) ook fotograaf, schrijver enboedistisch vegetarierte zijn. Na een erg gezellige middag gooide we nog een maaltijd sushi naar binnen en was ik nog net op tijd voor mijn shuttlebus (32 dollar...)

Op het vliegveld ging alles volgens plan. Helaas was het vliegtuig propvol en was er geen keuzemogelijkheid voor window seat. Maar 50B voldeed prima aan de verwachtingen. Na 2 keer op en neer naar 64B te zijn gelopen omdat een vrouw heel graag wilde ruilen (waardoor ik in eerste instantie naast een heleknappe surfdude kwam te zitten) had zetoch niet mijn seatnodig (ze wilde naast haar broer zitten) en kon ik weer terugworstelen door de mensenmassa. De allerlaatste passagier die binnenkwam, was de vrouw die naast me in het vliegtuig hoorde (de windowseat stoel waar ik al verlangend naar had zitten kijken). Worstel worstel, iedereen zit. Ze dacht die ik bij de getattoeerde Duitse man naast me hoorde, dus ze liet ons als stelletje met rust. Maar tegen het einde van de 12,5 uur lange vlucht raakte we in gesprek. Ze kwam van Georgia en was nu niet bepaald gecharmeerd van haar eigen land (verre van dat). Ze had vandaag nog dit ticket gekocht op uitnodiging van een vriendin en ging voor 16 dagen 'Away to the civilised world' in Auckland. Funny lady. We bleven lekker kletsen over koetjes kalfjes obama en mijn rare voornaam en voordat ik het wist was ik door de strenge checkpointen heen en had ik mijn backpack terug. We wisselde emails uit (ze bleek kunstenares) en ik ging weer alleenverder naar het laatste checkpoint. Yup, ik had van allerlei verdachte voorwerpen volgens de scanner, dus ik moest de tas opendoen. Samen met een vriendelijke airportmeneer zijn we 15 minuten bezig geweest het verdachte voorwerp (het zou rond zijn) te lokaliseren in mijn tas. Was het een magic towel? NEE! Was het een zak cocaine? NEE? Het was..... mijn wakoba-ikstuiteropwateralsjemegooit-bal. Heel verdacht! Met een rood hoofd hielp de airportmeneer me weer ALLES in mijn tas terug te krijgen.

Het avontuur gaat verder in deel 2...

Protest Mars Against Prop 8

Wat een dag!

Als eerste moet ik bekennen me de eerste dag overweldigd te voelen door deze grote stad, waarin alles ook nog eens letterlijk groter bleek als ik gewend was. Auto's, maaltijden, bedden, fooien.

Maar uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en ben na een dag luieren in het motel heel vroeg opgestaan en Hollywood Boulevard opgegaan. Ik slaap er letterlijk maar 50 meter vanaf en vanuit de gang in het motel kijk ik op het Hollywood Sign uit. De nieuwshelikopters vliegen af en aan.

Erg actueel is hier het nieuws dat 'Prop 8' is goedgekeurd. Wat in het kort inhoudt dat mensen van dezelfde sekse hier niet langer meer voor de wet mogen trouwen. Mensen die dit voor die tijd (afgelopen half jaar) wel hebben gedaan, belanden nu in een juridisch zwart gat. Dit voorstel is aangenomen met een heel klein verschil (3%) en voor 70% gefinancieerd door kerken. Er brak hier werkelijk een revolutie uit onder mijn raam, ik zit midden op de hotspot lijkt het wel. Dus vandaag ben ik bij het gay and lesbian community centre binnengelopen en ben zo achter de nieuwe protestmars tijd en plaats gekomen. Het heeft me erg veel zoeken en 2 uur lopen (eigen schuld) gekost, maar ik heb het gehaald! precies op het moment dat ze gingen lopen, stond ik midden in de massa, zie de foto's maar ook de video link hierbij! Het was onbeschrijfelijk. 100 motoragenten (zoveel krijgt de president niet eens) 25 agenten on bikes, spuitwagen, golfkarretjes vol agenten, alles zat derbij! We liepen door Beverly Hills, over Santa Monica Boulevard en terug over Wilsor. (knooppunten in het wegennet).

Hierdoor reden de bussen terug ook niet echt en ik was niet gekleed op de koele avond lucht. Aanspraak met een zakenman bij de halte leverde een erg plezant gesprek op en ook mijn onkunde in de bus bracht me in contact met verschillende mensen.

