Praten met handen en voeten

Op zoek naar werk is de weg wat lastig. Ik wil op de 'legend of the seeker' set komen, al was

het maar voor een inside peek op hoe het eraan toegaat. Een van de manieren binnen te komen, is als een extra (opvulspul acteur) in de achtergrond. Hiervoor moet ik me inschrijven bij KAM casting, het enige buro dat voor Legend de extra's cast. Ook het enige buro die het inschrijfgeld niet op voorhand, maar pas na je eerste klusje vraagt. Geen werk gehad, hoef je niet te betalen, prima! Drie dingen waren shit en hielden me nog tegen:

Een Nieuw Zeelandse bank account
Een Nieuw Zeelands IRD nummer (belasting willen ze overal)
Een natuurlijke haarkleur

De twee eerste zaken waren lastiger als gepland, je moet namelijk voor een bankrekening bewijs van adres hebben, en laat Craig nu net het land uit zijn. Via omwegen en een faxdichtheid van heb ik jou daar heb ik uiteindelijk een bankrekening geopend. I'm going kiwi baby!

Het IRD kantoor had fouten gemaakt (zij, niet ik, en dat gaven ze toe) bij mijn eerste aanvraag en zodoende moest ik weer opnieuw door de mallemolen. Op een fijne manier was het vertrouwd te merken dat de belasting hier net zo goed werkt als thuis. I'm going even more kiwi baby, yeah!

Dan, zoals de foto al liet zien ben ik naar een kapper geweest, voor het eerst in 10 maanden. Maar niks geknipt, alleen de kleur rechtgezet, die uitgroei begon te praten, lopen en had het over kinderen krijgen, dus dat kon echt niet meer.
Met mijn budget en wat navraag werd me aangeraden 'China' town in te gaan. Een lachertje, aangezien de aziaten hier meer dan 60% van alle winkels bezitten. De banken zijn in handen van de Indiers trouwens. Ik vond na wat zoeken een klein kapperszaakje op de hoek van een straatje. Het zag er druk uit en ik was was net bezig te inspekteren wat de prijzen waren. De kapster wuift me dwingend naar binnen. Ik loop naar de balie en krijg een aanspraak waar ik niks mee kan. Shit, is dat Engels? Aaah. een snelle blik over de klanten leert me dat ik de enige westerse haarling ben. Geen probleem, ik hou wel van een uitdaging. Het zag er alleen druk druk uit, elke stoel was gevuld en de wachtkamer was bezet.

Ik zeg, 'You look busy, maybe I come back another time'
'NO! NO BUSY, you come, SIT, you sit, yah sit, eat candy, good candy'

En met een overtuigingskracht en semiharde hand wordt ik aan mijn heupen begeleid naar een andere wachtbank, krijg plakkerige snoepjes in de hand gedrukt en hoewel ik heb gevraagd hoeveel kleuren kost, lijkt de vraag in de lucht verdwenen en ben ik een gewillig varken op de slachtbank.

De rest van de gesprekken ontgaan me, ze spreken een Chinees dialect dat ik niet gewoon ben, misschien kun jij me helpen Paul, denk ik nog.

Mijn kapster blijkt nog minder Engels te kunnen en heeft bij alles een vertaling nodig van haar collega, die ook niet elke zin meekrijgt. Ik hoop maar dat ze begrijpen dat ik niet voor de Cut kom maar voor de Colour. Na 10 minuten elkaar met handen en voeten bestookt te hebben en haar echt verzekerd te hebben dat ik terugwil naar bruin en niet nog meer blond hoef, steekt ze een kleurboek voor mun neus en ik voel me al wat beter.

Hoe ouder je wordt, hoe meer je de rust van een kapperstoel en de hoofdmassage kunt waarderen. Dit heb ik geleerd van mijn moeder, die ons vaak aanspoorde als kleine ukken kappertje te spelen op haar haar. Slimmerik!

In dit geval was er een bonus. Ik kreeg een daadwerkelijke 25 minuten lange hoofdmassage all in. Nice. De paniek sloeg me om de oren toen na wat wel een eeuwigheid leek mijn haar uit de shampoo kwam

Het had de kleur groen met een dikke grijze gloed en ik kon wel janken. Ook leek de kleur niet natuurlijk en was de uitgroei, zei het nu groen, nog steeds te zien. Mijn kapster maar zeggen, You like, you like, good colour, like very much, you like?

'Ehm, It kinda looks like it's grey and green and I can still see the difference in colour', zeg ik voorzichtig.

De ogen van de kapster schieten vuur en vuur 2 seconden denk ik, ohw nee die gaat de schaar pakken. Dan is de blik verdwenen (best spooky Paul, heb jij dat ook eens meegemaakt) en is de Chinese gastvrijheid weer terug, inclusief haar clientele lach. In snel Chinees gebaart ze haar vertaler en ik krijg te horen:

Is good, will good be, we just blowdry yes?

En het moet gezegd, na een hevige blowdry sessie zag het er al beter uit. Ik doezelde weer weg (niet oz extreem als dat belgische tatoage meisje ;)) en schrik op als er iemand al halverweg is met het stijlen van mijn haar. Shit, dat wilde ik niet. Maar ik kon moeilijk rondlopen met eenhalve stijle en een halfe krul kant, dus de taak werd afgemaakt. Eindresultaat was, wel, ik heb er inderdaad over naar huis geschreven..

Hier is de hond in bed reclame van de vorige keer
https://www.bedsrus.co.nz//Default.aspx?

Deze reclame is niet uit te leggen zonder ranzig te worden, kijkt zelf!
http://ubykotex.co.nz/

tot een volgende keer

Oogjes dicht, snaveltjes toe..

Over 't IJ, Reclames, Lesbische Tweelingen en Autopech

Over 't IJ.

Daar begin ik stiekem even mee. Peerke en Barbara hebben der heel hard aan gewerkt en aangezien ik er zelf niet heen kan gaan, moeten jullie het voor me doen! Check de site:

http://www.overhetijfestival.nl/

En zoek de voorstelling Ons Oneindig. Kijk naar de foto's hier op de blog en laat je overvallen!

-----

Tot zover mijn allereerste schaamteloos reclameblok.

Ooit opgevallen dat reclames op een simpel TV toestel je meer over een cultuur vertellen dan ze zelf doorhebben? Een prachtig voorbeeld hier in NZ. Een reclame voor een beddengigant. Laat een klein meisje en een tekkel, samen slapend in bed zien. Terwijl de voice over verteld: Dit bed mag dan groot genoeg zijn voor Sam en Niky, we hebben gelukkig ook king side modellen voor Jessica en Scooter. Daar zie je een rotweiler en een volwassen vrouw in bed liggen. Probeer die reclame in China maar eens rond te krijgen.

Ook handig voor cultuurlessen: stand up comedians. Geloof het of niet maar de meest bekende comedianten hier zijn een lesbische boeren tweeling die naast schapen ontvlooien ook op elke buhne staan. Te raar voor je, kijk naar de trailer:

http://topptwins.com/tv-and-film/untouchable-girls

----

Als afsluiter vandaag wil ik je deze juweeltjes van Rien's site niet onthouden. Sommige avonturen zijn alleen in Real Life mogelijk:

Elke auto hier in Nieuw-Zeeland moet elk jaar, voor sommige auto's twee maal per jaar, aan een keuring onderworpen worden. Toch nog een gelijkenis met Belgie. Maar daar houdt het op. De keuring hier stelt echt niks voor met de keuring in Belgie. Om te beginnen heeft elk dorp wel een garage waar je naar de keuring, of warranty of fitness in Kiwi-termen, kan. Prijs: $40, of een schamele 18 euro. Niet mis in vergelijking met thuis. De rigoreusheid van de keuring valt in het niets met de keuring thuis. Er worden wel een aantal dingen getest zoals het profiel op je banden, remmen en dergelijke. Maar het wordt allemaal niet zo nou genomen. Tobias, Joke's auto waar ik me over ontfermt heb voor een aantal weken, moest deze maand een nieuwe warranty krijgen. Na 45 minuten wachten bij de garage kwam het verdikt: Prijs: $400. Nonde nonde. Na de reparaties zou Tobias opnieuw een warranty krijgen. Maar niet zonder overleg met Joke, of zij het wel zag zitten. Geen probleem voor haar. Ik zou de auto een dag in de garage moeten laten om alles te kunnen repareren, net nu ik van plan was om naar de westkust te rijden. Dan maar effe uitstellen. Ik had immers 28 dagen de tijd om de reparaties te laten uitvoeren. Dan maar op weg naar Westport, aan de westkust.

De weg van Christchurch naar Westport bracht me door de bergen, over de Lewis Pass. Hoe hoger ik klom, hoe frisser het werd, en hoe meer ik in de wolken reed. Gevolg: regen. Regen, regen, regen, regen. En koud. En hoe kon het ook anders: de verwarming van trouwe Tobias begaf het. Huh?! Hebben de mensen van de garage iets gedaan aan de auto dat de verwarming plots niet meer werkte? De naald van de thermometer van de auto begon ook gek te doen. Er ging een lichtje op. Dit hebben we een tijdje geleden nog aan de hand gehad! Ik stopte de auto op een picnic-plaats. Met veel zorg en voorzichtigheid schroefde ik de dop van de radiator eraf, zonder me te verbranden aan de stoom die ontsnapte. Jaja, ik had m'n les geleerd. Een tijdje terug hadden Joke en ik hetzelfde probleem. Toen schroefde ik de dop er 1 haal af, met gevolg dat kokend water uit de radiator spoot, mezelf en Joke bedekkend (de motor zit onderin de bestuurderscabine, weet je nog?) Joke had een deel van het water in 'r oog gekregen, geen pretje! Dus deze keer voorzichtig de stoom eraf laten, en beetje bij beetje de dop van de radiator af. Ik kon maar liefst 2L water bij in de radiator gieten. Blijkbaar is er in de waterpomp een kleine lek, en soms lekt er water, en soms niet. De dop er terug op, de auto starten en hete lucht blies al onmiddelijk in de wagen. Succes! En de naald van de thermometer was ook braaf!

Verder op weg naar Westport kreeg ik het idee om met m'n lichten op te rijden. Ik zat immers in de wolken, met gietende regen. Veiligheid boven alles. In Westport aangekomen moest en zou ik een koffiepauze hebben! De batterij van m'n laptop moest ook opgeladen worden, dus ging ik op zoek naar een internetcaffee, die ik niet vond. Dan maar een Holiday Park. Na enkele uren kwam ik terug aan de auto. Ik wou de deur openen: geen automatische vergrendeling meer. Huh?! Wat is dit? Ik krijg het dashbord van de auto in de gaten: lichten laten aanstaan. Neeeee! Batterij plat, ik kon nergens meer heen. Westport is een klein dorpje, ter grote van twee man en een paardekop. Maar iemand moest hier toch wel startkabels hebben? Bingo: naast het parkeerterrein waar ik stond was er een brandweerkazerne. Als er iemand is die startkabels heeft, dan is het wel de brandweer. Een vriendelijke brandweerman moest een glimlach verbergen toen ik hem m'n verhaal vertelde. Geen nood, hij bracht z'n auto tot aan Tobias en verbond de batterijen met startkabels. Binnen de twee minuten was Tobias terug op gang. 'Laat de auto nu maar een uurtje draaien, dan is alles weer in orde.' Als dankjewel suggereerde ik de vriendelijk man een scheut whiskey, maar hij wees het beleefd af. 'Brandweerman in dienst. Ik mag niet drinken.' Jammer...

