Daar waren we dan.

In Kaikoura. De walvisspot town to be. En walvissen zijn cool. Dat weet iedereen. Je zou wel een watje zijn er geen interesse in te tonen. Het is ten slotte niet elke dag dat je de kans in den schoot geworpen ziet liggen, kan voelen, er daadwerkelijk eentje free willy stijl in het wild wel en daar met eigen ogen live te zien. En zo kan ik nog wel een tijdje door gaan met het enthousiasmeren van jou, maar daar is geen reden toe. Iedereen weet allang dat walvissen, groot, nat, lang, supercool, indrukwekkend en bedreigd zijn. Mijn eigen 'Bro' heeft wat machtige kiekjes mee terug uit IJsland genomen en dat was voor mij de motivatie om de dikke dollars neer te tellen. Normaal moet je uren de kust uit zijn om ze te spotten, hier in New Zealand zwemmen de Spermwhales een stuk dichterbij. Er was die dag wel een seasickness warning uit, maar er werd me verzekerd dat als ze nog uitvaren het nog te doen is, dus na de inname van van allerlei pillen beschikbaar, gingen wij vieren de boot op. Nogmaals werd er over de sea sickness gesproken en als je echt niet zag zitten kon je nu nog terug. Hmmmm... nee joh Joke dat komt goed, gewoon meekomen, das gewoon stress van vooraf. Ach ja, ik liet me op de zeeziekte stoel plaatsen en de boot vertrok. Voorzichtig vroeg ik hoe lang de toch zou duren. Ach no worries, maar 2 en een half uur. WAT!!!!! Geen weg terug en de golven begonnen er plezier in te krijgen mij naar de andere kant van de boot te duwen. Bas en Dirk weten vast nog wel hoe ik erbij zat tijdens die boottrip in Ierland, nou dit was nog een stapje erger. Dikke dollars neertellen om de zo beroemde Spermfellas te zien en ik heb er niet 1 seconde van genoten. erger nog, ik moest zoveel witte zakjes vullen dat ik tijdens het moment supreme niet eens buitendeks kon gaan om ze met eigen ogen te zien. Met traantjes in ogen luisterde ik naar de aaah en oooh van mijn medepassagiers en zag nog net een staart onderduiken door het raam voordat mijn hoofd weer in een zak verdween. en dat was na een uur. Ik moest dus nog anderhalf uur op die boot zitten. Ik had de tijd van mijn leven. Iedereen aan te raden. Boulimia special op de Kaikoura wateren. Al met al heeft Rien een paar prachtige kiekjes getrokken en was hij zo aardig wat filmbeelden te draaien met mijn camera. Ik ben een slechte patient, I know, sorry ouders voor jaren van gijzeling bij ziektebedjes.

Ok, ik ben op vasteland, dramatische romantische kusscenes (gegarandeerde nomaties voor de MTV movie awards) met het heeerlijke beton op de kade brachten me terug waar ik wilde zijn, OP DE WAL. Op en vullen die maag dan maar met vloeibaar voedsel met een avondmaal aan een sealcolony spot. Een slaapplaats aan de andere kant van het stadje maakte Rien en de rest de volgende ochtend wild voor een wandeling door de landerijen aldaar. Joke wordt, hoewel ze nog steeds wilde kusscenes met beton in haar dromen heeft, niet zo wild van een wandeling, mede doordat haar enkel en voeten nog steeds niet genezen zijn. Ze duikt het internetcafe in, om jullie lezers vast weer eens met een update te voorzien. En wie treft ze daar? Florence van het PHAT09 festival zit daar achter een pc met een big smile. Waarom? Ze heeft enkele uren eerder haar tattoage laten zetten; een maori schildpad. Trots vertelde ze me haar dank voor de motivatie. Whoeps, sorry, mama van Florence. Maar ik moet zeggen, de tattoage was geslaagd en hij zat er goed op.

Mijn maag staat weer vast voedsel toe en we gaan de seafood specialiteiten bar in. Hoge verwachtingen over de versheid, krijgen we het hele menu gefrituurd en gekrokant in een jasje op het bord. Moet ik maar gokken of dit een mossel is en dat een garnaal. Gadver. Ik had kaikoura wel gezien en daarom waagde we de lange rit in de richting van Christchurch. Tussen hier en daar waren er bijna geen mogelijkheden tot stoppen naast de weg en toen we er eindelijk eentje vonden (een hele goede dat wel) was het al vrij laat. Rien zette zijn tentje op achter mijn busje en slaap was gewenst. Er waren paarden in de paddock naast onze auto's die Amanda (die net zo'n blaas als mijn lieve moeder heeft) s'nachts de stuipen op het lijf joeg. Ze had net een plasplekje uitgekozen op 50 cm van een prachtige bruine ros, die daarvan nota maakte. Ze wist niet hoe snel ze weer in de auto moest springen. Paarden en Possums, Amanda de nachtplasser ziet ze allemaal.

De weg volgde naar Akaroa, waar we de volgende dag een volgend avontuur in de zee zouden hebben. En hier zag ik naar uit, maar na mijn ordeal met de walvissen ook steeds meer tegenop. Het was die dag snikheet en we vertoefde op het strandje van het slaperige stadje, waar alles net iets kleiner, duurder en langzamer ging. De nacht brachten we op een verlaten bergweg door, die naar de plaatselijke Lichttoren moest leiden. Het was er schrikbarend koud s'nachts en Rien bibberde bijna zijn tent uit, maar wat een mooie maansopkomst (ja dat bestaat dus).

De dag.

De dag.

De dag waarop ik met dolfijnen zwom.

Ik zal hem nooit vergeten. Niet het schaamtevolle traanbuisdrama bij de incheckbalie toen ik hoorde hoe lang we op zee zouden zijn. Niet het genante geruststellende belletje naar de kapitein om me te verzekeren van een rustige zee. Niet de onflateusse bodysuits. Niet de snorkel met de bitemarks van de vorige gebruiker derin (de zenuwen kwamen weer omhoog). Niet de kennis dat ik met de kleinste meest zeldzame dolfijn ter wereld ging zwemmen. En zeker niet dat ik de tocht op het water geweldig vondt, ik de eerste was die een dolfijn mocht spotten (en daarom als eerste het water in mocht) en dat ik zo'n geluksvogel was om, toen het mijn beurt met de stenen was (om geluid onder water te maken) de dolfijnen net besloten dat het speelkwartier was en continue om me heen bleven zwemmen. Wilde dolfijnen op centimeters van mijn huid! Wat een geweldige dag. Afgesloten met een welverdiende douche na (schrik niet) 6 dagen. Zodra ik de foto's kan uploaden zul je het zien.

Ik laat het hier even bij. De rest van de tekst zet ik z.s.m over op de weblog, ik zit momenteel nogal veel dagen in de bush middle of nowhere zonder bereik en zonder stroom, maar beloofd, zodra ik terug ben krijgen jullie de vertrouwde lap tekst en foto's dubbel en dwars. Misschien eens een gesprek met een uitgever doen :-D Al is mijn foto ruimte hier bijna vol, maar dat zien we dan wel.

dikke kus

Joke