Een kort woord vooraf, zodat mijn ouders niet ongerust worden. Ik zit op dit moment in Perth, noordwest Australie en we zijn door een zware storm aan het gaan die al enkele mensenlevens heeft geeist. Het was heavy weather hier, maar behalve de stroom die een halve dag uitviel, zijn we allemaal okay en gezond. Dus geen zorgen. Oost Australie heeft het nog harder, zware overstromingen, de ergste regenval sinds geregistreerde historie en nieuwe gevallen van pigflu in vicotoria.

Dan gaan we nu beginnen :-D

Dit is volgens mij de moeilijkste blog die ik tot nu toe heb moeten beginnen. Geen angst, niet omdat er iets erg is gebeurd, maar simpelweg omdat ik te veel lol, te weinig tijd en zero benul had hoe mijn avonturen aan te halen. Schaamvol na mijn belofte jullie wat vaker een korte update te geven, een dikke maand geleden voor het laatst, moet ik hier simpelweg tot de conclusie komen dat dat niet mijn stijl is. Als je mijn verhalen tot hier hebt kunnen volhouden, kun je vast ook wel door de volgende korsten van tekst heenwerken.

Het eerste boekwerk beslaat de avonturen in Nieuw Zeeland tot aan mijn vlucht naar Melbourne.
Het tweede boekwerk beslaat de avonturen rondom Melbourne, de woestijn stad Alice Springs en de noordwest kust van Perth.

Allereerst een bevinding:

I've done a lot of 'firsts' this trip. Actually to be more specific, I've done a lot of 'first new days' on this journey. An to be honest guys.. THEY SUCK. Going trough the same ritual of being a total stranger amongst strangers is a thoughy. But with this quantanty comes quality. It gives you experience and confidence to make that 'first new day' shorter in sucking and longer to be awesome. They will never be a treat, remembering a first day at a new school for example, but after months of practice they become something more of an adventure and certainly closer to the real person you are.

De shit in Nieuw Zeeland tot 28 april:

