KERKHOVEN

New Zealand heeft de zegen een 'jong land' te zijn. Land in overvloed, natuur ongemoeit. Veel cultuurfanaten zien dit echter als een vloek. Alles wat New Zealanders koesteren als vervlogen historie, heb je in Europa minimaal 600 jaar ouder. Van ware culturele historie mag er in de boeken geen sprake zijn. Wat er wel mag bestaan, noemt men gestolen cultuurgoed.. Net in dit land komt mijn fascinatie met kerkhoven terug. Waarschijnlijk zijn er zelfs in Eindhoven nog oudere graven te vinden als hier, maar de grafstenen en zerken ademen veel meer het gevoel van historie uit. Misschien niet bij iedereen bekent (what's in a last name he Joke:-)), maar ik hou ervan op kerkhoven rond te hangen. Niet in de hippe gothic creepy way, maar meer voor de stukken menselijke geschiedenis, die, aflezend van stenen en vervaagde tombes, bijna voelbaar ronddwaalt. Een graf aan de rand van een verlaten klif, doet me dagdromen naar het waarom en wanneer van deze steen. Welke mensen er bij leven bij hebben gerouwd en of er nog mensen over zijn die in verband kunnen worden gebracht met de grafbewoner. Door wind en water verweerde stenen waarop nog net leesbaar is dat William slechts 5 jaar mocht worden, doet me met respect snakken naar zijn verhaal. Misschien niet relevant voor een reisverhaal, maar ik hou van kerkhoven.

RANDOM FEITEN

Ik vond verleden week een stukje plastic in de chips, ik mag de zak en het stukje plastic opsturen, benieuwd wat er gebeuren gaat.

Er is hier genoeg ruimte om huizen te verwaarlozen en gewoon ergens anders opnieuw te beginnen.

Tourist drivers maken hier, na drank in het verkeer en nachtrijders, de meeste verkeersdoden per jaar. Op 4 staat overstekend wild.

Record! Ik heb deze maand geleefd, inclusief alle tripjes, eetuitspattingen benzine en cadeautjes op 275 euro. Woehoe!

Most ridicoulos fight ever http://www.youtube.com/watch?v=8vMKN1tYknE

Andrea Reuls had gelijk: Het werken is leuk, maar het leven gaat snel en ik mis de TIJD die je hebt voor alles wat je wilt of waar je zin n hebt. Hier is het zo gehaast, precies wat ik af en toe miste toen ik zat waar jij nu zit maar ook precies waar ik nou een hekel aan heb, soms dan...

Owh dat gras is zo groen daar bij jou aan de overkant, jamjam.

MIJN WILDE PLANNEN

Het is gebeurd, ik ben een reiziger die is gebroken, ik zocht na maandenlang planloos te zijn, een DOEL. Een Amerikaanse dame genaamd Grace, gaf me het juiste woord: Goalsick in plaats van Homesick. Hier zijn enkele van mijn doelstellingen:

Een TEFL course doen (in navolging van de brilliante Paul Franken). Teaching English as a Foreign Language. In New Zealand is ie wat prijzig, dus ik ben aan het kijken of ik hem in Sydney kan doen.

Sign Language leren. Wanneer ik terugkom, wil ik de NGT leren, maar voor nu ben ik bezig met de basisgebaren van de NZSL. Het lukt aardig. Mijn huidige host heeft me in contact gebracht met een tolk en als ik mazzel heb mag ik een nachtje blijven slapen bij een 100% maori familie met een doof meisje, die me alles kan leren wat ik wil weten over SL.

Going to Australia. Mijn ticket is geboekt! 27 april vlieg ik van Christchurch naar Melbourne voor 149 dollar. Een one way ticket, omdat ik niet weet of ik nog naar Sydney wil voor de cursus. Rien is dan weer terug en hij past zolang op mijn auto voor me.

Motorrijbewijs. Ik kan een rijbewijs van hier niet laten omzetten naar een Nederlandse, maar ik kan wel lessen nemen voor zo goed als niks. Dan krijg je een learner licence en mag je met een gele L op je billen overal rijden, zolang je niet boven de 70 km gaat. Dat plan wil ik uitvoeren zodra ik de bus beu ben en hem inruil voor een motor (geen schrik mam, i'll be carefull). That reminds me, Bas: hoever ben je al met de jouwe?

