The story continues..

Preutsheidsalarm (zie vorige blog!)

Het bleek nog niet zo makkelijk de pub zomaar te verlaten. De meute was aardig aangeschoten en er waren ineens stapels heren die een 'hoog intellectuel interessant' gesprek met me wilde voeren, waarde meestena 5 zinnen ondubbelzinnig naar de eindsprint doken. Get lost, i'm busy! Ik loodste Cat de pub uit en we zochten debus op om wat goedkopere drank te drinken. En daar verloor ik bijna al mijn ballen, ineens is het stil zonder die harde pubmuziek en dan zit je daar. Hergroeperen!
Net toen de sfeer goed teruggewerkt was, strompelen er een dronken Freddie en Florian voor de bus langs. Bagger, talk about german timing.. Maar goed, ook zij kregen een frangelico vanme en iedereen was happy. Inees roept Cat: wow frangelico is echt lekker, er zitten zelfs echte chrunchy hazelnootstukjes in. Wat?? stukjes!/?

AAAAAHHH, neee. Gelukkig was het donker en viel mijn rode kop niet zo op. Ik herrinnerde mena dieopmerking ineens een voorval eerder die avond. Tijdens het indrinken was harley niet zo rechtlijnig meer geweest in het aftikken van zijn sigaretten. Omdat ik niet de gehele auto vol as wilde hebben, had ik daar een tijdelijke oplossing voor gevonden. FUCK!
Als we het over embarrasing hebben, heb je hier de anekdote van het jaar. Je kunt zelf de puntjes wel invullen.

Ik roep, neeeeeeee, grijp de drank uit haar handen, ren naar buiten en gooi de inhoud zover weg als ik kan. Iedereen staart verbaasd terug en al had ik every intention mijn mond te houden, er was een slip van info hier en daar en de rest daar aanwezig was misschien aangeschoten, maar slim genoeg om te beseffen wat er zojuist gebeurd was.

Jawel, ik had iemand zojuist een ass-tray-liquor gegeven....

Na al dat bezopen schaamvolle gedoe zag ik dat Freddie haar glas al leeg had, waar de rest van ons nog steeds niet halverwege was. Wow dude, das geen duits bier, das likeur! En inderdaad, Freddie hing steeds verder aan de deur van de auto. Begon ook minder en minder te praten. Niet aardig om te denken op dat moment, maar het nam de aandacht af van mijn mislukte cocktail van eerder.
Het zag er niet lekker uit, hoewel ze bleef volhouden dat ze 'fine' was. Florian was zo galant haar te escorteren naar haar hostel en aangezien die om de hoek was, hielde we een oogje in het zeil. Alone again.
Ik plaatste hier een van mijn beste uitspraken 2009 (voor geintereseerde, stuur me een mailtje) en de sfeer was terug. En net op het moment dat er..KLOPKLOP.. damned Hey Florian, je hebt haar teruggebracht, goed zo. Moest ze overgeven. Niet? Mooi. Je gaat naar je bed toe? Mooi. dag Florian. Damned.
Harley was in geen velden of wegen te bekennen en het was laat. Ohw noo, wat een toeval, mijn bus heeft een bed, laten we ons verplaatsen naar de achterkant en gaan 'slapen'.
Maar de geest van st Patrick is niet bekend om zijn perfecte timing, dus net toen de zaken perfect liepen, knalt er een bekende totaal bezopen Amerikaan tegen mijn autoruit aan. Scheisse!

Gelukkig konden we er allebei om lachen, dat was maar goed ook, want Harley is een depressieve dronkenman. Er was geen woord van te begrijpen en hij wilde absoluut niet in het hostelbed van Cat gaan slapen. COME on Harley! Maar goed, dan proberen we er maar het beste van te maken en hem in de auto en in het bed te krijgen. Gek genoeg stond hij daar met een volle fles dure wijn en een lege fles bier in de hand. Hoe hij aan die wijn kwam wist niemand, maar er was iets gebeurd in een hostel waar hij niet over wilde praten, dus we lieten het maar zo. Stomdronken als hij was, knalde hij met zijn kop tegen de tafel aan en begonnen daar 10 minuten later pas iets van te voelen. Mannen zijn net baby's als het om pijn gaat, auw auw auw auw. Ja ja, kom op in bed en die roes uitslapen. Ik nam afscheid van Cat die nacht en probeerde zelf ook wat slaap te vatten.

5.00am BOEMBOEMBOEM Wake up! Wake up!

WTH...Politie aan de deur. Blijkbaar was de plek waar we nu geparkeerd stonden ook niet naar behoeven van de gemeente Wanaka. Ik was nog slaapdronken en een beetje beneveld en deze man was niet bepaald happy en had geen geduld met me. Ik had precies 2 minuten om de bus weg te rijden of anders een arrestatie en boete van 500 dollar op mijn dak te krijgen. Ineens was ik klaarwakker en vloektemijn weg naar de bestuurdersstoel. Harley was in een coma, geen enkel detail van de rest van de nacht kreeg hem wakker, dus het was aan mij de situatie te redden. Ik heb zo ongeveer 2 uurtjes slaap gehad. De rest van de tijd reed ik met 30km per uur rond, op zoek naar een plekje om 20 minuten te rusten en dan weer door te gaan. Uiteindelijk vond ik met de opkomende zon een campinground in the middle of nowhere, waar ik uitgeput in bed dook. Harley werd wakker en had officieel een reden om te zeggen: where the hell are we?

Na st patricks day nog een hele leuke dag gehad met Cat, Harley bood aan haar bed te beslapen zodat wij 'gezellig' konden kamperen. WOEHOE. LekkerL word kijken was een leuke inleiding.

