Na alle avonturen met zwemmende zoogdieren was er tijd ingeruimd voor verwerking van de evenementen van de dag. Babbelend als een praatziek kind van Babylon van binnen, was ik uitermate stil van buiten. Zo opvallend dat er vaak gevraagd werd of alles goed was. Ja alles is goed. Een dikke glimlach van contentiteit aan de binnenkant van mijn gezicht. Aangekomen in Little River, zo'n 40 kilometer voor Christchurch, vonden we een mooie plek voor de nacht. We worden steeds professioneler in het criminele uitzoeken van slaapplekken. Sara heeft er de tijd van haar leven mee liet ze doorschemeren. Rien en ik, dat klikt wel en nadat de dames gapend welterusten hadden gezegd en in de auto kropen, braken Rien en ik de kleine uurtjes aan om over van allerlei handen zaken te kletsen en al het gruis van elkanders ipod te bekijken. Vroeg opstaan is me ondertussen weer vreemd aan het worden en zo vertrekken we in alle laatheid nu dan toch echt naar Christchurch. Bij binnenkomst van de stad ziet mijn oog een allerliefst 2e handsboekenwinkeltje (goed scrabble woord) en we duiken naar binnen. Je mag je uitgelezen boek er ook gewoon voor elk ander boek ruilen, wat het gevoel van de alchemist (voor de lezers onder jullie) naar boven brengt. Nu nog een kudde schapen, brood en kaas en ik ben klaar, mister Coello. Met zo weinig verplichtingen per dag voelt deze als een opruimdag. Boekingen regelen bij het DOC kantoor, water vinden, walkie talkie kopen en sashimi eten. God god, wat een zware dag. De donderwolken maakte onheilspellende kleuren in de lucht en Rien bood aan zich op mijn lek in de achterdeur te werpen. Met lijm, alchahol en ducktape. Mijn voet wil maar niet goed helen en mijn hak blijft maar open gaan, hoe ik hem ook verzorg. Later vind ik uit waarom. Chirstchurch, het is er retegroot met subburbs vernoemd naar Ierse plaatsen, groot genoeg om weer eigen dorpskernen te vormen. Langer dan die dag waren we er niet, we moeten door. Christchurch krijgt nog een 2e kans van me, al weet ik nog niet wanneer. De koffieverslaving van een ieder acceptement moi begint zijn tol te eisen. Nu gaf Christchurch ons net op tijd een coffee dealer om weer naar de volgende dag te komen, maar het is bijna eng om te zien wat sommige mensen allemaal niet kunnen zonder caffiene. Nu is mijn chocolade injectie natuurlijk van dezelfde aard. Mij krijg je niet op gang zonder een halve reep in mijn lijf. Op weg naar een volgende nachtplek zagen Sara en ik een wonderbaarlijk fenomeen tussen 3 schapen. Ze stonden in een weiland waar ze niet mochten zijn, met een hele grote diepe krater in het midden. Toen wij voorbij reden, zag ik nog net hoe 2 van de schapen het 3e schaap vol opzet het ravijn in kopte. Na gewalkietalkied te hebben naar de anderen, reden we voorzichtig terug. Maar schapen die bekeken worden, kijken alleen maar schaapachtig (ja ik zei schaapachtig en dat laat ik staan) terug. En het waren er weer 3, zei het met 1 van de schapen in een pak wol met van allerlei takjes en andere zooi. Schapenhumor. Die nacht geslapen aan het eind van een van de ader wegen (zie maar eens op google maps) rondom Christchurch. Niemand daar, ravijn eindigend op een rock beach aan de kliffen onder ons. Daar speelde we het beroemde Joke/Ipod muziek intro spel. Rien vondt het te laat en te koud voor een tent dus hij sliep wederom in zijn Toyota Sprinter, die daar niet voor gemaakt is. Hij baalt al langer van zijn aankoop en we beginnen voorzichtig te spuien over een verkoop van zijn wagen. Die avond krijg ik pas goed onder ogen hoeveel kilometers de dames nu eigenlijk willen afleggen in de komende dagen. Slik, das veel benzine en weinig tijd voor iemand die er maanden voor heeft om het allemaal te bezoeken. We maken wat deals en omdat ze allebei niet kunnen rijden komen ze zelf met een nieuw betalingssysteem. Fine with me. Driving the misses Daisy's. De volgende ochtend begint met een road sign wat gemist werd door alle slaapkoppen, behalve de chocola verslaafde. Het zei: free driver reviver, free coffee for driver. Voila. De kerstversiering, gebleekt door de zon, hing nog vrolijk in de ramen. We zijn op weg naar Mt. Cook, ooit beklommen door sir E. Hillary, nu prijkend op het 5 dollar biljet. Mt. Cook, de plaats, heeft geen supermarkt, ziekenhuis of tankstation en de dichtbijzijnste plek voor dat ligt 58 kilometer verderop. Voordat we daar geraken eerst een ijskoude natuurdouche in lake Tekapo. Amanda chickent out en is daarom de eerste die mijn solar shower (hang hem in de zon en water wordt warm) mag testen. Hij werkt! Ook hier een paddock met paarden en Amanda ramt bijna de douche door de raam van de 2e schrik. Ik heb haar geleerd hoe een paard wortels te geven (dank u hulpsinterklaasje) en dat scheen te helpen. Geslapen naast Mt Cook met de eeuwige sneeuw, waar het verbazingwekkend warm was. Een DOC campingsite. Lekker ge-wegwerpbbqt en wil je s'avonds rustig gaan toiletteren, komen Hollanders je lastig vallen :-) ze zijn overal. Amanda en Sara met genoeg geld voor 10 dagen gaan paardrijden (ik wil dit later ergens anders gaan doen voor een lange week, go xena:D) Rien maakt een wandeling en ik en mijn voet blijven achter kaartjes schrijven en flirten met barpersoneel. Na de wandeling past Rien 1 van onze technieken toe, 'niet helemaal legaal' douchen in grote Youth Hostels. Niemand die naar je omkijkt zolang je maar net doet of je er hoort te zijn. Ook een goede plek voor water bijvullen, koken, internet en stroom. Met een ijsje in de vuist 20 minuten wachten voor een Nieuw Zeelandse traffic jam, 100 prachtrode koeien op de weg. Kijk uit voor de honden die onder je auto kruipen voor de warmte!

