Pinguin Arrestatie....

Na alle avonturen met zwemmende zoogdieren was er tijd ingeruimd voor verwerking van de evenementen van de dag. Babbelend als een praatziek kind van Babylon van binnen, was ik uitermate stil van buiten. Zo opvallend dat er vaak gevraagd werd of alles goed was. Ja alles is goed. Een dikke glimlach van contentiteit aan de binnenkant van mijn gezicht. Aangekomen in Little River, zo'n 40 kilometer voor Christchurch, vonden we een mooie plek voor de nacht. We worden steeds professioneler in het criminele uitzoeken van slaapplekken. Sara heeft er de tijd van haar leven mee liet ze doorschemeren. Rien en ik, dat klikt wel en nadat de dames gapend welterusten hadden gezegd en in de auto kropen, braken Rien en ik de kleine uurtjes aan om over van allerlei handen zaken te kletsen en al het gruis van elkanders ipod te bekijken. Vroeg opstaan is me ondertussen weer vreemd aan het worden en zo vertrekken we in alle laatheid nu dan toch echt naar Christchurch. Bij binnenkomst van de stad ziet mijn oog een allerliefst 2e handsboekenwinkeltje (goed scrabble woord) en we duiken naar binnen. Je mag je uitgelezen boek er ook gewoon voor elk ander boek ruilen, wat het gevoel van de alchemist (voor de lezers onder jullie) naar boven brengt. Nu nog een kudde schapen, brood en kaas en ik ben klaar, mister Coello. Met zo weinig verplichtingen per dag voelt deze als een opruimdag. Boekingen regelen bij het DOC kantoor, water vinden, walkie talkie kopen en sashimi eten. God god, wat een zware dag. De donderwolken maakte onheilspellende kleuren in de lucht en Rien bood aan zich op mijn lek in de achterdeur te werpen. Met lijm, alchahol en ducktape. Mijn voet wil maar niet goed helen en mijn hak blijft maar open gaan, hoe ik hem ook verzorg. Later vind ik uit waarom. Chirstchurch, het is er retegroot met subburbs vernoemd naar Ierse plaatsen, groot genoeg om weer eigen dorpskernen te vormen. Langer dan die dag waren we er niet, we moeten door. Christchurch krijgt nog een 2e kans van me, al weet ik nog niet wanneer. De koffieverslaving van een ieder acceptement moi begint zijn tol te eisen. Nu gaf Christchurch ons net op tijd een coffee dealer om weer naar de volgende dag te komen, maar het is bijna eng om te zien wat sommige mensen allemaal niet kunnen zonder caffiene. Nu is mijn chocolade injectie natuurlijk van dezelfde aard. Mij krijg je niet op gang zonder een halve reep in mijn lijf. Op weg naar een volgende nachtplek zagen Sara en ik een wonderbaarlijk fenomeen tussen 3 schapen. Ze stonden in een weiland waar ze niet mochten zijn, met een hele grote diepe krater in het midden. Toen wij voorbij reden, zag ik nog net hoe 2 van de schapen het 3e schaap vol opzet het ravijn in kopte. Na gewalkietalkied te hebben naar de anderen, reden we voorzichtig terug. Maar schapen die bekeken worden, kijken alleen maar schaapachtig (ja ik zei schaapachtig en dat laat ik staan) terug. En het waren er weer 3, zei het met 1 van de schapen in een pak wol met van allerlei takjes en andere zooi. Schapenhumor. Die nacht geslapen aan het eind van een van de ader wegen (zie maar eens op google maps) rondom Christchurch. Niemand daar, ravijn eindigend op een rock beach aan de kliffen onder ons. Daar speelde we het beroemde Joke/Ipod muziek intro spel. Rien vondt het te laat en te koud voor een tent dus hij sliep wederom in zijn Toyota Sprinter, die daar niet voor gemaakt is. Hij baalt al langer van zijn aankoop en we beginnen voorzichtig te spuien over een verkoop van zijn wagen. Die avond krijg ik pas goed onder ogen hoeveel kilometers de dames nu eigenlijk willen afleggen in de komende dagen. Slik, das veel benzine en weinig tijd voor iemand die er maanden voor heeft om het allemaal te bezoeken. We maken wat deals en omdat ze allebei niet kunnen rijden komen ze zelf met een nieuw betalingssysteem. Fine with me. Driving the misses Daisy's. De volgende ochtend begint met een road sign wat gemist werd door alle slaapkoppen, behalve de chocola verslaafde. Het zei: free driver reviver, free coffee for driver. Voila. De kerstversiering, gebleekt door de zon, hing nog vrolijk in de ramen. We zijn op weg naar Mt. Cook, ooit beklommen door sir E. Hillary, nu prijkend op het 5 dollar biljet. Mt. Cook, de plaats, heeft geen supermarkt, ziekenhuis of tankstation en de dichtbijzijnste plek voor dat ligt 58 kilometer verderop. Voordat we daar geraken eerst een ijskoude natuurdouche in lake Tekapo. Amanda chickent out en is daarom de eerste die mijn solar shower (hang hem in de zon en water wordt warm) mag testen. Hij werkt! Ook hier een paddock met paarden en Amanda ramt bijna de douche door de raam van de 2e schrik. Ik heb haar geleerd hoe een paard wortels te geven (dank u hulpsinterklaasje) en dat scheen te helpen. Geslapen naast Mt Cook met de eeuwige sneeuw, waar het verbazingwekkend warm was. Een DOC campingsite. Lekker ge-wegwerpbbqt en wil je s'avonds rustig gaan toiletteren, komen Hollanders je lastig vallen :-) ze zijn overal. Amanda en Sara met genoeg geld voor 10 dagen gaan paardrijden (ik wil dit later ergens anders gaan doen voor een lange week, go xena:D) Rien maakt een wandeling en ik en mijn voet blijven achter kaartjes schrijven en flirten met barpersoneel. Na de wandeling past Rien 1 van onze technieken toe, 'niet helemaal legaal' douchen in grote Youth Hostels. Niemand die naar je omkijkt zolang je maar net doet of je er hoort te zijn. Ook een goede plek voor water bijvullen, koken, internet en stroom. Met een ijsje in de vuist 20 minuten wachten voor een Nieuw Zeelandse traffic jam, 100 prachtrode koeien op de weg. Kijk uit voor de honden die onder je auto kruipen voor de warmte!

Rijdend richting Oamaru zien ik een zalmfokkerij met sashimi en hele zalmmoten voor bijna niks. We mogen zelfs een kijkje nemen in de fokkerij zelf en ik koop daar 1,5 kilo sashimi voor 20 dollar!! Inclusief de hele rataplan van saus en alles. Dit heb ik verorberd op een van de mooiste plekjes tot nu toe. Kijk je naar links, zie je woestijn, kijk je naar rechts zie je een rivier met oneindig vergezicht, waar ik een plekje in de tent had gereserveerd. Slapen met 3 dames in een auto is 1 ding, als ze ook nog eens 90% van het bed innemen in de nacht, wil je wel eens wat anders. Goede keuze. Ik had zoveel Sashimi dat het socialer leek voor mij en mijn maag het eens wat te delen met andere. Onze buren leken me wel aardig en dus liep ik naar ze toe en bood ze rauwe vis aan. Een Canadees echtpaar die hun 25 jarig verbond vierde (hoe vaak kom ik dat nog tegen hier). Ze hadden een pracht verhaal. Over mensen die een avontuur aangaan gesproken. Ze waren beide docenten in Canada en hadden besloten een huisruil aan te gaan. Daar had ik wel eens van gehoord, maar zij gingen een stapje verder. Ze ruilde van huis, baan, auto, vrienden en land voor een jaar met een Australisch echtpaar. Ze waren voor 12 dagen vrij en daarom in New Zealand. Vette shit! Ook leuk dat wanneer mensen je een verhaal over hun leven vertellen, ze je onbewust een grote kijk in hun huwelijksleven kunnen geven. Niet eens van de feitelijke info, als wel van de omgang met elkaar. De vrouw voerde met grote gebaren het woord en de man werd af en toe om een ja en amen gevraagd, totdat hij zich excuseerde om te vissen. Individueel zouden ze heel anders reageren dat was zeker. Na een heerlijke ijskoude ochtend duik in de rivier, ging de rit weer verder....

Amanda vertrouwde me in de rit naar haar geliefde pinguins toe dat ze zojuist een postcard naar zichzelf had gestuurd. Nog een leuk feitje over mijn Zwitsers/Italiaanse Zwitserse reisgenote die in het Franstalige gedeelte woont, maar Italiaans spreekt. Ze heeft een vriendje thuis, genaamd Nicola. Dat is op zich niks geks. Maar ze heeft een pop van hem, gemaakt van een handschoen met zijn haar en zijn gezicht, waarmee ze snachts in bed kruipt. Ik vertrouwde haar toe, al begint het steeds meer op te vallen, dat ik mijn Monica Gellar neigingen tot opruimen, steeds minder kan onderdrukken omdat ik nu in een erg kleine behuizing verblijf (lees auto) met 3 dames.

Rijden rijden rijden rijden... WOW stop maori rock paintings. Heet, heet die dag, zo heet dat je weet dat er onweer van komt. Best bijzonder die rocks, omdat de maori stammen zich voornamelijk op het noorder eiland hadden gevestigd. Helaas zijn de meeste paintings uit de muur gesneden en in museums geplaatst, dus wat overblijft zijn lege gaten in een muur met uitlegbordjes. De rit brengt ons verder door niemandsland tot we in het historisch stadje Duntroon belanden, waar ik me in het schavot laat plaatsen. De lucht is verstikkend heet, er moet straks wel eens iets gaan knallen. 12 kilometer van dit slaperige stadje met 15 inwoners ligt het natuurwonder genaamd: elephantrocks. Deze rotsen die, rara, op slapende olifanten lijken, zijn nog gebruikt in de film the chronicles of Narnia. Amanda is instantly verliefd op de plek en wil er gaan wonen, geen gein. We geven haar een paar uur om zich uit te leven en dan begint de lucht dicht te trekken. Nog net op tijd in de auto beginnen de eerst dikke, hele dikke druppels naar beneden te vallen. Het lijkt alsof de zwaartekracht hier meer op druppels rust dan thuis. Ze kletsen op Tobias neer alsof deze iets fout heeft gedaan. Rijdend door Oamaru, na het eten van een pizza, besluiten we door te rijden voor een plekje voor de nacht. We vinden uiteindelijk een superspot midden in de bossen, maar de weg daarheen geeft ons weer enkele extreme en rare weersomstandigheden van New Zealand. Hadden we een uur geleden nog de verstikkende hitte, kwamen er nu grote dikke hagelstenen naar beneden. I kid you not! Wat er daarna gebeurde, krijgen jullie in de woorden van mijn reisgenoot Rien Croonenborghs:

