Over 't IJ.

Daar begin ik stiekem even mee. Peerke en Barbara hebben der heel hard aan gewerkt en aangezien ik er zelf niet heen kan gaan, moeten jullie het voor me doen! Check de site:

http://www.overhetijfestival.nl/

En zoek de voorstelling Ons Oneindig. Kijk naar de foto's hier op de blog en laat je overvallen!

-----

Tot zover mijn allereerste schaamteloos reclameblok.

Ooit opgevallen dat reclames op een simpel TV toestel je meer over een cultuur vertellen dan ze zelf doorhebben? Een prachtig voorbeeld hier in NZ. Een reclame voor een beddengigant. Laat een klein meisje en een tekkel, samen slapend in bed zien. Terwijl de voice over verteld: Dit bed mag dan groot genoeg zijn voor Sam en Niky, we hebben gelukkig ook king side modellen voor Jessica en Scooter. Daar zie je een rotweiler en een volwassen vrouw in bed liggen. Probeer die reclame in China maar eens rond te krijgen.

Ook handig voor cultuurlessen: stand up comedians. Geloof het of niet maar de meest bekende comedianten hier zijn een lesbische boeren tweeling die naast schapen ontvlooien ook op elke buhne staan. Te raar voor je, kijk naar de trailer:

http://topptwins.com/tv-and-film/untouchable-girls

----

Als afsluiter vandaag wil ik je deze juweeltjes van Rien's site niet onthouden. Sommige avonturen zijn alleen in Real Life mogelijk:

Elke auto hier in Nieuw-Zeeland moet elk jaar, voor sommige auto's twee maal per jaar, aan een keuring onderworpen worden. Toch nog een gelijkenis met Belgie. Maar daar houdt het op. De keuring hier stelt echt niks voor met de keuring in Belgie. Om te beginnen heeft elk dorp wel een garage waar je naar de keuring, of warranty of fitness in Kiwi-termen, kan. Prijs: $40, of een schamele 18 euro. Niet mis in vergelijking met thuis. De rigoreusheid van de keuring valt in het niets met de keuring thuis. Er worden wel een aantal dingen getest zoals het profiel op je banden, remmen en dergelijke. Maar het wordt allemaal niet zo nou genomen. Tobias, Joke's auto waar ik me over ontfermt heb voor een aantal weken, moest deze maand een nieuwe warranty krijgen. Na 45 minuten wachten bij de garage kwam het verdikt: Prijs: $400. Nonde nonde. Na de reparaties zou Tobias opnieuw een warranty krijgen. Maar niet zonder overleg met Joke, of zij het wel zag zitten. Geen probleem voor haar. Ik zou de auto een dag in de garage moeten laten om alles te kunnen repareren, net nu ik van plan was om naar de westkust te rijden. Dan maar effe uitstellen. Ik had immers 28 dagen de tijd om de reparaties te laten uitvoeren. Dan maar op weg naar Westport, aan de westkust.

De weg van Christchurch naar Westport bracht me door de bergen, over de Lewis Pass. Hoe hoger ik klom, hoe frisser het werd, en hoe meer ik in de wolken reed. Gevolg: regen. Regen, regen, regen, regen. En koud. En hoe kon het ook anders: de verwarming van trouwe Tobias begaf het. Huh?! Hebben de mensen van de garage iets gedaan aan de auto dat de verwarming plots niet meer werkte? De naald van de thermometer van de auto begon ook gek te doen. Er ging een lichtje op. Dit hebben we een tijdje geleden nog aan de hand gehad! Ik stopte de auto op een picnic-plaats. Met veel zorg en voorzichtigheid schroefde ik de dop van de radiator eraf, zonder me te verbranden aan de stoom die ontsnapte. Jaja, ik had m'n les geleerd. Een tijdje terug hadden Joke en ik hetzelfde probleem. Toen schroefde ik de dop er 1 haal af, met gevolg dat kokend water uit de radiator spoot, mezelf en Joke bedekkend (de motor zit onderin de bestuurderscabine, weet je nog?) Joke had een deel van het water in 'r oog gekregen, geen pretje! Dus deze keer voorzichtig de stoom eraf laten, en beetje bij beetje de dop van de radiator af. Ik kon maar liefst 2L water bij in de radiator gieten. Blijkbaar is er in de waterpomp een kleine lek, en soms lekt er water, en soms niet. De dop er terug op, de auto starten en hete lucht blies al onmiddelijk in de wagen. Succes! En de naald van de thermometer was ook braaf!

