Normaal houd ik het korter, ditmaal even niet :-P

De eerste dag is een echte reisdag. Zo'n dag waar de oude wetten van het vroegere reisgenot (lees de reis is net zo belangrijk als het doel) helaas niet gelden. Al vermaak ik me uitstekend. De allereerste niet oplosbare file in ASTEN. Jawel, we hebben het meegemaakt. Geen centimeter vooruit. Stress liep wat op in mijn lijf. Als we nu het vliegtuig nog maar halen. Gelukkig ging daar alles goed, mijn complimenten aan Lufthansa! Daar had ik een hele rij stoelen voor mezelf alleen naar London, I am a QUEEN!

Aangekomen op London Heathrow, waar ik volgens het geplande schema meer dan 4 uur zou moeten wachten, worstel je eerst door een megalange rij wachtende bij de douane. Mijn backpack vliegt direct naar L.A dus daarover geen zorgen.
Een eindeloos doolhof afgelegd. Ik was al bijna compleet ingecheckt voor een vlucht richting Dubai voor ik me excuserend een weg terugbaande door nors kijkende mensen. Excuseer.
De Engelse kunnen 1 ding goed, cue-en. Eenmaal terminal 1 gevonden, liep ik regelrecht tegen de volgende rij aan, het einde was spoorloos. Dus ik vroeg een medewerker, waar men het einde kon vinden.

Reden voor cue: vlucht van gisteren naar Hong Kong was afgelast dus deze mensen gingen eerst. Logisch, zover geen probleem. Maar nu bleek ook mijn vlucht vertraging te hebben, zoals er het ernaar uitzag meer dan 3 uur.
Gelukkig waren ze erg vriendelijk bij Air New Zealand en boden me alvast een maaltijd vergoeding van 7 pound aan. Verder kon ik het motel doorgeven en bellen zij met de receptie om de vertraging door te geven. Maar soms liggen beloftes en daden ver uit elkaar. Ik vermaakte me nog steeds uitstekend, al werden anderen wat stekeliger. Je schoenen uit bij de controle, maakte het voor deze mensen ook niet beter.

Een groot glas malibu voor mijn neus van ruim 5 pounds (ehm volgens mij een pint malibu) dus vrolijk zal ik zeker zijn (don't worry ik neem nog wel een kauwgom voordat ik instap)

Eenmaal in het vliegtuig, Seat55F (nee pap, geen rij alleen, gewoon de rechterstoel in het midden) kwam ik naast een aardig gepensioneerd echtpaar uit London te zitten. Ze waren 1 keer eerder naar Nieuw Zeeland geweest, verliefd geworden en gingen nu weer terug voor een maand. Het virus verspreidt zich. Ze hebben me geholpen met het invullen van de greencards voor de U.S en ik heb ze vervolgens geassisteerd met de inflight entertainment sets.

Na een warme maaltijd (lamsboutje met engelse cheddar), veel witte wijn :) en een ontbijt (warme sandwich met watergekookte boter??) landen we uiteindelijk op LAX. Of niet helemaal. Omdat we zo vertraagd waren, mochten we niet meer bij de juiste gate landen. Rondje gevlogen en toch geland. Eenmaal op het vliegveld, helemaal zenuwachtig voor de U.s controle en hoe ik mijn tas zou terugvinden met het kapmes er nog in, was het bijna een anti-climax. Ja, mijn foto is genomen, mijn vingerafdrukken gescand en nors kijken is een vereiste als je wilt werken op LAX, maar verder helemaal geen problemen. Met een shared ride shuttle taxi uiteindelijk de laatste 13 miles naar mijn hotel afgelegd (mijn eerste U.S tip gegeven, yeah baby!)

Ingecheckt in een heerlijk rustig, precies zoals de plaatjes vermelden, schoon hotel. Mensen dragen hier t-shirts met 'Barack to the Future' en de TV overspoelt ervan.

Ziet er naaruit dat het goedkomt hier.

P.Shet is hier9 uur later.

Tot snel!