Deze commercial cracks me up every time:

https://us.etrade.com/e/t/jumppage/viewjumppage?PageName=etrade_super_tv_ads

Vandaag het plan om de mensen massa's wat te ontlopen met een hike naar het Hollywood Sign te ondernemen.

Helaas heb ik vernomen dat Wik Jongsma is overleden en dat de DVD versie Little House on the Prairie verbodenis onder de 18.

Fijne avond iedereen!

Joke Vlieg Dag

Normaal houd ik het korter, ditmaal even niet :-P

De eerste dag is een echte reisdag. Zo'n dag waar de oude wetten van het vroegere reisgenot (lees de reis is net zo belangrijk als het doel) helaas niet gelden. Al vermaak ik me uitstekend. De allereerste niet oplosbare file in ASTEN. Jawel, we hebben het meegemaakt. Geen centimeter vooruit. Stress liep wat op in mijn lijf. Als we nu het vliegtuig nog maar halen. Gelukkig ging daar alles goed, mijn complimenten aan Lufthansa! Daar had ik een hele rij stoelen voor mezelf alleen naar London, I am a QUEEN!

Aangekomen op London Heathrow, waar ik volgens het geplande schema meer dan 4 uur zou moeten wachten, worstel je eerst door een megalange rij wachtende bij de douane. Mijn backpack vliegt direct naar L.A dus daarover geen zorgen.
Een eindeloos doolhof afgelegd. Ik was al bijna compleet ingecheckt voor een vlucht richting Dubai voor ik me excuserend een weg terugbaande door nors kijkende mensen. Excuseer.
De Engelse kunnen 1 ding goed, cue-en. Eenmaal terminal 1 gevonden, liep ik regelrecht tegen de volgende rij aan, het einde was spoorloos. Dus ik vroeg een medewerker, waar men het einde kon vinden.

Reden voor cue: vlucht van gisteren naar Hong Kong was afgelast dus deze mensen gingen eerst. Logisch, zover geen probleem. Maar nu bleek ook mijn vlucht vertraging te hebben, zoals er het ernaar uitzag meer dan 3 uur.
Gelukkig waren ze erg vriendelijk bij Air New Zealand en boden me alvast een maaltijd vergoeding van 7 pound aan. Verder kon ik het motel doorgeven en bellen zij met de receptie om de vertraging door te geven. Maar soms liggen beloftes en daden ver uit elkaar. Ik vermaakte me nog steeds uitstekend, al werden anderen wat stekeliger. Je schoenen uit bij de controle, maakte het voor deze mensen ook niet beter.

Een groot glas malibu voor mijn neus van ruim 5 pounds (ehm volgens mij een pint malibu) dus vrolijk zal ik zeker zijn (don't worry ik neem nog wel een kauwgom voordat ik instap)

Eenmaal in het vliegtuig, Seat55F (nee pap, geen rij alleen, gewoon de rechterstoel in het midden) kwam ik naast een aardig gepensioneerd echtpaar uit London te zitten. Ze waren 1 keer eerder naar Nieuw Zeeland geweest, verliefd geworden en gingen nu weer terug voor een maand. Het virus verspreidt zich. Ze hebben me geholpen met het invullen van de greencards voor de U.S en ik heb ze vervolgens geassisteerd met de inflight entertainment sets.

Na een warme maaltijd (lamsboutje met engelse cheddar), veel witte wijn :) en een ontbijt (warme sandwich met watergekookte boter??) landen we uiteindelijk op LAX. Of niet helemaal. Omdat we zo vertraagd waren, mochten we niet meer bij de juiste gate landen. Rondje gevlogen en toch geland. Eenmaal op het vliegveld, helemaal zenuwachtig voor de U.s controle en hoe ik mijn tas zou terugvinden met het kapmes er nog in, was het bijna een anti-climax. Ja, mijn foto is genomen, mijn vingerafdrukken gescand en nors kijken is een vereiste als je wilt werken op LAX, maar verder helemaal geen problemen. Met een shared ride shuttle taxi uiteindelijk de laatste 13 miles naar mijn hotel afgelegd (mijn eerste U.S tip gegeven, yeah baby!)

Ingecheckt in een heerlijk rustig, precies zoals de plaatjes vermelden, schoon hotel. Mensen dragen hier t-shirts met 'Barack to the Future' en de TV overspoelt ervan.

Ziet er naaruit dat het goedkomt hier.

P.Shet is hier9 uur later.

Tot snel!