Horseriding. Het land van Xena komt maar 1 keer voorbij en voor je het weet zal het weer winter zijn. Ik wil een meerdaagse trip op de rug van een edel ros maken om het on the road gevoel van welleer te pakken te krijgen (en om een beetje de Gabrielle uit te hangen :-))

KOMT DAT ZIEN!

OAMARU

Oamaru (zie blog 'pinguin arrestaties') had mijn hart gestolen en had me tot een internationale voorvluchtige gemaakt. Ik zag mezelf daar niet gauw terugkomen. Om naar Christchurch te geraken zat er echter niet veel anders op. We namen de prachtige alternatieve route door de danseys pass waar we midden in de bergen de nacht doorbrachten. Nog maar enkele kilometers tot Oamaru....

We sliepen uit voorzorg die avond op onze 'vaste' stek, diep in de bossen, waar we finaal vast kwamen te zitten in de natte dennenaalden. 'Wat hadden we nu geleerd Joke, ohw ja, je auto heeft achterwielaandrijving'. Rien had een adres gescoord om te surfen en ik had daar wel oren naar. Er waren nog steeds dingen in Oamaru waar we onderzoek naar moesten plegen en het weer was bagger. Een van die dingen is de overheerlijke Whitestone cheese. Dus jamjamjam dat is onderzocht kunnen we zeggen.

Het oude stadscentrum waar we de vorige keer geen tijd voor hadden (we waren te druk met vluchten voor de wet) kreeg nu een beurt. En daar liepen we recht tegen een Hollandse bakker aan, die erg populair was met het maken van speculaas met spijsvulling. Hij nodigde ons uit voor een glas wijn in de zon en we hadden een leuk gesprek. Rien dook nog even de whiskeybrouwerij in en toen was het tijd, om gewapend met Rien's superdessert, de nieuwe host te bezoeken.

Het was 17.00 toen we aan een gesloten voordeur stonden te bonken. Les 17 in NZ gebruiken: de voordeur is er slechts voor de sier. Het leek verdraaid Brabant wel. Een bal die ritmisch tegen een achtermuur bonkte trok Rien naar de achtertuin toe. Ik wachtte braaf aan de voordeur af. Bladiebladiebla....bladiebla (die stem klinkt jong). ohw blabladiebla. Bonk bonk bonk, vringel dingel krak schraap...Hey there, you must be, I'm sorry how do you pronounce your name properly? De voordeur was blij dat hij dan toch een keer gebruikt werdt. Het was Petra, de warme en liefdevolle moeder van dit gestoord gezellig gezin die opendeed. Meteen werden we voor de avondmaaltijd uitgenodigd, maar eerst moesten de 3 mannen: Douglas (8), Alex(6) en Laurence(5) naar hun sporttraining. We waren nog geen 5 minuten binnen of ons werd al een sleutel van het huis aangeboden! Douglas speelt hockey en zoals sommige van jullie misschien weten, ik heb in mijn jonge jaren ook met hockeysticks rondgezeuld. Alex en Laurence spelen t-ball in competitieverband. Nou, echt competitie is het niet, maar ze spelen om te winnen. Hmm ja dat maakt het dan weer echte competitie. Ohw om weer jong te zijn.

We konden kiezen, hier blijven luieren of mee naar de sportvelden. SPORTVELDEN natuurlijk! Douglas speelde, bij gebrek aan leeftijdsgenoten, mee met de volwassen. Geloof me of niet, hij met zijn 8 jaren oud speelde een hoop grote lummels van het veld af. Rien ging de andere 2 bejuichen.

Op het veld waar de jongens hun ding deden kwam Russell er ook bijzitten. 'Oh yes, this is Joke', zei Petra. 'She and Rien are staying for a few days' Zo makkelijk ging het dus. Russel, de vader van de ratteplan. Zijn humor mag ik wel en de man houdt van verhalen vertellen. Ik had wel kunnen inzien wat zijn vorig beroep was geweest. ...Leraar. Nu is hij manager voor schoolbussen, zijn droombaan.. tourbusguide. Gaat hem zeker lukken. Petra komt oorspronkelijk van Duitsland, maar had mij voor de gek kunnen houden, haar 10 jarig kiwi accent is perfecto. Ze werkt op een mourgase(hoe spel je dat) kantoor.

