Even een blik terug in het verleden om wat nieuwe info te geven..
In de 2e week van aankoop van MIJN auto was ik superblij dat ik de extra 55 dollar had uitgegeven de auto op papier te laten doorlichten. De Iranier die mij de auto verkocht had begon me toen namelijk te bellen en liet verontrustende berichten achter op mijn voicemail in gebrekkig Engels. Het enige wat daaruit te verstaan was waren woorden als terugkomen, rechtzaak, geld papieren en terugkomen. Ik was gezegend met het feit dat ik toen niet alleen was, maar dat Irina en zeker Sebastian derbij waren. Samen met hem luisterde ik de voicemails nogmaals af en bekeken we al mijn officiele papieren. Het kon enkele dingen betekenen voor de man die hem mij verkocht had. Of hij had iemand gevonden die er nog die dag meer voor had willen betalen (de auto was redelijk hoog geprijst net wat boven mijn budget, maar hij had er makkelijk 1000 meer voor kunnen vragen en hem nog die dag kunnen verkopen.) en hij wilde de auto terug. Of hij had de afkoop bij het bedrijf waar hij al deze busjes van had overgenomen niet afbetaald en ze wilde de busjes terug (wat volgens de nieuw zeelandse wet mijn probleem niet is). OF hij had stom genoeg het busje 2 keer verkocht en nu dreigde die 2e persoon met een rechtzaak. Hoe dan ook, ik zat goed, gelukkig met Sebastian om dat te bevestigen. Ik gooide mijn voicemail functie van mijn telefoon (ik luister ze toch nooit aangezien ze geld kosten) en zond hem een paar smsjes met de boodschap dat als hij me 1500 meer gaf dan de aankoopsprijs ik graag terugkwam rijden om zijn probleem op te lossen, wat dat dan ook mocht zijn. Sindsdien heb ik niks meer van hem vernomen en dat is nu 7 weken geleden.

Ik heb trouwens een geniale slaapzak met extra ruimte voor mijn armen, een rits op de voorkant, zodat je ook op je zij lekker ligt, extra vakjes voor je zaklamp en beurs en een opblaasbaar, in de slaapzak te stoppen kussen.

Vervolg op de vorige blog:
Minpunten, de urenlange regenval, die ons meer deed hozen dan de rivier en de SANDFLIES!! Trouwens als je die doodmept als ze
je weer eens pijnlijk tot bloedens hebben gebeten, ben je strafbaar. Elk levend wezen in dit natuurreservaat is beschermd ...grrr En ik dan??? Mijn huidig record sandflies beten staan op 103 en geloof me, ze jeuken vooral s'nachts!

Op naar Palmerston North dan eindelijk. Na deze onverwachte prachttrip in de canadese kano (excuses mensen, overal waar je kayak gelezen hebt moet je canadese kano denken in het vorige verhaal). Goed, na deze overwachte prachttrip in de CANADESE KANO, was het ondertussen 22 december en terwijl Kevin ons terugreed naar de Slalom Logde voor een welverdiende douche en een reunie met Tobias, besefte ik me dat we Palmerston in 1 dag moesten zien, aangezien we met kerst in Wellingon wilde zijn. Van alle oproepen die we de deur uit hadden gedaan voor onze kerstmiscouch, had er niet een gereageerd. Wel was daar Rutger, een Hollander uit de achterhoek, die zo'n zwaar accent had dat mensen altijd dachten dat hij Schots was :D, die ons de tip gaf om naar Julie's couch-orphan-christmas oproep te kijken. Ze nodigde alle verloren zielen uit om kerst op het strand te komen vieren, ze had het strandhuisje van haar ouders mogen lenen voor kerst en iedereen was welkom. Rutger zelf ging ook. Breng gewoon iets eetbaars mee voor zo'n 15 personen en koop een cadeautje van zo'n maximaal 30 dollar voor het secret santa feest.

