*Deze blog had niet tot stand kunnen komen zonder de update hulp van Rien*

Na wat opmerkingen over de soms wat onbegrijpelijke zinsopbouw en logica van deel 1, is hier het hopelijk, beter onderbouwde resultaat: deel 2:

Als je alles van de afgelopen 8 weken in een keer van je hoofd naar je vingers wilt poepen, kun je nog wel eens wat leuke details vergeten. Daarom heb ik wat extra informatie aan 'deel 1' van deze blog gevoegd, in schuine letters, voor de fanaat die nog wat leuke extra info wil lezen. Vanaf nu (na deze blog) zal ik wat braver, eerder en korter gaan reporteren. Hier gaan we dan met deel 2.

Omdat Arthur A. er om vroeg, hier het verhaal van de koeien aanval:

DE AANVAL VAN DE KOEIEN

'Wat vind je van avondwandeling?' - 'Is goed.' Na ons omgekleed te hebben tegen het vallen van de avond trokken we erop uit. Onderweg kwamen we een grote paardenboerderij tegen en enkele ogenblikken later een ranger. Hij was net de paarden aan het ontzadelen (is dit wel een echt woord?). De ranger zag ons en wuifde goeiedag. Aah, de Kiwi-mentaliteit. De zon was al ver onder de horizon gezakt, maar in de verte zagen we toch nog een streepje zon op ons pad. Daar naartoe! Onderweg de riviertjes proberen over te steken. Ik was zo lui geweest om mijn slippers aan te trekken. De slippers gingen goed: slippers uit, rivier over, slippers aan en klaar. Rien ging voor de minder luie variant van degelijke wandelschoenen, dus net iets minder makkelijk. De eerste steen in de rivier waar hij op stapte zakte al onmiddellijk weg en hij stond tot aan zijn knieen in het water. Tot zover droge voeten! Het was wel leuk om onze weg te zoeken door de vallei, over heuveltjes en zijvertakkingen van de rivier. Heel erg fellowshipperig. Rien bleef plakken om foto's te nemen. Ik liep door, vond het laatste stukje warmte van deze dag en zag de zon onderdompelen in de bergspleet.

'Wat zou er om de volgende bocht zijn?' 'Laten we kijken!' Om de volgende bocht een kijkje, en dan nog eentje. In de verte zagen we koeien lopen. Nog een bocht om en plots stonden er koeien rechts van ons, op een klein heuveltje, met een riviertje tussen ons en de koeien in. De hele kudde stond naar ons te kijken. Inclusief de kalfjes, maar die hadden meer interesse in het gras. Moederkoe daarintegen hadden wel interesse in ons! We voelden ons relatief veilig, mede dankzij de verhoging waar de koeien op stonden, waar ze naar onze mening niet vanaf durfden. En ook dankzij de rivier die tussen ons in liep, waar naar onze mening de koeien schrik van hadden. We wisten dat er verderop nog koeien stonden, maar we wisten niet echt zeker hoe ver die nog waren. Rien klauterde een klein heuveltje op, om erover te kunnen turen, om te zien waar ze zouden staan. Hij steekt zijn hoofd voorzichtig over de heuvel en staat ineens oog in oog met een reus van een koe! De oren van koe komen loodrecht overeind te staan. Ohw crap!

'Wat zie je Rien?', voerg ik met lichtelijke crap in de pants. 'Euhm ... koeien. Ze kijken me aan, maar lijken niks te doen.' De koeien aan de overkant, op de verhoging, leken ons spel door te hebben en begonnen luid te loeien naar de andere koeien. Ohw crap...

Terwijl Rien op zijn gemak de heuvel lijkt af te lopen, schreeuw ik 'De koeien komen op ons af!' De hele kudde die we net op de heuvel hadden aangetroffen kwamen achter Rien de heuvel af. Net als in een slow motion slapstick waarin het publiek al keihard roept 'achter je!', stond Rien daar zo van, 'hoe bedoel je achter me'. 'KIJK DAN!' Kut, wat nu te doen? Misschien als we de rivier oversteken zijn we veilig? Jaja, koeien hebben schrik van water :) Dachten we dus! Een koe met genoeg ballen aan 'r lijf (ik heb niet de tijd genomen om te controleren of ze ook daadwerkelijk ballen had) stak de rivier al dartelend over om dichter bij ons te komen. Oh shit! Wat nu? Wat doe je als een koe op je afkomt? Zeker als er kalfjes aan te pas komen? Dit zijn niet die softhearted koeien die ik heb liggen knuffelen in een hollandse weide. Lopen! Om de een of andere reden had Rien geen schoenen meer aan en besloot midden in de strijd op zijn gemak zijn sokken en schoenen aan te doen. Achter hem stak een 600kg groot beest met het grootste gemak de eerder veilig geoogde rivier over. En koeien zijn verdorie snel. Op zo'n 10 meter van Rien af, stopt de koe alleen om een betere positie te nemen voor zijn billen 'SCHIET OP MET DIE VERDOMDE SCHOENEN MAN!' Met half dichtgeknoopte schoenen steken we nog een rivier over en we zetten het nu echt op een lopen. Uit voorzorg nam ik een zware tak, mocht het tot een confrontatie komen tussen ons en 600 kg aanstormende koe. Die uitkomst zag er niet bepaald rooskleurig uit voor ons! Met argusogen trokken we ons terug, Rien de koeien rechts in de gaten houdend, ik de koeien links die op de verhoging stonden. Het leek alsof ze ons niet zouden blijven achtervolgen. Oef! De laatavondwandelingen in New Zealand zijn tot nu toe altijd al een belevenis geweest! Ik kijk al rijkhalzend uit naar onze volgende wandeling. Ik hoop dat we opnieuw dieren gaan tegenkomen, al mogen het deze keer iets kleinere dieren zijn :D