Op het parkeerterrein staan, met een draaiende motor vond ik ook wel een beetje debiel, dus ik besloot om richting Pohaihai te rijden, het meest noorderlijke puntje van de westkust. Het was intussen al donker, en de regen was ook weer van de partij. Leuk rijden zo :) Onderweg kwam ik op een gravelroad uit, iets wat m'n landkaart me niet duidelijk had gemaakt. Zit ik nog wel goed? Ik besloot de zandweg een tijdje te volgen, maar kwam op m'n beslissing terug. Ik keerde de auto ... en kwam met m'n achterwielen (de auto is achterwielaandrijving) vast te zitten in de berg. Ja lap, dat er ook nog bij! Ik zat zo diep dat de achterkant van de auto op de grond zat. Nonde nonde nonde... De vorige keren dat we vast kwamen te zitten waren we met z'n twee, overdag, niet op een zandweg in de bergen, in de gietende regen. Hoe ga ik hier ooit uitgeraken? De weg zag er uit alsof er maar twee auto's op een week voorbij zouden komen. Maar niet opgeven! Ik rukte twee verkeerspaaltjes uit de berm en probeerde die onder de wielen te steken voor grip. Niks grip, de krengen bleken nog glibberiger dan het gras! Idee: ik schep zand en kasseitjes van de berm onder de wielen, die zullen wel voor grip zorgen. Na geploeter (met m'n handen grind scheppen en onder de wielen gooien) dat wel een eeuwigheid leek, probeerde ik de auto uit de berm te krijgen. Had ik al verteld dat de berm na 2 meter achter de auto abrupt ophield, met een stijle klif naar beneden? Nu wel dus :) De auto schoot een beetje vooruit, maar niet genoeg op hem uit de berm te krijgen. Kakakakakakaaaak!!! Nog een beter idee: ik gebruik onze afwas-emmer, en een spatel als schep, en ik vul de emmer tot hij vol is om dan per emmer het grind onder de wielen te gooien! Ondertussen had ik mega-veel stress omdat ik niet wou dat de batterij van de auto terug leeg zou geraken. Twee emmers grind onder elke wiel en de auto vloog de berm uit, de zandweg terug op. Ik was doodop! Ik had bijna een uur zitten werken om de auto terug op de weg te krijgen. Ik was zo blij! Het grappige was: Pohaihai bleek 2km verder nog over de zandweg te zijn! Dus ik had helemaal niet te hoeven terugkeren op die zandweg! Oh, en de DOC campsite in Pohaihai was zaaaaalig! De whiskey als beloning na m'n avonturen had er misschien wel iets mee te maken :D

---

Allereerst een klein woordje uitleg.

Na m'n avonturen met m'n auto, die ik heb proberen te verkopen in Queenstown, had ik het idee om m'n auto te lenen aan andere reizigers. Allereerst was er Elena, een Italiaanse meid, en daarna Nathalie, een dame uit Gent. Nathalie heeft de afgelopen tien weken met m'n auto rondgereden, en had interesse om m'n auto te kopen. Allemaal goed en wel, zij blij en ik blij.

We hielden regelmatig contact en vorige week kreeg ik plots een sms van haar: 'Rara. K lig in hotel v Nelson clinic! Met helicopter binnen gebracht vanuit Heaphy Tr. Woe gevallen, nog 5 hr mt rugzak verder gestapt. Gister en vand plat in de hut. blijkbaar is voet gebroken. Mag min 3 wkn nie stappen.' Mevrouw had dus haar voet gebroken tijdens het wandelen, maar is toch nog 5 uur verder gepinkeld om tot in de hut te geraken waar ze zou slapen. Maar niet opgeven. Ze was er van overtuigd dat een dagje rust haar voet goed zou doen. Niet dus. Gelukkig waren en drie dames die ook de track aan het wandelen waren, die haar tegengekomen waren in de hut. En een van de dames bleek voor de DOC (Dep. Of Conservation) te werken. Twee dagen heeft Nathalie plat gelegen in de hut, overlevend om het extra voedsel dat ze meegenomen had, en extra voedsel dat ze gekregen had van de dames. Totdat, tijdens de avond, ze werd opgepikt door een helicopter. Een rescue helicopter. Die hebben haar naar Nelson gevoerd, een vlucht van 45 minuten. In het donker weliswaar. En zoals het een echte Belg behoort kloeg ze erover tegen haar redders dat ze niks kon zien en dat ze beter overdag haar waren komen halen :) Tien minuten met een nachtkijker op haar kop deden haar er wel anders over denken :P

Nadat ik haar was komen oppikken in Nelson, reden we naar Karamea, waar haar (mijn) auto nog stond. Gelukkig is a) de auto een automatic en b) heeft ze haar linkervoet gebroken, en kan ze nog auto rijden. Maar haar stap-vakantie in Nieuw-Zeeland zit er voorlopig op. De hostel in Nelson trouwens was fe-no-me-naal goed: Shortbread Cottage, niet ver van de i-Site. Een echte aanrader.

Aangekomen in Karamea stond de auto nog trouw op haar te wachten. Ze doet de koffer open en al snel wordt duidelijk dat er muizen in de koffer gezeten hebben: zakken brood waren aangeknabbeld, zakken chips zijn open, koeken half opgegeten en ga zo maar door. En overal in de koffer muizekeutels. Dat er ook nog bij! Hoppa, alles uit de koffer, alles uitkuisen en alles weer terug in de koffer laden. Maar daar hield het niet op. Terwijl alle inhoud van de koffer rondom de auto verspreid lag, was een gewiekste weka (een vogel met een kont als een kiwi en een bek als een eend) aan de haal gegaan met een volle (de enige overblijvende) zak chips. Ik piste bijna in m'n broek van het lachen. De weka had er moeite mee om de zak in haar bek te houden, de zak niet over de grond te laten slepen en te lopen, allemaal tegelijk. De vogel vluchtte met de zak in het struikgewas en binnen de kortste keren lag heel de struik vol met chips. Smikkel smikkel! Het beestje moet honger gehad hebben!

Morgen weer een nieuwe Blog!

Ditjes en datjes

Duizend dingen gaan er door mijn hoofd. Mijn vingers worden er gek van. Typen en backspacen typen en backspacen, aaaah get a grip!

Ik noem het ditjes en datjes, want dat is wat het is.

Vorig jaar mocht ik me winnaar noemen bij een Jacques de Leeuw Prijs. Ik helemaal van dekaart, en blij natuurlijk. Deze reis is niet gesponsord door de Leeuw familie, iets wat veel mensen wel schijnen te denken. Een van de 'voorwaarden' voor een winnaar was aanwezig te zijn bij de volgende uitreiking, om een leuk praatje te doen over wat je gedaan hebt met de prijs, hoe het gegaan is het afgelopen jaar en om de nieuwe genomineerde een hart onder de riem te steken. Voor de hele mallemolen begon had ik al netjes aangegeven dat bij die hel kleine kans van winnen, ik niet aan deze voorwaarde kon voldoen, omdat ik van plan was New Zealand onveilig te maken. Geen probleem. Men zou tezijndertijd contact opnemen en we zouden er wel iets op vinden. Eind mei 2009 en ik had nog steeds niks vernomen. Ik besloot zelf contact te leggen en oplossingen aan te bieden. En inderdaad, men was vergeten dat ik geografisch onaantrekkelijk zou zijn. Ik bouwde een filmpje van een paar minuten, in de spaarzame stukjes droge dag van Auckland en na veel gehanses kreeg ik het ding naar Frank toe, die het vervolgens in de set monteerde. Eind goed al goed.

De kracht van het internet. De volgende dag wilde ik graag weten wie er gewonnen had, maar op geen enkele nieuwssite, zelfs fontys niet (why am I not surprised), was er een spoortje bewijs te vinden. Ik dook in overmoderne modus en tikte ' Jacques de Leeuw' in op Twitter.com. Zowaar en welgeteld 1 enkele tweet. Gelukkig was deze tweet over de winnaars en kon ik toch achterhalen wie er gewonnen hadden. Gefeliciteerd aan

Categorie uitvoerend: Roger Linnemann.

Categorie docerend: Marleen Hartjes.

-----

Als je van plaatjes kijken houdt, zit je vast meer met de foto's te klikken dan van dit schermpje te lezen, doch ter kijkinfo: Ik heb, na veler verzoek, mijn flatje op de foto gezet en op de blog gegooid, kijkt, vergaapt en wijs ernaar. Denk er verder nog een star trek controldek bij als algemene woonkamer met een Bioscoop, daarop aangesloten een Wii, een DVD set, een DJ set een een akoustisch drumstel om de boel af te maken en je hebt een aardig beeld van mun flatje. Na een heleboel toestanden over de wisseling van bewoners, hierin zal ik de volgende blog een mooi verhaal doen, is er nu eindelijk een soort wapenstilstand en het is heerlijk.

Hierdoor ben ik van huiszitter naar pandjesbaas gepromoot, helaas zonder daadwerkelijk opslag, maar het geeft me een unieke kans in de wereld van de New Zealandse mafia te duiken...

Have a nice day..

Short blog try one

Waaaaah, hier zijn jullie al jarig!

Happy Birthday MAMA!! Dikke kus knuffel en de hele entourage! Woehie, die 90 komt steeds dichterbij...

Happy Birthday WOUTER! Mijn favoriete zangleraar annex buffymaatje annex, well you

fill it in, ik ga natuurlijk niet overlopen van de complimentenzooi, moet wat

overhebben voor de wintermaanden. Ons ritueel groen gras will not be forgotten..

Helemaal vergeten!

In Wellington ben ik op bezoek geweest in Peter Jackson's (Lord of the Rings director

voor de enkeling onder jullie die lekker koel onder een steen slapen) workshop genaamd

WETA Cave. De plek waar alle monsters, gollums, draken, feebles, king kong's,

frighteners en overdadig veel meer wordt gecreeerd. Helaas zijn de actieve workshop

verdiepingen niet toegankelijk, maar om de pijn te verzachten is er de Cave gemaakt,

waarin je je gratis kan vergapen aan allerlei moois van welleer (een levensechte

Gollum begroept je bij de ingang) en een 40 minuten durende docu behind the scenes.

Zelfs het maken van is een sprookje lijkt het wel. Wat wil je ook, als men de hele dag

lijm loopt te snuiven. Ook een prachtige collectie aan filmwapens, armory, zwaarden,

schilden, helmen, jurken, hobbitvoeten, je kunt het zo gek niet bedenken.

Ik had de tijd van mun leven. En ik moest bijna huilen (nou ja iig een vrijwilliger

voor vlugzout) toen ik daar het zeemonster uit Hercules en Xena zag staan. Het

reusachtige mythische wezen is in werkelijkheid ongeveer een meter groot..

Voor Basje: De speurhond uit the Frighteners stond er, dat ding is zwaar groot! Ook de

oma was er te zien.
Voor Esther: King Kong stond der ook, zo ongeveer alle figuren uit Meet The Feebles en

props uit Bad Taste.

Verder heb ik video's ge up load onder het tabje VIDEO so check it out!

En is de bumper foto van mij als kangarooroadkill aan een update toe, laat je stem horen!


Morgen weer een blogje, zo als je ziet kan het ook wat korter.. tis als een suiker verslaving, snel je doel, maar ohw zo snel weer nodig..

Waaaaah!