Zo gezegd, zo gedaan. Slapen in Palmerston op het industrieterrein en de volgende dag de stad bekijken. Het is winderig in Palmerston, zoals bijna elke plaats hier aan de N-E coast. Het is ook de studentenstad van New Zealand, met de grootste universiteit van het land. Het terrein daarvoor is ongeveer zo groot als het TU-e terrein en de stad is met zijn dozijnen snelle goedkope haptentjes helemaal ingesteld op zijn inwoners. Omdat wij aankwamen in de kerstvakantie, was de stad wat leger met studenten, maar stampvol met shoptoeristen die nog snel de laatste cadeautjes voor kerst aan het inladen waren (met 29 graden op je dak). Hun I-site (de vvv) had zelfs een douche in de aanbieding en ook de rest van de stad had een relaxte uitstraling. Jammer dat we der maar 1 dagje zouden blijven. We bezochten de rozentuin, het universiteitsterrein en de zwanenvijvers. Verder dook ik weer voor een uurtje het warehouse in om mijn secret santa cadeau te regelen. Ons voedsel (omdat we geen mogelijkheid hadden iets te koken):taarten en fruit. Op naar Wellington dan. Na een natte, natte rit, het weer is hier erg veranderlijk, kwamen we dan eindelijk in Wellington aan. Ik was moe van de rit en kon de natte capital of NZ niet waarderen zoals het hoort. Ik trok me terug in de auto en keek wat filmpjes. Elena dook het wereldberoemde museum in waar je stomtoevallig voor geparkeerd stonden. Het heeft al vele prijzen gewonnen en is bovendien gratis te bezichtigen. Hierover later meer. Omdat we ons geconcentreerd hadden op een kerstmis in Wellington en Julie's oproep op het Wellington prikbord had gestaan, had ik verder niet naar de routebeschrijving gekeken totdat we daadwerkelijk in de stad waren. Stom, stom, stom. Het strandhuisje was namelijk 2 uur eerder onze auto gepasseerd, midden tussen Palmerston North en Wellington. Dus we moesten terug. We besloten die vroege avond zover als Levin te rijden (half uur van strandhuisje) en daar de kerstavond door te brengen. We moesten onderhand wel, want er stond Nieuw Zeelands eerste file die kant op en er was geen doorkomen aan. Elena wilde erg graag de nacht mis bijwonen (ze is katholiek). Dus we vonden informatie over een kerkje in de buurt en parkeerde de auto voor de kerk. Daar stonden al hele maori families in prachtige traditionele gewaden buiten te wachten. Ikzelf had niet zo'n zin in een kerkbezoek, al leek me de ervaring met deze mis wel bijzonder, ik was gewoon te moe. Ik bleef in de auto terwijl Elena de mis bijwoonde Zo brachten we een natte kerstavond door voor de st joseph kerk in Levin. En toen was het eerste kerstdag. Anders dan de dagen ervoor straalde de zon en scheen hij alle druppels van de vorige dag als sneeuw voor de zon weg te toveren. We vonden het strandhuisje en plaatsten onze taarten en cadeautjes bij de rest. De groep couchsurfing weesjes was groot en internationaal (ik denk wel zo'n 15 nationaliteiten) en vooral ook erg gezellig. Er werd de hele dag door gekookt, gebakken en vooral gegeten en na het secret santa spel (waarin mijn cadeau, een arsenaal aan goede films erg in trek was) hield ik een inklapbare stoel voor in de auto over. Toen was het tijd om de zee een kans te geven. De golven waren gigantisch, zelfs zo dicht bij de kust. Het was winderig, maar bikkel is bikkel en met een groep van 7 doken we de zee in (inclusief kerstmutsen) De zee was heerlijk, heerlijk en de golven waren fantastisch. Na een welverdiende douche bood ik Jonas aan hem met de auto het strand op te nemen (het strand is ook een officiele weg daar). Jonas is een belg die 2 weken daarvoor was geschept door een auto en nu met een pin in zijn been en onder de schaafwonden vooral op een stoel kon zitten. Dus een rit in de bus vond hij een goed plan. Ik vond nog 2 mannen die meewilde (er was ons verteld dat er een scheepswrak op het strand lag) Dat hebben we gevonden en we hebben Jonas er hinkelend naartoe gebracht. Het was een mooie dag. Toen onze buiken vol met voedsel en onze harten vol met kerstfilms zaten, namen we afscheid van de grote internationale wezengroep en ging Ella met ons mee. Ella is van origine Chinese en heeft na 7 jaar Wellington nog een zwaar accent, wat soms niet te volgen is. Ze had een lift nodig naar wellington en bood in ruil daarvoor haar couch aan. We maakten onderweg een tussenstop op Vicoria beach. Haar flatje in Wellington ligt supercentraal. Al moet ik toegeven dat Wellington niet groot is. Haar huisgenoot Ross is in mijn ogen een ontzettende aantrekkelijke (ja ik weet het ik heb een afwijking) man met flaporen en een adorabele glimlach. En ook nog eens het Elijah Wood complex van een blauwe ogen zeg!