MULTIVEEL SCHAPEN

Heb je ooit als es 6000 schapen gezien? Op de weg? Waar jij door wil? Rijdend in een auto met de wijzer van de tank ver onder de 'E' van empty? Een paar dagen geleden reden we aan de andere kant van het meer nabij Queenstown, op alweer een onverharde weg toen we ook een run-in hadden met schapen. Een hele kudde zo zag het er toch naaruit. Kwamen de schapen ons nu tegemoed, of gingen ze in dezelfde richting die wij ook uitgingen? Geen idee. Toeterend, roepend en met de handen klappen dreven we de schapen voor ons uit. De arme beestjes waren door het dolle heen: ze begonnen zelfs over mekaar te springen. Ik begon er gewoon slaap van te krijgen: een schaapje, twee schaapjes, drie *geeeuw* schaapjes, vier scha..Zzzzzz Oeps foutje van ons: enkele meters van ons vandaan zagen we een vrouw in ons richting komen. Ze wuifde naar ons. De schapen moesten de andere richting uit. En of we de auto gewoon langs de weg konden parkeren zodat zij met haar kudde doorkon. Tuurlijk, geen probleem. Gewapend met de camera bleven we in de auto zitten en konden we de honderden schapen voorbij zien stromen. En maar blaten. En maar kakken op de weg. De hele weg terug naar Glenloch was bezaaid met drollen! Het is ons al opgevallen dat er veel vrouwelijke schapenherders zijn. Of is dat schapenherderinnen?

En dan gisteren opnieuw schapenfile. En ditmaal waren het er een pak meer. Net voor waar de schapen de weg blokkeerden was er een wei, waar net op dat moment al een hele groep schapen netjes van de weg de wei inliepen. Een vrouw in een jeep wuifde vriendelijk goeiedag als we langzaam voorbij reden (weer een vrouw), uitkijken dat er geen jong schaap uit de struiken kwam gelopen, netjes onder onze wielen. Nee, geen schapenvlees op de bbq vanavond. Na een goeie honderd meter was er een zee van wol en poten voor ons! Euhm, moeten we hier nu door? Komen de schapen onze kant op, of zitten we achter deze file voor de komende twee uur? Op dat moment kwam de vrouw met de jeep naast ons geparkeerd. 'Rij maar voorzichtig door de kudde heen. Ze moeten allemaal de wei in waar jullie net zijn voorbij gereden. Als je door de kudde heen rijdt, dan drijf je ze een beetje deze kant uit. Geen zorgen, ze gaan wel netjes aan de kant voor je. Het zijn er wel 6000.' Waaaaat? 6000 schapen? En toen gingen onze ogen pas open: de weg slingerde over de heuvels en zo ver we konden zien was de weg ene grote massa wol. Waw!

BUSHFIRES

Eergisteren, toen we aankwamen hier bij Graeme en Robyn was de lucht heel gek: heel donker, de zon kon maar niet door het wolkendek heen. En je kon zo naar de zon kijken, zonder speciale zonnebril die ze gebruiken bij eclipsen. De zon was heel oranje, werd zelfs paars en kleurde de al donkere lucht een feeerieke oranje kleur. Het had een heel sprookjesachtig gevoel. Het was vochtig warm, benauwd, zoals je alleen in Nederland vind, hier nog nooit meegemaakt. We begrepen er echt niets van. Totdat we het nieuws keken op tv. Tv, nog zoiets. Na een paar maanden rondtrekken en kamperen had ik het totaal niet gemist. Zelfs afkicken van elke dag uren op internet rond te hangen deed me niks. Maar nu dat die beeldbuis stond te flikkeren voelde ik me weer terug verlangen naar een oude vriend, aangetrokken tot de bewegende beelden en mooie kleuren. De glazen buis vertelde het nieuws vanuit Australie: de bushfires in Victoria, waar op dat moment al meer dan 200 mensen het leven hebben gelaten. De rook van de vuren kwam met een westenwind over Nieuw-Zeeland geblazen, en dat was het waarom het zo donker was hier. De dag erna was het al veel meer opgeklaard, maar nu was de regen die roet in het eten gooide. Niet letterlijk roet van Australie, maar figuurlijk. Al was er de discussie of wij nu al het water kregen dat Australie nodig had.