Om meer verwarring te voorkomen, spring ik deze keer over de tijdlijn heen en spring gelijk naar het heden... Men denkt (zeker niet ten onrechte) dat ik nog steeds in australie rondhang, dit is echter alweer ruim 4 weken niet zo. Vandaar dat ik over mijn dagen in Aussie heen spring en jullie die bij een volgende keer vertel.

Ik ben namelijk sinds 28 mei weer terug op Nieuw Zeelandse bodem. En ik was er eerlijk gezegd niet zo blij mee. Australie had me echt veranderd, ik had een supertijd gehad en had het gevoel dat ik er nog niet klaar was. Plus, terug in Christchurch, waar ik naar mijn gevoel al gedaan en gezien had wat ik wilde, was de temperatuur 4 graden. Met het vooruitzicht weer in de bus te slapen... Maar het was zeker goed om Rien weer te zien en heb me niet laten beetnemen door deze vergelijkingsgevoelens (ohw wat zegt ge dat toch zwaar ;-).

Terug in Christchurch voelde ik me een beetje gevangen in een ongelukkig stukje tijdsplanning. Ik wilde heel graag door terug naar het noordereiland, ik had daar liever willen landen, maar mijn auto was nog in Christchurch. Probleem was het geld. Aussie is niet zo goedkoop als Nieuw Zeeland en had een aardig gat in mijn budget gegeten. De tijd begon aan te breken voor mij om werk te zoeken. Maar niet in Christchurch. Het is hier veel te koud, geen piekpunt in het bedrijfsleven dat ik zoek en ik heb eerlijk gezegd geen binding met deze stad. Rien had ondertussen wel werk gevonden hier en dit zou onze laatste split up worden. Het was een mooie reis.

Op zoek naar een reisgenoot, terwijl het s'nachts tot -7/-9C liep, belandden we in het warme welkome huis van de zus van Robyn, Alyson. Hier hebben we een 4 tal nachten lekker warm voor de kachel de koude storm die buiten raasde uitgezeten. Blijken ze enorm fan van Andre Rieu te zijn. Ze hebben elke DVD die er is! Dus die 'mochten' we samen met Alyson en haar 15 jaar jongere man bekijken. Hahaha, Rien begreep maar weinig van het Limburgse accent van onze 'geliefde' violist.

Een andere 2tal nachten hebben we doorgebracht bij Lynn. De 2e dag was Rien's verjaardag en hij nam ons allen mee naar een Speights restaurant, waar hij het voor elkaar kreeg voor alles te betalen, de stouterik. Nogmaals, Rien bedankt voor het heerlijke diner. We kregen de indruk dat een huisgenootje van waar we verbleven ons niet echt op prijs stelde en maakte ons de 2e nacht vroeg en wel een vertrekkende.

En daar vond ik, bij vorm van een mirakel, eindelijk een reisgenootje. Een kiwiguy nog wel. Hij zocht, net als ik, iemand om van Christchurch over te steken naar het noordereiland.

Het was alleen wat lastig een startdag te vinden, omdat hij gebonden was aan enkele interviews met universiteiten. Hij was net terug uit een Ski leraar trip in India en was totaal powdersnowcrazy.

Een laatste nacht in de goede zorgen van Alyson zette me op een zonnige heldere, doch retekoude dag op weg om mijn Kiwi guy op te pikken. Niet alleen stapte hij in met zijn backpack, ook zijn volledige skygear moest mee, de auto zat aardig vol. Ben ik blij dat ik geen mini heb gekocht.

Als je eindelijk weer op weg bent in je eigen 'Buske' en er niks voor je ligt dan een 6 tal uren rijden, afgewisseld met bijrijden, gaan je hersenen de boel eens op orde zetten. Vandaar deze volgende anekdotelijn die ik opspuugde op de weg:

Let wel, het is een rauwe lijn van denken, misschien net altijd politiek correct, en grammaticaal perfect, but **** it! Moeite mee, zie het dan maar als dichterlijke vrijheid.

----
Nieuw Zeeland is prachtig
geen twijfel over mogelijk.
Auckland voelde vanaf dag 1
Als een thuis
Als een mooie stad

Ook al vallen 'niet' Aucklanders over dat feit heen

Net als Eindhoven als je niet van Eindhoven bent.
Niemand zal in de bres springen en zeggen, jawel Eindhoven is een prachtige stad.

Rondreizen is awesome
Er mist echter een ding
and dat is 'trive'
'laidback' is hier de orde van de dag
maar daarin wordt wel vergeten dat jezelf mooi maken voor een speciale avond
ook een proces is van zelfliefde

Daarin mis ik iets.

En merk ik nu, na bijna 9 maanden dat ikzelf ook een beetje de motivatie verlies?

Als niemand wat doet om zaken te veranderen, ben je zelf ook niet gemotiveerd dat tempo te doorbreken.

ik heb die vergelijking nog niet helemaal kunnen doorvoeren
omdat ik zelf ook aan het lamballen ben op mijn spaarcentjes
ik hoef niet dus ik doe niet

hierin moet worden meegenomen
dat het vooral de mensen zijn die je binden
hoe mooi de natuur ook is, je hebt menselijke binding nodig
plus
Australie heeft me uit mijn schoenen geblazen
I love that country!

Meer dan New Zeeland?
Anders dan New Zealand.

Aussie was thuiskomen
Maar anders
Ik had dat gevoel het meest
In het midden van de woestijn
In Alice Springs
ik kon me daar zo zien binnenlopen, een baan scoren als gids
En voila
Dan zat ik goed voor een jaar of 3

Een welkom gevoel?
Het tegendeel is waar.
zeer redneck stadje.
Met een kloof van een gat verschil in de ununga's en de westerse Aussie,
sloeg me recht in het gezicht zo op een zaterdag middag.
Maar zelfs dat gaf me een home gevoel
Kweet niet
Heel raar
Ik zei: Ik voelde me thuis
Op mijn plek
Alsof ik er thuis hoorde
Zonder enige verklaring waarom
Chemische reactie in de hersenen I don't know

Onduidelijk? Hier mijn vergelijking met Nederland
dat is een reeel thuiszijn
zoals Eindhoven is
waar je droomt van een ver tropisch thuisgevoel ergens ter wereld
met misschien stiekem in het achterhoofd
ooit weer boemerang terug te keren naar de start
en Auckland gaf me een thuis gevoel
maar veilig, zoals Eindhoven

Dus uiteindelijk weer veel te dichtbij de start.

ten slotte New Zealand heeft een laag criminaliteitsgehalte op de kalender
en een dier te vinden dat je daadwerkelijk kan doden is een uitdaging
tegenover het droge Aussie, midden in de woestijn van god en land verlaten tussen den rednecks en ununga's, als westers gay meisje
raar maar waar

----

Wel, ik begrijp het volkomen als je der geen touw aan kan vastknopen, ten slotte zijn het mijn gedachten, gefilterd door mijn hersencellen, gefilterd door mijn formulering, gefilterd door mijn typende vingers.

In een later stadium (misschien in boekvorm) zal ik uit de school klappen over de rest van Australie. Hoogtepunten in dat verhaal zullen zijn, de storm in Perth (gekkenhuis, ik ging derheen voor de 34C zon) Het Aquarium in Melbourne en het afscheid bij de familie Zammit.

--

Op weg naar Picton met mijn medereiziger Marius hadden we aardig wat guur weer te voorduren. Waar ik stilletjes al had zitten dromen van een motorrijbewijs en een leren pakje, was ik nu maar al te blij met windkracht 8 aan de kust met zware hagel warm en fijn in Tobias te zitten. Marius zou dat weekend voor we de ferry namen bij zijn oom blijven slapen en ik zou gaan couchsurfen in Picton bij Tessa Berry. Marius's zijn oom heeft een zelfvoorzienwoonproject huis gebouwd, waarin hij alles, inclusief electriciteit zelf 'klaarmaakt'. Wat ook betekende dat het een dikke anderhalf uur rijden was voordat ik kiwiguy eindelijk in het midden van nergens kon afzetten. Ik was blij eindelijk in Picton aan te komen, om mun koude klauwen en gevoelloze tenen in een huisje op te warmen.

Mijn verblijf bij Tessa was in 1 woord geweldig en toen het op maandag tijd was om Marius op te pikken kon ik oprecht zeggen dat het jammer was weer te vertrekken. Leve de Britse gastvrijheid. De tocht terug op de ferry bij daglicht was zwaarder dan de heenweg. Ook de helft goedkoper en slechts 23 auto's die meewilde. Buiten op het dek had de wind vrijspel en al gauw waren onze handen en voeten klompjes ijs. Lastig als je een boek wilt lezen. Ik besloot naar binnen te gaan en in de kantine op te warmen. Niet zo'n slim plan. Net op dat moment voerden we in open zee en hadden de wind en golven vrij spel op de grote ferry. Geen pretje voor de maag. Naar buiten de enige optie. Drie en een half uur is dan best lang. Maar daar was dan, bij het invallen van de avond, de welkome haven van Wellington.

Hier zochten we Ella op, van 6 maanden geleden, die erop stond dat ik haar zou opzoeken, mocht ik ooit weer in Welly landen. Ze bood ons een plek om te parkeren aan en we mochten, als we niks konden vinden, in haar huis op de banken maffen. Perfect! Ze was in de tussentijd verhuisd en woonde nu met een stel Ieren (onthoudt dit). Een van die Ieren was haar boyfriend. Marius en ik doken de stad in voor een maaltijd en maakte van die tijd gebruik om een beetje meer van elkaar te weten te komen. Kiwi's zijn coole gasten, maar er valt toch iets op als je langer met ze omgaat. Misschien is het de britse inslag, ik weet het niet. Het kwartje kan 2 kanten opvallen, of ze zijn zeer behulpzaam tot op een punt dat je je er zelf niet meer lekker bij voelt, of ze zeggen ok, no worries, terwijl hun hele lichaamstaal iets anders SCHREEUWT. Dit is uiteraard een generaliserende conclusie. Ik heb aardig wat geleerd over de westerse engels sprekende beeldvorming die er bestaat over ons kaaskoppen. Geen wonder dat elke uitdrukking die in verband wordt gebracht met 'Dutch', negatief uitvalt. In het Engels, aangezien dat is hoe ik ze hoor. Bronnen van Britten, Kiwi's, Aussie's en Yanks.

Going Dutch (or A Dutch Treat): another way of saying, you're male date is a cheap dick and makes you pay for your dinner.

Dutch Oven: Brad Pitt seems to love it.. farting under the blankets, then continuing pulling the same blankets over your partners face. Jummy.

Double Dutch: Gibberish, as of infants or of a foreign tongue not understood by the hearer.

Dutch Act: Kurt Cobain was a fan (ohw foei Joke)

Dutch Talent: achieving something by rudeness rather then brains.

Dutch Comfort: Cold comfort, things might have been worse.

Dutch Concert: A great noise and uproar, like that made by a party of drunken Dutchmen, some singing, others quarrelling, speechifying, etc.

Dutch Widow: A prostitute

It's bloody Dutched: the party is cancelled

Dutch Headache: Hangover.

You're in Dutch: you're a very suspisious person (like Jack the Ripper)

Ik weet niet of dat nu iets over ons zegt, of over de Britten :-) Alhoewel de meeste uitdrukkingen van hier gewoontegoed zijn, zoals wij nog steeds ' ben ik van Duitsen bloed' zingen, wijkt de gemiddelde mening over the Dutch niet veel af van deze spreekwoorden. Ik heb nog nooit zo vaak de volgende zin naar mijn hoofd gekregen: Ohw, but you're a different Dutch, you're the good kind.... Right.

