Deze blog draag ik op aan een van mijn beste maatjes uit mijn jeugd, mijn hond Basje, die op 24 maart 2009, bijna 16 jaar, is overleden. Ik wens mijn familie, en vooral mijn lieve mama, veel liefde toe om het gemis van een goede makker wat draagelijker te maken.

---
dit verhaal begint in de linsey pass. Het heeft zijn up and down, zal soms tranen doen zwellen, lachspieren strekken en schaamrood op kaken plaatsen.

AGAIN CROMWELL
Het begint dus in de linsey pass. Die prachtige weg door western achtige bergketens met kraakheldere rivieren moest ik doorkruisen om in Cromwell te geraken. Voor de trouwe lezer, daar was ik al eerder geweest. Het verhaal begint namelijk niet zo positief. Een van mijn eerdere hosts, Phil, van Will, had deze week te horen gekregen dat hij lymphoma had en moest naar het ziekenhuis in Dunedin om de eerste chemo te starten. Ik had Will eerder aangeschreven dat ik de west kust ging verkennen en als ze zin hadden, ik een kop choco kwam stelen als ik in de buurt was. Een reactie met: WAAROM BLIJF JE NIET LANGER> WE KUNNEN JE VROLIJKE AFLEIDING GEBRUIKEN> HET GAAT NIET GOED MET PHIL deed me besluiten af te buigen naar Cromwell. Ik vertrok laat, de weg was lang en machtig en ik besloot een nacht in de bergketen te slapen. Ik had eerder met Sally en John gesproken, CSsers niet ver van Cromwell, en al hadden ze geen bed vrij, ze zouden wel een plekje voor me regelen. Aangezien ik dit al eerder besproken had en ik Will en Phil niet wilde belasten, deden we het zo. Sally en John bleken de beide heren goed te kennen (nieuw zeeland blijft ons kent ons) en vonden het een goed plan wat afleiding te brengen. Sall en John hebben werkelijk waar een paradijs van een huis (een huis voor hunzelf en 3 kleine voor gasten) die ze zelf helemaal vanaf de eerste steen gebouwd hebben. Het landgoed eromheen is overweldigend en het uitzicht onbetaalbaar. Zo'n huis rechtstreeks uit zo'n 'bouw je droomhuis' programma. Ik werd hun eerste echte 'couch'surfer, omdat de bedden bezet werden door HELPXers uit Vermont, USA. HELPX, weer een nieuw begrip. Lijkt ietwat op Cs, alleen is het idee hier dat je 4 uur per dag helpt aan bepaalde taken, klusjes of zaken en daarvoor kost en inwoning verdiend. Anders dan WOOFing hoeft het geen farm te zijn. Kan van alles zijn, computer op orde helpen, tuin aanleggen, meubels in elkaar zetten, fotoalbums sorteren. Sally en John gebruikte het voornamelijk voor de klussen rondom het bouwen van het huis. Zo goed als alles werd gratis gedaan, en ze houden ervan mensen voor langere tijd over de vloer te hebben. Super open mensen die al veel hebben meegemaakt. Meteen uitgenodigd voor het eten en kennis maken met de HELPXers, Grace, haar man en de huisvriendin Paula. Ook was een goede vriendin op de logee voor een paar dagen, vanwege het grote golftoernooi in Queenstown (new zealand heeft een nieuwe wonderkind aldaar). Full house dus. Grace is verslaafd aan kinderen zoals ze het zelf noemt en heeft tot nu toe 18 fosterkinderen gehad, waarvan ze er 12 geadopteerd heeft. Haar eerste man bleek de voormalig vicepresident van Phillips te zijn! Hoe klein is de wereld! Haar huidige man was half dutch, half kiwi, half amerikaan. Paula is een freelance kunstenares die prachtige werken schildert. Een avond aan de tafel met een luxe diner, volwassenen met veel levenservaring, goede wijn en oprechte interesse in elkaar, maakte dat de scherpe discussies boven tafel konden komen. De huisvriendin bleek voor 19 jaar een vrouwelijke partner te hebben en daarnaast zoals ze zei nog 2 volwassen kinderen. Wowo, interesante tafel hier. John was sociaal werker in hoge functie gespecialiseerd in kindermisbruik, dus ook hij had heftige verhalen op zak. Sally had machtige anekdotes over de rotary club, waar ze Will had leren kennen en hoe ze de rebellen van de club waren. Wat een avond en zo was hij ook weer voorbij. Na een heerlijke nacht op de luxe sofa werd