Om meer verwarring te voorkomen, spring ik deze keer over de tijdlijn heen en spring gelijk naar het heden... Men denkt (zeker niet ten onrechte) dat ik nog steeds in australie rondhang, dit is echter alweer ruim 4 weken niet zo. Vandaar dat ik over mijn dagen in Aussie heen spring en jullie die bij een volgende keer vertel.

Ik ben namelijk sinds 28 mei weer terug op Nieuw Zeelandse bodem. En ik was er eerlijk gezegd niet zo blij mee. Australie had me echt veranderd, ik had een supertijd gehad en had het gevoel dat ik er nog niet klaar was. Plus, terug in Christchurch, waar ik naar mijn gevoel al gedaan en gezien had wat ik wilde, was de temperatuur 4 graden. Met het vooruitzicht weer in de bus te slapen... Maar het was zeker goed om Rien weer te zien en heb me niet laten beetnemen door deze vergelijkingsgevoelens (ohw wat zegt ge dat toch zwaar ;-).

Terug in Christchurch voelde ik me een beetje gevangen in een ongelukkig stukje tijdsplanning. Ik wilde heel graag door terug naar het noordereiland, ik had daar liever willen landen, maar mijn auto was nog in Christchurch. Probleem was het geld. Aussie is niet zo goedkoop als Nieuw Zeeland en had een aardig gat in mijn budget gegeten. De tijd begon aan te breken voor mij om werk te zoeken. Maar niet in Christchurch. Het is hier veel te koud, geen piekpunt in het bedrijfsleven dat ik zoek en ik heb eerlijk gezegd geen binding met deze stad. Rien had ondertussen wel werk gevonden hier en dit zou onze laatste split up worden. Het was een mooie reis.

Op zoek naar een reisgenoot, terwijl het s'nachts tot -7/-9C liep, belandden we in het warme welkome huis van de zus van Robyn, Alyson. Hier hebben we een 4 tal nachten lekker warm voor de kachel de koude storm die buiten raasde uitgezeten. Blijken ze enorm fan van Andre Rieu te zijn. Ze hebben elke DVD die er is! Dus die 'mochten' we samen met Alyson en haar 15 jaar jongere man bekijken. Hahaha, Rien begreep maar weinig van het Limburgse accent van onze 'geliefde' violist.

Een andere 2tal nachten hebben we doorgebracht bij Lynn. De 2e dag was Rien's verjaardag en hij nam ons allen mee naar een Speights restaurant, waar hij het voor elkaar kreeg voor alles te betalen, de stouterik. Nogmaals, Rien bedankt voor het heerlijke diner. We kregen de indruk dat een huisgenootje van waar we verbleven ons niet echt op prijs stelde en maakte ons de 2e nacht vroeg en wel een vertrekkende.

En daar vond ik, bij vorm van een mirakel, eindelijk een reisgenootje. Een kiwiguy nog wel. Hij zocht, net als ik, iemand om van Christchurch over te steken naar het noordereiland.

Het was alleen wat lastig een startdag te vinden, omdat hij gebonden was aan enkele interviews met universiteiten. Hij was net terug uit een Ski leraar trip in India en was totaal powdersnowcrazy.

Een laatste nacht in de goede zorgen van Alyson zette me op een zonnige heldere, doch retekoude dag op weg om mijn Kiwi guy op te pikken. Niet alleen stapte hij in met zijn backpack, ook zijn volledige skygear moest mee, de auto zat aardig vol. Ben ik blij dat ik geen mini heb gekocht.

Als je eindelijk weer op weg bent in je eigen 'Buske' en er niks voor je ligt dan een 6 tal uren rijden, afgewisseld met bijrijden, gaan je hersenen de boel eens op orde zetten. Vandaar deze volgende anekdotelijn die ik opspuugde op de weg:

Let wel, het is een rauwe lijn van denken, misschien net altijd politiek correct, en grammaticaal perfect, but **** it! Moeite mee, zie het dan maar als dichterlijke vrijheid.

----
Nieuw Zeeland is prachtig
geen twijfel over mogelijk.
Auckland voelde vanaf dag 1
Als een thuis
Als een mooie stad

Ook al vallen 'niet' Aucklanders over dat feit heen

Net als Eindhoven als je niet van Eindhoven bent.
Niemand zal in de bres springen en zeggen, jawel Eindhoven is een prachtige stad.