Jonas (Belg die was aangereden half jaar geleden) kwam ook naar de stad en na een paar drankjes in een dode kroeg nodigde Ella ons uit om bij haar nog een drankje te doen. Na zo goed als de hele fles Frangelico te hebben aangesproken zei Jonas gedag en ging Ella naar bed. We waren net onze slaapzak uit de auto aan het halen toen een ander huisgenoot thuiskwam. Hij deed de deur weer dicht en zo waren we buitengesloten. Gelukkig was er nog iemand wakker. Ik liep alleen de woonkamer in en daar zat deze nieuwe huisgenoot op de bank. Ik stond daar met mun slaapzak en voelde meteen, hier zit iets helemaal niet goed. Ik stelde me voor en legde uit dat Ella ons een plek voor de nacht had aangeboden en voordat ik de vraag kon stellen, 'tenminste als dat ook goed is met jou', stond hij op en zei (met een gezicht van heb ik jou daar), 'NO, you have to go NOW, go.'

Allright mate, no worries. Ik heb geen zin in gedoe zo laat op de avond, we vinden wel iets anders dacht ik. Ik draai me om en wil naar buiten lopen als hij zegt: 'Stay, stay, NO you stay'. Eerlijk waar, bij ieder ander had dit over kunnen komen als een rare manier van humor, maar niet van zijn lichaamstaal. Ik had nog steeds zoiets van, ik slaap wel in de bus, ik heb ten slotte geen idee hoe lang hij nog in de woonkamer zal zijn. Net op dat moment komt Marius binnen, die zich uiteraard van geen kwaad bewust is. Hij stelt zich netjes voor en is bereid een gesprek te beginnen, en mist hierin de bijna psychopatische blik van onze nieuwe huisgenoot. Maar goed er wordt over sport gepraat, hij als Ier vindt rugby belachelijk en what not en alles lijkt zich te herstellen. Ik denk zelf even, misschien heb ik het me ingebeeld, totdat die gekke Marius (hoor mijn sarcasme) besluit zijn tanden met een droge tandenborstel te poetsen. Let wel, dus geen water, geen tandpasta, gewoon een fris gevoel creeeren. En daar flipt onze Ierse vriend. 'Are you seriously brushing your teeth in my fucking living room!' Are you seriously fucking brushing your fucking teeth in my fucking lvingroom!' Marius, die niet gezien heeft hoe deze gast zich eerder tegen mij gedroeg, is net zo verbijsterd over deze actie als ik, alleen hij denkt nog aan een misplaatste grap. Dus hij gaat er in mee. 'Well yes, I think I am bro, clean teeth are better for everyone.

Als Bas en Dirk onze beroving in Dublin nog kunnen herrineren, dezelfde sfeer en lichaamstaal was daar.

Toen hij hierna besloot (en er zijn nog andere dingetjes omheen gebeurd) om naar het toilet te gaan, hebben wij onze biezen gepakt en zijn in de auto gaan slapen. Een ding had het wel opgeleverd, Marius opende zich eindelijk wat naar me op, niks dan een goede ****ing rare ongemakkelijke situatie om je nader elkander te krijgen :-)

Ik gaf Ella de volgende morgen een txt dat we besloten hadden in de auto te slapen en meteen belde ze me op. 'Het was toch niet om mijn huisgenoot he, owh damned, I hate that guy!' Daar was ik wel gelukkig om, hoe anders kun je iemand vertellen dat je denkt dat er een psychopaat in huis woont.

Leuk achtergrond feitstukje. Schijnbaar had deze gast 'the hots' voor Ella, maar ging zijn beste maat (haar boyfriend) uiteindelijk met de prijs naar huis. Niet dat Ella hem ooit interesant heeft gevonden. Hij steelt, ruimt niks op, verbiedt andere alles en doet nog veel meer. En de rest van het huis pikt dit, omdat ze zich schuldig voelen over het Ella drama. Behalve Ella, hahaha. Elke dag nieuwe avonturen.

Na een nacht in het Tongariro park te hebben geslapen, waar het wonderbaarlijk koel in plaats van koud was en Marius het voor elkaar kreeg de auto vast te zetten, was het tijd voor een Openbarend verhaal van hem. Hij vertelde betrokken te zijn geweest bij een van New Zealand's ergste tragedies van deze eeuw: http://www.news.com.au/heraldsun/story/0,21985,23546283-661,00.html . Hij had, met vele andere, de zware taak om de lichamen te lokaliseren nadat de rivier weer kalmer werd. Nadat ze een van de kinderen gevonden hadden, helaas overleden, konden ze zelf niet meer terug en moesten de nacht aan de oever doorbrengen. De volgende dag zijn zij en het lichaam met een helicopter uit het gebied gehaald.
Heftig stuk verhaal, voor zo'n klein plaatje in midden noorder eiland.

De rest van de reis naar Auckland was voor mezelf alleen. En ik had er zin in! Was alweer een tijd geleden dat ik voor het laatst alleen in de bus had gereisd en met de muziek vol open kon ik vollop genieten van mijn on the road hobby: blerren in de auto!

En daar was ik eindelijk terug in Auckland, waar ik voor de komende tijd in een gemeubaliseerd flatje zal zitten.

Met vast internet ga ik jullie dan nu echt vaker van kortere updates voorzien.

Een volgende keer:

Waar ik woon
Wat ik doe
Wat ik nog wil doen

Waar ik nog heen ga

Politie in de flat
tranny's en dyke drama (in de flat)

anekdotes die je doen lachen van verbazing
en al het andere wat er dan weer in me opkomt.

Ik hoop dat je het dan toch leuk vond weer eens wat te lezen, als je nestelt wil je blog vermogen nog wel eens imploderen, maar nu geen excuus meer, ik heb jou als getuige!

Aussie Adventures Continues... Alice Springs!!!

Eindelijk Down Under.. start.. Melbourne

Het Australie avontuur

Dit is het vervolg op Tomorrow, when the blog began, New Zealand

Australie, de grote, rode, droge broer van New Zealand, op zo'n 3,5 uur vliegen, zat me maar te verleiden met heerlijke winterse temperaturen van 30 graden en met de vorst die langzaam grip begon te krijgen op het zuidereiland, was ik opgewonden om te vertrekken.

De vlucht met Air New Zealand was heerlijk, entertainment en een ontbijt en dat voor die spotprijs van 149 NZD. Janet zou me opwachten op het vliegveld en ik was een beetje nerveus haar na al die jaren weer te zien.* Stomme dingen gaan er door je hoofd; gaan we Nederlands of Engels praten, gaan we elkaar uberhaupt herkennen, zou ze een naambordje bij zich hebben (ja lach maar) en hoe gaan we elkaar begroeten..knuffel, zoen, hand, niks.. Ik heb altjd het idee dat die dingen handiger zijn voor mannen, mannen naar mannen is een hand (of als je je gangsta voelt een vuist op het schouderblad), maar vrouwen en vrouwen is altijd een raadsel.
Op weg naar de laatste schuifdeuren voelde ik een klein 'hello goodbye' gevoel opkomen en bij het opengaan van de deuren stond er dan ook een kluwe mensen te wachten. Zoekend naar een bekend gezicht dacht ik heel even dat ik de verkeerde aankomsttijd had doorgegeven, totdat ik iemand hoorde zeggen, 'hey Joke'. Janet stond klaar en na een kus en een knuffel werd ik voorgesteld aan Jayden, die me met een dikke smile begroette. Voertaal werd Engels en dat vond ik wel fijn, Nederlands geeft me de laatste tijd wat problemen;-P Janet woont zo'n 50 minuten uit het centrum van Melbourne, in een plaats genaamd Kilsyth (zo goed als niemand woont in het centrum) en het vliegveld is aan de andere kant van Melbourne, dus we hadden nog een dikke rit voor de boeg. Die eerste dag hebben we heerlijk luierend doorgebracht. Het huis is 'street view' te zien op google maps, als je wilt zien waar ze wonen: 3 (de kaart zegt 5) bainbrigde court, kilsyth, Victoria. Een typisch Aussie huis, met een giga tuin voor Hollandse begrippen, een hond genaamd Raz en een eigen kamer met een 2persoonsbed voor mij om in te slapen. Later die avond ontmoette ik de beroemde Jason, haar man, en had ik mijn 'first new day' erop zitten.

*Janet en ik waren bevriend op de middelbare school. Op haar 18e ging ze een half jaar naar Aussie, het land waar ze tot haar 4e had gewoond, kwam terug met het bericht dat ze verloofd was met Jason Zammit en emigreerde niet veel later voorgoed. Nu 9 jaar later, bestaat deze familie uit 3 mensen, Janet, Jason en Jayden Zammit.

Na de volgende dag vrij genomen te hebben van reizen (op het bezoek aan de kinderarts na), werd ik de dag daarop afgezet bij het treinstation, op weg naar Melbourne City. Het was nogal een opgave voor me uit te vogelen hoe en waar ik een geldig kaartje kon kopen. Janet had me alles goed uitgelegd mbt welke kaart voor mij het beste was, ik was alleen vergeten te vragen hoe het incheck systeem in elkaar zat. Gelukkig kon ik geld lenen, mijn bankkaart was nog steeds niet gearriveerd. Melbourne was het grote stadsgevoel shot dat ik nodig had na maanden in kiwiland en het weer was prachtig. Ik zit niet aan de goede kant van dit continentale land voor de subtropische temperaturen, maar de 21 graden met een zacht briesje was net zo welkom. Het viel me alleen op dat alles zo ontzettend groen was. Groen. Groen. Dit was toch Australie? Rood zand, droge gele vlakte, trillende lucht op het wegdek? Niet in de herfst aan de zuidoost kust. Het leek verdraaid veel op NZ.
1 ding stak wel meteen boven de rest uit. De Aussies (daar heb je al een aanwijzing) houden ervan zaken een eigen naam te geven. Als iets korter kan, doen ze dat. Als iets niet korter kan, maar bij verlenging makkelijker is uit te spreken, doen ze dat. En als een produkt of activiteit wereldwijd als 'produkt X' bekend staat, passen zij hem aan naar een naam die aussies kunnen waarderen.