HOKANUI WHISKEY

Regen dus. En hard. En veel. En koud zo hartje zomer. Boodschappen doen in Gore was snel lopend van de auto het grootwarenhuis in. En omgekeerd. Maar misschien konden we toch nog iets van cultureels doen in Gore? Op naar de Hokonui Moonshine Museum. Het museum vertelde het verhaal van een Schotse familie McCrae, die in de jaren 1880 naar Southland waren geemigreerd om een nieuw leven te beginnen. En wat kunnen Schotten nu eenmaal goed? Whiskey stoken. Het leven op de boerderij voor de familie was hard werken, en om de eindjes aan mekaar te knopen begonnen ze whiskey te stoken en te verkopen. Maar toen kwam de drooglegging in Nieuw-Zeeland, vooral in het zuiden van het Zuidereiland. Toen de eerste settlers hier aankwamen waren het voornamelijk mannen, die zich bezighielden met houtzagerij en walvissenjacht. Al het geld wat ze verdienden dronken ze binnen de kortste keren op. Wie kwam hier tegen op? Ja juist, de kerk! Wie anders. De familie McCrae zag hier hun geldkraan dichtgedraaid. Maar dat weerhield hun niet van nog steed whiskey te stoken. Maar in plaats van te stoken in hun huis brachten ze hun installaties naar de bush, afgelegen en ver weg van ogen die het niet mochten zien. Maar na verraad en stomheid van hun kant liepen ze toch een aantal keer tegen de lamp. Het museum had een leuke film over de familie, een echte pub zoals ze hier te vinden waren in die jaren en tentoonstellingen over de drooglegging en de illegale praktijken van het stoken achter hoek en kant. Blijkbaar was zelfs de burgemeester van een naburig dorp niet kosher! In 1950 en opnieuw in 1957 werd hij op heterdaad betrapt toen hij illegaal whiskey en andere spirits aan het stoken was :) De snoeper! Na de tour in het museum was het tijd om de befaamde Hokonui te proeven. De dame achter de balie toverde twee kleine pastic bekertjes tevoorschijn en schonk ons een minieme hoeveelheid in: Ik ging natuurlijk voor de whiskey likeur, Rien voor het onverdunde Hokonui. De likeur had een hele zware smaak van honing en was mierzoet. Een echte 'vrouwendrank', dus mij smaakte die wel, ik kocht er een fles van! Na niet veel overredingskracht van mijn kant mochten we ook nog de whiskey cream proberen. Deze smaakte ruwweg hetzelfde als de likeur, maar had een melkkleur. Hierna was het tijd voor een bezoek aan een van de kunstgalerijen met lokale helden en eeuwenoude cuturele juweeltjes. En dat in Gore.

QUADBIKES

Ik ben vrij kort geweest over mijn ervaringen in de weide met Graeme en de quadbike (voetschakelen is tha bomb!). Ik doe mijn plezier dat ik die dag had daarmee te kort. Dit is wat er nog meer gebeurde: De schapen moesten naar een andere weide, maar allereerst moeten we een bende koeien verhuizen. Hek open, iedereen op de quad erdoor, hek dicht en daar stonden ze dan: 18 koeien die ons vragend aankeken. Met volle vaart reed Graeme op de koeien af en op het allerlaatste moment pas zetten de koeien het op een lopen. Ik deed mijn uiterste best om de koeien tegen te houden zodat ze niet de andere kant zouden uitlopen. En dan was het de beurt aan de schapen. Alsof de schapen wisten dat ze naar een andere weide konden, met lekker mals gras, kwamen ze aangelopen. Graeme moest niet meer doen dan het hek openen en de schapen kwamen de wei uitgelopen. In de verte zagen we een schaap op de grond liggen, met de poten in de lucht. Die moeten we terug op haar poten helpen, zei Graeme. Ze was zwaar zwanger en kan door haar dikke buik niet zelf meer recht. Na enig trek- en duwwerk van Graeme was het schaap terug recht en blij op weg naar betere oorden. Iets verder zagen we dan nog een schaap met z'n kop vastzitten in een van de hekken die twee weides van mekaar scheidden. Graeme liet ons zien hoe dit opgelost kon worden: gewoon de achterpoten vastpakken en trekken, en na twee keer trekken schoot het schaap al los. Maar grappig genoeg bleef het schaap rondlopen, met z'n kop in een scheve hoek. Schapen..

