Ik neem jullie als getuige mee, ik ben sinds 25 mei gestopt met roken. Ik heb er geen last van te stoppen, al is het soms wel ff van he verdorie als je een film kijkt (westerns zijn de grootste crime). Blijft toch een handeling die je overslaat. In plaats daarvan heb ik, en lach zo hard als je wilt, een babybijtring gekocht. Meer daarover in een volgend avontuur...

Alice Springs

Mijn vlucht naar het droge rode woestijnland was prachtig. 3 stoelen voor mij alleen en het enige zicht in de wolkenloze lucht was rode woestijn, woestijn, woestijn. Ik vlieg alleen met handbagage, de rest laat ik achter bij Janet. Van 23 kilo in november, naar 7 kilo hier in mei. Sonja Bakker is er niks bij. Uitzicht super, alleen maar rode woestijngrond. Sinds ik Prisilla, Queen of the Dessert heb gezien wilde ik ooit in Alice Springs geraken en dat ging me nu lukken. Bij het uitstappen valt de temp valt beetje tegen (21 met koude wind), maar dat gaat mijn pret niet drukken. Uiteindelijk opgepikt door mijn backpackers genaamd Annie's Place. Na ruim 7 maanden reizen is dit mijn allereerste hostel waar ik in slaap. Geheel mijn keuze, om een vakantiegevoel op te wekken in mijn vakantie...hmmm juist. Bij aankomst denkt men dat ik een alien ben omdat ik last minute een ticket heb geboekt, zonder enige planning. Bij het aanhoren van 5 nachten kijken ze me met medelijden aan. 'Sommige mensen leven dag tot dag hoor, baliemevrouw!' Dat zal ze leren.. 'Wat zijn mijn opties, behalve excecutie' vraag ik nog vriendelijk.. Tip aan iedereen, wanneer je in een van god verlaten plaats als Alice Springs bent, met de zandbak nog in je mond en een redneck stropdas om je nek, maak alsjeblieft geen grappen over executie... Vergelijk het met geinen over bommen in je tas op een internationale vlucht. Nog steeds sceptisch... huur dan de waargebeurde film 'Wolf Creek'. Na al deze toestanden blijkt er nog 1 plekje open te zijn voor een tour voor morgen. 'Ach so, waarheen?' 'Onder andere naar the big Red Rock.' 'Ah, mooi, die wilde ik nog zien. Wat is de prijs?' '250 aussie dollar.' 'Wat?' 'Tis een 3 daagse tour.' 'What?? Ik kom hier om lekker in de woestijnzon te chillen. Wanneer vertrekt de volgende tour?' 'Maandag.' 'Shit..' Ik neem wat flyers onder de arm en blader ze door. Ziet er goed uit, inclusief voedsel en 2 overnachtingen in een swag (what's the bleep is a swag?) onder de blote sterrenhemel in the bush dessert of nothingness. O.a een bezoek aan Uluru (big red rock) bij zons op- en ondergang, een hike door bullers gorge en een hike door king's canyon. Dat zijn dingen die ik wel wilde doen. Ik besloot die laatste plek in de tour op te vullen en betaalde mijn tol. Zonder de nachten die ik nu oversloeg te betalen uiteraard, ik ben geen zot, wel een hollander. Ik ontmoet de dames op mijn kamer (taiwan, uk, italy en 2 amsterdammers) en kon het met iedereen wel vinden, vooral de taiwanese, dropte mijn spullen op het enige lege bed in de kamer en besloot de stad in te gaan voor een verkenningsmissie. Doordat de scenes in Prisilla zich afspelen in een groot casino in de woestijn, had ik me de stad voorgesteld als een Aussie Las Vegas. Had ik even ongelijk. Een kleine dorpskern (ja, ik kan het niet echt een stad noemen) met een redneck gevoel. Mijn eerste kennismaking met Ununga people (aboriginal). Een eerste echte cultuurshok overviel me een beetje. Toch voelde ik me hier op een gekke manier volkomen op mijn plek, zat zelfs een half uur te dagdromen over een huisje hier of daar in de ruit van een makelaarsbedrijf. Alice Springs is niet groot, maar het ligt aan beide kanten meer dan 1000km van verdere westerse beschaving af en ik kan niet anders dan aanraden hier tenminste een dag of 5 te blijven. Annie's Place is een van de meest chaotische, gezellige, leuke plekken die ik bezocht heb. En niet duur ook. Eigen zwembad, films op groot scherm boven datzelfde zwembad. Tv op je kamer, 6bedden is de grootste kamer die je moet delen. Een pub en een restaurant in dit establisement met maaltijden voor 5 dollar en overal hangen foto's, posters en flyers van daadwerkelijk goede acteurs en waardevolle films. Zoals elk hostel zijn er ook nadeeltjes, maar dat zijn maar kleine details. Oordoppen zijn wel aan te raden. Films worden namelijk tot laat gespeeld en om 7.45AM beginnen de speakers luidkeels klassieke muziek te spelen. Ik zag er de humor wel van in. Niet dat ik er ooit last van had, want de volgende morgen moest ik om 6.00AM klaar en wel in de bus zitten. We hadden die dag bijna 800 kilometer af te leggen en een onbekend aantal kilometers wandeling door Kings Canyon voor de boeg. Ik scoorde een goede plek achter de tourguide, ik zat goed. Ik hoopte maar dat ik genoeg kleren bij me had voor de koude nachten, 7 kilo is misschien toch niet genoeg. De eerste stop, net na zonsopgang, was op een kameelboerderij. Of misschien iets minder letterlijk vertaald, een kameelfokkerij. De eerste stap uit de bus sloeg me meteen om de oren, het was vrieskoud! Toch niet je eerste idee bij een woestijn. De tourguide genaamd Scooter (Adam) sprong uit de bus met zijn hempje aan, maar ook hij was verrast door de temperatuur. De kamelen die niet voor toeristen gezadeld waren, stonden verder op de boerderij. Het waren prachtige dieren.