Die avond moesten we afscheid nemen van Katarina, ze had hier voor lange tijd gewoond en het afscheid was moeilijk voor de jongens. Alex vooral, maar als een stoere jongen liet hij niks merken.

DANSLES

De volgende dag hielpen we Petra uit de brand door thuis te zijn voor de jongens na school en na wederom een supermaaltijd mochten we mee naar de plaatselijke dansles voor beginners. Rien had er niet zo'n trek in, maar na wat overtuiging hier en daar ging hij mee. Iedereen ging mee trouwens. Zalig zalig, ik had al zolang niet meer stijl gedanst (DIRK RAINCHECK) dat ik ff moest ontroesten, maar na 10 minuten had ik het weer helemaal te pakken en zwierde ik, afwisselend in Russels, dan weer Riens armen de vloer over. Rien had nog nooit gedanst, dus hij moest nog wat stapjes leren. Hoe leuk het ook was met je Rien, sorry, maar toen de dansleraar Mike (7e op de wereldranglijst) mij overnam om jou wat dingen te leren, raakte ik in volle extase. Die man danste als stukjes hemel gevuld met chocolade. 'Ohw, I just died in your arms tonight...' Dat nummer heeft ineens een andere betekenis.

Rien verteld:

'50's rock 'n roll, de cha-cha-cha en de wals passeerden de revue. Die eerste twee waren echt leuk, en met veel swing in de heupen heb ik me kunnen uitleven. Maar toen de wals aan de beurt was, was het toch gedaan met lachen! Alhoewel... ik moest de hele tijd m'n passen tellen en had helemaal geen tijd om te lachen. Tja, mannen die niet kunnen multitasken. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk was van de dansleraren, alsook ook van Joke. De cha-cha-cha dansen met haar was zaaaalig! Alleen mocht ze niet leiden van de dansleraar.'

Ahum, ik leiden, kom nou he Dirk. Tsss ik, een ram, leiden. Belachelijk.

DRVING MISS JOKE

Op zaterdag stelde Russell voor om gids te spelen. Hij nam ons mee langs kleine veldwegen en door weides waar Petra trouw de hekken open en dicht deed. Zo kwamen we op de velden van een boer terecht. Wel, net geen boer alswel een familie van boeren. Russell had hier nog gewerkt en was dus bekend met de omgeving. Als toerist zou je hier nooit alleen komen, maar omdat Russell Russell is hield hem dat niet tegen. De boerderij en omgeving, met de naam Kuriheka, was immens groot! Het erf van de boerderij besloeg niet minder van, hou je vast, 4000ha! En dat nadat de familie enkele jaren geleden een goeie 3000ha van de hand had gedaan. Dit was dus wel degelijk een grote boerderij. We hielden halt bovenop een heuvel, met spectaculair uitzicht: een waterval en bossen aan je linkerkant, de oceaan aan je rechterkant en overal rondom weides en schapen.