Rijden op een quad was ge-wel-dig! Het werkt een beetje zoals een motor, met versnellingen. Het ding ging maar liefst 65 km/h! Op onverhard terrein met kraters zo groot als Jerusalem is dat hard zat. En maar sjezen met dat ding! Ergens op de rug van een heuvel zei Graeme tegen mij (ik had ondertussen plaats gewisseld met Rien): we zullen es zien hoe Rien de quad handelt berg af, en met een ruk aan het stuur stormde hij de heuvel af. Maar gewapend met een brede glimlach op z'n lippen bleef Rien netjes volgen. Mislukt dus. Als beloning had hij wel een dikke brok schapenstront op zijn schouder, haha.

Dat over de 4 nachten en 5 dagen bij de familie Young, wie weet lees je me wel terug op deze superplek...

JOKE SAVES THE DAY

Na vier dagen van rondreizen kreeg Rien een voicemailbericht van een bezorgd stel nabij Moke Lake. Ze hadden zijn auto er al een aantal dagen zien staan, en vroegen zich af of hij misschien achtergelaten zou zijn? Het gebeurde nogal vaak dat toeristen vanuit Queenstown terugvliegen richting thuis en dan hun auto ergens dumpen. We belden zel op om hun gerust te stellen dat de auto niet achtergelaten was en dat de auto nog steeds een eigenaar had. Allemaal goed en wel, maar ze waarschuwden Rien dat het gevaarlijk was omdat er veel 'achtergelaten' auto's geteisterd werden door vandalen. Een keer was er zelfs een auto in brand gestoken, met het gevolg dat de bomen nabij de auto ook in brand vlogen. Rien voelde zich uiteraard minder happy en vroeg hun of het goed was als hij ze af en toe kon bellen om te checken of alles nog in orde was. Ja tuurlijk, kwam het antwoord, graag gedaan. Cool! Rien (en ook ik) was gerustgesteld.

Twee dagen later, we waren ondertussen een heel eind verder, vol met plannen, kwam dan een andere telefoon. Dit maal van een sleepdienst, die in opdracht van de stad Queenstown werkte. En opnieuw hetzelfde verhaal: je auto staat op een gevaarlijke plaats in verband met vandalen en het brandgevaar voor de bomen in omgeving. Als de auto niet binnen 24 uur weg zou zijn, dan zouden ze de auto wegslepen. Ah crap! We zaten dus in Manapouri, een heel eind van Queenstown af en we waren van plan om verder naar het zuiden te rijden. Rien voelde zich erg klote met het feit dat we opnieuw naar Queenstown moesten voor die kl*te-auto (dat is zijn troetelnaam voor de wagen). Maar Joke hier nam het sportief op en reed netjes terug naar Queenstown om daar de auto op te pikken. Dank je wel Joke! ;-)

De auto stond nog steeds op dezelfde plaats, zonder een schrammetje. Maar wat nu gedaan met dat ding? Joke's reisgeluk voor avontuur besloot weer eens in de bres te springen. Onderweg naar Queenstown kreeg ik een bericht van Elena*,(*zie blog Elena Bassi deel 1 en 2). We spraken met Elena af voor de bieb in Queenstown. Nu bleek het dat Elena een week voor Rien In Christchurch moest zijn, zij ook in Christchurch zou zijn. Ik ben geen wiskundige, maar de volgende formule ontstond in mijn hoofd: (Elena+rijbewijs-auto) + (Rien+auto+auto) = oplossing. Hollandse directheid deed de rest. 'Zou je graag een auto willen voor een paar weken?', vroeg ik Elena. Haar ogen werden al groot. Ik keek Rien aan, 'Als ik niet te lomp ben hier ligt daar de oplossing'. Rien gaf sneller dan het licht een ferme knik van opluchting (ook ik was daar lichtelijk verbaasd over, het blijft ten slotte een luxebezit) en nog sneller de sleutels. Rien: 'daar staat hij.' Elena's ogen werden nog groter! 'Maar, maar'. Rien: 'Och geen probleem voor mij. Ik leen liever de auto aan jou, dan dat ik hem opnieuw ergens langs de straat moet parkeren, om dan misschien een week later terug in Queenstown te staan om m'n auto opnieuw te moeten verplaatsen.' Ik moest al uren ontzettend naar een echte wc toe, dus ik liet het verder aan Rien (die smilede) en Elena (die smilede) over het hoe of wat. Joepie! Elena was verrukt met het idee. En ik eigenlijk ook. Ik had de kennis dat ik Rien niet met een rampchauffeur opzadelde, ik wist dat ze goed kon rijden en alle partijen in kwestie leken happy happy. Ich liebe es when eine plan funtioniert...

VERDRINKINGSDOOD (voor auto's)

On the road again.