Rondreizen is awesome
Er mist echter een ding
and dat is 'trive'
'laidback' is hier de orde van de dag
maar daarin wordt wel vergeten dat jezelf mooi maken voor een speciale avond
ook een proces is van zelfliefde

Daarin mis ik iets.

En merk ik nu, na bijna 9 maanden dat ikzelf ook een beetje de motivatie verlies?

Als niemand wat doet om zaken te veranderen, ben je zelf ook niet gemotiveerd dat tempo te doorbreken.

ik heb die vergelijking nog niet helemaal kunnen doorvoeren
omdat ik zelf ook aan het lamballen ben op mijn spaarcentjes
ik hoef niet dus ik doe niet

hierin moet worden meegenomen
dat het vooral de mensen zijn die je binden
hoe mooi de natuur ook is, je hebt menselijke binding nodig
plus
Australie heeft me uit mijn schoenen geblazen
I love that country!

Meer dan New Zeeland?
Anders dan New Zealand.

Aussie was thuiskomen
Maar anders
Ik had dat gevoel het meest
In het midden van de woestijn
In Alice Springs
ik kon me daar zo zien binnenlopen, een baan scoren als gids
En voila
Dan zat ik goed voor een jaar of 3

Een welkom gevoel?
Het tegendeel is waar.
zeer redneck stadje.
Met een kloof van een gat verschil in de ununga's en de westerse Aussie,
sloeg me recht in het gezicht zo op een zaterdag middag.
Maar zelfs dat gaf me een home gevoel
Kweet niet
Heel raar
Ik zei: Ik voelde me thuis
Op mijn plek
Alsof ik er thuis hoorde
Zonder enige verklaring waarom
Chemische reactie in de hersenen I don't know

Onduidelijk? Hier mijn vergelijking met Nederland
dat is een reeel thuiszijn
zoals Eindhoven is
waar je droomt van een ver tropisch thuisgevoel ergens ter wereld
met misschien stiekem in het achterhoofd
ooit weer boemerang terug te keren naar de start
en Auckland gaf me een thuis gevoel
maar veilig, zoals Eindhoven

Dus uiteindelijk weer veel te dichtbij de start.

ten slotte New Zealand heeft een laag criminaliteitsgehalte op de kalender
en een dier te vinden dat je daadwerkelijk kan doden is een uitdaging
tegenover het droge Aussie, midden in de woestijn van god en land verlaten tussen den rednecks en ununga's, als westers gay meisje
raar maar waar

----

Wel, ik begrijp het volkomen als je der geen touw aan kan vastknopen, ten slotte zijn het mijn gedachten, gefilterd door mijn hersencellen, gefilterd door mijn formulering, gefilterd door mijn typende vingers.

In een later stadium (misschien in boekvorm) zal ik uit de school klappen over de rest van Australie. Hoogtepunten in dat verhaal zullen zijn, de storm in Perth (gekkenhuis, ik ging derheen voor de 34C zon) Het Aquarium in Melbourne en het afscheid bij de familie Zammit.

--

Op weg naar Picton met mijn medereiziger Marius hadden we aardig wat guur weer te voorduren. Waar ik stilletjes al had zitten dromen van een motorrijbewijs en een leren pakje, was ik nu maar al te blij met windkracht 8 aan de kust met zware hagel warm en fijn in Tobias te zitten. Marius zou dat weekend voor we de ferry namen bij zijn oom blijven slapen en ik zou gaan couchsurfen in Picton bij Tessa Berry. Marius's zijn oom heeft een zelfvoorzienwoonproject huis gebouwd, waarin hij alles, inclusief electriciteit zelf 'klaarmaakt'. Wat ook betekende dat het een dikke anderhalf uur rijden was voordat ik kiwiguy eindelijk in het midden van nergens kon afzetten. Ik was blij eindelijk in Picton aan te komen, om mun koude klauwen en gevoelloze tenen in een huisje op te warmen.

Mijn verblijf bij Tessa was in 1 woord geweldig en toen het op maandag tijd was om Marius op te pikken kon ik oprecht zeggen dat het jammer was weer te vertrekken. Leve de Britse gastvrijheid. De tocht terug op de ferry bij daglicht was zwaarder dan de heenweg. Ook de helft goedkoper en slechts 23 auto's die meewilde. Buiten op het dek had de wind vrijspel en al gauw waren onze handen en voeten klompjes ijs. Lastig als je een boek wilt lezen. Ik besloot naar binnen te gaan en in de kantine op te warmen. Niet zo'n slim plan. Net op dat moment voerden we in open zee en hadden de wind en golven vrij spel op de grote ferry. Geen pretje voor de maag. Naar buiten de enige optie. Drie en een half uur is dan best lang. Maar daar was dan, bij het invallen van de avond, de welkome haven van Wellington.