ik wakker gemaakt door de zon. Platteland doet niet aan gordijnen. De dagbestemming, op bezoek bij Phil. Eerlijk gezegd was ik een beetje gespannen, ik wist niet zeker of Phil bezoek nu wel fijn vondt, maar deze man is het uithangbord van positiviteit lijkt het wel, want bij de eerste klop op de deur, werd ik binnengehaald en gevraagd hoe het met mij ging. Met mij flapdrol, ik kom hier verdorie voor jou! Iedereen zijn eigen manier. Na wat morbide grappen over en weer was voor beide het ijs gebroken en kletsen we over alles en niks. Wat me het meeste bijbleef is wat hij vertelde over oude wonden. Ik vroeg hem hoe het voelde wanneer de chemo wordt ingespoten. Hij zei, 'koud als ijs omdat het uit de diepvries komt, alles uit het keukenkastje jassen ze derin, maar het meest gekke is nog dat ik de avond daarna op de bank lag en ineens begonnen al mijn oude vergeten wonden, kneuzingen, botbreuken, 1 voor 1, 10 seconden compleet te tintelen, alsof het opnieuw gebeurde en daarna was het weg.' Freaky..
Klop klop, wie is daar aan de deur. HARLEY! De csser die hier de vorige keer ook was, was net als ik, ook als een boomerang teruggekeerd. Over hem later meer. Will komt thuis en het was alsof ik niet was weggeweest. Serieuse zaken werden afgewisseld met hilarisch harde grappen, niemand bleef gespaard, vette shit. SHIT! Terwijl jullie me hier de laatste aflevering van star trek voyager (heren zijn SF fanaten) aan het voeren zijn, is het alweer 19.00! Ik heb een eetafspraak! Morgen kom ik zeker terug! Ditmaal zorgde ik voor het toetje, wat men heerlijk vond en was Ann de vrouwelijke partner, met het vliegtuig gearriveerd voor het golftoernooi. Mijn eerste lesbisch stel in nieuw zeeland. Nou ja, half kiwi half aussie, dus ik weet niet of het telt ;-P. Grace was zo verslaafd aan kinderen dat ze die dag vrijwillig naar een school was gereden en had gebraagd of ze kon helpen. HAHA. Mijn laatste nacht alweer hier en dan ga ik verder. Dank aan deze toffe mensen. Terug bij Will en Phil op zaterdag wilde ik maar al te graag helpen met anything! na 2 dagen niks mogen doen, omdat de HELPXers alles al hadden gedaan, jeukte mij handen. 'Hier' zei Will, ga de schuur maar zandstralen. ECHT? WOEHOE! En met de beats van Benny Bennassi in mijn achterhoofd deed ik zoveel mogelijk geile poses met mijn powertool in de 30C zon, totdat Phil niet meer bijkwam van mijn satisfaction. Powertool slowmotion met een gay randje, alles kan in Cromwell, stad van the peaches. Na het reinigen van de goot (die nog nooit daglicht had gezien) kwam Harley met een Amerikaanse specialiteit, chillidogs en cudneysoap. JUMMIE. En daar was ook de 'huis'vriend Gary en zijn terrier jack. Als dat druk klinkt, heb je de meute mensen die door de dag heen langskwamen niet gezien. Ze hebben veel mensen hier die om ze geven, dat is zeker. Hoewel ze zeiden van niet, had ik het gevoel dat beide heren binnenkort graag weer wat prive tijd zouden hebben. Daarnaast leek me reizen met Harley voor een tijdje wel leuk, samen op jacht, en zo en mijn Amerikaanse slang wat bijspijkeren. Helaas had hij de westkust al gedaan en was hij bezig met het schrijven van zijn boek. Jammer. Ik mocht blijven slapen en de volgende dag na wat aandringen mee naar de repetitie van de plaatselijke 'kiwiversie' van Grease. HAHA. Will speelt kenicky en moet doorgaan voor de klasgenoot/beste maat van danny. Danny is hier net 20 en Will met zijn kale kop en 43 lentes op de teller, wel, het maakt een grappig plaatje. Maar zingen kunnen ze. Het hele dorp is vertegenwoordigd, de plaatselijke loodgieter doet een zoete ballade en de kapster speelt rizzo. Ik mocht overal mee en filmen was geen probleem, super middag. Die avond gooit Harley in de groep dat hij het toch leuk zou vinden om een paar dagen met mij mee te reizen. WOEHOE. Hij was alleen wat bezorgd over Gary, die schijnbaar in busnuiss was gegaan met een louche Simon, hierover later meer.