De avond viel alweer. De dagen lijken wel kort hier, maar dat heeft meer te maken met het ritme waarop we leven. De laatste weken ben ik niet vroeger dan half twaalf uit bed of de tent gekropen. Als we voorbij de zoveelste gravel road rijden, ziet het er wel als een leuke plek uit om af te slaan op zoek naar een plekje om te slapen. Het bos is nabij en daar zullen we vast we iets vinden. Op onze weg worden we verrast op een riviertje. Hier moeten we dus door! Versnelling in z'n laagste en gas geven. Gelukt! Tobias raakt er zonder problemen door. Verderop verspert een hek onze weg. We zitten in een paddock van een boer. Dat verklaart waarom we daarnet twee schapen voor onze auto moesten uitjagen. Het hek gaat open, auto gaat erdoor en het hek gaat weer dicht. We kunnen verder. Elke zijweg die ons in het bos moet brengen wordt opnieuw versperd door een hek. Met een groot bord met vette letters: private road. Niet de moeite van het proberen waard, die private bossen worden vaak als jachtterrein gebruikt.. En we keren terug op onze schreden. Opnieuw door het hek dat we pas daarnet gepasseerd waren. Ons oog valt op een reeks bomen waar de auto beschut staat en we beslissen hier te overnachten.

De volgende morgen wacht de rivier wel nog op ons. Gisteren zijn we hier zonder problemen doorheen geraakt, vandaag zal het ook wel lukken. Met een denderende vaart rijdt Rien de rivier door en aan de overkant begint de auto gevaarlijk te slippen op een helling. De hoge zijberm komt heel dichtbij en hij gooit alle remmen dicht, net op tijd tot stilstand komend. Een probleem doet zich nu wel voor: de auto staat op een helling en kunnen we nu nog vertrekken zonder dat we a) slippen en b) achterwaarts de rivier terug in donderen? We zullen het alleen proefondervindelijk te weten komen. Auto gestart, gas geven en optie a) komt naar boven. De wielen krijgen geen grip en verbrand rubber is het gevolg. Shit! Hier zitten we dan. Dan maar terug achteruit, de rivier in, en opnieuw proberen. Weer geen geluk! De auto komt weer vast te zitten op de helling uit het water. We vinden geen goed hout als stabilisator voor de spinnende wielen. Duwen dan? Geprobeerd, maar zonder succes. We zitten echt wel vast! Ik heb in alle frustratie inmiddels het stuur overgenomen en ga achterwaarts de rivier over om dan vanaf nul te beginnen. Het is niet echt eerlijk van me om boos op Rien te zijn, ik heb al maanden de kans gehad om te voelen hoe je Tobias een heuvel opkrijgt, hij niet, maar toch nemen mijn emoties de overhand en ben ik even de bitch uit het raampje. Maar het werkt. Met de vrouwentouch die Tobias nodig heeft neem ik precies genoeg snelheid om te klimmen en precies genoeg om niet tegen de kant te geraken. We slagen een zucht van opluchting en vervolgen ons weg.

WILL & PHIL

Bij onze couchsurfzoektocht van een aantal weken geleden vondt Rien het profiel van een zekere Will en Phil. Hun profiel sprak me wel aan en door een wonderbaarlijk goede request, wilden ze ons kinderen wel over de vloer hebben. Joepie! Een warme douche was het eerste waar ik moest aan denken. Will en Phil wonen in Cromwell, een goeie 50km ten noorden van Queenstown, op weg naar Wanaka. De weg naar Cromwell is schitterend: slingerend, met bergen overal om je heen, en met in de diepte een staalblauwe rivier. Het landschap deed me een beetje denken aan the far west. Je zou er zomaar over goudklompjes kunnen struikelen. En daar hield de overeenkomst niet op: her en der waren er verlaten goudmijnen, dus je kan je al wel een beeld vormen. Ik verwachtte elk moment thumbleweed over de weg te zien. Helaas heb ik ze niet mogen aanschouwen, schapenwol komt er nog het dichtse bij in de buurt... Cromwell op zich is niet echt veel om over te schrijven. Alhoewel. Bij het binnenrijden van het stadje word je begroet door een reusachtig afzichtelijke groot lelijk en aanwezig beeld van fruit. Jawel, fruit! Een banaan en appels toren er hoog boven de daken van de huizen uit. Klik, op foto dat ding, hoe lelijk het ook is. Waar anders kan je zoiets zien?

Nabij Queenstown was er jaren geleden een dam gebouwd om electriciteit op te wekken, en daarvoor werd het meer bij Cromwell gekozen om als waterbron te dienen. Maar daar moest het meer 30m (!!) stijgen. Wat hebben ze toen gedaan in Cromwell: alle belangrijke gebouwen werden afgebroken en hoger op de helling opnieuw opgetuigd. Het gehele dorp werd verdonken en er werd niet meer over gesproken. Het oude gedeelte van de stad is nog steeds zichtbaar.