Rijdend richting Oamaru zien ik een zalmfokkerij met sashimi en hele zalmmoten voor bijna niks. We mogen zelfs een kijkje nemen in de fokkerij zelf en ik koop daar 1,5 kilo sashimi voor 20 dollar!! Inclusief de hele rataplan van saus en alles. Dit heb ik verorberd op een van de mooiste plekjes tot nu toe. Kijk je naar links, zie je woestijn, kijk je naar rechts zie je een rivier met oneindig vergezicht, waar ik een plekje in de tent had gereserveerd. Slapen met 3 dames in een auto is 1 ding, als ze ook nog eens 90% van het bed innemen in de nacht, wil je wel eens wat anders. Goede keuze. Ik had zoveel Sashimi dat het socialer leek voor mij en mijn maag het eens wat te delen met andere. Onze buren leken me wel aardig en dus liep ik naar ze toe en bood ze rauwe vis aan. Een Canadees echtpaar die hun 25 jarig verbond vierde (hoe vaak kom ik dat nog tegen hier). Ze hadden een pracht verhaal. Over mensen die een avontuur aangaan gesproken. Ze waren beide docenten in Canada en hadden besloten een huisruil aan te gaan. Daar had ik wel eens van gehoord, maar zij gingen een stapje verder. Ze ruilde van huis, baan, auto, vrienden en land voor een jaar met een Australisch echtpaar. Ze waren voor 12 dagen vrij en daarom in New Zealand. Vette shit! Ook leuk dat wanneer mensen je een verhaal over hun leven vertellen, ze je onbewust een grote kijk in hun huwelijksleven kunnen geven. Niet eens van de feitelijke info, als wel van de omgang met elkaar. De vrouw voerde met grote gebaren het woord en de man werd af en toe om een ja en amen gevraagd, totdat hij zich excuseerde om te vissen. Individueel zouden ze heel anders reageren dat was zeker. Na een heerlijke ijskoude ochtend duik in de rivier, ging de rit weer verder....