Harley en ik arriveerde in Dunedin om Phil een hart onder de riem te steken. Phil had zijn 2e chemokuur op maandag middag en Harley zou hem terug rijden naar Cromwell. Harley had zich de afgelopen dagen raar gedragen en had me de nacht ervoor diep geraakt met de dronken leugens die hij, in bijzijn van Mahon, tegen me zei. Totale onwaarheden, doch erg pijnlijk. De volgende ochtend heb ik niks tegen hem gezegd, hij mocht excuses maken, niet ik. Geen boe of bah is er gezegd. Een uur voordat we naar Phil zouden gaan, verliet hij de auto met zijn spullen met een simpel, 'enjoy your life'. Ik reed achter hem aan en zei, is dat alles? Na 16 dagen samen rondreizen, is dat alles wat je achter je laat? 'enjoy your life'? Man, krijg de tering.' Niet mijn meest diplomatieke woord, maar ik had er genoeg van. Lang verhaal kort, hij heeft me daar nog enkele lelijke verwijzingen gemaakt, zonder enkele fundering, bood me later een greencard aan als ik ooit in Amerika wilde komen wonen. Een behoorlijke 'case of not knowing how to deal'. We zijn uiteindelijk samen naar Phil geweest en hebben hem vermaakt tijdens de chemo. Ik heb Harley gezegd dat dit geen plek voor een scene is maar dat als hij erover wilde praten, hij mijn nummer had. Schijnbaar was ik de eerste die kernproblemen van hem had aangesproken en eerste reactie is dan de aanval. Ik hoop dat hij er werk van maakt, meer kan ik niet doen.
Dunedin verder..niet het wachten op godott, maar het wachten op Cat. Wachten tot ze besloten had door te reizen naar Queenstown begon me te vervelen, dus ik besloot alleen te vertrekken en haar verder een fijne reis te wensen. Die ochtend reed een auto mijn bus aan terwijl ik sliep en die eikel reed gewoon verder (had waarschijnlijk ook niet door dat er iemand lag te slapen) Ik zie het als een creatieve alarmklok in de morgen. Als tussentrip doorgereden naar Amoarama, de plek waar New Zealands eerste serie moordenaar op een dag 13 mensen ombracht viel een beetje tegen. Ik had de film gezien over dit gruwelijk voorval (Out of the Blue) en daarin werd ook een momument vermeld, maar dat heb ik nooit mogen vinden in dit afgelegen dorpje. Vandaar af nam ik de bereden weg richting Queenstown, via Gore. mijn lievelingsfamilie verdiende een 4e! bezoekje. Ik was wat vroeg dus liet me lekker opwarmen door de vroege herfstzon. Een ontmoeting met de kleinkinderen van Robyn and Graeme. Boy owh boy wat zitten die vol energie. Het weerzien was vol activiteiten. De eerste dag ging ik mee ramen lappen voor iemand in het dorp en laat deze dame nu net een glazen huis hebben. Verdorie. Na een halve dag lappen lappen en een heerlijke lunch gingen we naar het zigeunerfestival, waar ik de woorden, 'ik zou denk eens wel eens ooit misschien een oorpiercing (geen gaatje, een piercing) willen'. Een half uur later liep ik een duister uitziende woonwagen in. Een voorbode misschien. Robyn ging mee, die wilde wel eens goed lachen. De eerste piercing ging best ok, mijn oorschelpen bleken lastig te piercen te zijn, omdat de rand omvouwt, maar het ging goed. Mijn tongpiercing toendertijd bracht meer klachten met zich mee. Toen ik besloot ook een tweede te willen aan de andere kant ging het mis. Ten eerste schoot ze hem niet door de gemerkte plek, maar een centimeter! hoger. Ten tweede schoot ze dwars door een zenuw heen. The minute dat het stuk ijzer door mijn oor ging, voelde ik het in mijn maag. 'Ik voel me niet zo lekker', zei ik nog net. Robyn was ineens magisch snel en trok me de buitenlucht in. Zo beroerd had ik me in tijden niet gevoeld. Robyn maakte van deze kans gebruik en goot een geheel glas water in mijn onderbroek. (ja joke, wat je een andere doet..) It did make me feel better.
Eenmaal thuis was mijn linkeroor nog steeds onaanraakbaar. Toen ik in de spiegel keek zag ik dat het ook nog eens scheef zat. Met veel pijn en moeite hebben we het ding er uiteindelijk uit gekregen. Ik heb nu 1 piercing en voorlopig is dat genoeg. I like the one i still have though.
Die avond werd ik meegenomen naar een beer'n barnparty waar ik verslingerd raakte aan het spel singstar. De hele avond heeft niemand me verslagen, woehoe! En dat terwijl ze een arsenaal aan aussie songs uit de kast trokken. Dronken en wel moesten we de volgende dag vroeg naar Invercargill. Robyn had een triatlon voor de boeg waar zij en een vriendin meedeed aan het loopgedeelte. Ik zou suporteren. Lang verhaal kort, de bus dropte me niet bij de finish af, zodat ik ze kon toejuichen als ze binnenkwamen, maar ergens in the middle of nowhere en ik heb uiteindelijk meer kilometers gelopen dan de 2 dames zelf. Ik had de autosleutels, dus ze konden niks doen dan wachten. Ondertussen moest ik mijn weg door een vreemde, slapende stad naar de finish zien te vinden, en dat waar zelfs de I-site niet wist van dit grote evenement. Robyn haalde er weer een goede lach uit.
Cadeautje, ze namen me mee naar Riverton, de enige plek in Southland waar ik nog niet was geweest en Robyn kocht me een luxe lunch voor mijn verlate verjaardag, thanks guys! De volgende dag weer afscheid nemen, ik ga door naar Queenstown, waar ik Rien ga ontmoeten. Ik had 2 dagen te vullen voordat hij er zou zijn en Robyn stuurde me naar haar zus, die zo'n 15 minuten rijden van Queenstown, in een werkelijk waar prachtig huis met fenomenaal uitzicht woont. Haar man was een paar dagen weg voor werk en zo hielden we elkaar gezelschap. Een joekel van een hond, die wel 80 kilo woog en zo mak als een schaap. En het bleef maar regenen. Het goot werkelijk waar en het was ijskoud. De bergen rondom Queenstown, die ik een paar weken geleden nog groen en warm achter me had gelaten, waren nu bedekt met sneeuw. Robyn had me nog iets anders gegeven, de contactinformatie van de nationale Giel Beelen hier, die ze nog kende (ze kent iedereen, zelfs de topcoureurs uit de V8 hier) van haar tijd in Invercargill. Hij is een populaire radiohost op JuiceFM. Hij kon me vast verder helpen betreffende contactinfo voor filmsets en dergelijke. Een bezoek aan het radiostation en een leuk gesprek later had ik info om me verder op weg te helpen. Het filmconsulaat van Queenstown heeft een adviseur in full time dienst die me bergen info gaf en persoonlijke contactinformatie van de lokaal gevestigde filmindustrie. Veel films starten op vanuit hier, maar mei is een dode maand, wintertijd wordt weer anders, dus vanaf juni moest ik nog eens polsen. Mooi, mei is toch de maand die ik wil overwinteren in Australie dus dat komt goed uit. Na een herontmoeting met Rien, die terug was van Australie, sliepen we die nacht op de grote parkeerplaats van de stad. Vroeg in de ochtend werden we wakker getikt door een politieman dat het verboden was hier te overnachten (wij en 20 anderen) en dat de nummerplaat genoteerd was. Als we morgen weer zouden parkeren, konden we rekenen op een 500 dollar boete. Lame.. oud nieuws. Ok bro, no worries, we'll move. Omdat ik zin had om te stappen en onze oude kampeerstek te ver was om te rijden, checkte we in in een holiday park. Niet goedkoop maar recht in het midden van het centrum en douches en stroom, jummie. De bar die ik wilde proberen genaamd club 12 had 2 weken daarvoor een legendarisch dragqueenshow gehad. Een gaybar misschien? Toen we om 22.00 binnenliepen, waren we tot onze schrik de enige gasten. Dat gaat niet werken. Op naar de vertrouwde irish pub dan maar. Een paar uur later waren we terug en was het aantal klanten verdubbeld. Woei. Zelfs de bardame leek verveeld. Rien besloot dan en daar dat hij te veel gedronken had en liet een cadeautje achter in de riolering van de citycounsil of Queenstown. Zullen ze zeker waarderen. Ik kon de wasbakken in club 12 i.i.g wel waarderen. Geen wasbak maar een schuinaflopende marmer plaat waar het water in verdwijnt. Erg hip.
Geen succes, Queenstown heeft zijn kansen gehad. Toch gek te bedenken dat ik hier misschien terug kom voor een leuk baantje. De volgende dag was het goede vrijdag en anders dan thuis kun je hier die dag geen alcohol krijgen. Supermarkten hebben hun wijn en bier sectie afgesloten en de liquor winkels zijn dicht. Niet dat het mensen stopt van drinken, Ze slaan uit angst voor drooglegging gewoon 2 keer zoveel bier in op donderdag. Ook zaterdag kon je geen alchohol krijgen. Geen probleem voor mij. Dat het gehele menselijke leven ook stopt op deze dagen was me wel vreemd. De meest dode sfeer ooit.
Plannen voor de komende 10 dagen voor ik zou vertrekken naar Aussie zijn: omhoog via Twizel richting Arthurs pass op weg naar Blenheim, met tussenstops op de Golden bay en Nelson. Zo gezegd zo gedaan. We vertrokken vroeg richting Wanaka en omdat Rien er nog niet geweest was, bleven we even hangen voor een koffie en een broodje. Doorrijdend omhoog reden we door prachtige vergezichten heen omhoog, naar het steeds warmer wordende landschap. Blijft een gek idee dat naar het noorden rijden hier betekent dat het warmer wordt. Al was het niet veel.
Robyn had me laten weten dat ze Rien nog heel graag zou willen zien en dat ze die week op vakantie gingen met de aso grote trailer richting Amoroa. Daar reden we net voorbij en ik dacht, eens checken hoever ze al onderweg zijn. Een txt terug vertelde het verhaal dat ze die avond op de camping in Oamaru zouden staan. Ohw jammer txten we terug. Ondertussen tufte we richting Oamaru;) Het was niet zo ver van onze ruwweg geplande trip, dus go for it. Daar ontmoetten we nog meer familie van de familie Young, in dit geval Robyn's nicht Lynn, die een paar dagen mee zou camperen. Toen de familie Young eindelijk arriveerde, kwam er een dikke schreeuw uit de auto, You ****ing nutbags! en daarna een dikke lach. Meteen moesten we mee naar nog een familielid, haar oudste zus, die haar moeder zou kunnen zijn, ze schelen 24 jaar en haar kinderen zijn van dezelfde leeftijd als Robyn zelf. Blijkbaar kon ze het heel goed met mij vinden, want toen we de volgende avond verstek lieten gaan op nog een heerlijke avond eten, bleek er speciaal vor ons van alles gemaakt te zijn. 'Die moeite doet ze niet eens voor ons, bro' hoorde we de volgende dag van haar eigen kinderen. Ha...well....sorry?
Zo ontmoette ik dus meer familieleden en vooral Joanne zou me in Australie nog goed van pas komen. Het klikte in ieder geval supergoed met Lynn en we waren van harte welkom, mochten we ooit een plek nodig hebben in Christchurch.
Door naar het oorspronkelijk plan, langs Christchurch rijden en de Lewis' Pass op. Rondom nieuwjaar had ik een groot stuk van deze weg afgelegd, maar toen in het donker met 5 mensen in de bus. Overdag met zijn 2en zonder drukkende deadline reed een stuk prettiger. De nacht brachten we door recht in het midden van Lewis' Pass, de gehele tijd niemand gezien als boomvellers. Door naar Nelson, waar ik misschien te veel van verwacht had. Hoe kan het ook anders, Nelson wordt in alle boeken aangehaald als de meest leefbare stad van nieuw zeeland. Met een gemiddelde van 210 zondagen per jaar is dat ook wel begrijpelijk. Laten wij nu net die andere 155 dagen krijgen. Maar das niks, voornemen om een stad niet te veroordelen op het feit dat jij net baalweer hebt heeft tot nu toe altijd zijn vruchten afgeworpen. En ik was hier al eens eerder een nacht geweest en toen was het weer super. Maar het was niet het weer. De stad zelf doet me niks, voelt niet als een stad ook. Doods met een paar leuke cafe's is het wel mee gezegd. Doorreisstad. Na een nachtje mild stappen deden we dat dan ook. Op weg naar de stukjes van golden bay die we nog niet gezien hadden. Op weg naar het verste puntje. Op weg naar farewell spit.

