Het Australie avontuur

Dit is het vervolg op Tomorrow, when the blog began, New Zealand

Australie, de grote, rode, droge broer van New Zealand, op zo'n 3,5 uur vliegen, zat me maar te verleiden met heerlijke winterse temperaturen van 30 graden en met de vorst die langzaam grip begon te krijgen op het zuidereiland, was ik opgewonden om te vertrekken.

De vlucht met Air New Zealand was heerlijk, entertainment en een ontbijt en dat voor die spotprijs van 149 NZD. Janet zou me opwachten op het vliegveld en ik was een beetje nerveus haar na al die jaren weer te zien.* Stomme dingen gaan er door je hoofd; gaan we Nederlands of Engels praten, gaan we elkaar uberhaupt herkennen, zou ze een naambordje bij zich hebben (ja lach maar) en hoe gaan we elkaar begroeten..knuffel, zoen, hand, niks.. Ik heb altjd het idee dat die dingen handiger zijn voor mannen, mannen naar mannen is een hand (of als je je gangsta voelt een vuist op het schouderblad), maar vrouwen en vrouwen is altijd een raadsel.
Op weg naar de laatste schuifdeuren voelde ik een klein 'hello goodbye' gevoel opkomen en bij het opengaan van de deuren stond er dan ook een kluwe mensen te wachten. Zoekend naar een bekend gezicht dacht ik heel even dat ik de verkeerde aankomsttijd had doorgegeven, totdat ik iemand hoorde zeggen, 'hey Joke'. Janet stond klaar en na een kus en een knuffel werd ik voorgesteld aan Jayden, die me met een dikke smile begroette. Voertaal werd Engels en dat vond ik wel fijn, Nederlands geeft me de laatste tijd wat problemen;-P Janet woont zo'n 50 minuten uit het centrum van Melbourne, in een plaats genaamd Kilsyth (zo goed als niemand woont in het centrum) en het vliegveld is aan de andere kant van Melbourne, dus we hadden nog een dikke rit voor de boeg. Die eerste dag hebben we heerlijk luierend doorgebracht. Het huis is 'street view' te zien op google maps, als je wilt zien waar ze wonen: 3 (de kaart zegt 5) bainbrigde court, kilsyth, Victoria. Een typisch Aussie huis, met een giga tuin voor Hollandse begrippen, een hond genaamd Raz en een eigen kamer met een 2persoonsbed voor mij om in te slapen. Later die avond ontmoette ik de beroemde Jason, haar man, en had ik mijn 'first new day' erop zitten.

*Janet en ik waren bevriend op de middelbare school. Op haar 18e ging ze een half jaar naar Aussie, het land waar ze tot haar 4e had gewoond, kwam terug met het bericht dat ze verloofd was met Jason Zammit en emigreerde niet veel later voorgoed. Nu 9 jaar later, bestaat deze familie uit 3 mensen, Janet, Jason en Jayden Zammit.

Na de volgende dag vrij genomen te hebben van reizen (op het bezoek aan de kinderarts na), werd ik de dag daarop afgezet bij het treinstation, op weg naar Melbourne City. Het was nogal een opgave voor me uit te vogelen hoe en waar ik een geldig kaartje kon kopen. Janet had me alles goed uitgelegd mbt welke kaart voor mij het beste was, ik was alleen vergeten te vragen hoe het incheck systeem in elkaar zat. Gelukkig kon ik geld lenen, mijn bankkaart was nog steeds niet gearriveerd. Melbourne was het grote stadsgevoel shot dat ik nodig had na maanden in kiwiland en het weer was prachtig. Ik zit niet aan de goede kant van dit continentale land voor de subtropische temperaturen, maar de 21 graden met een zacht briesje was net zo welkom. Het viel me alleen op dat alles zo ontzettend groen was. Groen. Groen. Dit was toch Australie? Rood zand, droge gele vlakte, trillende lucht op het wegdek? Niet in de herfst aan de zuidoost kust. Het leek verdraaid veel op NZ.
1 ding stak wel meteen boven de rest uit. De Aussies (daar heb je al een aanwijzing) houden ervan zaken een eigen naam te geven. Als iets korter kan, doen ze dat. Als iets niet korter kan, maar bij verlenging makkelijker is uit te spreken, doen ze dat. En als een produkt of activiteit wereldwijd als 'produkt X' bekend staat, passen zij hem aan naar een naam die aussies kunnen waarderen.