Amanda vertrouwde me in de rit naar haar geliefde pinguins toe dat ze zojuist een postcard naar zichzelf had gestuurd. Nog een leuk feitje over mijn Zwitsers/Italiaanse Zwitserse reisgenote die in het Franstalige gedeelte woont, maar Italiaans spreekt. Ze heeft een vriendje thuis, genaamd Nicola. Dat is op zich niks geks. Maar ze heeft een pop van hem, gemaakt van een handschoen met zijn haar en zijn gezicht, waarmee ze snachts in bed kruipt. Ik vertrouwde haar toe, al begint het steeds meer op te vallen, dat ik mijn Monica Gellar neigingen tot opruimen, steeds minder kan onderdrukken omdat ik nu in een erg kleine behuizing verblijf (lees auto) met 3 dames.

Rijden rijden rijden rijden... WOW stop maori rock paintings. Heet, heet die dag, zo heet dat je weet dat er onweer van komt. Best bijzonder die rocks, omdat de maori stammen zich voornamelijk op het noorder eiland hadden gevestigd. Helaas zijn de meeste paintings uit de muur gesneden en in museums geplaatst, dus wat overblijft zijn lege gaten in een muur met uitlegbordjes. De rit brengt ons verder door niemandsland tot we in het historisch stadje Duntroon belanden, waar ik me in het schavot laat plaatsen. De lucht is verstikkend heet, er moet straks wel eens iets gaan knallen. 12 kilometer van dit slaperige stadje met 15 inwoners ligt het natuurwonder genaamd: elephantrocks. Deze rotsen die, rara, op slapende olifanten lijken, zijn nog gebruikt in de film the chronicles of Narnia. Amanda is instantly verliefd op de plek en wil er gaan wonen, geen gein. We geven haar een paar uur om zich uit te leven en dan begint de lucht dicht te trekken. Nog net op tijd in de auto beginnen de eerst dikke, hele dikke druppels naar beneden te vallen. Het lijkt alsof de zwaartekracht hier meer op druppels rust dan thuis. Ze kletsen op Tobias neer alsof deze iets fout heeft gedaan. Rijdend door Oamaru, na het eten van een pizza, besluiten we door te rijden voor een plekje voor de nacht. We vinden uiteindelijk een superspot midden in de bossen, maar de weg daarheen geeft ons weer enkele extreme en rare weersomstandigheden van New Zealand. Hadden we een uur geleden nog de verstikkende hitte, kwamen er nu grote dikke hagelstenen naar beneden. I kid you not! Wat er daarna gebeurde, krijgen jullie in de woorden van mijn reisgenoot Rien Croonenborghs:

'Gisteren gestopt in Oamaru. Een klein stadje bij de zee met een penguin-kolonie. Overal waar je zag, zag je affiches voor 'The Great Storm of 1868'. Nabij een natuurreservaat hadden we een plaats gevonden om te overnachten, in een bos, leuk en superdonker tijdens de nacht. Sara en Amanda wouden graag in Oamaru de penguins gaan bezoeken, en besloten om dichter bij de stad te gaan slapen, zodat ze vroeg in de morgend op tour konden gaan. Tijdens de dag kregen we van hen een sms of we misschien naar een toneelstuk wouden gaan in de stad. En jaja, het was 'The Great Storm of 1868'. In een oud graanhuis, met drie spelers, en je zat knal met je neus op de spelers. Met slechts enkele houten kisten en een kar deden de toneelspelers alle figuren in het toneelstuk inclusief de accenten. Zelfs een van de mannen deed een vrouwenrol, en telkens die opkwam moest Amanda keihard lachen. Het stuk ging over een storm, in rara 1868, waar een aantal mensen omkwamen. Dus niet echt bepaald een goed einde. Maar wel een sterke performance, en cool omdat je zo dicht op de spelers zat. We zaten op de eerste rij en de speler renden de hele tijd heen en weer. Ik heb meerdere keren m'n benen net op tijd kunnen intrekken :) Naderhand kregen we nog punch en kon je met de spelers praten, en op de foto. Wat we dan ook gedaan hebben. Sara en Amanda waren nu eigenlijk voor niks dichter bij de stad blijven slapen, want de tours voor de penguins waren pas om 9pm. Joke en ik hun daar afgezet en wij een wandeling maken. We vonden een pad omhoog in de kliffen en dat leek wel een leuke wandeling. In de kliffen waren allemaal holen, en we waren nog geen twee minuten onderweg toen we een hol vonden met kleine baby-penguins in! Je kon ze zo meepakken. Natuurlijk hebben we dat niet gedaan :) Wij verder omhoog de kliffen op totdat we aan een hek kwamen en we niet verder konden. Maar een boom was onze redding: die was opgevallen op de prikkeldraad en daar konden we makkelijk over. En aan de andere kant vonden we een verharde kiezelweg. Dus die maar volgen zeker? Het was nog niet donker, en Sara zei dat de tour ongeveer anderhalf uur zou duren, dus ... De hele tijd die weg volgen, langs een gun emplacement van WWII, langs stranden met pillow lava. Maar de zee was te ruw om die te kunnen kijken. Onderweg kwamen we een bord tegen met 'Oamaru Harbour 15min' Leek wel leuk dat we via die weg terug konden, dan moesten we niet helemaal terug van waar we gekomen waren. Komen we om een bocht en behold: we waren aan de achterkant van het centrum van de penguins uitgekomen! Op nog geen 20m van ons waren en tientallen penguins uit de zee ant komen om naar hun nesten te gaan. En aan de andere kant was er een tribune met de mensen die $18 betaald hadden om de penguins te zien: we found a backdoor! Zijn we nog een paar meter dichterbij geschuifeld zodat we mooi zicht hadden op de beestjes. Nu wou ik een foto maken van de penguins, ik druk die shutter half in, de auto-focus springt op, een fel wit licht komt uit m'n camera om de focus te doen, en plots zie je op de tribune twee mensen supersnel rennen! Oh-oh zei Joke, ik denk wat we erbij zijn :) En jaja, nog geen minuut later stond er een vrouw bij ons die onze namen en adressen wou. Ik vroeg waarom en zij zei: so the NZ government can decide to prosecute you or not. You are distrubing an endangered species. When you flashed your torch with that white light it could damage their retinas. Joke dan helemaal uitgelegd dat we een pad gevolg waren, en hier uitkwamen met de hoop zo terug naar de harbour te kunnen. En ik uitgelegd dat die 'torch' m'n AF van m'n camera was. Nu mochten we niet terug van waar we gekomen waren van die vrouw wegens 'te gevaarlijk in het donker'. En de penguins zouden pas allemaal uit het water zijn tegen middernacht. Dus moesten we daar blijven. De vrouw liet ons daar zitten en ging een eindje verder wat met de walkie-talkie praten met de andere mensen in het centrum. Na een goed kwartier in de zware stress kwam ze terug en mochten we met haar, langs de penguins en een zeehond, via het centrum naar buiten! Niks naam moeten geven, niks adres. En we zijn de penguins om een meter mogen naderen! Heel de tribune had ons in't oog, maar het kon me geen zak schelen: I was near the penguins FOR FREE!! Toen niemand ons bleek te volgen toen we uit het centrum waren, snel snel naar de auto en de auto een goeie kilometer verder geparkeerd en Sara een sms gestuurd dat ze maar naar daar moesten komen. Vertelde Sara ons dat ze ons niet gezien hadden totdat ze dat wit licht gezien hadden. En toen met een geleende verrekijker zag ze twee silhouetten zitten die verdacht hard op ons leken. En jaja, zij keihard lachen toen ze ons twee door de kolonie zag wandelen :) Dus mensen, als je in Oamaru bent, ga naar de penguin viewing tours. Een 100m voor het centrum is er een pad rechts de kliffen in. Over het hek, de kiezel weg op rechts. Deze weg volgen tot aan de gun emplacement, links een zandweggetje op en de pillow lava beach volgen en dan de Oamaru harbour bordjes: gratis penguins op land zien komen en geen $18 betalen. Zoiets zal je niet vinden in je Lonely Planet ;) Stress gegarandeerd.

Rien verteld het nog met lucht in de woorden, maar we hadden echt stress. De vrouw had de woorden uitzetting niet genoemd omdat ze onze nationaliteit nooit heeft gekregen, maar daar doelde ze op. Ook zei ze, alsof we 4 waren, dat we bad bad people waren. Nou ja. Na een prachtige avond in het theater, wat ik echt echt gemist had, was dit een hele andere emotie en zo s'nachts terug in de tent in de bossen maakte dat mooie dromen over Gestapo pinguins die me over de grens in het water duwde waar walvissen spottend zongen dat ik een bad bad human being was. Mijn slaapzak was nat van het zweet.

Dat was mijn eerste referentie van mij aan de politie feiten in Nieuw Zeeland. De andere momenten, die helaas geen achterdeur hadden, lees je de volgende keer.

Dikke kus aan jullie gekken, ik mis jullie allen!