Hier zochten we Ella op, van 6 maanden geleden, die erop stond dat ik haar zou opzoeken, mocht ik ooit weer in Welly landen. Ze bood ons een plek om te parkeren aan en we mochten, als we niks konden vinden, in haar huis op de banken maffen. Perfect! Ze was in de tussentijd verhuisd en woonde nu met een stel Ieren (onthoudt dit). Een van die Ieren was haar boyfriend. Marius en ik doken de stad in voor een maaltijd en maakte van die tijd gebruik om een beetje meer van elkaar te weten te komen. Kiwi's zijn coole gasten, maar er valt toch iets op als je langer met ze omgaat. Misschien is het de britse inslag, ik weet het niet. Het kwartje kan 2 kanten opvallen, of ze zijn zeer behulpzaam tot op een punt dat je je er zelf niet meer lekker bij voelt, of ze zeggen ok, no worries, terwijl hun hele lichaamstaal iets anders SCHREEUWT. Dit is uiteraard een generaliserende conclusie. Ik heb aardig wat geleerd over de westerse engels sprekende beeldvorming die er bestaat over ons kaaskoppen. Geen wonder dat elke uitdrukking die in verband wordt gebracht met 'Dutch', negatief uitvalt. In het Engels, aangezien dat is hoe ik ze hoor. Bronnen van Britten, Kiwi's, Aussie's en Yanks.

Going Dutch (or A Dutch Treat): another way of saying, you're male date is a cheap dick and makes you pay for your dinner.

Dutch Oven: Brad Pitt seems to love it.. farting under the blankets, then continuing pulling the same blankets over your partners face. Jummy.

Double Dutch: Gibberish, as of infants or of a foreign tongue not understood by the hearer.

Dutch Act: Kurt Cobain was a fan (ohw foei Joke)

Dutch Talent: achieving something by rudeness rather then brains.

Dutch Comfort: Cold comfort, things might have been worse.

Dutch Concert: A great noise and uproar, like that made by a party of drunken Dutchmen, some singing, others quarrelling, speechifying, etc.

Dutch Widow: A prostitute

It's bloody Dutched: the party is cancelled

Dutch Headache: Hangover.

You're in Dutch: you're a very suspisious person (like Jack the Ripper)

Ik weet niet of dat nu iets over ons zegt, of over de Britten :-) Alhoewel de meeste uitdrukkingen van hier gewoontegoed zijn, zoals wij nog steeds ' ben ik van Duitsen bloed' zingen, wijkt de gemiddelde mening over the Dutch niet veel af van deze spreekwoorden. Ik heb nog nooit zo vaak de volgende zin naar mijn hoofd gekregen: Ohw, but you're a different Dutch, you're the good kind.... Right.

Jonas (Belg die was aangereden half jaar geleden) kwam ook naar de stad en na een paar drankjes in een dode kroeg nodigde Ella ons uit om bij haar nog een drankje te doen. Na zo goed als de hele fles Frangelico te hebben aangesproken zei Jonas gedag en ging Ella naar bed. We waren net onze slaapzak uit de auto aan het halen toen een ander huisgenoot thuiskwam. Hij deed de deur weer dicht en zo waren we buitengesloten. Gelukkig was er nog iemand wakker. Ik liep alleen de woonkamer in en daar zat deze nieuwe huisgenoot op de bank. Ik stond daar met mun slaapzak en voelde meteen, hier zit iets helemaal niet goed. Ik stelde me voor en legde uit dat Ella ons een plek voor de nacht had aangeboden en voordat ik de vraag kon stellen, 'tenminste als dat ook goed is met jou', stond hij op en zei (met een gezicht van heb ik jou daar), 'NO, you have to go NOW, go.'