Kamelen zijn geen oorspronkelijke bewoners van Australie en de eerste persoon die een kameel het land inbracht, werd uiteindelijk door diezelfde kameel dodelijk verwond (ongeluk met een geweer dat de kameel liet afgaan door erop te stappen). Toen de mensen, die deze man probeerde te redden, vroegen wat hij wilde dat er met zijn kameel gebeurde, zei hij 'Shoot the damn mongrol' en blies zijn laatste adem uit. De kameel kreeg uiteindelijk de laatste lach, want nadat hij met hetzelfde wapen een nekschot kreeg, hebben ze hem naast zijn eigenaar begraven. Hierna werden er meer kamelen geimporteerd en omdat ze zich goed konden aanpassen aan dit klimaat, werden dat er al snel meer. Tegenwoordig is de wilde kamelen populatie de grootste van de wereld en worden kamelen actief en zeer succesvol geexporteerd naar Arabie. Ieder die een wilde kameel kan vangen, mag zich eigenaar noemen, dus mensen, succes!

Op deze boerderij hadden ze ook 2 dingo's die los rondliepen, wallaby's die verrassend hard bijten (auw) en emoes die net ouders waren geworden. Kreeg nog wel een high five van een van de wallaby's bij afscheid, awesome!

Vraag: wat zit er in de bult van een kameel? Antwoord vind je onderaan de blog.

De rit ging verder en langzaam warmde de zon de wereld op. Mensen begonnen laagjes af te strippen en langzaamaan ontwaakte de groep. Scooter liet ons allemaal voorin de bus bij de microfoon een voorstelronde doen. Niet dat je die bak informatie met namen, feiten en leeftijden kan onthouden, maar het was vermakelijk. Bij de vraag, wat is je beroep, had ik mijn mond vol tanden.. wat is mijn beroep? Antwoord mag gegeven worden in reactie's.

Die dag hebben we vele uren in de bus doorgebracht en ik genoot van elke minuut. Geen wagenziekte, wat op zich al genoeg reden voor een feest is, maar ik genoot vooral van de uitgestrekte oneindige kilometers van droge rode vlaktes om me heen. Het gaf me geen depressief gevoel, zoals het oostenrijkse meisje naast me aangaf, maar een kalm gevoel thuis te zijn. Begint Australie me dan ook in het hart te zitten? Ben ik toch meer een Elly als ik dacht, he Wouter..

De hike door King's Canyon was prachtig. Ik kwam er door Scooter achter dat ze voor Prisilla geen toestemming hadden gekregen om Uluru te beklimmen en dat ze daarom uitgeweken waren naar deze plek. De rotspartij waar ze overheen klimmen gaat tussen 2 bergspleten heen en wordt nu in de volksmond Prisilla's Crackgenoemd. De groep begon langzaam naar elkaar op te warmen, de temperatuur was nu een lekkere 27 graden en ik leerde wat de 'Australian wave' was.** Hij zit nu zo in mijn systeem gebakken dat ik niet meer opval tussen de locals. Lachwekkend wel om te zien dat de Amerikaanse en Japanse toeristen, die je altijd en alleen in groepsvorm tegenkomt, met hun bridesmaids heads*** erbij lopen als carnavaleske imkers. Japanners zijn zowieso bang van de Australische zon, zelfs als het bewolkt is, lopen ze met hoedjes en paraplus te smeren.