Na wat zoekwerk vonden we dan uiteindelijk het huis van Will en Phil, en we werden er weer met open armen ontvangen. God, wat is couchsurfen toch leuk :) Al snel werd duidelijk dat Will en Phil een koppel waren, met Will als de gentleman en Phil als de kiwi. Maar ze waren hi-la-risch! Will is van oorsprong van de UK en Phil is een echte Kiwi. Nadat ze eerst samen 5 jaar in de UK gewoond hadden, waren ze 5 jaar geleden verhuisd naar, hou je vast, Invercargill. En nu dan Cromwell. Cromwell! Ik was in mijn nopjes en maar al te gretig vragen aan het stellen waar op het Zuidereiland de gay-scene aanwezig was. Niet in Cromwell. Of Invercargill. Laat staan op dit stukje aarde. Zucht..

Laat op de avond werd Will nog weggeroepen (getelefoneerd eigenlijk) voor een 'gesprek'. Bleek dat Will een aantal jaar geleden een soort van gay scene community centre wou uitbouwen voor Southland, omdat die scene er niet heel sterk aanwezig was, ook al bestaat hij wel degelijk (onder de radar). Ook was hij toen een soort van spreekbuis voor mensen met vragen omtrent homo's en lesbiennes, en dat was hij nog steeds. Hij moet wel, omdat voor de hele county Southland (waar hij niet eens meer woont) niemand anders is. De desbetreffende man die belde woonde rete ver weg en was volgens Will het type man dat al jaren getrouwd is met kids en eindelijk ontdekt waarom het niet werkt. Zijn vrouw is geen man. Gevaarlijk ook, want je weet maar nooit wie je aan de telefoon hebt gehad. Hij zet zich nog steeds met plezier in voor mensen die geen praatbuis hebben, of verward zijn met wat ze voelen. Een schitterend initiatief van Will!

Will stelde de volgende dag voor om naar Welshtown te gaan. Dit is een verlaten goudzoekersstadje, een twintigtal minuten rijden buiten Cromwell. Op de weg terug naar Queenstown had je er ook eentje dat je kon bezoeken genaamd Arrowtown, maar hij verzekerde ons dat het allemaal heel toeristisch was, en dat je er moest betalen. Maar Welshtown niet. Dit kom je dus alleen maar te weten van de locals! Wij met z'n allen Will z'n 4x4 in en rijden. Welshtown was echt wel verlaten. Meer dan wat fundamenten van huizen en wat mijngangen was er niet meer. Meerdere borden waarschuwden ons dat veel van de mijnen niet afgesloten en/of beveiligd zijn, dus kinderen en huisdieren moesten in het oog gehouden worden.

Onderweg terug naar hun huis werd Will nog opgebeld door Harley, een andere couchsurfer, die die avond zou arriveren. Harley werd opgepikt bij het gigantisch fruitmonument. Het weer was wonderlijk die dag: heel zonnig zonder een zuchtje wind. 'Een goed idee om met onze baby op het meer te gaan,' zei Will. Hun baby? Het bleek te gaan om hun jetski voor 3 personen! Wow, we gaan met de jetski op het meer?! Vette shit man! Bij hun huis alles ingeladen voor een namiddag aan het meer en weg waren we! De jetski was een monster! Rien en ik achter op de jetski met Will en maar sjezen over het meer! Het ding had een topsnelheid van ietsje meer dan 100kph. Wat een rotvaart en Will is een snelheidsjunkie. We moesten ons goed vasthouden om niet achterover van het ding af te tuimelen. Maar het bleef niet alleen bij een jetski: Will en Phil hadden ook nog allerhande watersportactiviteiten voorzien: waterskis en wakeboards. Will en Phil zijn onderhand best goed in het waterskien. Zelf ondernam ik mijn 2e waterski poging in mijn leven, het feit blijft hetzelfde: het is niks voor mij. Toen ik eindelijk de kracht die er op je armen komt te staan de baas was en ik volledig recht op de planken door het water zoefde, kreeg ik schijt om te vallen, riep nog SHIT STOP en raakte toen met een knal de waterlijn. Nu ben ik geen jongeman en heb mijn pijngrens in de loop der jaren flink verlegt, maar OMG mijn, wel, mijn vrouwelijk kruis deed nog tot laat in de avond van zich horen. Waar is dat zitkussen???

De liefde voor musicals die schijnbaar groter en groter wordt bij me (ja wouter je leest het goed, don't get your hopes up:-D) deelde Will in volle en we wisselden massa's muziekfiles en filmpjes uit. Freek Bartels is populair in Cromwell! Harley blijkt de mannenliefde te vereren en met hem had ik wat fijne vergelijkingsdiscussies over prop 8 (zie mijn eerste blog in L.A) Hij komt zelf van Los Angeles en we hebben schijnbaar in dezelfde mars meegelopen. Ik hou van deze gekke mannen in Cromwell en ze geven ons tips mee voor onze reis. We willen namelijk naar Shakespeare (jawel) in the park in Invercargill en Will blijkt een oudspeler te zijn. Only 2 degrees of separation in New Zealand. Het hele couchsurfen bij Will en Phil was uniek! Dank jullie wel lieverds!