Het is 16 maart, bijna st patricks day, de groene kleren, guinness drinken feestdag. Die wilde we in Wanaka vieren. De 16e trokken we eropuit in een stralende dag, 28C Alle shit rondom Wanaka verkennen, alvast op zoek naar een parkeerplek voor de nacht. In Wanaka zijn ze niet happig op wildparkeren, overal bordjes met camperen overnacht verboden. Laten we een drankje doen in de bar. Waar is mijn portomonee. Ohw nee, onvindbaaaaaar. De hele auto ondersteboven gekeerd en daarna alle plekken waar we geweest waren afgereden. Tussendoor nog een lammetje gered die verdwaasd in het scheemdonker op de weg stond. Die had de nacht niet overleefd. Maar van de portomonee geen spoor. Misschien in Cromwell gebleven? Will bellen en gevraagd of hij de plaatselijke pub kon checken. En na wat een eeuwigheid leek het verlossende telefoontje dat hij gevonden was!

ST Patricks Day

Moesten we alleen wel terug naar Cromwell rijden. Geen probleem, Harley had besloten langer met me mee te reizen en moest wat dingen afhandelen in Cromwell. Yes, mijn beurs terug! Na een bezoekje aan Gary in zijn woontrailer gingen we op pad, terug naar Wanaka om st paddys te vieren. En owh mensen, wat een avond!

Omdat ik niet aan zelfcensuur doe hier mijn waarschuwing dat als je niet van vakantieromances houdt, het beter is deze alinea's te skippen.

We parkeerde de bus op een veilige plek. Gingen de drankhandel binnen voor het juiste indrinkspul, ontmoette Cat, een vriendin van Harley uit Sacramento, California en spraken af elkaar om 2100 in de plaatselijke ierse pub te treffen. Door de dag heen zagen we rare rituelen voorbij komen, een groene koe die tegen haar zin in een pub gesjort werd staat me het meest bij. In de bus begonnen we gezellig in te drinken, Harley aan de speights, ik aan mijn Frangelico MET ijs. Aangezien we om 1900 begonnen, waren we aardig op weg toen we om 2100 naar de pub wandelde. We bleken wat vroeg, maar de pub puilde al uit met groene mensen. Een live act met Ierse drankliederen vulde de ruimte verder op. Een half uur later kwamen Cat, Freddie en Florian binnen. De laatste 2 waren duitse vrienden van Cat die ze in (hoe kan het ook anders) hostel omstandigheden had leren kennen. Ondertussen was de Ierse folklore vervangen door een halfbloed maori zangeres die een prachtige stem had en werkelijk waar elk verzoeknummer kon zingen. Beter als the real thing. Harley had me over de voorkeur van Cat verteld en met genoeg alchahol in het lijf en een goede pubsfeer had ik genoeg ballen om cool over te komen. En het werkte! Voor de insiders onder jullie (ik noem geen namen Charlotte;-)) ik was nog nooit zo Shane geweest als die avond. Na stapels goede gesprekken en een danspasje hier en daar bood ik aan wat goedkopere drankjes te halen uit de auto...

to be continued..