De reis voor deze dag zat er nog niet op, we hadden nog 350 kilometer te gaan. Dus huppa, voedsel snaaien, ipod op en gaan met die banaan. Op de een of andere manier was mijn ipod overtuigt dat het kerstmis was en wilde mijn shuffle niks anders dan warme winterliederen delen. Lalala... but baby it's cold outside.. 'Hey guys a kangaroo!' Lalala... but the very next day, you gave it away... WOW wat is dat!! Scooter stopt abrupt de bus en daar steken 3 prachtige wilde kamelen de weg over. Met een air waarmee je met respect je camera neerlegt. Gelukkig voor de mensen thuis NADAT ik het had vastgelegd.

Zo'n lange dag op de weg vergt veel, ook al doe je helemaal niks. Ik hield me bezig met Scooter, ik had geen zin in een ongeluk, mocht hij is slaap vallen, dus hield hem aan de praat met banale zaken. Rond een uur of 8, het was al tijden donker, kwamen we bij een terreinhek uit. 'Waarom staat er hier, in de middle of nowhere, een hek?' 'Mogen we tot hier en niet verder?' 'Nope, het hek is niet om je eruit te houden, het is om bepaalde dieren ERIN te houden'. 'slik' Met een vette lach laat hij ons achter in de bus met het verhaal dat hij de vorige keer de weg kwijtraakte en het hem een uur kostte om de bus weer terug te vinden. Om je een idee te geven hoe pikdonker het daar is.

Maar dan vinden we eindelijk onze plek voor de nacht. Er staat een zeecontainer waarin de zogenaamde swags liggen opgeslagen. Een grote grijze bult iets verderop doet een vaste kampvuurplek vermoeden en jawel, dat klopt. Meer bewijs voor dit feit vinden we tijdens het hout sprokkelen (kijken jullie wel uit voor de slangen jongens, altijd in dots of 2 please). Geen enkel sprokkelhout in de wijde omtrek.

Daar zit je dan, midden in de woestijn, de kou valt in waar je net nog zat te puffen in de zon, de meest droge zomer in tijden, bomen die spontaan in de fik kunnen vliegen en wij krijgen niet eens genoeg hout bij elkaar om ons vuurtje te stoken.

Drastische maatregelen waren nodig en trots kwamen enkele van ons terug met gevelde struikgewassen en een bot zakmes. En man dat hout brandt goed zeg! Lekker fikkie stoken.

Ik regel een swag, die meer lijkt op een plunjezak dan een plek voor de nacht, regel een slaapzak en pleur me neer in de buurt van het vuur.

Na onze warme maaltijd krijgen we instructies voor 'late night bush toilets'.'If you really need to go after hours, you guys take 3 things with you: toiletpaper, flashlight and the megaphone. It hasn't happened to my groups yet, but it has happened before....

Laat je fantasie werken .... Mam, je zou der spontaan constipatie van krijgen ;-P

Slapen in een nationaal park onder de blote sterrenhemel was me eerder in New Zealand goed bevallen en ik ben geen kou kleum. Slapen in een swag in de woestijn bij een vuur waar de temperatuur daalt en daalt met allerlei interesante geluiden om me heen, was..... awesometastic!

Wakker worden gaf veel mensen een schok van 'waar in hemelsnaam ben ik'.. Ik had er geen last van. Eerlijk gezegd, ik had me nog nooit zo thuis gevoelt toen ik wakker werd bij de eerste zonnestralen met de laatste sterren boven me. Die nacht was ik wakker geworden en had gefasineerd naar de maan liggen kijken. Die stond recht boven me en was net zo fel als een zaklamp in je gezicht. Een geluid deed me uit mijn stulp kruipen. Zo'n 200 meter verder, veilig weg bij het vuur, maar aangetrokken door etensgeuren, stond een prachtige Dingo. Mijn ultiem moment, mijn moment.