Verder op weg naar Westport kreeg ik het idee om met m'n lichten op te rijden. Ik zat immers in de wolken, met gietende regen. Veiligheid boven alles. In Westport aangekomen moest en zou ik een koffiepauze hebben! De batterij van m'n laptop moest ook opgeladen worden, dus ging ik op zoek naar een internetcaffee, die ik niet vond. Dan maar een Holiday Park. Na enkele uren kwam ik terug aan de auto. Ik wou de deur openen: geen automatische vergrendeling meer. Huh?! Wat is dit? Ik krijg het dashbord van de auto in de gaten: lichten laten aanstaan. Neeeee! Batterij plat, ik kon nergens meer heen. Westport is een klein dorpje, ter grote van twee man en een paardekop. Maar iemand moest hier toch wel startkabels hebben? Bingo: naast het parkeerterrein waar ik stond was er een brandweerkazerne. Als er iemand is die startkabels heeft, dan is het wel de brandweer. Een vriendelijke brandweerman moest een glimlach verbergen toen ik hem m'n verhaal vertelde. Geen nood, hij bracht z'n auto tot aan Tobias en verbond de batterijen met startkabels. Binnen de twee minuten was Tobias terug op gang. 'Laat de auto nu maar een uurtje draaien, dan is alles weer in orde.' Als dankjewel suggereerde ik de vriendelijk man een scheut whiskey, maar hij wees het beleefd af. 'Brandweerman in dienst. Ik mag niet drinken.' Jammer...

Op het parkeerterrein staan, met een draaiende motor vond ik ook wel een beetje debiel, dus ik besloot om richting Pohaihai te rijden, het meest noorderlijke puntje van de westkust. Het was intussen al donker, en de regen was ook weer van de partij. Leuk rijden zo :) Onderweg kwam ik op een gravelroad uit, iets wat m'n landkaart me niet duidelijk had gemaakt. Zit ik nog wel goed? Ik besloot de zandweg een tijdje te volgen, maar kwam op m'n beslissing terug. Ik keerde de auto ... en kwam met m'n achterwielen (de auto is achterwielaandrijving) vast te zitten in de berg. Ja lap, dat er ook nog bij! Ik zat zo diep dat de achterkant van de auto op de grond zat. Nonde nonde nonde... De vorige keren dat we vast kwamen te zitten waren we met z'n twee, overdag, niet op een zandweg in de bergen, in de gietende regen. Hoe ga ik hier ooit uitgeraken? De weg zag er uit alsof er maar twee auto's op een week voorbij zouden komen. Maar niet opgeven! Ik rukte twee verkeerspaaltjes uit de berm en probeerde die onder de wielen te steken voor grip. Niks grip, de krengen bleken nog glibberiger dan het gras! Idee: ik schep zand en kasseitjes van de berm onder de wielen, die zullen wel voor grip zorgen. Na geploeter (met m'n handen grind scheppen en onder de wielen gooien) dat wel een eeuwigheid leek, probeerde ik de auto uit de berm te krijgen. Had ik al verteld dat de berm na 2 meter achter de auto abrupt ophield, met een stijle klif naar beneden? Nu wel dus :) De auto schoot een beetje vooruit, maar niet genoeg op hem uit de berm te krijgen. Kakakakakakaaaak!!! Nog een beter idee: ik gebruik onze afwas-emmer, en een spatel als schep, en ik vul de emmer tot hij vol is om dan per emmer het grind onder de wielen te gooien! Ondertussen had ik mega-veel stress omdat ik niet wou dat de batterij van de auto terug leeg zou geraken. Twee emmers grind onder elke wiel en de auto vloog de berm uit, de zandweg terug op. Ik was doodop! Ik had bijna een uur zitten werken om de auto terug op de weg te krijgen. Ik was zo blij! Het grappige was: Pohaihai bleek 2km verder nog over de zandweg te zijn! Dus ik had helemaal niet te hoeven terugkeren op die zandweg! Oh, en de DOC campsite in Pohaihai was zaaaaalig! De whiskey als beloning na m'n avonturen had er misschien wel iets mee te maken :D

---

Allereerst een klein woordje uitleg.