'Gisteren gestopt in Oamaru. Een klein stadje bij de zee met een penguin-kolonie. Overal waar je zag, zag je affiches voor 'The Great Storm of 1868'. Nabij een natuurreservaat hadden we een plaats gevonden om te overnachten, in een bos, leuk en superdonker tijdens de nacht. Sara en Amanda wouden graag in Oamaru de penguins gaan bezoeken, en besloten om dichter bij de stad te gaan slapen, zodat ze vroeg in de morgend op tour konden gaan. Tijdens de dag kregen we van hen een sms of we misschien naar een toneelstuk wouden gaan in de stad. En jaja, het was 'The Great Storm of 1868'. In een oud graanhuis, met drie spelers, en je zat knal met je neus op de spelers. Met slechts enkele houten kisten en een kar deden de toneelspelers alle figuren in het toneelstuk inclusief de accenten. Zelfs een van de mannen deed een vrouwenrol, en telkens die opkwam moest Amanda keihard lachen. Het stuk ging over een storm, in rara 1868, waar een aantal mensen omkwamen. Dus niet echt bepaald een goed einde. Maar wel een sterke performance, en cool omdat je zo dicht op de spelers zat. We zaten op de eerste rij en de speler renden de hele tijd heen en weer. Ik heb meerdere keren m'n benen net op tijd kunnen intrekken :) Naderhand kregen we nog punch en kon je met de spelers praten, en op de foto. Wat we dan ook gedaan hebben. Sara en Amanda waren nu eigenlijk voor niks dichter bij de stad blijven slapen, want de tours voor de penguins waren pas om 9pm. Joke en ik hun daar afgezet en wij een wandeling maken. We vonden een pad omhoog in de kliffen en dat leek wel een leuke wandeling. In de kliffen waren allemaal holen, en we waren nog geen twee minuten onderweg toen we een hol vonden met kleine baby-penguins in! Je kon ze zo meepakken. Natuurlijk hebben we dat niet gedaan :) Wij verder omhoog de kliffen op totdat we aan een hek kwamen en we niet verder konden. Maar een boom was onze redding: die was opgevallen op de prikkeldraad en daar konden we makkelijk over. En aan de andere kant vonden we een verharde kiezelweg. Dus die maar volgen zeker? Het was nog niet donker, en Sara zei dat de tour ongeveer anderhalf uur zou duren, dus ... De hele tijd die weg volgen, langs een gun emplacement van WWII, langs stranden met pillow lava. Maar de zee was te ruw om die te kunnen kijken. Onderweg kwamen we een bord tegen met 'Oamaru Harbour 15min' Leek wel leuk dat we via die weg terug konden, dan moesten we niet helemaal terug van waar we gekomen waren. Komen we om een bocht en behold: we waren aan de achterkant van het centrum van de penguins uitgekomen! Op nog geen 20m van ons waren en tientallen penguins uit de zee ant komen om naar hun nesten te gaan. En aan de andere kant was er een tribune met de mensen die $18 betaald hadden om de penguins te zien: we found a backdoor! Zijn we nog een paar meter dichterbij geschuifeld zodat we mooi zicht hadden op de beestjes. Nu wou ik een foto maken van de penguins, ik druk die shutter half in, de auto-focus springt op, een fel wit licht komt uit m'n camera om de focus te doen, en plots zie je op de tribune twee mensen supersnel rennen! Oh-oh zei Joke, ik denk wat we erbij zijn :) En jaja, nog geen minuut later stond er een vrouw bij ons die onze namen en adressen wou. Ik vroeg waarom en zij zei: so the NZ government can decide to prosecute you or not. You are distrubing an endangered species. When you flashed your torch with that white light it could damage their retinas. Joke dan helemaal uitgelegd dat we een pad gevolg waren, en hier uitkwamen met de hoop zo terug naar de harbour te kunnen. En ik uitgelegd dat die 'torch' m'n AF van m'n camera was. Nu mochten we niet terug van waar we gekomen waren van die vrouw wegens 'te gevaarlijk in het donker'. En de penguins zouden pas allemaal uit het water zijn tegen middernacht. Dus moesten we daar blijven. De vrouw liet ons daar zitten en ging een eindje verder wat met de walkie-talkie praten met de andere mensen in het centrum. Na een goed kwartier in de zware stress kwam ze terug en mochten we met haar, langs de penguins en een zeehond, via het centrum naar buiten! Niks naam moeten geven, niks adres. En we zijn de penguins om een meter mogen naderen! Heel de tribune had ons in't oog, maar het kon me geen zak schelen: I was near the penguins FOR FREE!! Toen niemand ons bleek te volgen toen we uit het centrum waren, snel snel naar de auto en de auto een goeie kilometer verder geparkeerd en Sara een sms gestuurd dat ze maar naar daar moesten komen. Vertelde Sara ons dat ze ons niet gezien hadden totdat ze dat wit licht gezien hadden. En toen met een geleende verrekijker zag ze twee silhouetten zitten die verdacht hard op ons leken. En jaja, zij keihard lachen toen ze ons twee door de kolonie zag wandelen :) Dus mensen, als je in Oamaru bent, ga naar de penguin viewing tours. Een 100m voor het centrum is er een pad rechts de kliffen in. Over het hek, de kiezel weg op rechts. Deze weg volgen tot aan de gun emplacement, links een zandweggetje op en de pillow lava beach volgen en dan de Oamaru harbour bordjes: gratis penguins op land zien komen en geen $18 betalen. Zoiets zal je niet vinden in je Lonely Planet ;) Stress gegarandeerd.

Rien verteld het nog met lucht in de woorden, maar we hadden echt stress. De vrouw had de woorden uitzetting niet genoemd omdat ze onze nationaliteit nooit heeft gekregen, maar daar doelde ze op. Ook zei ze, alsof we 4 waren, dat we bad bad people waren. Nou ja. Na een prachtige avond in het theater, wat ik echt echt gemist had, was dit een hele andere emotie en zo s'nachts terug in de tent in de bossen maakte dat mooie dromen over Gestapo pinguins die me over de grens in het water duwde waar walvissen spottend zongen dat ik een bad bad human being was. Mijn slaapzak was nat van het zweet.

Dat was mijn eerste referentie van mij aan de politie feiten in Nieuw Zeeland. De andere momenten, die helaas geen achterdeur hadden, lees je de volgende keer.

Dikke kus aan jullie gekken, ik mis jullie allen!

Walvissen en Dolfijnen

Daar waren we dan.

In Kaikoura. De walvisspot town to be. En walvissen zijn cool. Dat weet iedereen. Je zou wel een watje zijn er geen interesse in te tonen. Het is ten slotte niet elke dag dat je de kans in den schoot geworpen ziet liggen, kan voelen, er daadwerkelijk eentje free willy stijl in het wild wel en daar met eigen ogen live te zien. En zo kan ik nog wel een tijdje door gaan met het enthousiasmeren van jou, maar daar is geen reden toe. Iedereen weet allang dat walvissen, groot, nat, lang, supercool, indrukwekkend en bedreigd zijn. Mijn eigen 'Bro' heeft wat machtige kiekjes mee terug uit IJsland genomen en dat was voor mij de motivatie om de dikke dollars neer te tellen. Normaal moet je uren de kust uit zijn om ze te spotten, hier in New Zealand zwemmen de Spermwhales een stuk dichterbij. Er was die dag wel een seasickness warning uit, maar er werd me verzekerd dat als ze nog uitvaren het nog te doen is, dus na de inname van van allerlei pillen beschikbaar, gingen wij vieren de boot op. Nogmaals werd er over de sea sickness gesproken en als je echt niet zag zitten kon je nu nog terug. Hmmmm... nee joh Joke dat komt goed, gewoon meekomen, das gewoon stress van vooraf. Ach ja, ik liet me op de zeeziekte stoel plaatsen en de boot vertrok. Voorzichtig vroeg ik hoe lang de toch zou duren. Ach no worries, maar 2 en een half uur. WAT!!!!! Geen weg terug en de golven begonnen er plezier in te krijgen mij naar de andere kant van de boot te duwen. Bas en Dirk weten vast nog wel hoe ik erbij zat tijdens die boottrip in Ierland, nou dit was nog een stapje erger. Dikke dollars neertellen om de zo beroemde Spermfellas te zien en ik heb er niet 1 seconde van genoten. erger nog, ik moest zoveel witte zakjes vullen dat ik tijdens het moment supreme niet eens buitendeks kon gaan om ze met eigen ogen te zien. Met traantjes in ogen luisterde ik naar de aaah en oooh van mijn medepassagiers en zag nog net een staart onderduiken door het raam voordat mijn hoofd weer in een zak verdween. en dat was na een uur. Ik moest dus nog anderhalf uur op die boot zitten. Ik had de tijd van mijn leven. Iedereen aan te raden. Boulimia special op de Kaikoura wateren. Al met al heeft Rien een paar prachtige kiekjes getrokken en was hij zo aardig wat filmbeelden te draaien met mijn camera. Ik ben een slechte patient, I know, sorry ouders voor jaren van gijzeling bij ziektebedjes.

Ok, ik ben op vasteland, dramatische romantische kusscenes (gegarandeerde nomaties voor de MTV movie awards) met het heeerlijke beton op de kade brachten me terug waar ik wilde zijn, OP DE WAL. Op en vullen die maag dan maar met vloeibaar voedsel met een avondmaal aan een sealcolony spot. Een slaapplaats aan de andere kant van het stadje maakte Rien en de rest de volgende ochtend wild voor een wandeling door de landerijen aldaar. Joke wordt, hoewel ze nog steeds wilde kusscenes met beton in haar dromen heeft, niet zo wild van een wandeling, mede doordat haar enkel en voeten nog steeds niet genezen zijn. Ze duikt het internetcafe in, om jullie lezers vast weer eens met een update te voorzien. En wie treft ze daar? Florence van het PHAT09 festival zit daar achter een pc met een big smile. Waarom? Ze heeft enkele uren eerder haar tattoage laten zetten; een maori schildpad. Trots vertelde ze me haar dank voor de motivatie. Whoeps, sorry, mama van Florence. Maar ik moet zeggen, de tattoage was geslaagd en hij zat er goed op.

Mijn maag staat weer vast voedsel toe en we gaan de seafood specialiteiten bar in. Hoge verwachtingen over de versheid, krijgen we het hele menu gefrituurd en gekrokant in een jasje op het bord. Moet ik maar gokken of dit een mossel is en dat een garnaal. Gadver. Ik had kaikoura wel gezien en daarom waagde we de lange rit in de richting van Christchurch. Tussen hier en daar waren er bijna geen mogelijkheden tot stoppen naast de weg en toen we er eindelijk eentje vonden (een hele goede dat wel) was het al vrij laat. Rien zette zijn tentje op achter mijn busje en slaap was gewenst. Er waren paarden in de paddock naast onze auto's die Amanda (die net zo'n blaas als mijn lieve moeder heeft) s'nachts de stuipen op het lijf joeg. Ze had net een plasplekje uitgekozen op 50 cm van een prachtige bruine ros, die daarvan nota maakte. Ze wist niet hoe snel ze weer in de auto moest springen. Paarden en Possums, Amanda de nachtplasser ziet ze allemaal.