De dag van vertrek, met een lach en een traan, hoe playerfull ik de situatie ook had bespeeld, ik ben een sucker in afscheid nemen en vooral in a clean cut.

Maar praktische zaken nemen soms de situatie over, zelfs al ben je ongebonden op reis. Dus harley en ik vertrokken omhoog, naar de beroemde westkust van het zuidereiland. Populatie nog lager alsin the southlands, 4 meter regenper jaar en de zandvliegen niet onbekend. Harley bleek de wijnfles gestolen te hebben uit een hostel en was nog steeds cranky dat hij die avond niet had gescoord. Nu is de westkust geen hotspot voor single young men, zoals in L.A, dus ik hield mijn mond maar. De eerste nacht in de bus bracht naar voren dat Harley toch gewoon was aan een andere standaard dan kamperen in een auto met zich meebrengt. Maar hij stond open voor lessen en onder het genot van heel veelflesjes bier voor hem (het begon me een beetje op te vallen) leerde ik hem schaken en backgammon. Ook motiveerde ik hem verder te schrijven in zijn boek. Hij is bezig een fictief verhaal te schrijven over 7 reincarnaties van een ziel. Best boeiend. De dag erna reden we door Haast. Vanwege de naam had ik me er iets meer van voorgesteld. Nee, dat is niet waar, ik had me der veeeel meer van voorgesteld. Maar meer dan een paar hotels was het niet. Wel nam ik Harley op sleeptouw naar Jackson bay, het eindpunt van de weg naar beneden. In het boek wat ik wouter ooit gegeven had: kiwi's en kilometers, had ik namelijk gelezen over een mythische fish en chips plaats aldaar. Eris werkelijk niks te doen, maar die fish en chips was heerlijk.

De rest van de westkusttrip is in het kort te vertellen (ja echt)

We hadden geen druppel regen en prachtige zomerzon de gehele trip, wat een zeldzaamheid is.

Toen we in Hokitika arriveerde was het de 22e van maart en was ik bijna jarig. Mijn verjaardag heb ik gevierd op het strand. Frangelico drinkend, een new zeelandse joint in de hand en met de film the beach op de ipod, zagen we de zon in de tasmaanse zee zakken. Dit is de enige plek op aarde waar je dat kan zien gebeuren. Het was een mooie afsluiting van een turbulent jaar. Harley had me overtuigd deze avond op eenholiday park te staan, met douche en chillruimte en dat was een gouden idee. De volgende morgen had hij een taart voor me gekocht met 24 kaarsjes (ja die dingen komen in 12..:D)

Andere hoogtepunten van de westkust trip: de pancakearocks, zoals de naam doet vermoeden, lijken ze op enorme stapels pannekoeken.Weka's gezien, loopvogels met de kont van een kiwi en de kop van een eend.

Karamea, het eindpunt van de westkust, niet veel bijzonders, maar cool om te halen.

Bushmen centre, populatie van het bijbehorende dorpje: 2. Dat is op zich al bijzonder, maar het meest bekend is het vanwege het feit dat je hier possum kunt eten. en heh, try before you die style bestelde ik een roadkill sandwich (hun motto is you'll kill em, we'll grill em). Helaas was die uitverkocht. Ze hadden nog wel verse possum pate. Bring it on! Smaakt als een konijnenhamburger, best wel te doen.

Blackball Hilton. Een afgelegen hotel dat bekend werd doordat een wereldberoemde hotelketen protest aantekende omtrend hun naam. In ware kiwi stijl hebben ze de naam na rechterlijk bevel aangepast. er staat nu in een piepklein lettertype bij:

formerly THE BLACKBALL HILTON. haha you gotta love em.

en ten slotte Reefton. Een nikszeggend piepklein stadje waar we de plaatselijke pub annex hotel onveillig maakte. Niemand die daar ooit mijn drankje dronk, dus toen ze het stof van de fles had geblazen zei ze, das dan 4 dollar (voor triple shots) woehie, das goedkoper als het zelf kopen! Die fles was tegen het einde van de avond dan ook leeg en ipv erachter te komen dat dat vooral om de prijs was, verontschuldigde ze haarzelf en gaf me een gratis triple malibu. YEAH. Uiteindelijk bleven we nog een nacht in Reefton omdat we 2 gay lookingkoolmijners hadden ontmoet en Harley een kans wilde wagen. Toen hij die avond vroeg (en dronken, wat kan die gast drinken) terug kwam, was hij op zijn zachts gezegd, not amused. De volgende morgen vonden we de schade overal rondom de auto.

Dat was de westkust. we reden terug via arthurs pass richting Christchurch en namen een lifter mee uit rara... Vermont.

Mijn nieuwe creditcard lag op me te wachten in Oamaru dus daar gingen we heen. Het is op de weg naar Dunedin en daar ligt de eindbestemming voor deze trip met Harley. We mochten blijven slapen bij de eerdere hosts Petra en Russel en dat wederom fun fun fun. We mochten mee naar een bbq, Russel nam ons mee naar een prachtig oud kerkhof en ik mocht de auto besturen! Ten slotte kreeg ik ook nog een stapel warme kleding mee, die anders in de zak van Max zou verdwijnen, wat het is hier intussen een heel stuk kouder aan het worden. Op weg naar Dunedin.

Daar reden we heen omdat Phil zijn chemo daar ging hebben en Harley hem terug naar huis zou rijden...

En wie ohw wie zou er ook naar dunedin komen...

to be continued.

kisskiss