Na m'n avonturen met m'n auto, die ik heb proberen te verkopen in Queenstown, had ik het idee om m'n auto te lenen aan andere reizigers. Allereerst was er Elena, een Italiaanse meid, en daarna Nathalie, een dame uit Gent. Nathalie heeft de afgelopen tien weken met m'n auto rondgereden, en had interesse om m'n auto te kopen. Allemaal goed en wel, zij blij en ik blij.

We hielden regelmatig contact en vorige week kreeg ik plots een sms van haar: 'Rara. K lig in hotel v Nelson clinic! Met helicopter binnen gebracht vanuit Heaphy Tr. Woe gevallen, nog 5 hr mt rugzak verder gestapt. Gister en vand plat in de hut. blijkbaar is voet gebroken. Mag min 3 wkn nie stappen.' Mevrouw had dus haar voet gebroken tijdens het wandelen, maar is toch nog 5 uur verder gepinkeld om tot in de hut te geraken waar ze zou slapen. Maar niet opgeven. Ze was er van overtuigd dat een dagje rust haar voet goed zou doen. Niet dus. Gelukkig waren en drie dames die ook de track aan het wandelen waren, die haar tegengekomen waren in de hut. En een van de dames bleek voor de DOC (Dep. Of Conservation) te werken. Twee dagen heeft Nathalie plat gelegen in de hut, overlevend om het extra voedsel dat ze meegenomen had, en extra voedsel dat ze gekregen had van de dames. Totdat, tijdens de avond, ze werd opgepikt door een helicopter. Een rescue helicopter. Die hebben haar naar Nelson gevoerd, een vlucht van 45 minuten. In het donker weliswaar. En zoals het een echte Belg behoort kloeg ze erover tegen haar redders dat ze niks kon zien en dat ze beter overdag haar waren komen halen :) Tien minuten met een nachtkijker op haar kop deden haar er wel anders over denken :P

Nadat ik haar was komen oppikken in Nelson, reden we naar Karamea, waar haar (mijn) auto nog stond. Gelukkig is a) de auto een automatic en b) heeft ze haar linkervoet gebroken, en kan ze nog auto rijden. Maar haar stap-vakantie in Nieuw-Zeeland zit er voorlopig op. De hostel in Nelson trouwens was fe-no-me-naal goed: Shortbread Cottage, niet ver van de i-Site. Een echte aanrader.

Aangekomen in Karamea stond de auto nog trouw op haar te wachten. Ze doet de koffer open en al snel wordt duidelijk dat er muizen in de koffer gezeten hebben: zakken brood waren aangeknabbeld, zakken chips zijn open, koeken half opgegeten en ga zo maar door. En overal in de koffer muizekeutels. Dat er ook nog bij! Hoppa, alles uit de koffer, alles uitkuisen en alles weer terug in de koffer laden. Maar daar hield het niet op. Terwijl alle inhoud van de koffer rondom de auto verspreid lag, was een gewiekste weka (een vogel met een kont als een kiwi en een bek als een eend) aan de haal gegaan met een volle (de enige overblijvende) zak chips. Ik piste bijna in m'n broek van het lachen. De weka had er moeite mee om de zak in haar bek te houden, de zak niet over de grond te laten slepen en te lopen, allemaal tegelijk. De vogel vluchtte met de zak in het struikgewas en binnen de kortste keren lag heel de struik vol met chips. Smikkel smikkel! Het beestje moet honger gehad hebben!

Morgen weer een nieuwe Blog!