De weg volgde naar Akaroa, waar we de volgende dag een volgend avontuur in de zee zouden hebben. En hier zag ik naar uit, maar na mijn ordeal met de walvissen ook steeds meer tegenop. Het was die dag snikheet en we vertoefde op het strandje van het slaperige stadje, waar alles net iets kleiner, duurder en langzamer ging. De nacht brachten we op een verlaten bergweg door, die naar de plaatselijke Lichttoren moest leiden. Het was er schrikbarend koud s'nachts en Rien bibberde bijna zijn tent uit, maar wat een mooie maansopkomst (ja dat bestaat dus).

De dag.

De dag.

De dag waarop ik met dolfijnen zwom.

Ik zal hem nooit vergeten. Niet het schaamtevolle traanbuisdrama bij de incheckbalie toen ik hoorde hoe lang we op zee zouden zijn. Niet het genante geruststellende belletje naar de kapitein om me te verzekeren van een rustige zee. Niet de onflateusse bodysuits. Niet de snorkel met de bitemarks van de vorige gebruiker derin (de zenuwen kwamen weer omhoog). Niet de kennis dat ik met de kleinste meest zeldzame dolfijn ter wereld ging zwemmen. En zeker niet dat ik de tocht op het water geweldig vondt, ik de eerste was die een dolfijn mocht spotten (en daarom als eerste het water in mocht) en dat ik zo'n geluksvogel was om, toen het mijn beurt met de stenen was (om geluid onder water te maken) de dolfijnen net besloten dat het speelkwartier was en continue om me heen bleven zwemmen. Wilde dolfijnen op centimeters van mijn huid! Wat een geweldige dag. Afgesloten met een welverdiende douche na (schrik niet) 6 dagen. Zodra ik de foto's kan uploaden zul je het zien.

Ik laat het hier even bij. De rest van de tekst zet ik z.s.m over op de weblog, ik zit momenteel nogal veel dagen in de bush middle of nowhere zonder bereik en zonder stroom, maar beloofd, zodra ik terug ben krijgen jullie de vertrouwde lap tekst en foto's dubbel en dwars. Misschien eens een gesprek met een uitgever doen :-D Al is mijn foto ruimte hier bijna vol, maar dat zien we dan wel.

dikke kus

Joke

Abel Tasman wonden en een gebroken prostaat..

van inangahua/phat naar Nelson. motor oververhit. Stoppen. Regen, regen, regen en geen enkel bereik op de telefoon. De AA bellen zat er dus niet in. Met 4 dames zwaaiend de eerste auto gestopt die voorbij kwam waarin een aardig oud echtpaar voor ons naar een gebied met bereik zou rijden en onze pech zou doorbellen. 10 minuten later, we zitten allemaal in de auto, stopt er als vanzelf een auto achter die van ons. en Wat denk je? Hier op het zuidereiland op dit afgelegen stuk weg treffen we Jerimi en Nicolas van eerder! Nieuw Zeeland kan soms erg klein zijn. Ze vragen ze om Elena te bellen, Die weet nog van niks en voor de zekerheid nog een belletje naar de AA te doen. Ben ik even blij dat ik lid ben. Na 2 uur wachten komt er een megagrote autoambulance met bestuurder aan. Ik leg hem en zijn zware kiwi accent uit wat het probleem is en we blijken niet genoeg water te hebben om er een degelijke cool installatie mee te vullen, dus hij zegt zonder knipperen, dan takel ik jullie op mijn auto en rijden we naar het eerst volgende dorp. Pardon?. Maar ja echt, de gehele auto met 4 dames en genoeg bagage om je te doen tuimelen worden met het grootste gemak door een ijzer kabeltje omhoog getakeld. Na wat klikjes hier en daar verzekerd hij me dat we vast zitten (jaja, eerst zien dan geloven) en zegt tot zo.. 45 minuten en enkele doodsangsten later stoppen we bij het enige AA servive punt in de regio. We zijn niet de enige pechvogels met auto pech vanaf het festival. De regen gaat ondertussen onverstoord door. Nadat hij 7! liter water in de cooltank heeft gegooid, ben ik er zeker van dat er iets niet goed is en ik wordt er niet goed van. Hij wrijft eens over zijn hoofd en zegt 'jeezz' 'Dat wil ik niet horen van een auto dokter'! Hij vraagt of ik het koelsysteem ooit heb bijgevuld. 'Neen meneer, ik heb wel braaf met regelmaat de olie gechecht'. Hmmmm.. wordt Tobias nog beter vandaag? Hij zegt als er een lek zit dan kom je hier vandaag niet meer weg. 'Ohw nee'. Nadat hij de motor 15 minuten heeft laten draaien en de druk van de tank gecheckt heeft concludeerd hij dat er niks meer aan de hand is. We kunnen verder! Hoezeee! Maar hoe komt die tank dan zo leeg, ach ja een prof zegt me dat het goed is, dus is het goed (hij gaf me een complimentje dat ik niet door ben gereden met de meter in het rood wat schijnbaar veel mensen doen). Er loopt een jongeman van een van de andere pechvogels op ons af, zijn naam is Chris. Hij moet vanavond nog in Nelson geraken, om de dag daarna in Picton met de ferry een vliegtuig te halen. Zijn rit gaat niet verder komen vandaag. of hij misschien mee kan rijden. Ik denk even en zeg 'Ach 4 of 5, het is even illegaal'. En zo rijden we met 5 man de weg op, rustiger en eindelijk is de weg droog. Samen komen we veilig en wel in Nelson aan, waar we Elena zouden ophalen. We sterven van de honger dus scoren ieder een pizza. Elena is ondertussen professioneel aan het wachten, Sara had (samen met de rest van ons) gemist dat ze in een voordorp van Nelson zat, waar we al voorbij waren gereden, dus toen we der uiteindelijk vonden, was ze 'not amused'.

Er bestaan in New Zealand zogenaamde DOC camping. Campings van het departement of conservation waar je voor een prikkie kan staan, van basic zonder toilet tot naturel sauna. Je doneert eerlijk en wel je fee in de paal bij de ingang en je mag er staan. Niet dat er op elke /camping een strenge controle is dus niet betalen kan ook. Daar reden we die avond nog heen, omdat we de volgende dag aan onze Abel Tasman trek zouden beginnen. Ik was behoorlijk gaar van al dat rijden en dook het bed in, met Elena aan het stuur. Van structureel slapen was geen sprake aangezien de enige weg naar de camping ground 12 kilometer stenen was. daar aangekomen werden we aangehouden door een suppoost? die ons op alcahol controleerde. 'Nee he, zijn we helemaal teruggereden naar phat09???? Het bleek dat deze camping ground een trance festival had gehad en dat er nu nog een after party aan de gang was. Was ik wakker genoeg had ik erhee gegaan maar zodra de auto parkeerde was ik weg.

