Waarschuwing: sommige stukjes kunnen schokkend zijn voor preutse lezers, of mensen die nog moeten ontbijten :-D

Hoezeer ik Robyn en Graeme ook waardeer, ik moet me houden aan 'Er is een tijd van komen en eentje van gaan'. Contact blijven we houden, maar ik moet weer verder de wijde wereld in.

Normaal nemen mensen er een paar dagen voor, maar ik wil de Catlins in 1 dag doen, wat is gelukt kan ik vertellen. De Catlins bedragen een groot stuk van het Noord oosten van de provincie Otago en geven een prachtig landschap prijs. Het ene moment waan je je in de Afrikaanse steppe, inclusief grote kale hoge bomen, het andere moment kijk je naar een ruwe Ierse kustlijn. Als je een watervalfetisch hebt, kom je hier wel aan je trekken. Het meest noordelijke puntje van het 'vasteland' ligt in de Catlins. Niet, zoals veel toeristen denken, in Bluff, maar in een paddock 20 minuten lopen van een kleine parkeerplaats op slope point, Catlins. En daar ben ik, staande voor de gele wegwijzer, letterlijk nog maar 4805 km verwijderd van de Noordpool. De boosdoener voor het feit dat de zomer hieronder een stuk kouder is dan hoger op het eiland. Verder stopte we bij een historische fossielenplaats, waar je de oudste visfossielen ter wereld kunt aanschouwen (gaap), bezochte we New Zealandse humor in de vorm van de Niagiara Falls Catlins NZ (look it up) en namen we een Canadese lifter mee naar curio bay om een prachtige winderige vuurtoren te bewonderen. Maar het hoogtepunt van de Catlins voor mij was de Lost Gypsy Art Gallery, waar een kunstenaar met gebruik van gevonden voorwerpen, machinetjes maakt die je vaak zelf in beweging moet zetten http://www.youtube.com/watch?v=0Sak2qyVURE. Everything is wind or solar powered and made out of junk or recycled items. We spent hours winding everything up, playing with the toys, and deciphering all the hidden jokes. Hier hebben we prachtige opname gemaakt en als je er ooit heen gaat, betaal dan de 5 dollar extra voor de tuin, daar ben je uren zoet! Dat waren de Catlins. De Canadese lifter had het weer niet mee en we boden aan hem verder op de route af te zetten. In Balclutha hielpen we hem met het vinden van een hostel en we vervolgde onze weg naar Dunedin. Volgens Robyn was er in Waihola de beste zalmroker van het zuidereiland dus daar maakte we een pitstop en jawel de zalm was heerlijk. Een lange dag en een verdiende nachtrust op een picknickplaats in de buurt van Milton. Het regende nu al 4 dagen lang en ik wilde wel weer eens droge schoenen aan kunnen trekken. Helaas dacht het weer daar anders over en besloot de regen zich voornamelijk op Dunedin te vestigen, net zoals wij.