GEOCACHING

Rondrijden met de auto hielden we ietsje verder halt bij een reeks gebouwen van de boerenfamilie. Rien, stap eens uit en kijken eens in die boomstronk...Hey, een schat! Russell en Petra waren al meer dan een jaar fervent geocachers! Geocaching is een soort van spel, waarbij mensen over heel de wereld zogenaamde caches verstoppen, hun info (gsp-coordinaten, hints, raadsels, ...) op het internet plaatsen en waarbij schattejagers deze info gebruiken om de caches te vinden. Sommige mensen gaan zover dat ze allerhande spullen in de cache stoppen, en mensen die de cache vinden kunnen er iets uitnemen, in ruil voor iets nieuws. Anderen stoppen er zelfs een wegwerpcamera in, zodat de zoekers een foto van zichzelf kunnen maken. Een leuk onderneming. www.geocaching.com Onderweg stopte Russell nog een keer waar er opnieuw een cache verstopt was. Wow, nog een schat. Maar niet voordat we met z'n allen echt op zoek gingen naar een cache. Petra had info van een cache op 'r iPod neergeplant en met de gps in de hand gingen we op zoek. Na enig speur- en gokwerk had Petra de coordinaten. Al zoekend vonden ze dan de cache, verstopt onder de takken van een dikke den. Snel bladerend door het schriftje dat bij de cache stak, verhulde me dat de cache als sinds 2004 verstopt was! Bij het zoeken kwam Russell er achter dat er een oude treintunnel onder de weg liep. Na enig klauterwerk over hekken en prikkeldraad vonden we de oude en goed verstopte treintunnel. De kinderen vonden het maar eng, en om hun angsten te verhullen begonnen we luid in de tunnel te roepen en te tieren. De tunnel was bezaaid met dierlijke skeletten. Grote dieren, herten, wilde zwijnen die hier in de tunnel hun laatste adem hadden uitgeblazen en nog skeletief intact op de grond lagen. Waarschijnlijk wist zelfs de boer niet meer van deze tunnel af. Vette shit.

GEBARENTAAL

Omdat ik interesse heb om verschillende signlanguages te leren brachten Russel en Petra ons allen naar Avril en Mich, vrienden van hen. Russell heeft tijdens zijn lesgeefjaren samengewerkt met Avril, die tijdens de lessen naast hem stond, gebarentaal uitbeeldend voor de dove kinderen in de klas. Zij had nog hopen informatie en boeken die me zeker zouden kunnen helpen in de zoektocht naar gebarentaal. Dan en daar begonnen ik en Douglas met het leren van de basisbegrippen. Ik moet toegeven dat op 1 enkele dag Douglas hier al heel bedreven is was geworden en mij volledig onder de tafel 'servde'.

KEVIN BACON GAME/ THE L WORD CHART

Nog een tripje naar een andere lokatie van the cronicles of narnia en de zon begon te zakken. Russel bleef ons informeren en zo kwamen we erachter dat hij Robyn en Graeme, onze hosts uit Pukerau, ook kende. Later vertelde Petra ons daaropvolgend, dat over heel de wereld je de meeste mensen met six degrees of seperation kunt linken. In NZ is het zelfs maar twee. En Russell was hier duidelijk het voorbeeld van.

Mijn persoonlijke degree of separation zat eraan te komen, Rien en ik moeten gaan splitten. Ik ben een schaamluis als het op een proper afscheid komt en ik zag er best wel tegenop. Maar stoere dames laten niks merken. Pippi langkous power! Het afscheid zat er wel aan te komen.

We hebben de weg van Oamaru naar Christchurch al afgelegd, een tijdje geleden. Omdat Rien de 14e vanuit Christchurch naar Australia vliegt, leek het ons het beste om afscheid te nemen. Geografisch is dat niet zo handig met een auto.. Ik ga de westkust verkennen, vertrekkend vanuit Oamaru en Rien gaat naar Christchurch liften. Maar niet zonder dat we de familie op een cadeau trakteren: op Pictionary. Ik had de dag dat Rien vertrok in hondeweer gewoonweg de macht niet dit supernest te verlaten en ben er daarom nog een nachtje gebleven en heb hun au pair questionair ingevuld (de 2 au-pairs die onze wisseling van de wacht overnamen waren erg aardige dames) Misschien kom ik nog wel teurg voor wat au pairing. Die extra dag gaf me iig de kans om de pictionary doos in een cache te veranderen en met een heuse schatkaart stuurde ik de jonges op pad om hem te vinden. En ja we hebben het spel getest en iedereen speelt vals behalve ikke :-D

Rien, dank voor je lieve woorden:

Als je twee maanden lang, 24/7 samen een auto/bed/voedsel hebt gedeeld dan begin je je toch wel een beetje te hechten aan die andere persoon. Het grote plan dat we hebben is dat Joke me terug oppikt in Christchurch als ik terugkom van Ozzie, zij naar Ozzie vertrekt en dat ik me dan een tijdje kan ontfermen over Tobias, haar supercoole Toyota Hiace.

Zal Rien in Christchurch geraken? En waar gaat Joke heen, je leest het de volgende keer...