Ochtend, mooie camping, nog steeds mensen aan het dansen, inpakken voor de Abel Tasman, shit wat is die tas zwaar met eten voor 5 dagen, de tent en het slaapgerei. Het bleek nog een hele rit naar het beginpunt te zijn en ik had er allang geen zin meer in, alvoor dat we begonnen waren. De eerste dag hoefde we slecht 9 kilometer te lopen, al begonnen we pas om 1700. Ik zat er zwaar tegenaan te hikken daar en dan af te haken en ik was pissig op mezelf voor deze instelling (al had ik mijn redenen). Ik wist dat de enige manier om bij de eerste campingground te komen, gas geven, in een ritme komen en niet stoppen was. Zo kwam ik veel eerder aan als de andere dames. Deze campingground in het Abel Tasman park genaamd Akersten kan ik iedere ziel die ooit de film/boek the beach gelezen/gezien heeft zwaar aanraden. de camping heeft maar plek voor 3 tentjes en 2 daarvan waren van ons, daaraan vast zit een prive beach met grot, onzichtbaar voor de wereld! Fantastico. De andere bewoner voor die nacht was de uit Seatle afkomstige Jason, die zijn complete rechtervoet had laten opeten door zandvliegen, het leek alsof ieand met een kaassschaf een half uur vrij spel gehad had. met een blikje fruit, chips en een sigaretje op een stuk drijfhout op het strand, alleen, voelde ik me compleet richard/leo di caprio. Daar kwamen Elena en Sara aan en ik excuseerde me voor mijn gedrag, speciaal aan Elena. Ik ben misschien dan toch beter onder mannen als onder een groep dames. maar waar was Amanda? is ze nog niet hier zegt Sara verschrikt. Ze hadden verwacht dat ze er al was ze waren zelf een eind teruggelopen om te zien of ze achter hun liep. Er brak lichte paniek uit aangezien het heel snel donker werd, ze niet zoveel Engels sprak en misschien de hele camping naam niet wist. Ik ging blootsvoets 1,5 km terug (zonder rugzak een verademing) en scandeerde haar naam maar niks te zien geen reactie. Waar kan ze zijn? Ik kijk voorzichtig de kliffen af, die in het donker wordende park nogal veradelijk terugkeken. Misschien is ze de camping voorbij gelopen, zo ver achterop kan ze toch niet zijn. Ik loop terug, daal af naar de tenten, geen Amanda. nu wordt Sara echt ongerust. 'Zehad nog zo gezegd dat ik haar niet alleen mocht laten in Nieuw Zeeland!'. Ze maakt een rugzak met eten en drinken en een zaklamp en zelfs Jason wordt ongerust. En net als Elena en Sara naar boven willen klimmen terwijl ik de tenten zou fiksen komt daar een nietsvermoedende Amanda naar beneden. Ze wordt werkelijk besprongen door Sara en het rapide Frans en Italiaans vliegt door de lucht. Jason en ik staan ernaar te kijken en hij vertrouwd me toe; 'zelfs ik ben blij haar te zien, gekkenhuis'. Amanda zelf vond het een grote grap dat er zo om haar werd gezorgd. Een fantastische lokatie echt. die ochtend stonden we allemaal (ik na wat meer motivatie van andere) om half 6 op om de zonsopgang vanaf het strand te zien. Ondertussen aten de zandvliegen me dankbaar met huid en haar op. Na een prachtige zonsopgang en een kop thee splitten we op, ik vertrok als laatste, (ik heb toch net even langer nodig om wakker te worden) Jason verliet het park en trok verder op de motor terwijl wij nog maar net begonnen. Omdat ik pas om 8.15 vertrok trof ik een ranger die mijn kaartje kwam checken. Op weg dan maar. Er zijn stukken op het traject die je alleen bij laag tij kunt oversteken en omdat ik niet zo'n zin had in een natte slaapzak nam ik de alternatieve route. Ik nam zwaar relaxed mijn tijd, het was veel te heet. Ik dacht de laatste te zijn, maar na een lunch van een uur kwamen Amanda en Sara ineens voorbij. Wow respect voor de slow. Na een slopende, slopende dag lopen begonnen de eerste blaren te onstaan (ik ben het lopen in schoenen al niet meer gewend) en was ik hemels blij dat ik de camping gevonden had. Een veel grotere, maar ook prachtige plek met een lagoon die zich om 4.00 vult met zeewater dat zo'n 10 graden warmer is dan de zee. Een avondmaal van ingeblikte zalm, ingeblikt fruit, boterhammen en kaas was mijn lichaam toe aan slaap. (en een douche, maar die zal ik nog voor een lange tijd niet vinden) De volgende ochtend leken de blaren en pijntjes 2 keer zo groot, maar ik vond mezelf een aansteller en daar gingen we weer. Ik vetrok met Elena dit keer en dat was maar goed ook. We moesten vroeg vertrekken om het tij te halen er was dit keer geen alternatieve route. Dus de pas derin. En daar ging het mis.1 stap, 1 misstap en mijn enkel zei knap. Elena is pshyciotherapeute (hmm spelvaudten)en die checkte hem uit. Ja, das klote. We moeten het tij halen dat is 1 ding wat zeker is. En ik was te trots en koppig om mijn bagage af te staan. Met veel moeite vloeken en rare pasjes haalde ik het tij waar ik vervolgens 2 uur nam om bij te komen. Het was niet ver meer, maar ik kan je verzekeren dat dat 1 van mijn zwaarste mentale dagen was om mezelf tot muskito bay te krijgen. Vele uren later kwam ik bij de camping aan en ik was op. Mijn enkel wilde niks meer doen en paste niet meer in de schoen. De andere voet had de klappen opgevangen en was nu 1 grote blaar. probleem probleem. Ik zag geen heil in het halen van de eindsprint en er was geen telefoon hier. Mijn watertaxi terug vertrok vanaf een veel verder punt dan ik kon halen. Gelukkig was daar een ranger die we op de hoogte brachten en die de volgende dag met George (mijn muilezel zoals hij zichzelf noemde) mijn watertaxi had omgeboekt en samen met mij de 45 minuten wandeling naar de kust maakte. 2 keer ben ik door ze gedragen omdat de plassen te groot waren voor mijn verbonden voet. ik had schrik voor de boottocht (high speed)die zo'n anderhalf uur zou duren, maar die was hemels. Hij stopte speciaal voor mij bij het zeeleeuwen eiland (wat de andere passagiers niet erg vonden) en vond pinguins in het water, zodat ik toch mijn einddoel (het zien van deze dieren) had gemaakt. Dank je wel Nieuw Zeeland. Eenmaal op het vaste land getrokken door een traktor (het was weer laag tij) boekte ik me een dure camping in (i dont care) en nam een dagje vrij. Douchen, ieders kleren wassen, de auto uitmesten en nog eens douchen. Voorzichtig testen of mijn enkel nog kon rijden, dat ging gelukkig wel. Wachtend op de rest ontmoette ik Rafke uit Belgie die mij tegen de camera hoorde praten. Met hem heb ik de tijd volgemaakt tot de dames terugkwamen. Elena verliet ons vanaf hier, om met Jerimi en Nicolas verder te reizen en hier ontmoette ik ook Rien, een van mijn nieuwe reispartners naast Amanda en Sara, met een eigen auto. Ik ontmoet hier meer Belgen als thuis:D De dames verbleven die avond in een backpackers met een welverdiende douche en blij verrast met tenminste 1 setje schone kleren. Ik gaf Rafke die avond een bed om te slapen, aangezien zijn Duitste lift niet echt een auto had om een tukje te doen. Na een kaartspel met de Duitse dames op het parkeer terrein (die ontzettend braaf waren) bood Raf me een joint aan die we samen nuttigde (ik krijg hier meer wiet aangeboden dan thuis:D) en toen lekker slapen. Het was tijd om op weg te gaan. We waren met zijn 4en, amanda en ik begonnen beter contact te hebben, naarmate mijn Frans en haar Engels beter werd. We hadden 2 auto's dus 2 aan 2. Maar na een korte rit de stad uit zag ik met schrik mijn hitte meter weer naar het rode toegaan en ik stopte. SHIT tobias is nog steeds ziek. We vulde hem met al het water watwe nog hadden en ik waagde na een rustpauze de rit naar het volgende stadje. Daar aangekomen reden we hem de eerste de beste garage in, legde ik het probleem uit en gingen er meteen 2 man aan de slag. Misschien niet netjes, maar ik heb met de 'ik ben eendom schattigmeisje' kaart gespeeld met een pittig grapje hier een daar en dat leek me voorin de wachtrij te krijgen. Na wat testen bleek er een gedeelte van de radiotor lek te zijn, steenslag of wear en tear. Ik trok mijn droopy face, och nee, dat klinkt heel ernstig. De man bloosde een beetje en zei gelukkig hebben we Andrew hij is gespecialiseerd in radiators. Voor 160 dollar zou hij hem repareren dan was ie weer zo goed als nieuw. NICE en zou het heel misschien mogelijk zijn, meneer (zeg maar Andrew), dat hij vandaag nog beter wordt, hij en wij hebben nog een lange weg te gaan, we gaan walvis spotten en de reserving is niet te cancellen. Binnen 3 uur was Tobias beter. Om de tijd te vullen gingen we naar een plaatselijk festival, wat door onze aanwezigheid dubbel zoveel bezoekers telde. Daar troffen we een Nederlands sprekende smoothie verkoper. 58 jaar geleden voor het laatst Nederland bezocht en toch nog een aardig woordje. Hij was zon fiets fanaat die heel Europa had befietst bepakt en bezakt. Ik ging Tobias ophalen en na een leuk praatje met Andrew (die mijn hart een boost gaf door mij te complimenten met de motor die onder de auto zat, een goede aankoop) gaf ik hem een dike tip en bedankte hem stevig. Op naar de walvissen spotting dan. Romantisch geslapen aan de romantische kustlijn van het zuider eiland, met de zeeleeuwen en zeehonden op nog geen 20meter van ons af.

De volgende keer (heel snel) mijn avonturen met walvissen, dolfijnen, pinguins en de politie...

Elena Bassi.. deel 2

Even een blik terug in het verleden om wat nieuwe info te geven..
In de 2e week van aankoop van MIJN auto was ik superblij dat ik de extra 55 dollar had uitgegeven de auto op papier te laten doorlichten. De Iranier die mij de auto verkocht had begon me toen namelijk te bellen en liet verontrustende berichten achter op mijn voicemail in gebrekkig Engels. Het enige wat daaruit te verstaan was waren woorden als terugkomen, rechtzaak, geld papieren en terugkomen. Ik was gezegend met het feit dat ik toen niet alleen was, maar dat Irina en zeker Sebastian derbij waren. Samen met hem luisterde ik de voicemails nogmaals af en bekeken we al mijn officiele papieren. Het kon enkele dingen betekenen voor de man die hem mij verkocht had. Of hij had iemand gevonden die er nog die dag meer voor had willen betalen (de auto was redelijk hoog geprijst net wat boven mijn budget, maar hij had er makkelijk 1000 meer voor kunnen vragen en hem nog die dag kunnen verkopen.) en hij wilde de auto terug. Of hij had de afkoop bij het bedrijf waar hij al deze busjes van had overgenomen niet afbetaald en ze wilde de busjes terug (wat volgens de nieuw zeelandse wet mijn probleem niet is). OF hij had stom genoeg het busje 2 keer verkocht en nu dreigde die 2e persoon met een rechtzaak. Hoe dan ook, ik zat goed, gelukkig met Sebastian om dat te bevestigen. Ik gooide mijn voicemail functie van mijn telefoon (ik luister ze toch nooit aangezien ze geld kosten) en zond hem een paar smsjes met de boodschap dat als hij me 1500 meer gaf dan de aankoopsprijs ik graag terugkwam rijden om zijn probleem op te lossen, wat dat dan ook mocht zijn. Sindsdien heb ik niks meer van hem vernomen en dat is nu 7 weken geleden.

Ik heb trouwens een geniale slaapzak met extra ruimte voor mijn armen, een rits op de voorkant, zodat je ook op je zij lekker ligt, extra vakjes voor je zaklamp en beurs en een opblaasbaar, in de slaapzak te stoppen kussen.

Vervolg op de vorige blog:
Minpunten, de urenlange regenval, die ons meer deed hozen dan de rivier en de SANDFLIES!! Trouwens als je die doodmept als ze
je weer eens pijnlijk tot bloedens hebben gebeten, ben je strafbaar. Elk levend wezen in dit natuurreservaat is beschermd ...grrr En ik dan??? Mijn huidig record sandflies beten staan op 103 en geloof me, ze jeuken vooral s'nachts!

Op naar Palmerston North dan eindelijk. Na deze onverwachte prachttrip in de canadese kano (excuses mensen, overal waar je kayak gelezen hebt moet je canadese kano denken in het vorige verhaal). Goed, na deze overwachte prachttrip in de CANADESE KANO, was het ondertussen 22 december en terwijl Kevin ons terugreed naar de Slalom Logde voor een welverdiende douche en een reunie met Tobias, besefte ik me dat we Palmerston in 1 dag moesten zien, aangezien we met kerst in Wellingon wilde zijn. Van alle oproepen die we de deur uit hadden gedaan voor onze kerstmiscouch, had er niet een gereageerd. Wel was daar Rutger, een Hollander uit de achterhoek, die zo'n zwaar accent had dat mensen altijd dachten dat hij Schots was :D, die ons de tip gaf om naar Julie's couch-orphan-christmas oproep te kijken. Ze nodigde alle verloren zielen uit om kerst op het strand te komen vieren, ze had het strandhuisje van haar ouders mogen lenen voor kerst en iedereen was welkom. Rutger zelf ging ook. Breng gewoon iets eetbaars mee voor zo'n 15 personen en koop een cadeautje van zo'n maximaal 30 dollar voor het secret santa feest.