De dag werd ouder en gaf ons een wat rustiger schema. Bezoek aan het Ununga centrum in het national park gaf ons een beter beeld van de cultuur die mij persoonlijk waarschijnlijk altijd een cultuurschok zal geven. Geen groep mensen te noemen die verder van mijn dagelijks leven afstaat. Een politiek correcte manier om te spreken van Aboriginals is Indiginious people. The indiginious people asked us to respect there land. Dit was hun heilige grond en ik was van plan dat te respecteren. Iets wat me bijbleef was het aantal afgeplakte foto's van Ununga people op de informatieborden. Het waren mensen die overleden waren en volgens traditie mag er na de dood geen afbeelding meer zichtbaar zijn van een overledene. Foto's zijn ze zowieso niet happig op. Ik stond buiten te wachten op de rest van de groep en zag een mooi contrast voorbij komen. Een Ununga in lange jurk met daarvoor een caravaan Japanners flitsend en wel.... Mooi.

Een wandeling door Buller's Gorge gaf kans op gesprekken met mensen waarmee ik het goed kon vinden. Een van deze mensen was Louise Watson, een Aussie from Perth. Toevallig net de plek waar ik dinsdag heenvlieg. Heb alleen nog geen plek voor de allereerste nacht. 'Komt dat even perfect uit, zegt ze, ik ben er alleen dinsdag nacht, dan ben ik weer een week weg voor bodemonderzoek.' Ik kan je wel oppikken van het vliegveld en dan kun je in mijn huis pitten als je wilt' Are you serious?' Serious as mate' NICE!

Een zonsondergang bij de grote rode beroemde steen (nou ja wat voor een steen:D) met een avondmaal was een werkelijk waar gekkenhuis. Scooter had ons gewaarschuwd voor de madness die ontstaat, zo'n 30 minuten voor zonsondergang (hij gaat onder achter de rock). Touringbussen parkeren af en aan voor het beste plekje en proberen elkaar af te troeven in de extra's die ze aanbieden. Wij waren vroeg, hadden een goede plek en stonden naast een 1daagse touringbus (das 6 uur heen, rock zien 6 uur terug) waar je 160 dollar voor moest neerleggen. kreeg je wel champagne. Tsja. Mis je wel zonsopgang, maar ja, je bent er tenminste geweest. Aan de andere kant stond een concurrent die ook een 3 daagse tour aanbood. Moest je alleen wel het dubbele voor betalen. Krijg je wel een fruitcake op het eind. Dus wat deed Scooter, hij regelde een fruitcake voor ons.

De seconde dat de zon onder was, vertrok de hele caravaan en binnen 10 minuten waren we nog de enige gekken op de parkeerplaats. Hier aten we ons avondeten.

Nu moet ik iets uitleggen, anders wordt het onbegrijpelijk raar. In het begin van onze trip had Scooter ons gevraagd of iemand jarig zou zijn tijdens onze trip, maar er was niemand voorradig. Balen, vond Scooter, hij had namelijk een verjaardagscake mee voor deze trip. We besloten tot een random surprise birthday van iemand op de tour, waardoor iedereen op zijn hoede was. Niemand wilde de lul zijn. Dus na de maaltijd, waarna iedereen verzadigd was en onze oplettendheid laag, greep Scooter zijn kans. De slachtoffers: onze 2 Japanse dames op de trip, die een nihiel aan Engels spraken. Het was grappig, op een goede manier. Hij gooide een happy birthday op de speaker, liet ze naar voren komen en gaf ze een taart met daarop: 52!! De dames stonden daar, met de japanse ongeloof geluidjes: eeeh?? ooohh?? whatta??

Wel meteen bereid te poseren met de taart en het inmiddels beroemde 'v' teken. Taart was lekker trouwens :-P

Het meenemen van elke soort plant, steen, dier of zandkorrel is strafbaar in dit park. Strafbaar tot een maximum van 7 jaar in jail als je pech hebt. Dit was ons uitgebreid vertelt. Ook had ik het sorry boek gelezen in het culturele centrum, waarin bezekers van het park, van over de hele wereld, na het meenemen van stenen uit het gebied, spijt kregen en de stenen via de meest rare manieren probeerde terug te krijgen.

Met dit in het hoofd vertel ik je het volgende...

maar dan wel de volgende keer.... whoahahahaha...

**Australian wave: handgebaar van links naar rechts allangs je hoofd om de vliegjes te verjagen.

***bridesmaidesheads: Een zonnehoed met een zwarte sluier die moet voorkomen dat er vliegjes op je neus landen. Het weerhoudt je er ook van je waardigheid mee te nemen op reis.

antwoord: vetreserves (ja ik weet dat je dat wel wist). Een zieke kameel is zo te herkennen aan zijn slappe bult. Een kameel die erg veel dorst heeft, kan wel 120 liter water in een keer opslurpen.