Hier een klein overzicht:

hungry jack = burger king
holden = opel

Aussie slang:

wankers = british people
pommy bastards = poms = nice british people:-)
ceppo's = americans
streuth = holy shit
whadwareckon = what do you think
firies = fireman
copper = police officer
ambo = ambulance driver
bubba = baby
getone'up yah = do you want a drink
got some zigs = do you have a sigarette for me
footy = best sportsgame in the world
aussie rules = footy
soccer = not as good as aussie rules
barbie = barbeque celebration
brekkie = breakfast
g'day = hello there mate
howdy = how are you doing today mate
airgunn = how are you going mate
mate = everyone, male, female, best friend, total stranger
dubdubdub = the internet
wittie= with any
heaps = a lot/lots
road train= vrachtwagen met een lading langer dan 53 meter
dunny = toilet
swag = outside bush camping bed experience
hubby = husband
beer'n burn = gathering of mates with beer around a fire, usually in another mates backyard.
aussie = resident of australia

Dat zijn enkele van mijn eigen slang ervaringen

Een kleine impressie van zeer aandoenlijke jonge footy spelers:
http://www.youtube.com/watch?v=IUEBpUKfVZw

Maar goed, ik was dus in Melbourne city, had de hele dag voor me en de zon scheen mijn jas uit. Ik stapte een halte te ver uit, was een beetje gedesorienteerd over waar ik moest zijn. Ik heb geen lonely *vomit* planet, geen kaart, geen uitgeschreven route, dus ik moest vertrouwen op de goede oude tijd manieren. Bordjes volgen bijvoorbeeld. Niet alles was daarop te vinden, maar het was een goed begin. De bieb was gigantisch en prachtig en zo heb ik nog meer gebouwen en parken bezocht die dag. Mijn laatste stop voor de avond viel, was het museum voor de moderne kunst. Rien had me een paar weken eerder laten weten dat Bill Viola (only my favo videoartist in the world!) een speciale expositie had in Melbourne. Bill heeft wel eens de reputatie aanwezig te zijn. Dus na lang zoeken had ik eindelijk het museum gevonden en liep meteen de Viola ruimte in. Dit specifieke werk van hem duurde 70 minuten, dus ik nestelde me op een bank en liet de ervaring beginnen. Mensen liepen af en aan, niemand leek het te begrijpen, want de meeste liepen na een minuut weg en om een sequence van het geheel te zien moest je minimaal 5 minuten blijven zitten. Maar er was iemand die al binnen was voordat ik er zat en net zo gebiologeerd zat te kijken als ik. Na 50 minuten ging ik verzitten, omdat banken in een museum niet gemaakt zijn voor comfort. Hij dacht dat hij in de weg zat voor mijn gezichtsveld en excuseerde zich. 'Das geen accent van hier' dacht ik. No worries mate, ik moest gewoon gaan verzitten omdat mijn zitvlees jeukt als een houten plank met termieten. Of zoiets, want ik ben natuurlijk de koelheid zelve als het gaat om een openingscontactreageerzin, zoals iedereen in de wereld. Het is een gave...
We hadden een leuk gesprek en toen de gehele voorstelling opnieuw begon, verlieten we de kamer. We besloten nog een wijntje te drinken in de museumbar om na te kletsen en daar hadden we veel lol aan. Omdat het zo goed klikte, besloten we, als 2 filmgekken, dat we ons in een 'before sunrise' situatie bevonden en elkaar niet gingen opzadelen met onze echte namen. Is nog best lastig als je het in je systeem hebt jezelf wel eens in derde persoon enkelvoud aan te spreken 'Joke, don't be so stupid' is een favoriet.
Dus toen Miss Mia Wallace (Holland) en Vincent Vega (Philly) terug naar het centrum liepen, spraken we af elkaar, als toeval het wilde (en een handje werd geholpen), de volgende dag misschien ergens rondom een ander museum tegen te komen. Die avond werd ik meegenomen voor een diner bij vrienden van Janet en Jason. Zeer zwangere vrienden. Vrienden die elk moment kunnen doneren vrienden :-). Bij het horen van mijn activiteiten van de dag, zei Janet, good on yah, das precies wat ik ook deed op reis. Kim vond het wel grappig dat we elkaars naam niet eens wisten. Kim liet me ook een aparte truc zien die je kunt doen als de baby er bijna is. De bovenkant van de babybelly die je dan hebt, is vrij leeg (de baby is al afgedwaald naar beneden) en ze liet zien wat je der dan mee kan doen. Daar heb ik nog enkele nachtmerries over gehad, waarin ik zwanger was van opgepompte skippyballen en die dan en daar uitgeperst moesten worden. Skippyballen heetten hier bouncyballs.