Zo gezegd, zo gedaan. Slapen in Palmerston op het industrieterrein en de volgende dag de stad bekijken. Het is winderig in Palmerston, zoals bijna elke plaats hier aan de N-E coast. Het is ook de studentenstad van New Zealand, met de grootste universiteit van het land. Het terrein daarvoor is ongeveer zo groot als het TU-e terrein en de stad is met zijn dozijnen snelle goedkope haptentjes helemaal ingesteld op zijn inwoners. Omdat wij aankwamen in de kerstvakantie, was de stad wat leger met studenten, maar stampvol met shoptoeristen die nog snel de laatste cadeautjes voor kerst aan het inladen waren (met 29 graden op je dak). Hun I-site (de vvv) had zelfs een douche in de aanbieding en ook de rest van de stad had een relaxte uitstraling. Jammer dat we der maar 1 dagje zouden blijven. We bezochten de rozentuin, het universiteitsterrein en de zwanenvijvers. Verder dook ik weer voor een uurtje het warehouse in om mijn secret santa cadeau te regelen. Ons voedsel (omdat we geen mogelijkheid hadden iets te koken):taarten en fruit. Op naar Wellington dan. Na een natte, natte rit, het weer is hier erg veranderlijk, kwamen we dan eindelijk in Wellington aan. Ik was moe van de rit en kon de natte capital of NZ niet waarderen zoals het hoort. Ik trok me terug in de auto en keek wat filmpjes. Elena dook het wereldberoemde museum in waar je stomtoevallig voor geparkeerd stonden. Het heeft al vele prijzen gewonnen en is bovendien gratis te bezichtigen. Hierover later meer. Omdat we ons geconcentreerd hadden op een kerstmis in Wellington en Julie's oproep op het Wellington prikbord had gestaan, had ik verder niet naar de routebeschrijving gekeken totdat we daadwerkelijk in de stad waren. Stom, stom, stom. Het strandhuisje was namelijk 2 uur eerder onze auto gepasseerd, midden tussen Palmerston North en Wellington. Dus we moesten terug. We besloten die vroege avond zover als Levin te rijden (half uur van strandhuisje) en daar de kerstavond door te brengen. We moesten onderhand wel, want er stond Nieuw Zeelands eerste file die kant op en er was geen doorkomen aan. Elena wilde erg graag de nacht mis bijwonen (ze is katholiek). Dus we vonden informatie over een kerkje in de buurt en parkeerde de auto voor de kerk. Daar stonden al hele maori families in prachtige traditionele gewaden buiten te wachten. Ikzelf had niet zo'n zin in een kerkbezoek, al leek me de ervaring met deze mis wel bijzonder, ik was gewoon te moe. Ik bleef in de auto terwijl Elena de mis bijwoonde Zo brachten we een natte kerstavond door voor de st joseph kerk in Levin. En toen was het eerste kerstdag. Anders dan de dagen ervoor straalde de zon en scheen hij alle druppels van de vorige dag als sneeuw voor de zon weg te toveren. We vonden het strandhuisje en plaatsten onze taarten en cadeautjes bij de rest. De groep couchsurfing weesjes was groot en internationaal (ik denk wel zo'n 15 nationaliteiten) en vooral ook erg gezellig. Er werd de hele dag door gekookt, gebakken en vooral gegeten en na het secret santa spel (waarin mijn cadeau, een arsenaal aan goede films erg in trek was) hield ik een inklapbare stoel voor in de auto over. Toen was het tijd om de zee een kans te geven. De golven waren gigantisch, zelfs zo dicht bij de kust. Het was winderig, maar bikkel is bikkel en met een groep van 7 doken we de zee in (inclusief kerstmutsen) De zee was heerlijk, heerlijk en de golven waren fantastisch. Na een welverdiende douche bood ik Jonas aan hem met de auto het strand op te nemen (het strand is ook een officiele weg daar). Jonas is een belg die 2 weken daarvoor was geschept door een auto en nu met een pin in zijn been en onder de schaafwonden vooral op een stoel kon zitten. Dus een rit in de bus vond hij een goed plan. Ik vond nog 2 mannen die meewilde (er was ons verteld dat er een scheepswrak op het strand lag) Dat hebben we gevonden en we hebben Jonas er hinkelend naartoe gebracht. Het was een mooie dag. Toen onze buiken vol met voedsel en onze harten vol met kerstfilms zaten, namen we afscheid van de grote internationale wezengroep en ging Ella met ons mee. Ella is van origine Chinese en heeft na 7 jaar Wellington nog een zwaar accent, wat soms niet te volgen is. Ze had een lift nodig naar wellington en bood in ruil daarvoor haar couch aan. We maakten onderweg een tussenstop op Vicoria beach. Haar flatje in Wellington ligt supercentraal. Al moet ik toegeven dat Wellington niet groot is. Haar huisgenoot Ross is in mijn ogen een ontzettende aantrekkelijke (ja ik weet het ik heb een afwijking) man met flaporen en een adorabele glimlach. En ook nog eens het Elijah Wood complex van een blauwe ogen zeg!

Ik ben erg blij met een couch nu, omdat ik vermoed dat er misschien iets rondwaard in mijn automatras. Ik heb een fleabomb gekocht. Die kan ik overnacht af laten gaan en de volgende dag is al het gespuis vermoord. De nacht brengen we door bij Ella, we zijn haar eerste echte couchsurfgasten. Ik neem de bank beneden, en ik kan der niks aan doen, de televisie staat er recht voor. Nu moet ik toegeven dat ik de tv niet echt mis, niet dat de tv hier nu zo geweldig is en mijn serie en film shot krijg ik regelmatig op mijn pc. Mijn pc die overgens kapot ging in de 2e week in nieuw zeeland doordat Irina haar tas bovenop mijn scherm zette. hij werkt nog perfect en hij is verzekerd, maar er zit net zo'n mooie barst in als mij laptop thuis (al werkt dit scherm nog wel redelijk) net als mijn arme fotocamera die er langzaam stukje bij beetje zieker en zieker bij ligt. Eerst was het een spikkel in de binnenkant van de lens (je ziet het op bijna alle fotos) en daarna begon de batterij opvang te stotteren. De camera hangt nu aan elkaar met wat elastiekjes. Maar goed de tv dus. Vanwege de vakantietijd draaien hier 24 uur per dag goede films, zonder reclame (het is illegaal reclame te maken op officiele holidays op tv). Dus ik had mijn bedje gespreid, lekker films kijken op de bank en wegdoezelen. Van get smart tot en met shawshank redemption. En toen om 8.43 in de morgen, was er een aardbeving in Wellington. Ik ben helaas/gelukkig een vaste slaper, dus het feit dat de aarde rommelde in de morgen werd me door de huisgenoten verteld (en de 2 kopjes op de aanrecht die het niet overleefd hadden). Dit is welgeteld mijn 3e aardbeving in mijn leven. Wat niet overstaat tot het aantal aardbevingen in Nieuw Zeeland. Zo'n 16.000 per jaar, waarvan 2% voelbaar voor mensen. Heerlijk een lekkere luie dag filmpjes kijken in mijn uppie (de rest trotseerde de brute wind buiten (tis windy Wellington) en de tijd nemen voor een heerlijke zalm sandwich en dergelijke. De auto was ondertussen Fleabombvrij, ik had hem goed laten doorluchten en alles in de auto gewassen. En omdat we toch bezig zijn een dekbedovertrek aan mezelf cadeau gedaan met schaapjes derop. Al eerder had ik mezelf voor goed gedrag beloond met een authentieke spaanse wijnzak, die ik netjes alleen met water vul. De kerstmislampjes die ik in de auto heb opgehangen enkele weken eerder doen het nog steeds fantastisch. De volgende dag werden we meegenomen naar een wam che, een chinese brunch waarbij je niet besteld vanaf een kaart, maar waarbij er continue serveersters op je schouder tikken met van allelei vreemde hapjes en drankjes met de vraag of je er iets van wilt. ik ben geen grote van van chinees voedsel, maar er zaten aardig lekkere zaken tussen. Alhoewel ik later de prijs betaalde in de nu windstille stad in de zon werd de chinese toelie me allemaal net wat te veel. Ik ontsnapte het boring stilzitten en roddelen in de zon samen met Ross en dook het mooiste museum (gratis museum) ter wereld in, (zie eerdere verwijzing) althans dat claimen ze. Ik moet zeggen het is echt een mooi doe museum met een giant squid voor nu als lokker en de skeletten van walvissen, albatrossen en wat niet meer. Als het maar groot groter grootst kan, New Zealand Style. Ross was er al een hele tijd niet meer geweest en omdat ik soms wat idiotesk door museums trek (of niet Andrea en Bas) had hij, nadat de verlegenheid er een beetje afviel, er de grootste lol in om samen met mij en zijn grote lijf, door de kinderattracties te kruipen. We hadden nog een nachtje te overbruggen in Wellington voordat onze Ferry ons naar het zuidereiland zou brengen en dus gingen we op het eerdere aanbod van Jonas 'de kreupele' in en spendeerde de laatste nacht op zijn bank. Hij woont werkelijk waar in een paleisje van een appartement waar zijn flatmates goed voor hem zorgen. We keken nog wat films en bespraken ditjes en datjes en toen was het ..ohw nee shit.. de ferry, we moeten er een uur eerder zijn dan we dachten. Toen werd het nog haasten en gelukkig met de sms instructies van Jonas kwamen we netjes 5 minuten voor incheckclosing aan en reed ik met 10km per uur Tobias de buik van het kolosale schip in. Ik heb hem uitgelegd dat het maar 3 en een half uurtje op het water is en dat ik hem daarna weer kwam halen.

Nu was het taak om Sara Lembrechts (het Belgische meisje uit mijn eerste week Auckland) en haar Zwitserse vriendin Amanda Staub te vinden op deze gigantische boot, zij reizen vanaf hier met ons mee. Sara, Amanda en ik zullen in Inangahua naar het PHAT09 drum'n bass festival gaan voor oud en nieuw en Elena (omdat ze geld wil besparen) blijft bij een familie in Nelson voor die periode. Een comminucatief probleem, Amanda komt uit het Italiaans sprekend gedeelte van Zwitserland en spreekt verder vloeiend Frans. Nu spreekt Elena natuurlijk een aardig woordje Italiaans en Sara gaat vloeiend mee in het Frans, maar ik hang met mijn Engels, Duits en Nederlands net tussen alle bruggen in. Maar we komen der wel. Het begin gaat wat stroef, omdat ik me meestal probeer op te vangen met taalhumor en die gaat nu compleet verloren in de vertaling (als er al vertaald wordt) Bill Murray, I feel yah!! En dan is daar ook nog Florence, die Sara en Amanda Frans hoorde spreken over PHAT en aan het twijfelen was of ze ook ging. Om het toch altijd weer lange verhaal wat korter te maken. De boottrip was prachtig, langs de kustlijnen, dolfijnen aan de voorboeg en een zonsondergang met regenbogen op de achtergrond. Het komt erop neer dat we die avond/nacht nog helemaal van Picton naar Nelson zijn gereden (en mijn eerste levende possum het wegdek over zag schuifelen precies onder het midden van mijn auto) en daar doodop met zijn 4!!!en in de auto hebben geslapen. Nu is 3 personen echt goed te doen, maar 4 brak zelfs mijn normaal altijd goede nachtrust op. Florence had besloten toch naar PHAT09 te gaan (ze had een kaartje gekocht van iemand op de Ferry), maar ze was nog in Picton. Ze zou gaan liften en daarna kon ze in Nelson bij ons instappen. Tis nog een heel eind naar Inangahua. Flink wat eten en drinken gekocht, Elena naar haar couchfamilie gebracht en daar was het wachten op Florence. Nelson is een unieke stad omdat er een microklimaat heerst waardoor het de meeste zondagen van Nieuw Zeeland bezit (gemiddeld 210 per jaar) en het weer was inderdaad lekker. Ik zat nu met 3 dames in de auto die geen van allen een rijbewijs bezaten. Dat werd nog wat. Mijn ticket moest ik ophalen bij de inangahua store, Florence moest nog zien hoe ze aan de hare kwam, aangezien de mensen met haar kaartje al op het terrein waren. Ik had geen idee waarom, maar ik voelde me al een paar dagen chagerijnig en het begon nu langzaam naar buiten te sijpelen. Verdorie, ik had alleen maar zachtaardige, lieve mensen bij me, net nu ik der wat weerstand in kon gebruiken. Misschien is er een directe Hollander op het festival, soms heb je die nodig. Een hele toestand om het plaatsje (het bleek nog kleiner dan een gehucht 1 keer knipperen en je was der voorbij en natuurlijk miste ik in eerste instantie de store waar ik mijn ticket kon afhalen)...te vinden.