LIJMSTEENGROTTEN

On the road again.

Afzakkend naar een klein pietepeuterig plaatsje, Clifden. Wat een prachtige route, ik waan me in een Johne Wanye setting.

Clifden. Een naam die Rien i.i.g niet snel zal vergeten.

Op onze rondrit doorheen Southland kwamen we toevallig langs Clifden. Klein, niet veel te zien, buiten dan het bordje dat we ontdekten: Clifden Limestone Caves. Hmmm, grotten... Ik moet toegeven dat ik, sinds met ervaringen in de Waitomo Caves, een enthousiast ben (maar een leek in kunde zoals zal blijken). Rien daarintegen heeft het er absoluut niet op. Het is er donker en nauw ... Maar zijn angsten trotserend gingen we toch een kijkje nemen. Maar allereerst een waarschuwing van de Nieuw-Zeelandse overheid: ga nooit alleen, blijf op het aangegeven pad en neem twee verschillende lichtbronnen mee.

Hadden we alles? Ja! Dan zijn we op weg. Het begin van de grotten was leuk voor beiden: hoge plafonds, lekker wijd. Totdat we aan onze eerste nauwe opening kwamen. Hmmm, zegt Rien, wil ik hier wel door, hij vond het maar niks. Ik kroop er alleen door en verzekerde Rien dat achter de 5m lange nauwe opening het plafond terug hoger werd. Kom aan Rien, gewoon doen! Na wat klauter en trekwerk kwam hij de nauwte voorbij en daar werd ik getrakteerd op een spektakel waarvoor ik hem had gemotiveerd: gloeiwormen overal! Wow! Super! Echt te gek.

Na een goeie 20 minuten kwamen we een groepje andere mensen ons tegemoed. 'Je kan iets verder niet meer door. Tenzij je wilt zwemmen om aan de overkant te geraken.' zeiden ze ons. Gaan we verder? Ja tuurlijk, we zullen wel zien wat ze bedoelen. En jaja, we kwamen aan bij een ondergrondse ronde poel van een goeie 10m in diameter. Het water was ijskoud, en je kon de bodem niet zien. Maar we waren niet alleen bij de poel: een groepje andere toeristen (waaronder een paar Belgen nota bene!) had een manier gevonden om aan de overkant te geraken. Aan de linkerkant van de poel liep een richel half in het water, waar je 'makkelijk' over kan wandelen. Ja makkelijk was niet aan Rien besteed. Ik was al overgestoken en had halverwege ontdekt dat de richel veel breder was dan het oog je deed denken. Ik probeerde Rien hiervan te overtuigen, maar hij was veel te druk in lichte paniek om me echt te horen. In zijn woorden: 'Met een groepje achter me, dat ik tegenhield door m'n angsten en getreuzel, waagde ik m'n poging. Bleek nu dat een 10-tal cm van de richel boven water was en nog een goeie 20cm onder water. Wat ik niet wist, dus ik hield me op het stukje boven water. M'n knieen knikten de hele tijd van de angst en de stress. En het onvermijdelijke gebeurde: splash! Ik donderde het water is. Gelukkig niet helemaal de poel in, maar enkel op de richel die onder water was. Heel m'n linkerkant was drijfnat. Ja, toen wist ik dat de richel veel breder was dan gedacht... De rest van de tocht viel in het niets met wat ik daar aan die poel meegemaakt had. Ik ben alweer een ervaring rijker, en zal wellicht enkele jaren minder lang leven door alle doodsangsten dat ik daar heb uitgestaan :)' Dank je Rien, voor het overwinnen van je angsten en voor mijn ervaringen die ik daarin kon delen. Ik had werkelijk waar een hele goede middag daar in het donker.

INVERCARGILL

Robyn blijft onze telefoons maar bestoken met de boodschap om als we in de buurt zijn, langs te komen. Op onze weg naar het Skakespeare in the park festival (waar we dan eindelijk heengaan), moeten we letterlijk langs Pukarau. Dus ik zeg, zorg dat je over 20 minuten warme choco hebt, dan komen we langs. En voila zo gezegd, zo gedaan. We zijn nog niet binnen of de hel breekt los. Juist op het momemt dat Rien hoi zegt, besluit een vlieg zijn mond in te gaan en stikt ie derin. Deze gebeurtenis bezorgde zowel Robyn (die verdraaid aanstekelijk lacht) en mij een natte broek. Mijn god, zo hard heb ik in lange tijd niet meer gelachen. Volgens mij was de laatste keer de aanstichter Bas de L, in de achtertuin als je je dat nog herrinert :-) Na de koffie was het echt moeilijk de aanbiedingen voor een bed en douche af te slaan, maar we hadden een missie, SHAKESPEARE. Volgens Robyn de eerste toeristen die daadwerkelijk zo graag naar Invercargill willen.