Ik ben erg blij met een couch nu, omdat ik vermoed dat er misschien iets rondwaard in mijn automatras. Ik heb een fleabomb gekocht. Die kan ik overnacht af laten gaan en de volgende dag is al het gespuis vermoord. De nacht brengen we door bij Ella, we zijn haar eerste echte couchsurfgasten. Ik neem de bank beneden, en ik kan der niks aan doen, de televisie staat er recht voor. Nu moet ik toegeven dat ik de tv niet echt mis, niet dat de tv hier nu zo geweldig is en mijn serie en film shot krijg ik regelmatig op mijn pc. Mijn pc die overgens kapot ging in de 2e week in nieuw zeeland doordat Irina haar tas bovenop mijn scherm zette. hij werkt nog perfect en hij is verzekerd, maar er zit net zo'n mooie barst in als mij laptop thuis (al werkt dit scherm nog wel redelijk) net als mijn arme fotocamera die er langzaam stukje bij beetje zieker en zieker bij ligt. Eerst was het een spikkel in de binnenkant van de lens (je ziet het op bijna alle fotos) en daarna begon de batterij opvang te stotteren. De camera hangt nu aan elkaar met wat elastiekjes. Maar goed de tv dus. Vanwege de vakantietijd draaien hier 24 uur per dag goede films, zonder reclame (het is illegaal reclame te maken op officiele holidays op tv). Dus ik had mijn bedje gespreid, lekker films kijken op de bank en wegdoezelen. Van get smart tot en met shawshank redemption. En toen om 8.43 in de morgen, was er een aardbeving in Wellington. Ik ben helaas/gelukkig een vaste slaper, dus het feit dat de aarde rommelde in de morgen werd me door de huisgenoten verteld (en de 2 kopjes op de aanrecht die het niet overleefd hadden). Dit is welgeteld mijn 3e aardbeving in mijn leven. Wat niet overstaat tot het aantal aardbevingen in Nieuw Zeeland. Zo'n 16.000 per jaar, waarvan 2% voelbaar voor mensen. Heerlijk een lekkere luie dag filmpjes kijken in mijn uppie (de rest trotseerde de brute wind buiten (tis windy Wellington) en de tijd nemen voor een heerlijke zalm sandwich en dergelijke. De auto was ondertussen Fleabombvrij, ik had hem goed laten doorluchten en alles in de auto gewassen. En omdat we toch bezig zijn een dekbedovertrek aan mezelf cadeau gedaan met schaapjes derop. Al eerder had ik mezelf voor goed gedrag beloond met een authentieke spaanse wijnzak, die ik netjes alleen met water vul. De kerstmislampjes die ik in de auto heb opgehangen enkele weken eerder doen het nog steeds fantastisch. De volgende dag werden we meegenomen naar een wam che, een chinese brunch waarbij je niet besteld vanaf een kaart, maar waarbij er continue serveersters op je schouder tikken met van allelei vreemde hapjes en drankjes met de vraag of je er iets van wilt. ik ben geen grote van van chinees voedsel, maar er zaten aardig lekkere zaken tussen. Alhoewel ik later de prijs betaalde in de nu windstille stad in de zon werd de chinese toelie me allemaal net wat te veel. Ik ontsnapte het boring stilzitten en roddelen in de zon samen met Ross en dook het mooiste museum (gratis museum) ter wereld in, (zie eerdere verwijzing) althans dat claimen ze. Ik moet zeggen het is echt een mooi doe museum met een giant squid voor nu als lokker en de skeletten van walvissen, albatrossen en wat niet meer. Als het maar groot groter grootst kan, New Zealand Style. Ross was er al een hele tijd niet meer geweest en omdat ik soms wat idiotesk door museums trek (of niet Andrea en Bas) had hij, nadat de verlegenheid er een beetje afviel, er de grootste lol in om samen met mij en zijn grote lijf, door de kinderattracties te kruipen. We hadden nog een nachtje te overbruggen in Wellington voordat onze Ferry ons naar het zuidereiland zou brengen en dus gingen we op het eerdere aanbod van Jonas 'de kreupele' in en spendeerde de laatste nacht op zijn bank. Hij woont werkelijk waar in een paleisje van een appartement waar zijn flatmates goed voor hem zorgen. We keken nog wat films en bespraken ditjes en datjes en toen was het ..ohw nee shit.. de ferry, we moeten er een uur eerder zijn dan we dachten. Toen werd het nog haasten en gelukkig met de sms instructies van Jonas kwamen we netjes 5 minuten voor incheckclosing aan en reed ik met 10km per uur Tobias de buik van het kolosale schip in. Ik heb hem uitgelegd dat het maar 3 en een half uurtje op het water is en dat ik hem daarna weer kwam halen.