Maar niet zonder de bijna standaard breakdown van Tobias op dit stuk weg. Een paar dagen eerder was de warmte meter al gek aan het doen geweest, maar we konden niks vinden en dachten dat het vanwege de kou kwam. Nu ging de meter wel heel extreem heet koud heet koud. We besloten te stoppen en te kijken of het aan de radiator lag. Stom als ik was had ik niet eens mijn gordel losgemaakt, laat staan mezelf uit de auto getilt. Terwijl Rien pogingen deed de dop van de radiator te krijgen, schiet die er ineens vanaf en spuit kokend heet water door de auto heen. Ik kon geen kant op en gooide er een boel lelijke woorden uit. Een gedeelte van het water had me op en in mijn oog geraakt en dat deed ****ing zeer! Voor de rest had ook de auto schade, schijnbaar is niet alles bestand tegen heet water. Mijn ipod, die een week eerder ineens had besloten op mijn computer te lijken en barstjes binnen de 2 schermen (ipodvideo) vertoonde, had wonderbaarlijk alleen de achterkant geraakt. Toen de zooi eindelijk was afgekoeld, moest er zo'n 2 liter bij. Shit! Toch niet weer een kapotte radiator? Ik heb hem net vervangen! Toeval wilde dat na al die maanden rondreizen op het zuidereiland, we nog maar 20 kilometer van dezelfde garage afwaren. Ik wilde het erop wagen, ten slotte was er garantie gegeven en dat kon me wel eens veel geld schelen. Dezelfde monteur was aanwezig en hij kon zich mijn auto nog zelfs herrineren. 'No worries, I'll check him out for yah'. Na 5 minuten onder de auto te hebben gelegen kwam hij terug met de conclusie dat de radiator droog was en dat hij niks kon zien, maar als we 40 minuten hadden ging hij hem ff lekker doorlichten. Super! Hetzelfde cafe wat ons de vorige keer super coffee en hot choc had gegeven in dit liefdevolle hippie stadje mocht ons weer klant noemen. Rien had bij binnenkomst al een backgammon game zien staan en voordat ik terug was stond het spel al klaar. Sinds een paar weken heb ik Rien leren schaken (voor zover mijn regels kloppen) en hebben we samen uitgevonden hoe backgammon werkt en sindsdien zijn we verslaafd aan beide. Tijdens onze potjes om te tijd te verdrijven mochten/moesten we het verhaal aanhoren van een hippie wannebe dreadlock amsterdammer die een duitse dame aan het imponeren was met zijn drugsverhalen en zijn opinie van de new zealandse weed (zoals ik weet (en hij niet) ook wel Kiweed genoemd): 'Dooo yie knewh dhat in gholland gwe dooo nott only ghavve weed, butt olso hasshis. Ant gwe call it 'nederwiet'.'
Gniffel gniffel...
De coffeeshop hier is ook een 2e hands alternatieve kleding winkel en daar vond ik een paar hand gestikte zwarte inschietgympen met rode bloempatronen in mijn maat. Nog perfect van binnen en buiten en maar 8 bucks. die zijn van mij. Ook een rode trui (dat kan ons mam zeker waarderen) nam ik mee.
Bij terugkomst bleek de radiator in orde te zijn, het was de waterpomp die een heel klein beetje lekte. En dat alleen als je hem op een speciale manier parkeerde. 'Niet de moeite van een dure reparatie waard', zei hij, 'gewoon ff checken of je auto druppelt als je ergens parkeert en zo ja de auto een meter opschuiven, voila'. Super! 'Maar die koplamp, die gaat niet lang meer mee'. Kijkend naar de linker koplamp kon ik niet meer dan hem gelijk geven, ik vroeg me oprecht af hoe het glas in de barst bijeen gehouden werd. Rien dacht blijkbaar hetzelfde en wilde bevestigen wat zijn ogen zagen. Bij het contact met zijn vinger viel de gehele koplampplaat eruit. Shit! Onze monteur verwees ons naar de goedkoopste handelszaak voor dat spul en zei, 'als je moeite hebt met het installeren, kom maar ff terug, dan regelen we dat.' Dit alles heeft hij gratis en voor niks voor me gedaan. Hoezee New Zealand! Na een extra bandencheck konden we dan toch eindelijk op reis richting farewell spit. Na een lange trip die dag vonden we dat we wel weer eens een douche mochten hebben. in een piepklein dorpje vonden we een gezellig uitziende holiday park camping, recht aan de zee. Hier scoorde we schone kleren in ruil voor vieze en lieten we ons schoonwassen door het zoete warme water van de solardouchecabines. Viezerikken vroegen nog wel extra centjes voor de douche. Viezerikken.
Rien had opgelet en vond een poster met het nieuws dat Jacques Cousteau's boot hier niet ver vandaan aangemeerd lag. Dat moeten we zien. Eenmaal daar op een prachtige zonnige windstille dag waren we voor lange tijd de enige bezoekers. Het is inderdaad Jacques Cousteau's boot.... geweest... in de jaren 70.. Nu is het een koffie boothuis met een relaxte gast en een kat die er zoals het ernaar uitziet permanent op wonen. Nice. We wilde die dag tot aan farewell spit geraken, dus tussenstops als Takaka en Collingwood waren voor de terugweg. Farewell spit zelf is een beschermd natuur gebied en niet te bereiken met de auto. Als je een vogelfreak bent, heb je hier tissues nodig, want er landt vanalles zeldzaam en in grote groepen, recht voor je neus om je eens goed bij te vogelen. Moet je wel in het juiste seizoen komen. Het was fris en ik ben niet zo van de vogels die in groepen rondtouren, al ben ik wel te verblijen met de solo vogel met een vette sound zo nu en dan. En de kiwi natuurlijk. Maar hier haalde ik geen hoogtepunt uit. Rien had op de heenweg een vet stuk strand gezien om te overnachten en zodra we dat vonden waren er meer die ons voorbeeld volgde. Een van die mensen was Arne, een Duitse gast die alleen rond aan het touren was in eenzelfde bus totdat zijn baan als bootbouwer ging beginnen. Nadat ik nog eens een Duits stel opdook aldaar, maakte we een kampvuur en hadden een gezellige avond met die aparte groene sigaret zo nu en dan. Na een bezoek aan Collingwood (niet de moeite) en Takaka (een, hoe gek het ook klinkt, commercieel hippy stadje met dikke prijzen voor hippie spul), ging de weg omlaag, langs de kust, op weg naar Blenheim. Daar zou de zus van vrienden van mijn ouders wonen, die mij niet en ik haar niet kende, maar zo dicht bij konden we het altijd proberen. De rit richting Blenheim was avontuurlijk met veel onverhard wegdek. We deden de ferry stad Picton aan, zwommen der voorbij en reden door om ergens een camping te zoeken. volgens ons kaartje zouden er minimaal 2 moeten zijn, maar die hebben we nooit gevonden. . Eenmaal in de stad Blenheim (die groot is, maar vooral omdat er geen hoogbouw is) werd al snel duidelijk waar deze stad op draaide... het maken van wijn. Alle hostels hadden speciale longstay prijzen, velden in de verte strekten uit met druiven en wijnwinkels, die allemaal claimde de originele streekwijn te hebben, bepaalde het stadsbeeld. De ontmoeting met de zus van de vrienden van mijn ouders verliep wat stroef, volgens mij vertrouwde ze ons niet helemaal. Ik had dan ook pas die dag gebeld met de vraag of we op de koffie mochten komen. Ze bleek mijn vader ergens ver in het geheugen nog wel te kennen, maar het was al 20 jaar geleden en dingen vervagen. De limburgse 'g' was echter nog steeds in gebruik, net zoals enkele andere typische Hollandse gebruiken.:-P Hierna besloten we een backpackers in te checken, want we begonnen te stinken. Dat bleek niet te gaan, de eigenaren zouden pas over 2 uur terug zijn. 'Denk jij wat ik denk Joke?' 'Naar binnen lopen, douchen en wegwezen, een bed hebben we al.' Zo gezegd, zo gedoucht. Wat betekende dat we over de alternatieve (lees onverhard, onvoorspelbaar en off the radar) weg naar beneden richting Christchurch konden rijden met schone haardjes. De weg langs de oostkust hadden we al eens afgelegd en uitgeplozen en er is niet veel interessants te melden van dat stukkie.