Allright mate, no worries. Ik heb geen zin in gedoe zo laat op de avond, we vinden wel iets anders dacht ik. Ik draai me om en wil naar buiten lopen als hij zegt: 'Stay, stay, NO you stay'. Eerlijk waar, bij ieder ander had dit over kunnen komen als een rare manier van humor, maar niet van zijn lichaamstaal. Ik had nog steeds zoiets van, ik slaap wel in de bus, ik heb ten slotte geen idee hoe lang hij nog in de woonkamer zal zijn. Net op dat moment komt Marius binnen, die zich uiteraard van geen kwaad bewust is. Hij stelt zich netjes voor en is bereid een gesprek te beginnen, en mist hierin de bijna psychopatische blik van onze nieuwe huisgenoot. Maar goed er wordt over sport gepraat, hij als Ier vindt rugby belachelijk en what not en alles lijkt zich te herstellen. Ik denk zelf even, misschien heb ik het me ingebeeld, totdat die gekke Marius (hoor mijn sarcasme) besluit zijn tanden met een droge tandenborstel te poetsen. Let wel, dus geen water, geen tandpasta, gewoon een fris gevoel creeeren. En daar flipt onze Ierse vriend. 'Are you seriously brushing your teeth in my fucking living room!' Are you seriously fucking brushing your fucking teeth in my fucking lvingroom!' Marius, die niet gezien heeft hoe deze gast zich eerder tegen mij gedroeg, is net zo verbijsterd over deze actie als ik, alleen hij denkt nog aan een misplaatste grap. Dus hij gaat er in mee. 'Well yes, I think I am bro, clean teeth are better for everyone.

Als Bas en Dirk onze beroving in Dublin nog kunnen herrineren, dezelfde sfeer en lichaamstaal was daar.

Toen hij hierna besloot (en er zijn nog andere dingetjes omheen gebeurd) om naar het toilet te gaan, hebben wij onze biezen gepakt en zijn in de auto gaan slapen. Een ding had het wel opgeleverd, Marius opende zich eindelijk wat naar me op, niks dan een goede ****ing rare ongemakkelijke situatie om je nader elkander te krijgen :-)

Ik gaf Ella de volgende morgen een txt dat we besloten hadden in de auto te slapen en meteen belde ze me op. 'Het was toch niet om mijn huisgenoot he, owh damned, I hate that guy!' Daar was ik wel gelukkig om, hoe anders kun je iemand vertellen dat je denkt dat er een psychopaat in huis woont.

Leuk achtergrond feitstukje. Schijnbaar had deze gast 'the hots' voor Ella, maar ging zijn beste maat (haar boyfriend) uiteindelijk met de prijs naar huis. Niet dat Ella hem ooit interesant heeft gevonden. Hij steelt, ruimt niks op, verbiedt andere alles en doet nog veel meer. En de rest van het huis pikt dit, omdat ze zich schuldig voelen over het Ella drama. Behalve Ella, hahaha. Elke dag nieuwe avonturen.

Na een nacht in het Tongariro park te hebben geslapen, waar het wonderbaarlijk koel in plaats van koud was en Marius het voor elkaar kreeg de auto vast te zetten, was het tijd voor een Openbarend verhaal van hem. Hij vertelde betrokken te zijn geweest bij een van New Zealand's ergste tragedies van deze eeuw: http://www.news.com.au/heraldsun/story/0,21985,23546283-661,00.html . Hij had, met vele andere, de zware taak om de lichamen te lokaliseren nadat de rivier weer kalmer werd. Nadat ze een van de kinderen gevonden hadden, helaas overleden, konden ze zelf niet meer terug en moesten de nacht aan de oever doorbrengen. De volgende dag zijn zij en het lichaam met een helicopter uit het gebied gehaald.
Heftig stuk verhaal, voor zo'n klein plaatje in midden noorder eiland.

De rest van de reis naar Auckland was voor mezelf alleen. En ik had er zin in! Was alweer een tijd geleden dat ik voor het laatst alleen in de bus had gereisd en met de muziek vol open kon ik vollop genieten van mijn on the road hobby: blerren in de auto!

En daar was ik eindelijk terug in Auckland, waar ik voor de komende tijd in een gemeubaliseerd flatje zal zitten.

Met vast internet ga ik jullie dan nu echt vaker van kortere updates voorzien.

Een volgende keer:

Waar ik woon
Wat ik doe
Wat ik nog wil doen

Waar ik nog heen ga

Politie in de flat
tranny's en dyke drama (in de flat)

anekdotes die je doen lachen van verbazing
en al het andere wat er dan weer in me opkomt.

Ik hoop dat je het dan toch leuk vond weer eens wat te lezen, als je nestelt wil je blog vermogen nog wel eens imploderen, maar nu geen excuus meer, ik heb jou als getuige!