In Invercargill... is volgens de lonely planet.. een kip nog verveeld.. Ik heb geen liefde meer voor de Loney Planet reisgids en als iets of iemand me verteld dat een plek niet de moeite is, wil ik het tegendeel bewijzen. Neem Eindhoven als voorbeeld. Invercargill moet toch iets hebben wat aan kan trekken. Helaas is het Dutch Specialiteitscafe 2 weken geleden van eigenaar gewisseld en maken ze geen bitterballen, frikandellen, speculaas of poffertjes meer. Ook is de kaasspecialiteitsshop die erbij hoorde gestopt. Verdraaid, ik ben hier 4 weken geleden doorheen gereden, had ik toen mijn kans op een vette hap maar genomen. Het enige wat er nog aan herrinert waren de in een raamkozijn ingeframde uitzichten van amsterdamse terassen in de volle zon en vrouw antje en de tulpen in het feloranje op de buitenmuur.

Dingen die er nog wel te vinden zijn. Als iemand de film 'The Fastest Indian' heeft gezien (met Sir Anthony Hopkins) over het leven van Burt Munro http://www.imdb.com/title/tt0412080/ dan is dit je Mekka. Ik heb zijn motor mogen aanschouwen en kunnen aanraken en dat was cool. Dat is alvast 1. Dan is er Het Theatre House in Victoriaanse stijl wat verbazingwekkend grote namen trekt voor zo'n 'vruchteloos' stadje. Het winkelcentrum is O.K, met een zonnetje erbij zelfs een hintje optimistisch van aard en het stadspark is een van de mooiste die ik ooit heb gezien, met papegaaien, wintertuinen, japanse gardens en paleisjes. Daarnaast is een prachtig museum met een kunstgalerij, te vinden in de I-site. En dan is er nog Henry, een 123 oude Tuarana, een soort die al 150 miljoen jaar op aarde overleeft. Veel leven vertoond hij niet, hij kan rondkomen met 1 tot 6 hartslagen per minuut. En niks wat ik hier noem, kost je dan ook maar een cent. Al deze zaken spreken voor een bezoek aan Invercargill, dus mensen, kom naar Invercargill!

SHAKESPEARE

Voor Shakespeare was het die dag te laat, Na een nachtje bij Linc geslapen te hebben (hij kon Nederlands omdat hij 6 jaar in Nederland een 'wijfie' had gehad) kwamen we s'avonds terug voor de show. Damn wat mis ik het theater toch. Op papier heten ze amateurs, maar daar heb ik geen seconde iets van gemerkt. Meer dat ze het vrijwillig doen is het verschil met proffesionals niet. Het stuk : AMidsummerNightsDream in het oud Engels, met live muziek, zang en vuurvreters, het kon niet op. Rien zuchtte, ohw had ik mijn fotocamera maar bij me.

Ik rook een idee.*

Na een nacht aan de kustlijn van Bluff en een wandeling langs alle scheepswrakken aldaar, was er een uitnodiging van Robyn voor een kop koffie in het Mcafe. Deze werd aanvaard en daar kletste we wat bij. Ze had net bij de tandarts gezeten en Invercargill was het dichtste bij. 'Dag Robyn'

De planning voor ons was overdag in Bluff te zijn (de haven naar Stewart Island) en s'avonds voor een 2e maal naar Shakespeare te gaan 'werken'. *Met werken doel ik op het idee wat ik had: Ik stelde voor onze service (film en foto) aan te bieden voor gratis toegang. Eerst werd er beleefd over de telefoon geweigerd omdat er geen budget was en het hele gebeuren al gefilmd was door de lokale tv. We zoeken geen geld, gewoon entree en de foto's mag je daarna hebben, zei Rien. De regisseuse was blij verrast en stemde in. Yes, nogmaals, maar nu voor niks en nog vette foto's ook. Wel de groeten doen van Will natuurlijk.

Vanwege de regenval werd de laatste voorstelling afgelast (buitentheater) en kwamen Rien's foto's als een geschenk uit de hemel om de spelers te vermaken. Hij is echt goed, hij moet er wat mee gaan doen.

'Rien...' 'Ja' 'Zullen we terug naar Pukarua gaan?' 'Ik zat net hetzelfde te denken' En zo eindigde we uiteindelijk weer op de deurmat van de familie Young. Ik had besloten toch niet naar Stewart Island te gaan, het weer was te bagger, de mensen op de ferry zagen te groen en de kosten tegen de baten waren te hoog. Je moet altijd iets overlaten om voor terug te komen...

Dank je wel voor het inhalend lezen van mijn avonturen.

de volgende blog gaat over de avonturen in de Catlins, uitgaan (en een date scoren misschien) in Dunedin en mijn huidige verblijf in de plek waar ik ooit pinguins mishandelde: Oamaru

kuskus