Dus konden we terugrijden naar start, maar daar was gelukkig mijn tickect in een dichtgeplakte handgeschreven envelope. Een garde van 12 jarige mannetjes en vrouwtjes controleerde mijn ticket en leeftijd?? bij de ingang. Ik was ondertussen over enkele tolerantiegrenzen heengegaan en ik gaf 1 van deze jongens mijn paspoort en de dichtgeplakte envelope met de mededeling: dit is mijn ticket en dat is mijn paspoort, 1983! Hij knipperde wat met zijn ogen, durfde me niet aan te kijken en leek verdoofd. Zonder verdere check in de envelope nam hij het ticket aan en kreeg ik mijn polsbandje om legaal bier te drinken. Ik had dus gewoon zelf een envelope kunnen schrijven en binnen kunnen komen. Dat ga ik de volgende keer ook zeker doen! Toen moesten we nog door een zero alchahol en, naar later bleek glas beleid heen. 10 sterke maori mannen stopten de bus en wilde hem grondig doorlichten. Ik had glazen flessen met lemon lime en bitter in mijn coolbox, maar na alle consternatie was ik niet bereid deze zonder slag of stoot af te geven. In plaats daarvan trok 1 van de mannen mijn half kapotte deur open om te kijken of er wat achter zat en 3 stemmen riepen tegelijkertijd, neeeee, niet doen, die is stuk! Daarvan schrok de man zo dat hij de deur weer dicht deed en hij zich tegen ons verontschuldigde. Don't fight the chagarijnische Joke posse:D de flessen werden niet gevonden en nadat we voor de zekerheid nog de foreigncard en de 4 meidencard hadden uitgespeeld waren we zeker van een goede aftocht. Florence was simpelweg binnengekomen door te zeggen dat haar ticket al binnen was. Tip aan iedereen, koop geen kaartjes! Bulk je gewoon naar binnen. Florence moest nog wel op zoek naar haar ticketmensen om die te betalen, maar op het afgesloten terrein zonder enig mobiel ontvangst leek ons dat vrij onmogelijk. we parkeerde op de eerste plek die ons geschikt leek, naast een grote stapel hout, met een vlak plekje voor een extra tent. Net toen we de tent hadden opgezet, keken we eens goed naar rechts en naast wie in deze mensenmassa hebben we geparkeerd? Juist, naast Florence haar ticket mensen. Goede buren gegarandeerd, en dat is fijn op een 4 daags festival. Die avond om middernacht (de muziek speelt hier 24 uur per dag, dus je kunt op elke moment opstaan dansen en weer gaan slapen) speelde een nederlandse drum 'n bass act genaamd noisy. Ik kan je vertellen, de drum'n bass hier is nog niet een kwart zo hard als de drum'n bass die ik ken en dat bewees deze NL act meer dan voldoende. De grond was vol dansende mensen, de act was super. Tijd voor een slaapje, Florence lag al te pitten. Die nacht brak de hemel open en de regen goot werkelijk in emmers tegelijk naar beneden. Ik heb een minimaal klein lek aan de achterkant van de auto, wat normaal geen problemen opleverde, maar na uren en uren emmers met water te moeten verwerken, werd het mijn provisorische reparatie te veel en hij boog en brak onder de druk. Gevolg was een zwaar lekkende irritante druppelval die we met allerlei mogelijke manieren probeerde te repareren. Een semigrote emmer met een handdoek erin was uiteindelijk het beste voor nu. De regenval bracht nog wat anders met zich mee. Water en zand maakt modder. Nog meer water en zand maakt een modderpoel. Nog meer water en je heb drijfmodder. Het hele terrein was erin bedekt. De sporadische momenten dat het even stopte met hozen nam ik om foto's te trekken van de vele verloren en eenzaam achtergelaten schoenen die her en der uit de modder staken. Ik zelf had na de eerste dag al opgegeven schoenen aan te doen en ondernam alles blootsvoets. Met het geen glas beleid was dat wel te doen en de modder was vaak warmer dan je natte schoenen. Dat was oudjaar. Een half uur voor het nieuwjaar werd, stopte het ineens met regenen. de wolken maakten een gaatje en er waren warempel sterren te zien. 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1... HHHHappy new year!!! Als eerste van de wereld! En de belofte bleef aanhouden. De volgende dag was het stralend weer en dat bleef zo. 4 volle dagen met dansmuziek maakte dat ik 2 januari om 9.00AM wakker werd omdat de muziek gestopt was. Ik kon niet meer slapen met de stilte:D En toen kwam de moeilijke taak om Tobias, die 3 dagen had kunnen wegzakken in de modder, van zijn plaats en van het terrein te krijgen. We zagen talloze auto's met veel moeite van andere uit de poelen verdwijnen en na een tijdje waren er niet veel auto's meer over. Het was onze beurt. We hadden een route uitgekozen waarbij we de ergste poelen leken te vermijden en alles leek goed te gaan...

Totdat hij slipte, inhield en vastzat. Arme Tobias. De rijbewijsloze dames haalden iedereen die ze nog konden vinden naar de auto, zo'n 10 man, plaatsten 4 man in de achterkant voor meer tegengewicht, ik zette hem in zijn 2, herrinerd dat dat beter werkt en wat we ook deden, hij zat muur en muurvast. Shit wat nu?

Ik voelde mijn trots wegslippen. Ook al was het vastzitten niet helemaal mijn schuld, tigtallen busjes gelijk de mijne zaten ook in de penari, alleen de mijne scheen de enige te zijn die er zelfs met 10 man niet uitkwam. Ik aaide Tobias wat over zijn stuur en ging op zoek naar een man met een tractor. Die ik uiteindelijk vond en die heeft ons bijna zonder zichtbare moeite zo op het droge gekregen. Wat ik toen nog niet wist was dat Tobias met al die regen op zijn blaas ziek was geworden...

Hoe het verder gaat met Tobias en mijn avonturen in het abel tasman nationaal park (waar ik niet heelhuids uit terugkwam) lees je de volgende keer.

Knuffel Joke

ps ik hoor dat alles super gaat met Viktor, wat mijn hartje sneller doet slaan,ik mis die rode kater ontzettend.

Elena Bassi.. deel 1

De OntmoetingMet Elena. Naar Taupo gereden nadat ik haar de tip van de naked bus had gegeven. (ze moest helemaal uithet noorden komen).Na een txt message dat ze een lift van 2 Franse kornuiten zou krijgen naar taupo en de gouden tip van een gratis camping aldaar (op en prachtige lokatie), gin ik op weg.En daar kwam ze aangereden, in een Franse rode familieauto met 2 glimlachende fransozen, genaamd Nicolas en Jerimi. Zo kreeg ik ineens een totaal nieuw stuk Taupo te zien door de ogen van 2 Franse vakantieknapen, die klaarblijkelijk al heel wat meer tijd hier hadden gespendeerd, dat wil zeggen midden noorder eiland. Ook hadden zij een verdraaid handige reisgids (Frans uiteraard) die hun de gratise kneepjes van het vak bijbracht. Zo wisten zij van deze campingspot af en vertelde ze me ook van de gratis! hotpools even verderop. Waarom hebben ze dat reisboek niet gewon braaf in het belgisch, engels, duits, nieuw zeelands of zelfs zwahili in de schappen van de slegte liggen. Nee, de enige versie is in het Frans en blijkt uiteraard niet meer te krijgen. Na een aangebode maaltijd op een gasbrander in de auto (het waaide te hard buiten en ja we waren voorzichtig) en wat small talk hier en daar, met lichtelijke haken en ogen (Nicolas spreekt een miniem aan engels en mijn Frans is net een niveau hoger dan voulez vous couchez avec moi, maar dan ook net). Joke was stout en gaf (nadat er naar gevraagd werd) de belgische vertaling van voulez vous..... 'Hedde gij goesting om te poepen' Ik hoop niet dat Jerimi of Nicolas deze zin in de praktijk brengt. Het zijn broekies trouwens, de 20 net gehaald of nognet niet. Met het puberdons nog op de kaaklijn, wat door moest gaan voor een baardje maar waardoor ik elke keer mijn impuls tegen moest houden met' hey er zit nog wat pasta op je kin'. Enfin, de volgende dag namen we onze tijd en trokken in de middag Taupo in voor de broodnodige inkopen en afhandelingen. Elena wilde een bankrekening openen hier bij de kiwibank omdat ze binnenkort wil/moet gaan werken voor het geld. Haar engels is erg goed in mijn oren, maar ze vindt zelf van niet en vindt haar accent (een lief Italiaanse inslag natuurlijk) te aanwezig en slaat daarom dicht bij officiele instanties. Dus we gingen samen de kiwibank in. Ik overtuigde haar dat ze het echt zelf kon en liet haar een rekening openen. Eenmaal buiten zij ze dat de rekening haar 50 dollar zou kosten en haar pasje een week zou duren. Dat leek me vreemd, dus ik ging mee naar binnen en samen met de loketiste kwamen we eruit. Alles leek goed te gaan, jawel het zou dan eindelijk lukken... SHIT vergeten, de bank moet een current adres van je hebben. De loketiste was zo vriendelijk om te vermelden, maakt niet uit, het mag ook je motel zijn hier, zij kunnen voor je verifieren, waar verblijf je... Elena keek de vrouw met grote ogen aan. Ik antwoorde.. ahum.. in mijn campervan.. ach juist, current adres, parkeerplaat bij de pak 'n save, maar dat kan binnen een half uur veranderen. Hoewel de dame erg vriendelijk was, zoals alle kiwi's, was haar gevoel voor humor op deze mooie dag net wat matter. Sorry? vroeg ze ietwat doordringend, ahum ze couchsurft momenteel mijn auto, ze heeft hier geen vast adres. volgens mij heb je daarbij ook een bestempelde brief met haar naam en adres nodig is het niet. De loketiste knikte en keek ondertussen naar de volgende in de rij. Grom, wij zijn momenteel de klant , we hebben der lang genoeg voor gewacht. Geen succes dus. We liepen de bank uit en ik probeerde Elena uit te leggen wat er zojuist beproken was. Kortom je moet ergens als je couchsurft, vragen of je jezelf een brief mag sturen via de post zodat je bewijs van adres hebt en of je vervolgens dat adres mag gebruiken om je in te schrijven bij de kiwibank. Slik.. te gecompliceerd misschien. Lost in translation. Ik begon Bill Murray steeds beter te begrijpen. Na een wat ongelukkige 'coming out' van mij voor Elena (ze vroeg of ik een vriendej had en ik zei nee geen vriendje en geen vriendinnetje) Ik kan het niet helpen, ik probeer niemand te shokeren, ik probeer ze alleen de vraag in de toekomst opener te stellen, zoals heb je een vriendje OF vriendinnetje of heb je een relatie. Ach het is goed om het snel duidelijk te hebben dan weet je het snelst of jij en je reispartner met elkaar overweg kunnen. Er zijn mensen die je dan verwijten dat je zoiets duidelijk moet maken op je profiel??? pardon, onder hobbies zeker: hobbies, meisjes ...en jongens.. Maarr goed. Ff terug naar lake Taupo voor een natuurlijke douche en hop naar de hotpools in een superduper gratis park met een hardloopparcour en een vette kabelbaan en de gratis hotpools (die vol met backpackers zaten, want gratis nieuws verspreidt snel) na een uur in 45 graden te hebben gezeten was ik het wel weer zat en ging terug naar de auto om wat te lezen. Daar sprak een wat oudere Fransman me aan nadat hij al 15 minuten aan het ronddralen was om de moed (en het juiste engels) te vinden mij een vraag te stellen. Of ik wist waar hij gratis kon overnachten met de campervan. Hij wees naar de rest van de groep, 4 middelbare Fransozen die verlegen terugzwaaide. Ik lachte van binnenuit en legde hem zo goed mogelijk uit daar te komen (hier en daar een Franse uitleg in het verhaal gestopt wat scheen te helpen) uiteindelijk heb ik ze meer tips en trucs gegeven van de plaatsen waar ik hier in de buurt gratis heb overnacht en ze waren der erg joli mee.
De avond viel in en ik had de jongens uitgenodigd een film te komen kijken in de auto. Ik vond Eurotrip wel toepasselijk en ook al snapte ze niet ieder woord, de humor ging perfect. Mi skuzzi mi skuzzi, Scotty doesn't know.