Dat was ook de dag waarop ik bij toeval ontdekte dat er zojuist een aanslag op de koningin had plaatsgevonden. In eerste instantie dacht ik dat het een koninginnendag stunt was van een verzekeringsmaatschappij (ze waren niet voor niets in Apeldoorn), want wie doet nu zoiets op deze vet leuke dag met een Suzuki swift. Moet wel een grap zijn. Internet is een razendsnelle bron van informatie en bij een evenement wat live op tv te volgen is, met alle pers aanwezig, is er veel, soms gruwelijk materiaal te vinden. Meldingen van de eerste doden maakte voor mij duidelijk dat het niet om een ongeluk of grap ging. Was wel even slikken hier. Ik vroeg me af of en wanneer de grappen om Apeldoorn te bellen zouden beginnen.

De volgende dag ontmoetten Vincent Vega en Miss Mia Wallace elkaar inderdaad in de buurt van het museum en ze bezochten het meest saaie museum ooit. De 3e etage was blijkbaar afgesloten voor publiek, de trap was afgesloten, maar de lift ging er nog wel heen. Ik trok Vincent Vega mee de etage op, hij voelde zich er niet helemaal happy mee. Niet dat er veel te zien was daar, maar het was interressanter als de rest van het museum, dat zegt genoeg. Hij wilde me mee naar het aquarium nemen, hij stond erop entree te betalen, maar ik weigerde. In plaats daarvan gingen we voor een brunchlunch. We wisten ondertussen behoorlijk wat van elkaar, de naam was nog steeds een mysterie. Ik wilde hem geen verkeerde indruk geven, dus ik was heel duidelijk in mijn motieven. Hij had er geen problemen mee. Hij had maar zoveel dagen vakantie per jaar en was blij iemand opgedoken te hebben om dingen mee te bezoeken en wilde gewoon graag voor zaken betalen. Ik had daar nog steeds moeite mee, maar constant over die dingen discussieren werkt ook niet. Ik probeerde ondertussen zijn naam te raden, maar het was onmogelijk. Totdat we, lopend door de stad, tegen zo'n irritante gast aanliepen die mensen lid moet maken van de een of andere organisatie. Hij opende met, 'what's your favorite british comedian'. 'Dude, we're not from the UK, how would we know'. Hij had door dat die vraag niet werkte en gooide, zonder met zijn ogen te knipperen, een andere lijn uit. 'What's your name mate'?
Daar ging alles mis. Hij vroeg het zo snel en gladjes, dat Vincent Vega, voordat hij doorhad wat hij deed, het antwoord gaf. Ik had het antwoord niet gehoord, maar ineens zei Vincent Vega, Owh crap, goddamned! Hij was echt pissed en ik moest zo hard lachen dat ik bijna in mun broek moest. De irritante gast had door dat hij iets verkeerd had gedaan, maar wat was een raadsel. Met hakken en stoten legde ik hem uit, tussen de lachbuien door, dat hij zojuist een grote clue had weggegeven. Hij probeerde het nog goed te maken, door een ontzettend flauwe grap te quoten van zijn favo britse comedian, maar het was te laat. Ik probeerde Vincent te zeggen dat er niks gebeurd was, ik had de naam niet gehoord, ik kreeg alleen niet genoeg lucht vrij van het lachen. Toen maakte de irritante gast zijn anonieme moord af en zei: 'Sorry Josh, my mate, didn't wanna destroy something good there, have a nice day.