De eerste nacht terug in de buurt van Christchurch sliepen we na veel gehannes op dezelfde plek als 3 maanden geleden, in little river. Hier probeerde we ons voedsel na te kijken en weer eens creatief om te gaan met rare ingredienten. Na een dagje door Christchurch hadden we voor de volgende 3 nachten een plekje bij de in Nederland geboren Synco, die me zelf eerder had aangeschreven omdat hij het fijn vindt Nederlands te oefenen. Zelf is hij toen hij 3 was hierheen gekomen en heeft sindsdien Engels geleerd, maar hij weet verbazend goed Nederlands te praten. We keken films op zijn projector en ik deed enkele microtripjes rondom het huis. Hij woont midden tussen 3 begraafplaatsen en kijkend uit het keuken raam, kon je de stenen al lezen. Dat was vet! Een avond in de stad naar een couchsurfmeeting was gezellig, maar ik was een partij moe en daardoor chaggi aan het worden. Ik had al een week of wat een rare rits van dromen dat ik zwanger was. Geen idee waarom, en ja ik weet dat er technisch gezien iets voor nodig is, misschien omdat ik binnenkort op weg naar Jannet en baby ging, maar de dromen die ik me kon herrineren gingen over baby's. Niet op leuke manieren... Raar. anyway..