Hier een klein overzicht:

hungry jack = burger king
holden = opel

Aussie slang:

wankers = british people
pommy bastards = poms = nice british people:-)
ceppo's = americans
streuth = holy shit
whadwareckon = what do you think
firies = fireman
copper = police officer
ambo = ambulance driver
bubba = baby
getone'up yah = do you want a drink
got some zigs = do you have a sigarette for me
footy = best sportsgame in the world
aussie rules = footy
soccer = not as good as aussie rules
barbie = barbeque celebration
brekkie = breakfast
g'day = hello there mate
howdy = how are you doing today mate
airgunn = how are you going mate
mate = everyone, male, female, best friend, total stranger
dubdubdub = the internet
wittie= with any
heaps = a lot/lots
road train= vrachtwagen met een lading langer dan 53 meter
dunny = toilet
swag = outside bush camping bed experience
hubby = husband
beer'n burn = gathering of mates with beer around a fire, usually in another mates backyard.
aussie = resident of australia

Dat zijn enkele van mijn eigen slang ervaringen

Een kleine impressie van zeer aandoenlijke jonge footy spelers:
http://www.youtube.com/watch?v=IUEBpUKfVZw

Maar goed, ik was dus in Melbourne city, had de hele dag voor me en de zon scheen mijn jas uit. Ik stapte een halte te ver uit, was een beetje gedesorienteerd over waar ik moest zijn. Ik heb geen lonely *vomit* planet, geen kaart, geen uitgeschreven route, dus ik moest vertrouwen op de goede oude tijd manieren. Bordjes volgen bijvoorbeeld. Niet alles was daarop te vinden, maar het was een goed begin. De bieb was gigantisch en prachtig en zo heb ik nog meer gebouwen en parken bezocht die dag. Mijn laatste stop voor de avond viel, was het museum voor de moderne kunst. Rien had me een paar weken eerder laten weten dat Bill Viola (only my favo videoartist in the world!) een speciale expositie had in Melbourne. Bill heeft wel eens de reputatie aanwezig te zijn. Dus na lang zoeken had ik eindelijk het museum gevonden en liep meteen de Viola ruimte in. Dit specifieke werk van hem duurde 70 minuten, dus ik nestelde me op een bank en liet de ervaring beginnen. Mensen liepen af en aan, niemand leek het te begrijpen, want de meeste liepen na een minuut weg en om een sequence van het geheel te zien moest je minimaal 5 minuten blijven zitten. Maar er was iemand die al binnen was voordat ik er zat en net zo gebiologeerd zat te kijken als ik. Na 50 minuten ging ik verzitten, omdat banken in een museum niet gemaakt zijn voor comfort. Hij dacht dat hij in de weg zat voor mijn gezichtsveld en excuseerde zich. 'Das geen accent van hier' dacht ik. No worries mate, ik moest gewoon gaan verzitten omdat mijn zitvlees jeukt als een houten plank met termieten. Of zoiets, want ik ben natuurlijk de koelheid zelve als het gaat om een openingscontactreageerzin, zoals iedereen in de wereld. Het is een gave...
We hadden een leuk gesprek en toen de gehele voorstelling opnieuw begon, verlieten we de kamer. We besloten nog een wijntje te drinken in de museumbar om na te kletsen en daar hadden we veel lol aan. Omdat het zo goed klikte, besloten we, als 2 filmgekken, dat we ons in een 'before sunrise' situatie bevonden en elkaar niet gingen opzadelen met onze echte namen. Is nog best lastig als je het in je systeem hebt jezelf wel eens in derde persoon enkelvoud aan te spreken 'Joke, don't be so stupid' is een favoriet.
Dus toen Miss Mia Wallace (Holland) en Vincent Vega (Philly) terug naar het centrum liepen, spraken we af elkaar, als toeval het wilde (en een handje werd geholpen), de volgende dag misschien ergens rondom een ander museum tegen te komen. Die avond werd ik meegenomen voor een diner bij vrienden van Janet en Jason. Zeer zwangere vrienden. Vrienden die elk moment kunnen doneren vrienden :-). Bij het horen van mijn activiteiten van de dag, zei Janet, good on yah, das precies wat ik ook deed op reis. Kim vond het wel grappig dat we elkaars naam niet eens wisten. Kim liet me ook een aparte truc zien die je kunt doen als de baby er bijna is. De bovenkant van de babybelly die je dan hebt, is vrij leeg (de baby is al afgedwaald naar beneden) en ze liet zien wat je der dan mee kan doen. Daar heb ik nog enkele nachtmerries over gehad, waarin ik zwanger was van opgepompte skippyballen en die dan en daar uitgeperst moesten worden. Skippyballen heetten hier bouncyballs.

Dat was ook de dag waarop ik bij toeval ontdekte dat er zojuist een aanslag op de koningin had plaatsgevonden. In eerste instantie dacht ik dat het een koninginnendag stunt was van een verzekeringsmaatschappij (ze waren niet voor niets in Apeldoorn), want wie doet nu zoiets op deze vet leuke dag met een Suzuki swift. Moet wel een grap zijn. Internet is een razendsnelle bron van informatie en bij een evenement wat live op tv te volgen is, met alle pers aanwezig, is er veel, soms gruwelijk materiaal te vinden. Meldingen van de eerste doden maakte voor mij duidelijk dat het niet om een ongeluk of grap ging. Was wel even slikken hier. Ik vroeg me af of en wanneer de grappen om Apeldoorn te bellen zouden beginnen.

De volgende dag ontmoetten Vincent Vega en Miss Mia Wallace elkaar inderdaad in de buurt van het museum en ze bezochten het meest saaie museum ooit. De 3e etage was blijkbaar afgesloten voor publiek, de trap was afgesloten, maar de lift ging er nog wel heen. Ik trok Vincent Vega mee de etage op, hij voelde zich er niet helemaal happy mee. Niet dat er veel te zien was daar, maar het was interressanter als de rest van het museum, dat zegt genoeg. Hij wilde me mee naar het aquarium nemen, hij stond erop entree te betalen, maar ik weigerde. In plaats daarvan gingen we voor een brunchlunch. We wisten ondertussen behoorlijk wat van elkaar, de naam was nog steeds een mysterie. Ik wilde hem geen verkeerde indruk geven, dus ik was heel duidelijk in mijn motieven. Hij had er geen problemen mee. Hij had maar zoveel dagen vakantie per jaar en was blij iemand opgedoken te hebben om dingen mee te bezoeken en wilde gewoon graag voor zaken betalen. Ik had daar nog steeds moeite mee, maar constant over die dingen discussieren werkt ook niet. Ik probeerde ondertussen zijn naam te raden, maar het was onmogelijk. Totdat we, lopend door de stad, tegen zo'n irritante gast aanliepen die mensen lid moet maken van de een of andere organisatie. Hij opende met, 'what's your favorite british comedian'. 'Dude, we're not from the UK, how would we know'. Hij had door dat die vraag niet werkte en gooide, zonder met zijn ogen te knipperen, een andere lijn uit. 'What's your name mate'?
Daar ging alles mis. Hij vroeg het zo snel en gladjes, dat Vincent Vega, voordat hij doorhad wat hij deed, het antwoord gaf. Ik had het antwoord niet gehoord, maar ineens zei Vincent Vega, Owh crap, goddamned! Hij was echt pissed en ik moest zo hard lachen dat ik bijna in mun broek moest. De irritante gast had door dat hij iets verkeerd had gedaan, maar wat was een raadsel. Met hakken en stoten legde ik hem uit, tussen de lachbuien door, dat hij zojuist een grote clue had weggegeven. Hij probeerde het nog goed te maken, door een ontzettend flauwe grap te quoten van zijn favo britse comedian, maar het was te laat. Ik probeerde Vincent te zeggen dat er niks gebeurd was, ik had de naam niet gehoord, ik kreeg alleen niet genoeg lucht vrij van het lachen. Toen maakte de irritante gast zijn anonieme moord af en zei: 'Sorry Josh, my mate, didn't wanna destroy something good there, have a nice day.
Bam - irritante gast, let's call him Butch, justed killed Vincent Vega.
Josh(ua) was 'not amused' door dit voorval. Ik had nog steeds tranen in mijn ogen. Ik besloot dat het niet eerlijk was mijn naam nog langer voor me te houden en we deden een officiele ontmoeting, met handschudden en al. Joshua, roepnaam Josh, is een Italiaanse Amerikaan uit Philadelphia, afgestudeerd aan de filmacademie. Dat verklaarde zijn kennis van films. We hebben nog uren gepraat over films, cultuurverschillen, wereldpolitiek en de toekomst. Hij heeft me erg geholpen in een zelfbeeld voor wat ik nu eigenlijk wil gaan doen (ik weet nog steeds niet wat ik in moet vullen bij de douane als ze naar mijn beroep vragen. Na een avondmaal samen (ieuw, mayo op je friet, yup Vincent) namen we afscheid bij de trein. Hij had geen telefoon, maar een vriendin waar hij hier verbleef wel en dat nummer stopte hij in mijn jaszak. Dag Vincent Vega...
De volgende dagen werd ik meegenomen naar vrienden voor diners, meegenomen naar een beern'burn (zie woordenlijst) waar ik veel te weten kwam over de ware gedachten achter ANZACday en ik hoop dat ik niks vergeet, er gebeurd van alles hier.
De great ocean road is een 3 daagse trip langs de kustlijn in de buurt van Melbourne. Volgens veel mensen echt de moeite. Het weer was nog redelijk en ik dacht, waarom niet. couchsurfen bood me alleen mogelijkheden aan over minimaal 10 dagen. Dan ga ik zelf maar. Heb ik alleen wel een auto nodig. Geen probleem, zei Janet, je mag de mijne lenen. 'Serieus?' Yup, geen probleem. Wow, vet, super bedankt man! 3 Dagen op reis, rijden in een automaat en kaartlezen tegelijk. Leuker om iemand mee te krijgen. Opnieuw leek couchsurfend australie geen zin te hebben. Misschien heeft Josh wel zin, als hij nog hier is. 'Zou dat een probleem zijn, Janet'. 'Nope, you guys just have fun.' Zo gezegd, zo gedaan. Josh had er wel oren naar, probleem was dat hij aan de andere kant van de Melbourne buitenwijken verbleef. Een dikke 2 en een half uur met het OV. Maar hij redde het en rond het middaguur waren we goed op weg. We stopte in Apollo bay, waar het nu off season was. Ik stelde voor in een backpackers te gaan kijken, maar Josh stond erop wat meer luxe te vinden, op zijn kosten, omdat het leven kort is. Plus, met off season prijzen, liggen de verschillen toch niet zo ver, zei hij. Discussies helpen niet altijd, dus ik gaf mee en we checkte in, in een superluxe motel met 2 bedden in een soort tussenkamers. Supervet! Hierna een lekkere fish en chips met als toetje het meest lekkere ding wat ik ooit gegeten had, een belgische chocolade something! Awesome!
Volgende dag door naar de 12 appostelen, 12 (nu nog 10) rotsen die fiers in de kustlijn staan. Mooi, toen wij net op het eindpunt waren, goot het met bakken naar beneden. Wij waren ok, mijn camera zat veilig in de tegen regen bestande tas, maar de britse dames en japanse gezinnen om ons heen flipte. Terugrennend naar hun veilige touringbussen.
We besloten inWarmambool te overnachten, voordat we de volgende dag weer op weg naar Melbourne zouden gaan. Was dat even een verkeerde gok. Warmambool is een van de meest slaperige stadjes door het jaar heen, niet veel te doen en een stadscentrum vol met laagbouw. Maar 1 keer per jaar staat de stad op zijn kop. Tijdens de nationaal beroemde paardenraces van Warmambool. Laten wij nu net op een van die dagen arriveren. Ik had het bord met paardenraces gezien toen we het stadje inreden, maar had er verder niks van gedacht. Elk hostel, motel, hotel en apparement zat volgeboekt. Shit! Met poepveel mazzel vonden we een motelkamer die zojuist gecancelled was. Wat een raar stadje. Wat we nog meer niet wisten is dat we nu net in het nationale nieuws hotspot gebied zaten. Australie staat bekend om zijn slechte techniek als het gaat om springheggen bouwen. Tijdens de races hier zijn er 3 paarden gedood tijdens een val en jockeys gewond geraakt. De nationale discussie of dit nog wel een sport was van deze tijd of dat het verboden moest worden, laaiden op en wij hadden geen benul.
De trip terug door het binnenland gaf ons een ander beeld van de staat Victoria. Ik vond dit mooier, ik heb meer met inlands dan kustlijn denk ik. We stopte bij een historische begraafplaats, waar bordjes stonden zoals, 'pas op voor slangen' en 'don't feed the koala's'.
Ik had een superfijne tijd gehad, gelukkig Josh ook en we namen afscheid bij het treinstation. Geke, mijn regisseuse, had me ooit geleerd dat mensen meer zouden moeten vlammen en het daarbij laten. Je ontmoet, een vonk, vuur en vlammen, maar je weet, hoe goed het vuur ook is, op een gegeven moment gaat het toch smeulen, misschien wel doven, of roken en verstikken. Beter om tot ziens te zeggen wanneer het vuur nog brandt. Ik hoop dat ik die woorden goed overbreng.
Een super dag. Vandaag met Janet Jason en Jayden naar het Melbourne aquarium geweest. Had niet verwacht me zo te amuseren, voelde me een klein kind in een wereld vol rare wezens met prachtige kleuren. Het weer was ook prachtig, problemen met mijn kaarten echter niet. Nu is zelfs mijn goede credit card aan het protesteren. Dank aan Janet om in te springen, dat krijgt ze dubbel en dwars terug. Als we naar buiten lopen en de lekkere herfstzon in ons opnemen, besluit ik eens een keer een sigaret op te steken. Net als ik voor mijn aansteker duik, vraagt een 'aantrekkelijke' jongeman om een vuurtje, 'sure mate, no worries'. 'Cheers' en met een knipoog verlaat hij het toneel weer. Janet draait naar me toe, do you know who that is? Ik had geen idee. Blijkbaar was hij niet onbekend hier in Australie: Hij is een bij de jonge dames populaire acteur uit Underbelly: http://www.imdb.cm/name/nm0628563/
volgens Janet is hij meer bekend vanwege zijn priveleven, voordat hij populair werd.
Teruggekomen van deze reis was mijn plan naar Tasmanie te gaan, ik kon een ticket overnemen van een couchsurfer voor 40 dollar retour! Klonk perfect, 9 dagen op Tasmanische grond. Maar hoewel we een afspraak hadden gemaakt over de telefoon,kreeg ik maar geen bevestiging. Ik besloot van de afspraak af te zien en ergens anders een ticket te vinden.