Bam - irritante gast, let's call him Butch, justed killed Vincent Vega.
Josh(ua) was 'not amused' door dit voorval. Ik had nog steeds tranen in mijn ogen. Ik besloot dat het niet eerlijk was mijn naam nog langer voor me te houden en we deden een officiele ontmoeting, met handschudden en al. Joshua, roepnaam Josh, is een Italiaanse Amerikaan uit Philadelphia, afgestudeerd aan de filmacademie. Dat verklaarde zijn kennis van films. We hebben nog uren gepraat over films, cultuurverschillen, wereldpolitiek en de toekomst. Hij heeft me erg geholpen in een zelfbeeld voor wat ik nu eigenlijk wil gaan doen (ik weet nog steeds niet wat ik in moet vullen bij de douane als ze naar mijn beroep vragen. Na een avondmaal samen (ieuw, mayo op je friet, yup Vincent) namen we afscheid bij de trein. Hij had geen telefoon, maar een vriendin waar hij hier verbleef wel en dat nummer stopte hij in mijn jaszak. Dag Vincent Vega...
De volgende dagen werd ik meegenomen naar vrienden voor diners, meegenomen naar een beern'burn (zie woordenlijst) waar ik veel te weten kwam over de ware gedachten achter ANZACday en ik hoop dat ik niks vergeet, er gebeurd van alles hier.
De great ocean road is een 3 daagse trip langs de kustlijn in de buurt van Melbourne. Volgens veel mensen echt de moeite. Het weer was nog redelijk en ik dacht, waarom niet. couchsurfen bood me alleen mogelijkheden aan over minimaal 10 dagen. Dan ga ik zelf maar. Heb ik alleen wel een auto nodig. Geen probleem, zei Janet, je mag de mijne lenen. 'Serieus?' Yup, geen probleem. Wow, vet, super bedankt man! 3 Dagen op reis, rijden in een automaat en kaartlezen tegelijk. Leuker om iemand mee te krijgen. Opnieuw leek couchsurfend australie geen zin te hebben. Misschien heeft Josh wel zin, als hij nog hier is. 'Zou dat een probleem zijn, Janet'. 'Nope, you guys just have fun.' Zo gezegd, zo gedaan. Josh had er wel oren naar, probleem was dat hij aan de andere kant van de Melbourne buitenwijken verbleef. Een dikke 2 en een half uur met het OV. Maar hij redde het en rond het middaguur waren we goed op weg. We stopte in Apollo bay, waar het nu off season was. Ik stelde voor in een backpackers te gaan kijken, maar Josh stond erop wat meer luxe te vinden, op zijn kosten, omdat het leven kort is. Plus, met off season prijzen, liggen de verschillen toch niet zo ver, zei hij. Discussies helpen niet altijd, dus ik gaf mee en we checkte in, in een superluxe motel met 2 bedden in een soort tussenkamers. Supervet! Hierna een lekkere fish en chips met als toetje het meest lekkere ding wat ik ooit gegeten had, een belgische chocolade something! Awesome!
Volgende dag door naar de 12 appostelen, 12 (nu nog 10) rotsen die fiers in de kustlijn staan. Mooi, toen wij net op het eindpunt waren, goot het met bakken naar beneden. Wij waren ok, mijn camera zat veilig in de tegen regen bestande tas, maar de britse dames en japanse gezinnen om ons heen flipte. Terugrennend naar hun veilige touringbussen.
