van inangahua/phat naar Nelson. motor oververhit. Stoppen. Regen, regen, regen en geen enkel bereik op de telefoon. De AA bellen zat er dus niet in. Met 4 dames zwaaiend de eerste auto gestopt die voorbij kwam waarin een aardig oud echtpaar voor ons naar een gebied met bereik zou rijden en onze pech zou doorbellen. 10 minuten later, we zitten allemaal in de auto, stopt er als vanzelf een auto achter die van ons. en Wat denk je? Hier op het zuidereiland op dit afgelegen stuk weg treffen we Jerimi en Nicolas van eerder! Nieuw Zeeland kan soms erg klein zijn. Ze vragen ze om Elena te bellen, Die weet nog van niks en voor de zekerheid nog een belletje naar de AA te doen. Ben ik even blij dat ik lid ben. Na 2 uur wachten komt er een megagrote autoambulance met bestuurder aan. Ik leg hem en zijn zware kiwi accent uit wat het probleem is en we blijken niet genoeg water te hebben om er een degelijke cool installatie mee te vullen, dus hij zegt zonder knipperen, dan takel ik jullie op mijn auto en rijden we naar het eerst volgende dorp. Pardon?. Maar ja echt, de gehele auto met 4 dames en genoeg bagage om je te doen tuimelen worden met het grootste gemak door een ijzer kabeltje omhoog getakeld. Na wat klikjes hier en daar verzekerd hij me dat we vast zitten (jaja, eerst zien dan geloven) en zegt tot zo.. 45 minuten en enkele doodsangsten later stoppen we bij het enige AA servive punt in de regio. We zijn niet de enige pechvogels met auto pech vanaf het festival. De regen gaat ondertussen onverstoord door. Nadat hij 7! liter water in de cooltank heeft gegooid, ben ik er zeker van dat er iets niet goed is en ik wordt er niet goed van. Hij wrijft eens over zijn hoofd en zegt 'jeezz' 'Dat wil ik niet horen van een auto dokter'! Hij vraagt of ik het koelsysteem ooit heb bijgevuld. 'Neen meneer, ik heb wel braaf met regelmaat de olie gechecht'. Hmmmm.. wordt Tobias nog beter vandaag? Hij zegt als er een lek zit dan kom je hier vandaag niet meer weg. 'Ohw nee'. Nadat hij de motor 15 minuten heeft laten draaien en de druk van de tank gecheckt heeft concludeerd hij dat er niks meer aan de hand is. We kunnen verder! Hoezeee! Maar hoe komt die tank dan zo leeg, ach ja een prof zegt me dat het goed is, dus is het goed (hij gaf me een complimentje dat ik niet door ben gereden met de meter in het rood wat schijnbaar veel mensen doen). Er loopt een jongeman van een van de andere pechvogels op ons af, zijn naam is Chris. Hij moet vanavond nog in Nelson geraken, om de dag daarna in Picton met de ferry een vliegtuig te halen. Zijn rit gaat niet verder komen vandaag. of hij misschien mee kan rijden. Ik denk even en zeg 'Ach 4 of 5, het is even illegaal'. En zo rijden we met 5 man de weg op, rustiger en eindelijk is de weg droog. Samen komen we veilig en wel in Nelson aan, waar we Elena zouden ophalen. We sterven van de honger dus scoren ieder een pizza. Elena is ondertussen professioneel aan het wachten, Sara had (samen met de rest van ons) gemist dat ze in een voordorp van Nelson zat, waar we al voorbij waren gereden, dus toen we der uiteindelijk vonden, was ze 'not amused'.

Er bestaan in New Zealand zogenaamde DOC camping. Campings van het departement of conservation waar je voor een prikkie kan staan, van basic zonder toilet tot naturel sauna. Je doneert eerlijk en wel je fee in de paal bij de ingang en je mag er staan. Niet dat er op elke /camping een strenge controle is dus niet betalen kan ook. Daar reden we die avond nog heen, omdat we de volgende dag aan onze Abel Tasman trek zouden beginnen. Ik was behoorlijk gaar van al dat rijden en dook het bed in, met Elena aan het stuur. Van structureel slapen was geen sprake aangezien de enige weg naar de camping ground 12 kilometer stenen was. daar aangekomen werden we aangehouden door een suppoost? die ons op alcahol controleerde. 'Nee he, zijn we helemaal teruggereden naar phat09???? Het bleek dat deze camping ground een trance festival had gehad en dat er nu nog een after party aan de gang was. Was ik wakker genoeg had ik erhee gegaan maar zodra de auto parkeerde was ik weg.