Tijd voor een afscheid van de 2 heren, we gingen weer onze eigen weg. De eerste dag alleen met Elena op pad. Op naar Wanganui, maar natuurlijk wel zo dat Joke alle centimeters die ze nog niet gezien had ook kan berijden. We namen de pioniersroute, een praktisch onverharde weg die niemand neemt omdat er een veel betere snellere highway is gebouwd enkele jaren terug. Maar wij namen hem wel . Hier kon Elena wat vingeroefenen met het besturen van een grote bus aan een rechterstuur aan de linkerkant. De pioniersroute is een stoffige stenen weg die langs early settlements gehuchten rijdt zoals Jerusalem, Krete en Venice. De gelovigen alhier wilde een nieuw utopia creeeren, maar verder dan de plaatsnamen en een verstokte stoffige kerk is het niet gekomen. Ongelofelijk knap van de mensen die er nog wonen, compleet van de buitenwereld verstoken. Daarnaast had je hier prachtige panoramische uitzichten over de Whanganui rivier. Wisten wij veel dat we deze over een paar dagen zouden bevaren.

Waarom het rijden op Nieuw Zeelandse wegen zo gevaarlijk is, zelfs al het de meest remote verlaten weg betreft is de ongeloofelijk afleidende vergezichten die het biedt. Het zou verboden moeten worden.

Wanganui, de stad (nou ja stad er wonen meer dan 16000 mensen en dan is hier een plek algauw tot stad gedoopt) is niet echt een plek om dagen te verblijven, ongeacht of het goed weer is. Naast dat de enige lift hier in de stad een nationale attractie is die om 1800 sluit en ze een leuke toren hebben, blijft het daar wel bij. Ons plan was dan ook er een dag te zijn (of korter) en dan door te gaan naar het studentikoze Palmerston North. Maar toen ontmoette we Carol van de plaatselijke VVV. We hadden gelezen dat je hier voor een dagje een kano kon huren en dat leek ons wel leuk. Carol keek ons streng aan. foei nee nee nee, jullie gaan geen kano voor een dag huren. Pardon? Nee, jullie gaan lekker veel eten kopen, muggenspray halen, een hoed opzetten en 3 dagen kayaken! Pardon? Ja, Carol is een zeer overtuigend mens met het kiwihart op de juiste plek en ze haalde ons over een 3 daagse trip te maken over de whanganui rivier die ons ongeveer 7 uur per dag aan het roeien zou houden. De meest adembenemende foto's kregen we voorgeschoteld en hoewel ik nog protesteerde met, maar neen dat is veel te veel geld (wat eigenlijk helemaal niet waar is als je er langer over nadenkt) en kan het niet een dag minder (wat 2 keer zo duur is omdat er dan een jetboat moet komen om je op te halen) was mijn moeite tevergeefs en boekte Carol onze trip zo net voor kerstmis.

We zouden in 2 hutten overnachten (als je snel genoeg kon roeien, first come first serve) en 1 van deze hutten was een maori huis. Ook zouden we de brigde to nowhere kunnen zien (Nzders maken van alles een attractie) die alleen via het water, 2 dagen de rimboe in, te bezichtigen is. In de tussentijd deden we een berg oproepjes richting Wellington om een couch voor kerst te vinden waar we mochten blijven, boekte we Elena om naar mijn ferrytijd en maakte we haar abel tasman trip reservering nog net op tijd. En toen hadden we dus nog anderhalve dag in Wanganui vol te maken. maar we haden alles al gezien. Wat nu. de stad was na 18.00 ontzettend dood en volgens de loney planet was de jeugd die niet bezig was met de plaatselijke gangfights, te vinden in de enige bioscoop die het district rijk is. Dus bij gebrek aan betere keuze kochten we 2 studentenkaartjes (hihi) voor the day the earth stood keanu reeves... ach ja het hield ons van de straat. Ondertussen kon ik het erg goed met Elena vinden en boerde we ons een gat in de ozonlaag (fijn als er iemand anders ook zo ongegeneerd op los gast) Elena heeft een vriendje in Italie, genaamd Andrea en ze spreekt hem het liefst elke dag, dus elke morgen en late avond schalde het ciao ciao pronto pronto door de auto, wat me nog steeds grappig in de oren klinkt.

Na een lange rit van een uur of 2 richting de slalom logde (waar ons kayak avontuur zou beginnen) waren we aardig bedreven in het getrouwde stelletjes discussie spel, kaartlezen. Elena heeft namelijk 1 probleem, ze haalt links en rechts nogal eens door de war. Dus vonden we een inginieus systeem uit als ik reed, betekende JOKE rechts en ELENA links inclusief handgebaren en de hele rataplan. Ik moet zeggen dat ze erg vooruit is gegaan sinds het begin van de reis waarin ze zichzelf nog omschreef als dat meisje dat een kaart koopt en een uur later verontwaardigd terugkeert naar de winkel en zegt: deze kaart is kapot, hij heeft geen 'hier ben je nu' stip! De slalom logde wordt gerund door werkelijk waar het meest lieve groepje mensen ooit, mantelvoorbeelden van echte nieuw zeelandse vriendelijkheid. Het vvv kantoor had simpelweg gezegd, rijdt de akker op tot je bij de kiezels komt dan weet je dat je te ver bent, rijdt een stukje terug en vraag naar Steve. Verder was er nog Sherryl en Linda die ons voor een prikkie lieten parkeren met alle gebruik van de douches, tv kamer en bar. Een heerlijke fish en chips gehad, die ze vergaten af te rekenen en die ik achteraf nog hebt betaald. Hun vriendelijkheid maakt ze nog eens bankroet. We laden onze waterdichte vaten vast in, zodat we in de ochtend voor de grote toeristen rampsoed groepen het water op kunnen. We gaan namelijk zonder gids, slechts gewapend met een geplastificeerde rivierkaart het water op. I Love New Zealand!2 voordelen om voor een grote groep het water op te gaan. Je kunt ze voorblijven en zo echt de natuur genieten en in case of emergency drijf je een uur of 2 later vanzelf als hun kant op. :D

KUKUKUKULUKU, vroeg opstaan zegt de haan om 6.00 ja klopt ik kom der aan, snert haan. Even de kat en de hond aaien, hoor ik daar ineens een klein kereltje van een jaar of 8 met een kiwi accent: Wauw mam, die meisjes slapen gewoon in die bus!' Ja Maarten, dat klopt, richard kijk eens das nou een vette bus. Ik ik roep ja vet he? verbaasd kijken ze me aan. Een gezin uit amsterdam 2 kids, en een hond (die 4 weken in quarantaine moest) 2 jaar geleden hier komen wonen, kinderen kunnen perfect 2 talen, ze hebben het hier geweldig, maar de ouders vertelde dat ze aan het overwegen zijn misschien terug te gaan. Ze missen hun vrienden en familie heel erg. Kinderen blijken zich beter te kunnen aanpassen, blootsvoets, zoals het het hoort rennen ze rond. En dan blijken ze ook nog Italiaans te kunnen. Leuk voor Elena. Het meisje trekt aan de mauw van mama en vraagt verlegen of ze wil vragen of dat meisje (ik dus) met haar wil pingpongen. Nou dat wil ik best. Pingpongpingpong ohw shit, we moeten gaan onze kayaktrip! doei!

Even tussendoor, aan michiel (en andrea), je had zwaar gelijk, hoe je ook inpakt, je neemt altijd te veel kleren mee. Ik gebruik de helft niet, al had ik er wijs aan gedaan ipv 3 jeans 1 extra kniebroek mee te nemen. En ja lieve lezers, sinds mijn 2e week (ja toen ik nog in Auckland bezig was) Loop ik zo goed als fulltime blootvoets. Mijn eeltlagen bouwen weerstand op en het loopt hemels. Dus marijke, als ik terugkom, is er een klant voor je:P

De kayak trip is een van de mooiste dingen die ik ooit gedaan heb. Iedereen, zelfs oma, moet hem doen! We hadden eigenlijk voor de 5 daagse trip moeten gaan, om de hele route te doen maar de 3 daagse brengt je naar de meest mooi stukjes. Enkele hoogtepunten: urenlang peddelen door adembenemend hoge (ja hoge) dalen. Achter in de boot zitten en de boot met minuskule peddelbewegingen volledig kunnen besturen. De verschillende gradaties versnellingen in het water. Het opzoeken van de ideale v in een stroomversnelling. Het eten van de lunch in de kayak. Het river wild gevoel (mijn haar zat net zo goed als dat van meryl streep) de honderden watervallen die onstonden door de onophoudelijke regenval.

We starten met een groep van 5 kiwi's die deze toch ook gingen doen, wat voor hun inhield dat er eentje alleen moest peddelen. Na een soort zelfverzonnen race kwamen we bij de eerst hut voor de nacht aan. we waren de 2e die aankwamen, yes! Onderwijl hadden we verschillende mensen ingehaald en 1 van deze boten ging net na ons een gevaarlijke rapid (versnelling in) die in het midden een boomstronk heeft. Als je daar de verkeerde v ingaat...tsja. Ze leken het er niet over eens wie de boot nu bestuurde en kwamen overdwars te liggen, de meest slechte positie om in te zijn. Toevalig keek ik om en ik dacht, nee, die gaan toch niet echt nee ohw nee ohw shit. BAMKNAL! in volle vaart raakte de kayak de boomstronk die de kayak werkelijk in 2en brak. Shit, waar zijn de meiden? Elena zie jij ze. toen zagen we iets wits drijven, onze kant op. Terugpeddelen tegen deze stroming was niet mogelijk, dus we voeren naar de kant om te zien of ze konden helpen. Het wits bleek 1 van de vaten te zijn die overboord was geslagen, snel volgden er meer. En toen zagen we gelukkig 2 natte dames naar de oever bewegen. Wat we toen nog niet wisten was da de kayak letterlijk doormidden was en ze niet verder konden. Omdat de kayak midden tegen de boom was geknalt, zat de boot letterijk om de stronk heen gewoven maar dat zag je vanaf de andere kant niet. Ik geloof dat hij daar nu nog steeds hangt. Het bleek ook dat de opvarende, 2 kiwi zusjes, ervaren waren. Ohw god dan hebben wij leken echt geluk gehad.