We besloten inWarmambool te overnachten, voordat we de volgende dag weer op weg naar Melbourne zouden gaan. Was dat even een verkeerde gok. Warmambool is een van de meest slaperige stadjes door het jaar heen, niet veel te doen en een stadscentrum vol met laagbouw. Maar 1 keer per jaar staat de stad op zijn kop. Tijdens de nationaal beroemde paardenraces van Warmambool. Laten wij nu net op een van die dagen arriveren. Ik had het bord met paardenraces gezien toen we het stadje inreden, maar had er verder niks van gedacht. Elk hostel, motel, hotel en apparement zat volgeboekt. Shit! Met poepveel mazzel vonden we een motelkamer die zojuist gecancelled was. Wat een raar stadje. Wat we nog meer niet wisten is dat we nu net in het nationale nieuws hotspot gebied zaten. Australie staat bekend om zijn slechte techniek als het gaat om springheggen bouwen. Tijdens de races hier zijn er 3 paarden gedood tijdens een val en jockeys gewond geraakt. De nationale discussie of dit nog wel een sport was van deze tijd of dat het verboden moest worden, laaiden op en wij hadden geen benul.
De trip terug door het binnenland gaf ons een ander beeld van de staat Victoria. Ik vond dit mooier, ik heb meer met inlands dan kustlijn denk ik. We stopte bij een historische begraafplaats, waar bordjes stonden zoals, 'pas op voor slangen' en 'don't feed the koala's'.
Ik had een superfijne tijd gehad, gelukkig Josh ook en we namen afscheid bij het treinstation. Geke, mijn regisseuse, had me ooit geleerd dat mensen meer zouden moeten vlammen en het daarbij laten. Je ontmoet, een vonk, vuur en vlammen, maar je weet, hoe goed het vuur ook is, op een gegeven moment gaat het toch smeulen, misschien wel doven, of roken en verstikken. Beter om tot ziens te zeggen wanneer het vuur nog brandt. Ik hoop dat ik die woorden goed overbreng.
Een super dag. Vandaag met Janet Jason en Jayden naar het Melbourne aquarium geweest. Had niet verwacht me zo te amuseren, voelde me een klein kind in een wereld vol rare wezens met prachtige kleuren. Het weer was ook prachtig, problemen met mijn kaarten echter niet. Nu is zelfs mijn goede credit card aan het protesteren. Dank aan Janet om in te springen, dat krijgt ze dubbel en dwars terug. Als we naar buiten lopen en de lekkere herfstzon in ons opnemen, besluit ik eens een keer een sigaret op te steken. Net als ik voor mijn aansteker duik, vraagt een 'aantrekkelijke' jongeman om een vuurtje, 'sure mate, no worries'. 'Cheers' en met een knipoog verlaat hij het toneel weer. Janet draait naar me toe, do you know who that is? Ik had geen idee. Blijkbaar was hij niet onbekend hier in Australie: Hij is een bij de jonge dames populaire acteur uit Underbelly: http://www.imdb.cm/name/nm0628563/
volgens Janet is hij meer bekend vanwege zijn priveleven, voordat hij populair werd.
Teruggekomen van deze reis was mijn plan naar Tasmanie te gaan, ik kon een ticket overnemen van een couchsurfer voor 40 dollar retour! Klonk perfect, 9 dagen op Tasmanische grond. Maar hoewel we een afspraak hadden gemaakt over de telefoon,kreeg ik maar geen bevestiging. Ik besloot van de afspraak af te zien en ergens anders een ticket te vinden.