Ochtend, mooie camping, nog steeds mensen aan het dansen, inpakken voor de Abel Tasman, shit wat is die tas zwaar met eten voor 5 dagen, de tent en het slaapgerei. Het bleek nog een hele rit naar het beginpunt te zijn en ik had er allang geen zin meer in, alvoor dat we begonnen waren. De eerste dag hoefde we slecht 9 kilometer te lopen, al begonnen we pas om 1700. Ik zat er zwaar tegenaan te hikken daar en dan af te haken en ik was pissig op mezelf voor deze instelling (al had ik mijn redenen). Ik wist dat de enige manier om bij de eerste campingground te komen, gas geven, in een ritme komen en niet stoppen was. Zo kwam ik veel eerder aan als de andere dames. Deze campingground in het Abel Tasman park genaamd Akersten kan ik iedere ziel die ooit de film/boek the beach gelezen/gezien heeft zwaar aanraden. de camping heeft maar plek voor 3 tentjes en 2 daarvan waren van ons, daaraan vast zit een prive beach met grot, onzichtbaar voor de wereld! Fantastico. De andere bewoner voor die nacht was de uit Seatle afkomstige Jason, die zijn complete rechtervoet had laten opeten door zandvliegen, het leek alsof ieand met een kaassschaf een half uur vrij spel gehad had. met een blikje fruit, chips en een sigaretje op een stuk drijfhout op het strand, alleen, voelde ik me compleet richard/leo di caprio. Daar kwamen Elena en Sara aan en ik excuseerde me voor mijn gedrag, speciaal aan Elena. Ik ben misschien dan toch beter onder mannen als onder een groep dames. maar waar was Amanda? is ze nog niet hier zegt Sara verschrikt. Ze hadden verwacht dat ze er al was ze waren zelf een eind teruggelopen om te zien of ze achter hun liep. Er brak lichte paniek uit aangezien het heel snel donker werd, ze niet zoveel Engels sprak en misschien de hele camping naam niet wist. Ik ging blootsvoets 1,5 km terug (zonder rugzak een verademing) en scandeerde haar naam maar niks te zien geen reactie. Waar kan ze zijn? Ik kijk voorzichtig de kliffen af, die in het donker wordende park nogal veradelijk terugkeken. Misschien is ze de camping voorbij gelopen, zo ver achterop kan ze toch niet zijn. Ik loop terug, daal af naar de tenten, geen Amanda. nu wordt Sara echt ongerust. 'Zehad nog zo gezegd dat ik haar niet alleen mocht laten in Nieuw Zeeland!'. Ze maakt een rugzak met eten en drinken en een zaklamp en zelfs Jason wordt ongerust. En net als Elena en Sara naar boven willen klimmen terwijl ik de tenten zou fiksen komt daar een nietsvermoedende Amanda naar beneden. Ze wordt werkelijk besprongen door Sara en het rapide Frans en Italiaans vliegt door de lucht. Jason en ik staan ernaar te kijken en hij vertrouwd me toe; 'zelfs ik ben blij haar te zien, gekkenhuis'. Amanda zelf vond het een grote grap dat er zo om haar werd gezorgd. Een fantastische lokatie echt. die ochtend stonden we allemaal (ik na wat meer motivatie van andere) om half 6 op om de zonsopgang vanaf het strand te zien. Ondertussen aten de zandvliegen me dankbaar met huid en haar op. Na een prachtige zonsopgang en een kop thee splitten we op, ik vertrok als laatste, (ik heb toch net even langer nodig om wakker te worden) Jason verliet het park en trok verder op de motor terwijl wij nog maar net begonnen. Omdat ik pas om 8.15 vertrok trof ik een ranger die mijn kaartje kwam checken. Op weg dan maar. Er zijn stukken op het traject die je alleen bij laag tij kunt oversteken en omdat ik niet zo'n zin had in een natte slaapzak nam ik de alternatieve route. Ik nam zwaar relaxed mijn tijd, het was veel te heet. Ik dacht de laatste te zijn, maar na een lunch van een uur kwamen Amanda en Sara ineens voorbij. Wow respect voor de slow. Na een slopende, slopende dag lopen begonnen de eerste blaren te onstaan (ik ben het lopen in schoenen al niet meer gewend) en was ik hemels blij dat ik de camping gevonden had. Een veel grotere, maar ook prachtige plek met een lagoon die zich om 4.00 vult met zeewater dat zo'n 10 graden warmer is dan de zee. Een avondmaal van ingeblikte zalm, ingeblikt fruit, boterhammen en kaas was mijn lichaam toe aan slaap. (en een douche, maar die zal ik nog voor een lange tijd niet vinden) De volgende ochtend leken de blaren en pijntjes 2 keer zo groot, maar ik vond mezelf een aansteller en daar gingen we weer. Ik vetrok met Elena dit keer en dat was maar goed ook. We moesten vroeg vertrekken om het tij te halen er was dit keer geen alternatieve route. Dus de pas derin. En daar ging het mis.1 stap, 1 misstap en mijn enkel zei knap. Elena is pshyciotherapeute (hmm spelvaudten)en die checkte hem uit. Ja, das klote. We moeten