DUNEDIN / WAARSCHUWING! BEVAT SEKSUEEL GEFRUSTREERDE MOMENTEN

Dunedin* (zie blog 'ongelukken') was me bij onze eerste kennismaking niet echt bevallen en ik had moeite me open te stellen voor een herkansing. De regen hielp niet en het feit dat we van geen enkele couchsurfer een antwoord kregen, maakte mijn motivatie aan de lage kant. Maar Dunedin had iets wat ik nodig had, waar ik al tijden naar snakte.. Juist ja, Dunedin had een uitgaansleven, tenminste op papier, voor verschillende smaken en stijlen, niet zoals alle andere omringende enigszins bewoonde gebieden. Dit had Dunedin te danken aan zijn universiteit. En dat dit een studentenstad was viel ons vrijwel meteen op. Het was moeilijk dit te missen, overal waar je keek liepen verwilderde jongemensjes rond in witte togas terwijl de wind en de regen lachend op hen inbeukte. Is het September hier? Intro misschien. Owh wacht, school begint hier in Februari dus ja, alle eerstejaartjes moeten voor schut door de stad lopen. Nu loop ik al langer #preuts warning# op de laatste druppels benzine in de tank, dus mijn evil part of the brain zag in deze jonge bange mensjes fresh meat lopen. s'Avonds aan een bar, half dronken, maakt dat het werk half zo lastig. Maar goed, ik wil eerst douchen voor ik zulke wilde plannen ten uitvoer kan brengen, zelfvertrouwen is ten slotte het halve werk. Probleem aldaar is dat er geen enkele host had gereageerd en we ten slotte maar de Otago Penisula reden, voor een slaapparkeerplek. Die nacht trok de hele baai dicht met mist en ging de regen over in een dampende miezer. Ja, Dunedin deed er alles aan om het welkom warm te maken. De volgende dag probeerde we tevergeefs een host te vinden waar we dan ten minste konden douchen. Geen geluk. Rien stond ook op een laag pitje en moest duidelijk een borrel en een meid op zijn tijd. Omdat de dag nog maar net begonnen was en omdat het beste alternatief voor #warning# seks, soms gewoon chocolade is, gingen we naar de cadbury chocolate factory. Ik lulde ons met studentenkorting naar binnen en vermaakte me in de voorhal met allerlei weetjes over chocolade. Proefde hier en daar wat rumbonen en dagdroomde over menselijk gevormde rumbonbons. Welk groot kind droomt er nu niet van een bezoekje in een chocoladefabriek? Een suikervrolijke gids genaamd Po kwam in een felpaarse tuinbroek naar ons toegelopen voor de rondleiding. Hij waarschuwde zeer eerlijk voor een niet al te spannende trip, maar dat iedereen de finale te gek zou vinden. We kregen een lege zak waar we klaarblijkelijk nog chocolade in moesten zien te krijgen en gezellige badmutsen. Rien kreeg er 2, 1 voor zijn hoofd en 1 voor zijn baard, haha. De fabriek zelf was vrij klinisch en de echt leuke stukken waren om hygienische redenen niet toegankelijk, maar Po maakte veel goed met zijn overenthousiaste humor en het uitdelen van samples van mierenzoete substanties. En zoals beloofd, het einde was supervet. Een 5000 dollar waard zijnde chocolade waterval die wel een volle minuut keihard naar beneden kletterde, als je wilde kon je het zo opdrinken, aan te raden was het niet. Het werd slechts 2 keer per jaar ververst. Na de aanschaf van een realistisch uitziende chocoladereep sleutelhanger (waar ik leuke grappen mee heb uitgehaald) was er nog heel veel dag over. Om de daguurtjes braaf in te vullen, bezochten we de universiteit (vol enthousiast flyerende mensen), keken in de stad rond en bezochten het prachtige stadsmuseum.

Genoeg met al die braafheid, ik wil stout! En yes, we hadden geluk. Na wat overtuigingskracht was Emily bereidt ons uit de brand te helpen. Ze woonde in een werkelijk paleis van een huis met 3 andere flatmates, die we moesten overtuigen van het CS plezier. En dat was gelukt, want ik kon het supergoed vinden met Joey, Staire, Steve en huisvriend Dom. We werden uitgenodigd voor een feestje die avond in huis en na een welverdiende douche had ik daar wel zin in. Of we ook wat #illegaalheidsalarm# KIWEED wilde aanschaffen, ze gingen nu toch net een voorraadje halen. Is goed, waarom niet, i'm in for a little bit noughty. De avond was supergezellig, vooral toen Steve uitbrak in een 30 minuten durende tirade over een ..wasknijper volgens mij... de details ontvallen me, ik weet wel dat het veel te grappig was om te blijven luisteren.