Nu was het taak om Sara Lembrechts (het Belgische meisje uit mijn eerste week Auckland) en haar Zwitserse vriendin Amanda Staub te vinden op deze gigantische boot, zij reizen vanaf hier met ons mee. Sara, Amanda en ik zullen in Inangahua naar het PHAT09 drum'n bass festival gaan voor oud en nieuw en Elena (omdat ze geld wil besparen) blijft bij een familie in Nelson voor die periode. Een comminucatief probleem, Amanda komt uit het Italiaans sprekend gedeelte van Zwitserland en spreekt verder vloeiend Frans. Nu spreekt Elena natuurlijk een aardig woordje Italiaans en Sara gaat vloeiend mee in het Frans, maar ik hang met mijn Engels, Duits en Nederlands net tussen alle bruggen in. Maar we komen der wel. Het begin gaat wat stroef, omdat ik me meestal probeer op te vangen met taalhumor en die gaat nu compleet verloren in de vertaling (als er al vertaald wordt) Bill Murray, I feel yah!! En dan is daar ook nog Florence, die Sara en Amanda Frans hoorde spreken over PHAT en aan het twijfelen was of ze ook ging. Om het toch altijd weer lange verhaal wat korter te maken. De boottrip was prachtig, langs de kustlijnen, dolfijnen aan de voorboeg en een zonsondergang met regenbogen op de achtergrond. Het komt erop neer dat we die avond/nacht nog helemaal van Picton naar Nelson zijn gereden (en mijn eerste levende possum het wegdek over zag schuifelen precies onder het midden van mijn auto) en daar doodop met zijn 4!!!en in de auto hebben geslapen. Nu is 3 personen echt goed te doen, maar 4 brak zelfs mijn normaal altijd goede nachtrust op. Florence had besloten toch naar PHAT09 te gaan (ze had een kaartje gekocht van iemand op de Ferry), maar ze was nog in Picton. Ze zou gaan liften en daarna kon ze in Nelson bij ons instappen. Tis nog een heel eind naar Inangahua. Flink wat eten en drinken gekocht, Elena naar haar couchfamilie gebracht en daar was het wachten op Florence. Nelson is een unieke stad omdat er een microklimaat heerst waardoor het de meeste zondagen van Nieuw Zeeland bezit (gemiddeld 210 per jaar) en het weer was inderdaad lekker. Ik zat nu met 3 dames in de auto die geen van allen een rijbewijs bezaten. Dat werd nog wat. Mijn ticket moest ik ophalen bij de inangahua store, Florence moest nog zien hoe ze aan de hare kwam, aangezien de mensen met haar kaartje al op het terrein waren. Ik had geen idee waarom, maar ik voelde me al een paar dagen chagerijnig en het begon nu langzaam naar buiten te sijpelen. Verdorie, ik had alleen maar zachtaardige, lieve mensen bij me, net nu ik der wat weerstand in kon gebruiken. Misschien is er een directe Hollander op het festival, soms heb je die nodig. Een hele toestand om het plaatsje (het bleek nog kleiner dan een gehucht 1 keer knipperen en je was der voorbij en natuurlijk miste ik in eerste instantie de store waar ik mijn ticket kon afhalen)...te vinden.