het tij halen dat is 1 ding wat zeker is. En ik was te trots en koppig om mijn bagage af te staan. Met veel moeite vloeken en rare pasjes haalde ik het tij waar ik vervolgens 2 uur nam om bij te komen. Het was niet ver meer, maar ik kan je verzekeren dat dat 1 van mijn zwaarste mentale dagen was om mezelf tot muskito bay te krijgen. Vele uren later kwam ik bij de camping aan en ik was op. Mijn enkel wilde niks meer doen en paste niet meer in de schoen. De andere voet had de klappen opgevangen en was nu 1 grote blaar. probleem probleem. Ik zag geen heil in het halen van de eindsprint en er was geen telefoon hier. Mijn watertaxi terug vertrok vanaf een veel verder punt dan ik kon halen. Gelukkig was daar een ranger die we op de hoogte brachten en die de volgende dag met George (mijn muilezel zoals hij zichzelf noemde) mijn watertaxi had omgeboekt en samen met mij de 45 minuten wandeling naar de kust maakte. 2 keer ben ik door ze gedragen omdat de plassen te groot waren voor mijn verbonden voet. ik had schrik voor de boottocht (high speed)die zo'n anderhalf uur zou duren, maar die was hemels. Hij stopte speciaal voor mij bij het zeeleeuwen eiland (wat de andere passagiers niet erg vonden) en vond pinguins in het water, zodat ik toch mijn einddoel (het zien van deze dieren) had gemaakt. Dank je wel Nieuw Zeeland. Eenmaal op het vaste land getrokken door een traktor (het was weer laag tij) boekte ik me een dure camping in (i dont care) en nam een dagje vrij. Douchen, ieders kleren wassen, de auto uitmesten en nog eens douchen. Voorzichtig testen of mijn enkel nog kon rijden, dat ging gelukkig wel. Wachtend op de rest ontmoette ik Rafke uit Belgie die mij tegen de camera hoorde praten. Met hem heb ik de tijd volgemaakt tot de dames terugkwamen. Elena verliet ons vanaf hier, om met Jerimi en Nicolas verder te reizen en hier ontmoette ik ook Rien, een van mijn nieuwe reispartners naast Amanda en Sara, met een eigen auto. Ik ontmoet hier meer Belgen als thuis:D De dames verbleven die avond in een backpackers met een welverdiende douche en blij verrast met tenminste 1 setje schone kleren. Ik gaf Rafke die avond een bed om te slapen, aangezien zijn Duitste lift niet echt een auto had om een tukje te doen. Na een kaartspel met de Duitse dames op het parkeer terrein (die ontzettend braaf waren) bood Raf me een joint aan die we samen nuttigde (ik krijg hier meer wiet aangeboden dan thuis:D) en toen lekker slapen. Het was tijd om op weg te gaan. We waren met zijn 4en, amanda en ik begonnen beter contact te hebben, naarmate mijn Frans en haar Engels beter werd. We hadden 2 auto's dus 2 aan 2. Maar na een korte rit de stad uit zag ik met schrik mijn hitte meter weer naar het rode toegaan en ik stopte. SHIT tobias is nog steeds ziek. We vulde hem met al het water watwe nog hadden en ik waagde na een rustpauze de rit naar het volgende stadje. Daar aangekomen reden we hem de eerste de beste garage in, legde ik het probleem uit en gingen er meteen 2 man aan de slag. Misschien niet netjes, maar ik heb met de 'ik ben eendom schattigmeisje' kaart gespeeld met een pittig grapje hier een daar en dat leek me voorin de wachtrij te krijgen. Na wat testen bleek er een gedeelte van de radiotor lek te zijn, steenslag of wear en tear. Ik trok mijn droopy face, och nee, dat klinkt heel ernstig. De man bloosde een beetje en zei gelukkig hebben we Andrew hij is gespecialiseerd in radiators. Voor 160 dollar zou hij hem repareren dan was ie weer zo goed als nieuw. NICE en zou het heel misschien mogelijk zijn, meneer (zeg maar Andrew), dat hij vandaag nog beter wordt, hij en wij hebben nog een lange weg te gaan, we gaan walvis spotten en de reserving is niet te cancellen. Binnen 3 uur was Tobias beter. Om de tijd te vullen gingen we naar een plaatselijk festival, wat door onze aanwezigheid dubbel zoveel bezoekers telde. Daar troffen we een Nederlands sprekende smoothie verkoper. 58 jaar geleden voor het laatst Nederland bezocht en toch nog een aardig woordje. Hij was zon fiets fanaat die heel Europa had befietst bepakt en bezakt. Ik ging Tobias ophalen en na een leuk praatje met Andrew (die mijn hart een boost gaf door mij te complimenten met de motor die onder de auto zat, een goede aankoop) gaf ik hem een dike tip en bedankte hem stevig. Op naar de walvissen spotting dan. Romantisch geslapen aan de romantische kustlijn van het zuider eiland, met de zeeleeuwen en zeehonden op nog geen 20meter van ons af.

De volgende keer (heel snel) mijn avonturen met walvissen, dolfijnen, pinguins en de politie...