Na de meeting zouden we de volgende morgen heeeeeel vroeg opstaan om de zonsopgang op ANZAC day (look it up) te zien op het plein, samen met een verwachtte menigte van 10.000 mensen. Goede kans dat we dan de enige buitenlanders zouden zijn. Dat was een mooi plan, maar mijn lichaam dacht er anders over. Ik kan het me zelf niet herrineren, maar ik ben schijnbaar door alle wekkers heengeslapen en toen Rien een poging waagde me dan maar handmatig aan te tikken, gooide ik een arsenaal oncristelijke woorden omhoog. Eerlijk waar, ik heb er geen geheugen van. Blijkbaar had ik slaap nodig.
Na al deze hilarische zaken gingen we op dagtrip naar... shit.. geen idee hoe het heette... de uiteindelijke bestemming was misschien ook minder indrukwekkend als het voertuig zelf. Een citroen waar je nog niet eens dood in gevonden wil worden met star trek achtige interieur trekken, werkelijk alles was vierkant. Een maat van Synco had hem voor slechts 100 bucks gekocht, terwijl er nog voor 50 benzine inzat. Een avontuur, dat zeker! Sloeg al om volstrekt onduidelijke redenen af toen we de oprit afreden, hahaha.
Om het bezoek af te sluiten schilderde Rien de buitenmuur en nam Synco me mee op een avontuur op zijn zelfgebouwde 2 mans tandem (hij kan hem ook zo naar 3 mans maken) Als je ooit redelijk veilig wilt weten hoe het is blind te fietsen op een gammel aanvoelend vaartuig, moet je dit eens proberen, vooral de terugweg via het kerkhof staat me nog levendig bij.