De 5 kiwi's waar we mee vertrokken waren bleken uiteindelijk 1 van de dames in de boot te hebben genomen (ze hadden een plekje over) en hielpen mee vaten te vinden. Het andere meisje kwam in de boot van de reisleider van die grote (duitse) groep te zitten. Pas de laatste dag werd er een nieuwe kayak verzorgd. De 2e dag weer lekker peddelen en de brigde to nowhere bezoeken. Mooi ding maar hij leidt echt naar nowhere. Het verhaal achter deze brug is interessant, check hem maar eens op wikipedia:..
De 2e nacht zouden we in Tieke Hutt verblijven, een Maori Huis. Helaas was er ditmaal geen familie daar om ons te verwelkomen (of eigenlijk vond ik het wel goed zo, ik had niet zo'n zin in urenlang de gast zijn, ik wilde lekker eten en dan slapen) dus we mochten slapen waar we wilden. De grote duitse (tot het irritant aan toe niet engels willen begrijpende) teroristengroep sliep die avond in het maorihuis, zodat de rest van ons (ongeveer 9 man) 2 slaapzalen te verdelen had. Ik kon het ondertussen heel goed vinden met de dames van de kapotte kayak (alex en de rest) dus ik stelde voor de andere kamer aan het tsjechische stelletje te geven, zodat ze romantisch konden uitslapen. Na een paar nieuwe kaartspelletjes geleerd te hebben en uitgebreid films, sterren en vader jacob in alle talen besproken te hebben, werd het tijd voor de 3e dag. Die konden we rustig aan doen, al was ik nu in een ritme van vroeg slapen, vroeg wakker. We peddelden erg rustig, namen elke detour die we wilden en namen zelfs een lunchpauze aan land. Prachtige grotwaterval mogen zien en toen was het alweer voorbij. Dank je wel Carol van de VVV!

Op naar palmerston North..bijna kerst

deel 2 komt een dezer dagen met de avnturen rond kerst en nieuwjaar.. en de foto's natuurlijk!

dikke knuffel

Joke

doe mus met een giant squid voor nu als lokker

Tony Li...... the end

Hehe, eindelijk weer een update, hoor ik je lezen. Ja sorry, je leest dan ook hardop, slimmeke. Fijn dat je der weer bent, ik ben er ook, dus laten we maar eens beginnen dan, hmmm, heb jij ook zo'n trek in kiwi's nu bij de weg?

Na mijn avonturen in de Waitomo Caves waren Tony en ik toe aan een goed bed en wat extra power juices voor onze camera's na al dat schoons gezien te hebben. Mijn bus geeft me veel, maar ongelimiteerde stroom voor alles is net wat te veel. Dus we zochten een CS adres in de buurt van Waitomo. Welgeteld 1 member in de regio voor 30 km en we warengeluksvogels dat hij ons accepteerde, yes! Craig (jawel nog een Craig) pikte ons op met zijn originele Harley Chopper uit het 'centrum' van Otorohanga, waar hij officieel woonde en na een rit van een half uur door de meest minuskule tekens van leven, waarin het een uitdaging was hem bij te houden met de bus, kwamen we bij zijn huis uit. Prachtig in niemandsland met een geweldig uitzicht over de vallei. Craig, een echte authentieke Kiwi farmer, met dikke eeltlagen op zijn handen, gaten in elk tshirt, ontelbare erfhonden, jacht trofeeen in de biljartkamer en een gigantisch zelfgebouwd huis. Zijn huidige vriendin (erg vriendelijk) was een former CSser uit Duitsland, die verliefd was geworden toen ze bij hem CSte. Benieuwd naar mijn CS avonturen en wat mensen nu ECHT van me vinden: http://www.couchsurfing.com/people/supergrapjeis de site to be. Na een heerlijke nacht, waarin ik audiomatig vernam dat Craig en zijn vriendin elkaar nog steeds erg aantrekkelijk vinden :D, gingen we op weg naar Kawhia beach, waar je een uur voor en na eb je eigen hotpools in het zand kunt graven. Echt gelukt is het niet, maar het strand was prachtig. Foto komt eraan.

Op naar New Plymouth, we hebben alle tijd, dus elke wegwijzer (die voor 'attracties' zijn bruin hier) die we zagen onderweg, namen we dan ook. Zo vonden we een kleine schat in de vorm van een waterval: Waitauguru in de buurt van Piopio. DOEN! Joke gaat echt voor elke centimeter verkennen hier en het bevalt goed. In New Plymouth hadden we ook een host gevonden, Jan o'Connor. JAWEL Wouter en de rest:o'Connor, awesome! Jan woont samen met haar 2 belgische honden Brock en Cody en is een journaliste voor een motormagazine. Vervend strandwandelaar en eigenaar van een pracht buikschuiver (en alle afleveringen van the long way round;P). Omdat ze een nieuwe nier nodig heeft, en zodoende moet wachten in New Zealand, kan ze momenteel niet veel reizen en houdt zich bezig met Cssers hosten. Een superwijf. Ze bracht ons naar de beste fish 'n chip place van New Zealand, zalig. Onmogelijk te vinden zonder hulp van een local. Ze nam ons mee de stad in, hielp me aan nieuwe slippers op de mannenafdeling (kleine maten worden nooit gekocht daar en ze zijn 75% goedkoper als de dames). Ja het doet me pijn, maar na 7 jaar trouwe dienst moest ik afscheid nemen van mijn trouwe slippers, geknapt in de hitte van de strijd. Verder alle historische plekken mogen zien, ze nam ons mee naar art gallerijen en huurde films voor ons omdat het weer zo bagger was. Jammer, want New Plymouth is 1 van de zeldzame plekken waar je op het pikzwarte strand kunt liggen bakken terwijl je naar de snowboardende gasten opmount Taranakikunt kijken. Persuit of Happiness en Second Hand Wedding met 3 dampende pizza's. Oehw wat zwaar allemaal. Na een lange frisse ochtendwandeling op het strand met de honden was het tijd om verder te gaan..

De gehele Surf Highway gedaan zonder verdere bijzonderheden als dat ze heel veel mooie stranden hebben. De nacht in Stratford doorgebracht en een bergbeklimming/wandeling gemaakt (het was niet warm daar) op mount Taranaki. Op naar Taumarunui over de zeer speciale Forgotten World Highway. Waarom speciaal? Niet alleen de world daar is forgotten, maar ook de highway. Meer dan de helft is unsealed, geen asfalt dus. Reden nummer 2, er is een dorpje aldaar die zichzelf vrij heeft verklaard van New Zealand en haar eigen republiek heeft opgericht. Je kunt in het opperhuis aldaar een stempel in je paspoort EN een paspoort krijgen, dus dat hebben we gedaan. Hahaha, erg grappig, hoe dood kan een republiek zijn, 7 huizen en een geit (jawel) als burgemeester. Goed eten, dat wel. Een geweldig nacht doorgebracht boven op een berg, geparkeerd en geen ziel die daar kwam, dat is vrijheid in een notedop. Door Ohakune gereden, de worlds capital of carrots, geen grapje.

Tony wil de Tongariro doen, die ik al heb gedaan dus we rijden terug naar mijn favouriete stad in het midden, Taupo en door naar Turangi. Omdat Tony retevroeg op moet voor de crossing, spreken we af dat ik kan blijven slapen inde achterkantterwijl hij rijdt. Haha, dat werkt dus wel ff zwaar op je blaas al dat gerammel. Ik wil niet 2 dagen wachten in mun uppie dus ik zoek een Cs host in Turangi. Het zijn er maar 3 enslechts eentje is actief, Johanna (kan dat een joke zijn) Rijken. Jawel, ik heb een Joke gevonden, in the middle of New Zealand! 38 jaar geleden geemigreerd en Johanna gaan heetten omdat ze de foute uitspraak niet kon uitstaan. Ze had 2 Nederlandse mensen op bezoek die ze ooit in een trein in NL ontmoet had en ik mocht meteen aanschuiven voor de maaltijd. Heerlijk geslapen in een echt bed en ook Tony mocht komen de volgende nacht. De spa's aldaar bezocht en bezwommen en verder geluierd. We besloten te koken voor haar en ik besloot het poffertjes recept uit haar 56 jaar oude!!! margriet kookboek te maken. Ik had de porties een beetje onderschat, ik had genoeg beslag voor 10 man onderhand en het verkeerde soort bloem natuurlijk maar ach,ik beneen ervaring rijker.

Aan iedereen die dit leest, kunnen jullie mij typische, redelijk makkelijk te maken Hollandse recepten sturen? Zoals speculaas, stampot, balkebrei enzovoort? Alvast bedankt!

Afscheid nemen van Tony 'the gentleman' Li was een stapje verder in mijn avontuur. Mijn volgende reispartner zal Elena Bassi heetten en we zijn alweer ruim een week op reis en hebben ontzettend veel beleefd, maar dat voor na kerst. Met kerstzijn wein Wellington met andere Cs-ers op het strand. Iedereen neemt 1 poluck pan voor 10-15 personen mee en een cadeautje van niet meer dan 30 dollar voor je secret santa. Ik zal geen cold and lonely christmas hebben dit jaar.

Aan mijn lieve ouders, gefeliciteerd met jullie trouwdag! Alweer een rock van een jaar erbij, ongeloofelijk, jullie zijn mijn voorbeeld van hoe het ooit echt kan gebeuren!

dikke knuffel iedereen.

Joke

Dank je wel lieve mensen

Een kort bericht in mijn laatste minuut online hier

Dank je wel vor alle lieve reacties en alle mensen die mee leven en mee lezen op reis, het doet me goed!

Freeloader tips (tips om voor nop te reizen) van Joke

Free Loader List (Reis voor nop tips) from Joke

Wanneer je een auto wilt huren, voordat je dat doet, bel de verhuurcompanys op en vraag of ze een auto terug willen hebben naar de plek waar jij naartoe wilt. Zeg van Christchurch naar Auckland. Meestal zijn er wel een paar auto's die terug moeten en het hoeft niet perse snel. Voor 5 tot 10 dollar per dag ben je klaar verzekerd en wel.

Vergeet de tank coupons op de achterkant van je supermarkt bon niet, al is het maar 4 cent per liter, het is wel 4 cent per liter.

Neem de gratis magazines mee van het vliegveld en van de lokale VVV's, ze zitten vol met coupons (als je ff bladert niet alleen dure hotel coupons)

Laat je auto in vrij de bergen afrollen met de voet bij de rem, scheelt weer benzine.

Koop als backpacker geen overbodige junk in je tas, zoals cremepjes, geurtjes of moddermaskertjes. Ga naar de lokale drogist of spa en gebruik simpelweg de testers aldaar.

Hetzelfde met voedsel probeersels in de supermarkt, gratis lunch!

Er is altijd wel een onbewaakte ingang voor museums, parken, dierentuinen e.d Was het

achteraf de moeite waard, kwak de hele donatiepot vol.

Wees lief voor je CS hosts, dan geven ze je veel lekkere en wederom gratis spullen mee.

To be Continued...

Update:

Voordat je een internet cafe ingaat, check eerst de bibliotheek, vaak is internet daar gratis

En kijk bij de mannenslippers die zijn meer dan de helft goedkoper.