Ik ben een gelukspoeper! Met hulp van Janet en Jason besluit ik uiteindelijk tot het boeken van 3 tickets: Een retour Melbourne / Alice Springs met aansluitend een retour voor Melbourne / Perth. Het laatste ticket, een enkeltje Melbourne / Christchurch, zal me 27 mei weer op New Zealandse bodem zetten. Mijn eerste vlucht vertekt donderdag pas en bij het boeken was het maandag, dus ik heb ruim 2 dagen te vullen. Bij stom toeval kom ik erachter dat de lokaties die gebruikt worden in mijn favoriete boek 'Tomorrow, when the war began', gebasseerd zijn op bestaande plaatsen en nog beter, deze plaatsen zijn niet eens zo ver van me vandaan! Gelukspoeper die ik ben, mag ik Janet's auto nogmaals lenen en als dik vet toetje mag ik hun stacaravan gebruiken! En laat die nu precies in het midden van alle lokaties staan die ik wil bezoeken! Ik besluit vroeg te vertrekken en rond een uur of 12 ben ik eindelijk onderweg..:-D
Ik geniet van elke seconde van de rit. De auto rijdt als een droom, ik hoef me nergens druk over te maken en mijn enige overpeinzing is het vinden van de eerste lokatie. Om daar te geraken moet ik door een groot gebied wat getroffen was door de bushfires. Ik weet dat het verschikkelijke gevolgen had, maar de zwartgeblakerde bomen met groene nieuwe, jonge planten rond de stam, zien er werkelijk waar prachtig uit. Tot op een meter of 7 hoog is de stam zwartgeblakerd, tot op 10 cm van de buitenring ook, maar de binnenkant van de stam is nog perfect. Sommige boomsoorten in Australie moeten eens in de paar jaar afbranden voor gereneratie, dus bosbranden zijn niet ongewoon. Als mensen in zo'n bos huizen gaan bouwen, moet dat op een gegeven moment wel misgaan. Normaal houdt de overheid vroeg in het jaar gecontroleerde afbrandingen, om grotere bosbranden te voorkomen, maar dit jaar was het zo extreem droog geweest dat ze dat niet hebben gedaan uit angst voor vonkoverslag. Uiteindelijk was het beter geweest voor iedereen als dat wel was gebeurd. Hoe tragisch het ook was, ik kon er met mijn hoofd niet bij hoe mooi het was. Boven de 7 meter lijn waren de bomen soms totaal wit (witte gumtree), wit en begroeit (eucalyptus) of groen met naalden (geimporteerde europese sparren). Ik kon het niet laten even terug rijden om een natuurlijke tunnel, gemaakt door bomen, nogmaals te doorgronden. Onderweg was er een grote wegversperring. Toen de toegesnelde voorbijgangers die het verkeer regelde me om de versperring heen loodste, zag ik dat het een omgevallen road train (zie woordenlijst) was. Het gevaarte was zo zwaar geweest, dat het een gat in het asfalt had geslagen. Ik moest enkele keren langs dit gevaarte heen, omdat ik mijn afslag niet kon vinden en bij mijn 3e passering zag ik pas dat er een auto onder de road train lag. Gelukkig had de bestuurder voortijdig uit de auto kunnen komen, al was het me een raadsel hoe.
Eindelijk vond ik de afslag, die had ik eerder aangezien voor een zandweg. Na 8 km op deze weg, kwam ik voor een groot obstakel te staan. Een rivier had besloten recht over deze weg te stromen en maakte verder rijden onmogelijk. De weg na de rivier zag er nog slechter uit, wat me deed besluiten terug te gaan. Het was nog 32 kilometer naar de Devil's Staircase en ik zag het niet om die afstand lopend voor het donker nog te halen. Ik vond verderop gelukkig wel een scenic view, die me een mooi beeld van deze vallei gaf. Toch net iets minder als the real deal, maar beter als niks. Daar mijn eerste kangaroe gezien, helaas wel dood naast de weg. Het begon langzaam donker te worden, dus ik ging op weg naar de stacaravan waar ik de nacht zou doorbrengen. Had ik die stacaravan helemaal voor me alleen. Met genoeg kamers om de hele avond mee zoet te zijn. Het was als goudlokje en haar 3 beren huis. Met een tv set, playstation en een kacheltje was ik als een koningin op mijn troon.
De volgende dag op zoek geweest naar o.a Hell's window, maar vanwege de eerder genoemde bosbranden waren de wegen die naar het nationale park leiden, afgesloten. Gelukkig was er genoeg te zien, zonder in dat gedeelte van het park te komen.
Heel even voelde ik me precies als Elly en betrapte mezelf erop rond te kijken of ik Homer of Lee ergens uit de struiken kon zien verschijnen.
Eenmaal terug thuis bij de Zammit's had ik nog een laatste goede nachtrust voor de boeg voordat mijn australische vliegreis begon. En boy owh boy was dat een avontuur...
to be continued..

Tomorrow, when the BLOG began, Part New Zealand

Een kort woord vooraf, zodat mijn ouders niet ongerust worden. Ik zit op dit moment in Perth, noordwest Australie en we zijn door een zware storm aan het gaan die al enkele mensenlevens heeft geeist. Het was heavy weather hier, maar behalve de stroom die een halve dag uitviel, zijn we allemaal okay en gezond. Dus geen zorgen. Oost Australie heeft het nog harder, zware overstromingen, de ergste regenval sinds geregistreerde historie en nieuwe gevallen van pigflu in vicotoria.

Dan gaan we nu beginnen :-D

Dit is volgens mij de moeilijkste blog die ik tot nu toe heb moeten beginnen. Geen angst, niet omdat er iets erg is gebeurd, maar simpelweg omdat ik te veel lol, te weinig tijd en zero benul had hoe mijn avonturen aan te halen. Schaamvol na mijn belofte jullie wat vaker een korte update te geven, een dikke maand geleden voor het laatst, moet ik hier simpelweg tot de conclusie komen dat dat niet mijn stijl is. Als je mijn verhalen tot hier hebt kunnen volhouden, kun je vast ook wel door de volgende korsten van tekst heenwerken.

Het eerste boekwerk beslaat de avonturen in Nieuw Zeeland tot aan mijn vlucht naar Melbourne.
Het tweede boekwerk beslaat de avonturen rondom Melbourne, de woestijn stad Alice Springs en de noordwest kust van Perth.

Allereerst een bevinding:

I've done a lot of 'firsts' this trip. Actually to be more specific, I've done a lot of 'first new days' on this journey. An to be honest guys.. THEY SUCK. Going trough the same ritual of being a total stranger amongst strangers is a thoughy. But with this quantanty comes quality. It gives you experience and confidence to make that 'first new day' shorter in sucking and longer to be awesome. They will never be a treat, remembering a first day at a new school for example, but after months of practice they become something more of an adventure and certainly closer to the real person you are.

De shit in Nieuw Zeeland tot 28 april:

Harley en ik arriveerde in Dunedin om Phil een hart onder de riem te steken. Phil had zijn 2e chemokuur op maandag middag en Harley zou hem terug rijden naar Cromwell. Harley had zich de afgelopen dagen raar gedragen en had me de nacht ervoor diep geraakt met de dronken leugens die hij, in bijzijn van Mahon, tegen me zei. Totale onwaarheden, doch erg pijnlijk. De volgende ochtend heb ik niks tegen hem gezegd, hij mocht excuses maken, niet ik. Geen boe of bah is er gezegd. Een uur voordat we naar Phil zouden gaan, verliet hij de auto met zijn spullen met een simpel, 'enjoy your life'. Ik reed achter hem aan en zei, is dat alles? Na 16 dagen samen rondreizen, is dat alles wat je achter je laat? 'enjoy your life'? Man, krijg de tering.' Niet mijn meest diplomatieke woord, maar ik had er genoeg van. Lang verhaal kort, hij heeft me daar nog enkele lelijke verwijzingen gemaakt, zonder enkele fundering, bood me later een greencard aan als ik ooit in Amerika wilde komen wonen. Een behoorlijke 'case of not knowing how to deal'. We zijn uiteindelijk samen naar Phil geweest en hebben hem vermaakt tijdens de chemo. Ik heb Harley gezegd dat dit geen plek voor een scene is maar dat als hij erover wilde praten, hij mijn nummer had. Schijnbaar was ik de eerste die kernproblemen van hem had aangesproken en eerste reactie is dan de aanval. Ik hoop dat hij er werk van maakt, meer kan ik niet doen.
Dunedin verder..niet het wachten op godott, maar het wachten op Cat. Wachten tot ze besloten had door te reizen naar Queenstown begon me te vervelen, dus ik besloot alleen te vertrekken en haar verder een fijne reis te wensen. Die ochtend reed een auto mijn bus aan terwijl ik sliep en die eikel reed gewoon verder (had waarschijnlijk ook niet door dat er iemand lag te slapen) Ik zie het als een creatieve alarmklok in de morgen. Als tussentrip doorgereden naar Amoarama, de plek waar New Zealands eerste serie moordenaar op een dag 13 mensen ombracht viel een beetje tegen. Ik had de film gezien over dit gruwelijk voorval (Out of the Blue) en daarin werd ook een momument vermeld, maar dat heb ik nooit mogen vinden in dit afgelegen dorpje. Vandaar af nam ik de bereden weg richting Queenstown, via Gore. mijn lievelingsfamilie verdiende een 4e! bezoekje. Ik was wat vroeg dus liet me lekker opwarmen door de vroege herfstzon. Een ontmoeting met de kleinkinderen van Robyn and Graeme. Boy owh boy wat zitten die vol energie. Het weerzien was vol activiteiten. De eerste dag ging ik mee ramen lappen voor iemand in het dorp en laat deze dame nu net een glazen huis hebben. Verdorie. Na een halve dag lappen lappen en een heerlijke lunch gingen we naar het zigeunerfestival, waar ik de woorden, 'ik zou denk eens wel eens ooit misschien een oorpiercing (geen gaatje, een piercing) willen'. Een half uur later liep ik een duister uitziende woonwagen in. Een voorbode misschien. Robyn ging mee, die wilde wel eens goed lachen. De eerste piercing ging best ok, mijn oorschelpen bleken lastig te piercen te zijn, omdat de rand omvouwt, maar het ging goed. Mijn tongpiercing toendertijd bracht meer klachten met zich mee. Toen ik besloot ook een tweede te willen aan de andere kant ging het mis. Ten eerste schoot ze hem niet door de gemerkte plek, maar een centimeter! hoger. Ten tweede schoot ze dwars door een zenuw heen. The minute dat het stuk ijzer door mijn oor ging, voelde ik het in mijn maag. 'Ik voel me niet zo lekker', zei ik nog net. Robyn was ineens magisch snel en trok me de buitenlucht in. Zo beroerd had ik me in tijden niet gevoeld. Robyn maakte van deze kans gebruik en goot een geheel glas water in mijn onderbroek. (ja joke, wat je een andere doet..) It did make me feel better.
Eenmaal thuis was mijn linkeroor nog steeds onaanraakbaar. Toen ik in de spiegel keek zag ik dat het ook nog eens scheef zat. Met veel pijn en moeite hebben we het ding er uiteindelijk uit gekregen. Ik heb nu 1 piercing en voorlopig is dat genoeg. I like the one i still have though.
Die avond werd ik meegenomen naar een beer'n barnparty waar ik verslingerd raakte aan het spel singstar. De hele avond heeft niemand me verslagen, woehoe! En dat terwijl ze een arsenaal aan aussie songs uit de kast trokken. Dronken en wel moesten we de volgende dag vroeg naar Invercargill. Robyn had een triatlon voor de boeg waar zij en een vriendin meedeed aan het loopgedeelte. Ik zou suporteren. Lang verhaal kort, de bus dropte me niet bij de finish af, zodat ik ze kon toejuichen als ze binnenkwamen, maar ergens in the middle of nowhere en ik heb uiteindelijk meer kilometers gelopen dan de 2 dames zelf. Ik had de autosleutels, dus ze konden niks doen dan wachten. Ondertussen moest ik mijn weg door een vreemde, slapende stad naar de finish zien te vinden, en dat waar zelfs de I-site niet wist van dit grote evenement. Robyn haalde er weer een goede lach uit.
Cadeautje, ze namen me mee naar Riverton, de enige plek in Southland waar ik nog niet was geweest en Robyn kocht me een luxe lunch voor mijn verlate verjaardag, thanks guys! De volgende dag weer afscheid nemen, ik ga door naar Queenstown, waar ik Rien ga ontmoeten. Ik had 2 dagen te vullen voordat hij er zou zijn en Robyn stuurde me naar haar zus, die zo'n 15 minuten rijden van Queenstown, in een werkelijk waar prachtig huis met fenomenaal uitzicht woont. Haar man was een paar dagen weg voor werk en zo hielden we elkaar gezelschap. Een joekel van een hond, die wel 80 kilo woog en zo mak als een schaap. En het bleef maar regenen. Het goot werkelijk waar en het was ijskoud. De bergen rondom Queenstown, die ik een paar weken geleden nog groen en warm achter me had gelaten, waren nu bedekt met sneeuw. Robyn had me nog iets anders gegeven, de contactinformatie van de nationale Giel Beelen hier, die ze nog kende (ze kent iedereen, zelfs de topcoureurs uit de V8 hier) van haar tijd in Invercargill. Hij is een populaire radiohost op JuiceFM. Hij kon me vast verder helpen betreffende contactinfo voor filmsets en dergelijke. Een bezoek aan het radiostation en een leuk gesprek later had ik info om me verder op weg te helpen. Het filmconsulaat van Queenstown heeft een adviseur in full time dienst die me bergen info gaf en persoonlijke contactinformatie van de lokaal gevestigde filmindustrie. Veel films starten op vanuit hier, maar mei is een dode maand, wintertijd wordt weer anders, dus vanaf juni moest ik nog eens polsen. Mooi, mei is toch de maand die ik wil overwinteren in Australie dus dat komt goed uit. Na een herontmoeting met Rien, die terug was van Australie, sliepen we die nacht op de grote parkeerplaats van de stad. Vroeg in de ochtend werden we wakker getikt door een politieman dat het verboden was hier te overnachten (wij en 20 anderen) en dat de nummerplaat genoteerd was. Als we morgen weer zouden parkeren, konden we rekenen op een 500 dollar boete. Lame.. oud nieuws. Ok bro, no worries, we'll move. Omdat ik zin had om te stappen en onze oude kampeerstek te ver was om te rijden, checkte we in in een holiday park. Niet goedkoop maar recht in het midden van het centrum en douches en stroom, jummie. De bar die ik wilde proberen genaamd club 12 had 2 weken daarvoor een legendarisch dragqueenshow gehad. Een gaybar misschien? Toen we om 22.00 binnenliepen, waren we tot onze schrik de enige gasten. Dat gaat niet werken. Op naar de vertrouwde irish pub dan maar. Een paar uur later waren we terug en was het aantal klanten verdubbeld. Woei. Zelfs de bardame leek verveeld. Rien besloot dan en daar dat hij te veel gedronken had en liet een cadeautje achter in de riolering van de citycounsil of Queenstown. Zullen ze zeker waarderen. Ik kon de wasbakken in club 12 i.i.g wel waarderen. Geen wasbak maar een schuinaflopende marmer plaat waar het water in verdwijnt. Erg hip.
Geen succes, Queenstown heeft zijn kansen gehad. Toch gek te bedenken dat ik hier misschien terug kom voor een leuk baantje. De volgende dag was het goede vrijdag en anders dan thuis kun je hier die dag geen alcohol krijgen. Supermarkten hebben hun wijn en bier sectie afgesloten en de liquor winkels zijn dicht. Niet dat het mensen stopt van drinken, Ze slaan uit angst voor drooglegging gewoon 2 keer zoveel bier in op donderdag. Ook zaterdag kon je geen alchohol krijgen. Geen probleem voor mij. Dat het gehele menselijke leven ook stopt op deze dagen was me wel vreemd. De meest dode sfeer ooit.
Plannen voor de komende 10 dagen voor ik zou vertrekken naar Aussie zijn: omhoog via Twizel richting Arthurs pass op weg naar Blenheim, met tussenstops op de Golden bay en Nelson. Zo gezegd zo gedaan. We vertrokken vroeg richting Wanaka en omdat Rien er nog niet geweest was, bleven we even hangen voor een koffie en een broodje. Doorrijdend omhoog reden we door prachtige vergezichten heen omhoog, naar het steeds warmer wordende landschap. Blijft een gek idee dat naar het noorden rijden hier betekent dat het warmer wordt. Al was het niet veel.
Robyn had me laten weten dat ze Rien nog heel graag zou willen zien en dat ze die week op vakantie gingen met de aso grote trailer richting Amoroa. Daar reden we net voorbij en ik dacht, eens checken hoever ze al onderweg zijn. Een txt terug vertelde het verhaal dat ze die avond op de camping in Oamaru zouden staan. Ohw jammer txten we terug. Ondertussen tufte we richting Oamaru;) Het was niet zo ver van onze ruwweg geplande trip, dus go for it. Daar ontmoetten we nog meer familie van de familie Young, in dit geval Robyn's nicht Lynn, die een paar dagen mee zou camperen. Toen de familie Young eindelijk arriveerde, kwam er een dikke schreeuw uit de auto, You ****ing nutbags! en daarna een dikke lach. Meteen moesten we mee naar nog een familielid, haar oudste zus, die haar moeder zou kunnen zijn, ze schelen 24 jaar en haar kinderen zijn van dezelfde leeftijd als Robyn zelf. Blijkbaar kon ze het heel goed met mij vinden, want toen we de volgende avond verstek lieten gaan op nog een heerlijke avond eten, bleek er speciaal vor ons van alles gemaakt te zijn. 'Die moeite doet ze niet eens voor ons, bro' hoorde we de volgende dag van haar eigen kinderen. Ha...well....sorry?
Zo ontmoette ik dus meer familieleden en vooral Joanne zou me in Australie nog goed van pas komen. Het klikte in ieder geval supergoed met Lynn en we waren van harte welkom, mochten we ooit een plek nodig hebben in Christchurch.
Door naar het oorspronkelijk plan, langs Christchurch rijden en de Lewis' Pass op. Rondom nieuwjaar had ik een groot stuk van deze weg afgelegd, maar toen in het donker met 5 mensen in de bus. Overdag met zijn 2en zonder drukkende deadline reed een stuk prettiger. De nacht brachten we door recht in het midden van Lewis' Pass, de gehele tijd niemand gezien als boomvellers. Door naar Nelson, waar ik misschien te veel van verwacht had. Hoe kan het ook anders, Nelson wordt in alle boeken aangehaald als de meest leefbare stad van nieuw zeeland. Met een gemiddelde van 210 zondagen per jaar is dat ook wel begrijpelijk. Laten wij nu net die andere 155 dagen krijgen. Maar das niks, voornemen om een stad niet te veroordelen op het feit dat jij net baalweer hebt heeft tot nu toe altijd zijn vruchten afgeworpen. En ik was hier al eens eerder een nacht geweest en toen was het weer super. Maar het was niet het weer. De stad zelf doet me niks, voelt niet als een stad ook. Doods met een paar leuke cafe's is het wel mee gezegd. Doorreisstad. Na een nachtje mild stappen deden we dat dan ook. Op weg naar de stukjes van golden bay die we nog niet gezien hadden. Op weg naar het verste puntje. Op weg naar farewell spit.