Afscheid van Synco... Nog 2 nachtjes tot Melbourne Een daarvan sliepen we aan de kust, de andere.....

De avond voordat ik naar melbourne zou vliegen, was Lynn, de nicht van Robyn, zo royaal geweest om ons een slaapplek aan te bieden. Ze is een superwijf. Met haar 43 jaren woont ze met een stel flatmates in de leeftijdgroep van 20/25 in een groot prachtig huis 5 minuten rijden uit het centrum van Christchurch. Ze kwamen net terug van een begravenis. Een van de ouders van een oud flatemate was overleden en omdat het allemaal wat stroef liep, en omdat ze vergeten waren fatsoenlijk te eten voor de receptie, waren ze een beetje tipsie van de receptiewijn. Omdat ik om 4 uur op moest om mijn vlucht te halen, sliepen we in de auto. Na een geweldige avond met Lynn en haar flatmates, waarin er lekker eerlijk gepraat werd en ik een welverdiende douche kon scoren, reden we om 3.30AM richting Christchurch international. Ik had Rien nog een dik bedrag terug te betalen omdat mijn zoveelste bankpas van de Rabobank het had begeven en nadat deze zaken waren geregeld, zei ik Rien en Tobias gedag en ging op weg naar mijn vlucht naar Melbourne. Rien gaat de komende periode rondtrekken met Tobias, in de hoop dat hij hem weer heelhuids terug zou brengen.

Zie Tomorrow, when the blog began, Part Australie voor het vervolg overzee...