Ik nam een dagje vrij van al het regengeweld die ochtend en keek de film Lars and the real girl (DIE APART IS MAAR AAN TE RADEN), terwijl Rien de stad inging. Ik liet mezelf door Maud fijnfiskenie up to date brengen met carnaval en route (hoera voor broadband internet) en zetten de zaken op orde. Emily nodigde ons uit voor een potluckbbq waar ook CSsers zouden zijn en op weg gingen we. Het was er erg gezellig, maar we waren vergeten drank mee te nemen en de #warning# horny meter stond in het rood. Na onze neus te hebben laten zien, glipte we de stad in. #eerlijksheidswarning# Daar probeerde we eerst de enige bekende gay bar in te komen, die natuurlijk harstikke buiten het reguliere uitgaansleven lag en een pokke eind lopen was. Alle moed verzamelt was de ingang wat louge (in een blik zag ik dat de deuren aangaven dat het om een mannenbar ging) en lag het pal naast het mercury hotel, waar een hele meute dronken dressed up dames uitgebreid stond te kijken. Rien had de ballen om aan de deur te trekken, dicht, 'pot'dicht. Shit. Dan maar terug naar het centrum lopen. Ten minste 1 van ons moet dan toch iets voor mekaar krijgen.

In de door Emily's huisgenoten aangeraden Ierse pub was het best gezellig en nadat we een paar lege stoelen op het terras hadden gevonden, bespraken we vrouwentacktieken en hoe je lichaamstaal kunt ontcijferen. Zo leerden we elkaar wat leuke tips die avond. Maar geen enkele dame in de pub die ook maar een hintje over de lijn leek. Verdorie. Ik raakte aan de praat met een Ier uit Cork, genaamd Mahon. Hij was er alleen, omdat hij clichematig zich toch een beetje meer thuisvoelde in een Ierse pub. Ik vond het niet eerlijk hem om de tuin te leiden, hij leek me een aardige kerel. We hadden een goed gesprek over van alles en ik vertelde hem eerlijk hoe de zaken ervoor stonden. Hij was opgelucht, grappig genoeg had hij die avond helemaal geen zin in die manvrouw spelletjes en we belanden beide in een goed gesprek waarin eerlijkheid de regel was. Erg verfrissend. Hij kon eindelijk eens kletsen met een 'dame' over dames en onder het genot van een guinness werd het later en later. De bar ging bijna sluiten. Rien stond een beetje verloren tegen de muur geleund en ik zei dat ik er vandoor moest, 1 voor allen, allen voor 1.

Achteraf zat ik te balen dat ik geen proper afscheid had aangeboden. Het liet me niet echt los. Ik sprak die dag met hem af om een kop koffie te drinken, omdat de planning was vandaag verder te gaan reizen. De kop koffie ging naar een hamburger, die ging naar 4 op een rij, daarvan gingen we naar slum dog miljonaire (DIE IK IEDEREEN KAN AANRADEN) en toen had hij een afspraak staan. De regen was inmiddels weer in alle hevigheid teruggekomen. Waarom ben ik zo'n slappe zak als ik van te voren zeg wat ik wel en niet wil? Dat smsde ik hem en terwijl Rien zijn laatste restjes kater uit zijn lever sliep, dook ik de stad in. Doorweekt als een spons kwam ik aan in de pub, waarin het bol stond van de mensen. Shit, geen ID bij me, maar ik had eens een keer mazzel en ik mocht zonder controle naar binnen.

Een lang verhaal kort, de avond was beregezellig, ik sliep die nacht niet in de auto, later kwam ik erachter dat ook Rien de auto niet had gezien die nacht, alle Ieren kunnen gitaar spelen en Rien is de enige van ons 2 die per abuis toch nog in een gay bar is belandt.

Dunedin had wat goed te maken, we namen waar we voor kwamen, als was de verpakking wat anders dan verwacht en we verlieten de stad met een smile op de lippen.

de volgende keer:

Oamaru,

kerkhoven,

stukjes plastic in de chips,

al mijn wilde plannen,

Australie en

Andrea R. had gelijk.

KOMT DAT ZIEN!