Maar niet zonder de bijna standaard breakdown van Tobias op dit stuk weg. Een paar dagen eerder was de warmte meter al gek aan het doen geweest, maar we konden niks vinden en dachten dat het vanwege de kou kwam. Nu ging de meter wel heel extreem heet koud heet koud. We besloten te stoppen en te kijken of het aan de radiator lag. Stom als ik was had ik niet eens mijn gordel losgemaakt, laat staan mezelf uit de auto getilt. Terwijl Rien pogingen deed de dop van de radiator te krijgen, schiet die er ineens vanaf en spuit kokend heet water door de auto heen. Ik kon geen kant op en gooide er een boel lelijke woorden uit. Een gedeelte van het water had me op en in mijn oog geraakt en dat deed ****ing zeer! Voor de rest had ook de auto schade, schijnbaar is niet alles bestand tegen heet water. Mijn ipod, die een week eerder ineens had besloten op mijn computer te lijken en barstjes binnen de 2 schermen (ipodvideo) vertoonde, had wonderbaarlijk alleen de achterkant geraakt. Toen de zooi eindelijk was afgekoeld, moest er zo'n 2 liter bij. Shit! Toch niet weer een kapotte radiator? Ik heb hem net vervangen! Toeval wilde dat na al die maanden rondreizen op het zuidereiland, we nog maar 20 kilometer van dezelfde garage afwaren. Ik wilde het erop wagen, ten slotte was er garantie gegeven en dat kon me wel eens veel geld schelen. Dezelfde monteur was aanwezig en hij kon zich mijn auto nog zelfs herrineren. 'No worries, I'll check him out for yah'. Na 5 minuten onder de auto te hebben gelegen kwam hij terug met de conclusie dat de radiator droog was en dat hij niks kon zien, maar als we 40 minuten hadden ging hij hem ff lekker doorlichten. Super! Hetzelfde cafe wat ons de vorige keer super coffee en hot choc had gegeven in dit liefdevolle hippie stadje mocht ons weer klant noemen. Rien had bij binnenkomst al een backgammon game zien staan en voordat ik terug was stond het spel al klaar. Sinds een paar weken heb ik Rien leren schaken (voor zover mijn regels kloppen) en hebben we samen uitgevonden hoe backgammon werkt en sindsdien zijn we verslaafd aan beide. Tijdens onze potjes om te tijd te verdrijven mochten/moesten we het verhaal aanhoren van een hippie wannebe dreadlock amsterdammer die een duitse dame aan het imponeren was met zijn drugsverhalen en zijn opinie van de new zealandse weed (zoals ik weet (en hij niet) ook wel Kiweed genoemd): 'Dooo yie knewh dhat in gholland gwe dooo nott only ghavve weed, butt olso hasshis. Ant gwe call it 'nederwiet'.'
Gniffel gniffel...
De coffeeshop hier is ook een 2e hands alternatieve kleding winkel en daar vond ik een paar hand gestikte zwarte inschietgympen met rode bloempatronen in mijn maat. Nog perfect van binnen en buiten en maar 8 bucks. die zijn van mij. Ook een rode trui (dat kan ons mam zeker waarderen) nam ik mee.
Bij terugkomst bleek de radiator in orde te zijn, het was de waterpomp die een heel klein beetje lekte. En dat alleen als je hem op een speciale manier parkeerde. 'Niet de moeite van een dure reparatie waard', zei hij, 'gewoon ff checken of je auto druppelt als je ergens parkeert en zo ja de auto een meter opschuiven, voila'. Super! 'Maar die koplamp, die gaat niet lang meer mee'. Kijkend naar de linker koplamp kon ik niet meer dan hem gelijk geven, ik vroeg me oprecht af hoe het glas in de barst bijeen gehouden werd. Rien dacht blijkbaar hetzelfde en wilde bevestigen wat zijn ogen zagen. Bij het contact met zijn vinger viel de gehele koplampplaat eruit. Shit! Onze monteur verwees ons naar de goedkoopste handelszaak voor dat spul en zei, 'als je moeite hebt met het installeren, kom maar ff terug, dan regelen we dat.' Dit alles heeft hij gratis en voor niks voor me gedaan. Hoezee New Zealand! Na een extra bandencheck konden we dan toch eindelijk op reis richting farewell spit. Na een lange trip die dag vonden we dat we wel weer eens een douche mochten hebben. in een piepklein dorpje vonden we een gezellig uitziende holiday park camping, recht aan de zee. Hier scoorde we schone kleren in ruil voor vieze en lieten we ons schoonwassen door het zoete warme water van de solardouchecabines. Viezerikken vroegen nog wel extra centjes voor de douche. Viezerikken.
Rien had opgelet en vond een poster met het nieuws dat Jacques Cousteau's boot hier niet ver vandaan aangemeerd lag. Dat moeten we zien. Eenmaal daar op een prachtige zonnige windstille dag waren we voor lange tijd de enige bezoekers. Het is inderdaad Jacques Cousteau's boot.... geweest... in de jaren 70.. Nu is het een koffie boothuis met een relaxte gast en een kat die er zoals het ernaar uitziet permanent op wonen. Nice. We wilde die dag tot aan farewell spit geraken, dus tussenstops als Takaka en Collingwood waren voor de terugweg. Farewell spit zelf is een beschermd natuur gebied en niet te bereiken met de auto. Als je een vogelfreak bent, heb je hier tissues nodig, want er landt vanalles zeldzaam en in grote groepen, recht voor je neus om je eens goed bij te vogelen. Moet je wel in het juiste seizoen komen. Het was fris en ik ben niet zo van de vogels die in groepen rondtouren, al ben ik wel te verblijen met de solo vogel met een vette sound zo nu en dan. En de kiwi natuurlijk. Maar hier haalde ik geen hoogtepunt uit. Rien had op de heenweg een vet stuk strand gezien om te overnachten en zodra we dat vonden waren er meer die ons voorbeeld volgde. Een van die mensen was Arne, een Duitse gast die alleen rond aan het touren was in eenzelfde bus totdat zijn baan als bootbouwer ging beginnen. Nadat ik nog eens een Duits stel opdook aldaar, maakte we een kampvuur en hadden een gezellige avond met die aparte groene sigaret zo nu en dan. Na een bezoek aan Collingwood (niet de moeite) en Takaka (een, hoe gek het ook klinkt, commercieel hippy stadje met dikke prijzen voor hippie spul), ging de weg omlaag, langs de kust, op weg naar Blenheim. Daar zou de zus van vrienden van mijn ouders wonen, die mij niet en ik haar niet kende, maar zo dicht bij konden we het altijd proberen. De rit richting Blenheim was avontuurlijk met veel onverhard wegdek. We deden de ferry stad Picton aan, zwommen der voorbij en reden door om ergens een camping te zoeken. volgens ons kaartje zouden er minimaal 2 moeten zijn, maar die hebben we nooit gevonden. . Eenmaal in de stad Blenheim (die groot is, maar vooral omdat er geen hoogbouw is) werd al snel duidelijk waar deze stad op draaide... het maken van wijn. Alle hostels hadden speciale longstay prijzen, velden in de verte strekten uit met druiven en wijnwinkels, die allemaal claimde de originele streekwijn te hebben, bepaalde het stadsbeeld. De ontmoeting met de zus van de vrienden van mijn ouders verliep wat stroef, volgens mij vertrouwde ze ons niet helemaal. Ik had dan ook pas die dag gebeld met de vraag of we op de koffie mochten komen. Ze bleek mijn vader ergens ver in het geheugen nog wel te kennen, maar het was al 20 jaar geleden en dingen vervagen. De limburgse 'g' was echter nog steeds in gebruik, net zoals enkele andere typische Hollandse gebruiken.:-P Hierna besloten we een backpackers in te checken, want we begonnen te stinken. Dat bleek niet te gaan, de eigenaren zouden pas over 2 uur terug zijn. 'Denk jij wat ik denk Joke?' 'Naar binnen lopen, douchen en wegwezen, een bed hebben we al.' Zo gezegd, zo gedoucht. Wat betekende dat we over de alternatieve (lees onverhard, onvoorspelbaar en off the radar) weg naar beneden richting Christchurch konden rijden met schone haardjes. De weg langs de oostkust hadden we al eens afgelegd en uitgeplozen en er is niet veel interessants te melden van dat stukkie.

De eerste nacht terug in de buurt van Christchurch sliepen we na veel gehannes op dezelfde plek als 3 maanden geleden, in little river. Hier probeerde we ons voedsel na te kijken en weer eens creatief om te gaan met rare ingredienten. Na een dagje door Christchurch hadden we voor de volgende 3 nachten een plekje bij de in Nederland geboren Synco, die me zelf eerder had aangeschreven omdat hij het fijn vindt Nederlands te oefenen. Zelf is hij toen hij 3 was hierheen gekomen en heeft sindsdien Engels geleerd, maar hij weet verbazend goed Nederlands te praten. We keken films op zijn projector en ik deed enkele microtripjes rondom het huis. Hij woont midden tussen 3 begraafplaatsen en kijkend uit het keuken raam, kon je de stenen al lezen. Dat was vet! Een avond in de stad naar een couchsurfmeeting was gezellig, maar ik was een partij moe en daardoor chaggi aan het worden. Ik had al een week of wat een rare rits van dromen dat ik zwanger was. Geen idee waarom, en ja ik weet dat er technisch gezien iets voor nodig is, misschien omdat ik binnenkort op weg naar Jannet en baby ging, maar de dromen die ik me kon herrineren gingen over baby's. Niet op leuke manieren... Raar. anyway..

Na de meeting zouden we de volgende morgen heeeeeel vroeg opstaan om de zonsopgang op ANZAC day (look it up) te zien op het plein, samen met een verwachtte menigte van 10.000 mensen. Goede kans dat we dan de enige buitenlanders zouden zijn. Dat was een mooi plan, maar mijn lichaam dacht er anders over. Ik kan het me zelf niet herrineren, maar ik ben schijnbaar door alle wekkers heengeslapen en toen Rien een poging waagde me dan maar handmatig aan te tikken, gooide ik een arsenaal oncristelijke woorden omhoog. Eerlijk waar, ik heb er geen geheugen van. Blijkbaar had ik slaap nodig.
Na al deze hilarische zaken gingen we op dagtrip naar... shit.. geen idee hoe het heette... de uiteindelijke bestemming was misschien ook minder indrukwekkend als het voertuig zelf. Een citroen waar je nog niet eens dood in gevonden wil worden met star trek achtige interieur trekken, werkelijk alles was vierkant. Een maat van Synco had hem voor slechts 100 bucks gekocht, terwijl er nog voor 50 benzine inzat. Een avontuur, dat zeker! Sloeg al om volstrekt onduidelijke redenen af toen we de oprit afreden, hahaha.
Om het bezoek af te sluiten schilderde Rien de buitenmuur en nam Synco me mee op een avontuur op zijn zelfgebouwde 2 mans tandem (hij kan hem ook zo naar 3 mans maken) Als je ooit redelijk veilig wilt weten hoe het is blind te fietsen op een gammel aanvoelend vaartuig, moet je dit eens proberen, vooral de terugweg via het kerkhof staat me nog levendig bij.

Afscheid van Synco... Nog 2 nachtjes tot Melbourne Een daarvan sliepen we aan de kust, de andere.....

De avond voordat ik naar melbourne zou vliegen, was Lynn, de nicht van Robyn, zo royaal geweest om ons een slaapplek aan te bieden. Ze is een superwijf. Met haar 43 jaren woont ze met een stel flatmates in de leeftijdgroep van 20/25 in een groot prachtig huis 5 minuten rijden uit het centrum van Christchurch. Ze kwamen net terug van een begravenis. Een van de ouders van een oud flatemate was overleden en omdat het allemaal wat stroef liep, en omdat ze vergeten waren fatsoenlijk te eten voor de receptie, waren ze een beetje tipsie van de receptiewijn. Omdat ik om 4 uur op moest om mijn vlucht te halen, sliepen we in de auto. Na een geweldige avond met Lynn en haar flatmates, waarin er lekker eerlijk gepraat werd en ik een welverdiende douche kon scoren, reden we om 3.30AM richting Christchurch international. Ik had Rien nog een dik bedrag terug te betalen omdat mijn zoveelste bankpas van de Rabobank het had begeven en nadat deze zaken waren geregeld, zei ik Rien en Tobias gedag en ging op weg naar mijn vlucht naar Melbourne. Rien gaat de komende periode rondtrekken met Tobias, in de hoop dat hij hem weer heelhuids terug zou brengen.

Zie Tomorrow, when the blog began, Part Australie voor het vervolg overzee...