Dus konden we terugrijden naar start, maar daar was gelukkig mijn tickect in een dichtgeplakte handgeschreven envelope. Een garde van 12 jarige mannetjes en vrouwtjes controleerde mijn ticket en leeftijd?? bij de ingang. Ik was ondertussen over enkele tolerantiegrenzen heengegaan en ik gaf 1 van deze jongens mijn paspoort en de dichtgeplakte envelope met de mededeling: dit is mijn ticket en dat is mijn paspoort, 1983! Hij knipperde wat met zijn ogen, durfde me niet aan te kijken en leek verdoofd. Zonder verdere check in de envelope nam hij het ticket aan en kreeg ik mijn polsbandje om legaal bier te drinken. Ik had dus gewoon zelf een envelope kunnen schrijven en binnen kunnen komen. Dat ga ik de volgende keer ook zeker doen! Toen moesten we nog door een zero alchahol en, naar later bleek glas beleid heen. 10 sterke maori mannen stopten de bus en wilde hem grondig doorlichten. Ik had glazen flessen met lemon lime en bitter in mijn coolbox, maar na alle consternatie was ik niet bereid deze zonder slag of stoot af te geven. In plaats daarvan trok 1 van de mannen mijn half kapotte deur open om te kijken of er wat achter zat en 3 stemmen riepen tegelijkertijd, neeeee, niet doen, die is stuk! Daarvan schrok de man zo dat hij de deur weer dicht deed en hij zich tegen ons verontschuldigde. Don't fight the chagarijnische Joke posse:D de flessen werden niet gevonden en nadat we voor de zekerheid nog de foreigncard en de 4 meidencard hadden uitgespeeld waren we zeker van een goede aftocht. Florence was simpelweg binnengekomen door te zeggen dat haar ticket al binnen was. Tip aan iedereen, koop geen kaartjes! Bulk je gewoon naar binnen. Florence moest nog wel op zoek naar haar ticketmensen om die te betalen, maar op het afgesloten terrein zonder enig mobiel ontvangst leek ons dat vrij onmogelijk. we parkeerde op de eerste plek die ons geschikt leek, naast een grote stapel hout, met een vlak plekje voor een extra tent. Net toen we de tent hadden opgezet, keken we eens goed naar rechts en naast wie in deze mensenmassa hebben we geparkeerd? Juist, naast Florence haar ticket mensen. Goede buren gegarandeerd, en dat is fijn op een 4 daags festival. Die avond om middernacht (de muziek speelt hier 24 uur per dag, dus je kunt op elke moment opstaan dansen en weer gaan slapen) speelde een nederlandse drum 'n bass act genaamd noisy. Ik kan je vertellen, de drum'n bass hier is nog niet een kwart zo hard als de drum'n bass die ik ken en dat bewees deze NL act meer dan voldoende. De grond was vol dansende mensen, de act was super. Tijd voor een slaapje, Florence lag al te pitten. Die nacht brak de hemel open en de regen goot werkelijk in emmers tegelijk naar beneden. Ik heb een minimaal klein lek aan de achterkant van de auto, wat normaal geen problemen opleverde, maar na uren en uren emmers met water te moeten verwerken, werd het mijn provisorische reparatie te veel en hij boog en brak onder de druk. Gevolg was een zwaar lekkende irritante druppelval die we met allerlei mogelijke manieren probeerde te repareren. Een semigrote emmer met een handdoek erin was uiteindelijk het beste voor nu. De regenval bracht nog wat anders met zich mee. Water en zand maakt modder. Nog meer water en zand maakt een modderpoel. Nog meer water en je heb drijfmodder. Het hele terrein was erin bedekt. De sporadische momenten dat het even stopte met hozen nam ik om foto's te trekken van de vele verloren en eenzaam achtergelaten schoenen die her en der uit de modder staken. Ik zelf had na de eerste dag al opgegeven schoenen aan te doen en ondernam alles blootsvoets. Met het geen glas beleid was dat wel te doen en de modder was vaak warmer dan je natte schoenen. Dat was oudjaar. Een half uur voor het nieuwjaar werd, stopte het ineens met regenen. de wolken maakten een gaatje en er waren warempel sterren te zien. 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1... HHHHappy new year!!! Als eerste van de wereld! En de belofte bleef aanhouden. De volgende dag was het stralend weer en dat bleef zo. 4 volle dagen met dansmuziek maakte dat ik 2 januari om 9.00AM wakker werd omdat de muziek gestopt was. Ik kon niet meer slapen met de stilte:D En toen kwam de moeilijke taak om Tobias, die 3 dagen had kunnen wegzakken in de modder, van zijn plaats en van het terrein te krijgen. We zagen talloze auto's met veel moeite van andere uit de poelen verdwijnen en na een tijdje waren er niet veel auto's meer over. Het was onze beurt. We hadden een route uitgekozen waarbij we de ergste poelen leken te vermijden en alles leek goed te gaan...

Totdat hij slipte, inhield en vastzat. Arme Tobias. De rijbewijsloze dames haalden iedereen die ze nog konden vinden naar de auto, zo'n 10 man, plaatsten 4 man in de achterkant voor meer tegengewicht, ik zette hem in zijn 2, herrinerd dat dat beter werkt en wat we ook deden, hij zat muur en muurvast. Shit wat nu?

Ik voelde mijn trots wegslippen. Ook al was het vastzitten niet helemaal mijn schuld, tigtallen busjes gelijk de mijne zaten ook in de penari, alleen de mijne scheen de enige te zijn die er zelfs met 10 man niet uitkwam. Ik aaide Tobias wat over zijn stuur en ging op zoek naar een man met een tractor. Die ik uiteindelijk vond en die heeft ons bijna zonder zichtbare moeite zo op het droge gekregen. Wat ik toen nog niet wist was dat Tobias met al die regen op zijn blaas ziek was geworden...

Hoe het verder gaat met Tobias en mijn avonturen in het abel tasman nationaal park (waar ik niet heelhuids uit terugkwam) lees je de volgende keer.

Knuffel Joke

ps ik hoor dat alles super gaat met Viktor, wat mijn hartje sneller doet slaan,ik mis die rode kater ontzettend.