Ik ben een gelukspoeper! Met hulp van Janet en Jason besluit ik uiteindelijk tot het boeken van 3 tickets: Een retour Melbourne / Alice Springs met aansluitend een retour voor Melbourne / Perth. Het laatste ticket, een enkeltje Melbourne / Christchurch, zal me 27 mei weer op New Zealandse bodem zetten. Mijn eerste vlucht vertekt donderdag pas en bij het boeken was het maandag, dus ik heb ruim 2 dagen te vullen. Bij stom toeval kom ik erachter dat de lokaties die gebruikt worden in mijn favoriete boek 'Tomorrow, when the war began', gebasseerd zijn op bestaande plaatsen en nog beter, deze plaatsen zijn niet eens zo ver van me vandaan! Gelukspoeper die ik ben, mag ik Janet's auto nogmaals lenen en als dik vet toetje mag ik hun stacaravan gebruiken! En laat die nu precies in het midden van alle lokaties staan die ik wil bezoeken! Ik besluit vroeg te vertrekken en rond een uur of 12 ben ik eindelijk onderweg..:-D
Ik geniet van elke seconde van de rit. De auto rijdt als een droom, ik hoef me nergens druk over te maken en mijn enige overpeinzing is het vinden van de eerste lokatie. Om daar te geraken moet ik door een groot gebied wat getroffen was door de bushfires. Ik weet dat het verschikkelijke gevolgen had, maar de zwartgeblakerde bomen met groene nieuwe, jonge planten rond de stam, zien er werkelijk waar prachtig uit. Tot op een meter of 7 hoog is de stam zwartgeblakerd, tot op 10 cm van de buitenring ook, maar de binnenkant van de stam is nog perfect. Sommige boomsoorten in Australie moeten eens in de paar jaar afbranden voor gereneratie, dus bosbranden zijn niet ongewoon. Als mensen in zo'n bos huizen gaan bouwen, moet dat op een gegeven moment wel misgaan. Normaal houdt de overheid vroeg in het jaar gecontroleerde afbrandingen, om grotere bosbranden te voorkomen, maar dit jaar was het zo extreem droog geweest dat ze dat niet hebben gedaan uit angst voor vonkoverslag. Uiteindelijk was het beter geweest voor iedereen als dat wel was gebeurd. Hoe tragisch het ook was, ik kon er met mijn hoofd niet bij hoe mooi het was. Boven de 7 meter lijn waren de bomen soms totaal wit (witte gumtree), wit en begroeit (eucalyptus) of groen met naalden (geimporteerde europese sparren). Ik kon het niet laten even terug rijden om een natuurlijke tunnel, gemaakt door bomen, nogmaals te doorgronden. Onderweg was er een grote wegversperring. Toen de toegesnelde voorbijgangers die het verkeer regelde me om de versperring heen loodste, zag ik dat het een omgevallen road train (zie woordenlijst) was. Het gevaarte was zo zwaar geweest, dat het een gat in het asfalt had geslagen. Ik moest enkele keren langs dit gevaarte heen, omdat ik mijn afslag niet kon vinden en bij mijn 3e passering zag ik pas dat er een auto onder de road train lag. Gelukkig had de bestuurder voortijdig uit de auto kunnen komen, al was het me een raadsel hoe.
Eindelijk vond ik de afslag, die had ik eerder aangezien voor een zandweg. Na 8 km op deze weg, kwam ik voor een groot obstakel te staan. Een rivier had besloten recht over deze weg te stromen en maakte verder rijden onmogelijk. De weg na de rivier zag er nog slechter uit, wat me deed besluiten terug te gaan. Het was nog 32 kilometer naar de Devil's Staircase en ik zag het niet om die afstand lopend voor het donker nog te halen. Ik vond verderop gelukkig wel een scenic view, die me een mooi beeld van deze vallei gaf. Toch net iets minder als the real deal, maar beter als niks. Daar mijn eerste kangaroe gezien, helaas wel dood naast de weg. Het begon langzaam donker te worden, dus ik ging op weg naar de stacaravan waar ik de nacht zou doorbrengen. Had ik die stacaravan helemaal voor me alleen. Met genoeg kamers om de hele avond mee zoet te zijn. Het was als goudlokje en haar 3 beren huis. Met een tv set, playstation en een kacheltje was ik als een koningin op mijn troon.
De volgende dag op zoek geweest naar o.a Hell's window, maar vanwege de eerder genoemde bosbranden waren de wegen die naar het nationale park leiden, afgesloten. Gelukkig was er genoeg te zien, zonder in dat gedeelte van het park te komen.
Heel even voelde ik me precies als Elly en betrapte mezelf erop rond te kijken of ik Homer of Lee ergens uit de struiken kon zien verschijnen.
Eenmaal terug thuis bij de Zammit's had ik nog een laatste goede nachtrust voor de boeg voordat mijn australische vliegreis begon. En boy owh boy was dat een avontuur...
to be continued..