Tony 'the gentleman' Li

En daar ging ik op weg naar het volgende avontuur. Na een innig afscheid met Sebastian (Bart en Jeanette bedankt voor jullie reisjournaal, ideaal voor mensen te krabbelen) en een innig weerzien met mijn nu schone wasgoed was het tijd om Tony op te halen. Hij verbleef in het stadsdeel Glen Innes van Auckland en we hadden afgesproken bij het treinstation aldaar. Nou moet je weten dat de treinen in Nieuw Zeeland, qua gebruikersgemak zogoed als niks voorstellen. In de grote steden, als er al een spoor ligt, wordt er nog wel spoor :D adisch gebruik gemaakt van het net, maar zeg een trip met de trein van Auckland naar Wellington, kost je 12 uur en klauwen vol geld. Vergelijking, met de auto ben je der in maximaal 9 uur en benzine kost hier 67 eurocent per liter. Schapen maken nog wel het meest gebruik van de rails. Een rit zonder navigator en zonder kaart en het is me toch gelukt, hoezee. Samen reden we naar de stad Hamilton, de stad die ik eerder had overgeslagen en gingen op ontdekkingstocht. Zoals vele gidsen al vermelden is Hamilton, being an inland city with no specific beauty going for it, like stinky Rotorua has its vulcanics geisers and Taupo has its lake, een stad die je niet hoeft te bezoeken. Maar ik wil elke centimeter in me opnemen, ook al slaan toeristen ze normaal gezien over. Juist dan. En Hamilton is aan het knokken om op de kaarten te komen. Met een prachtige rivier kronkelend door de stad (al is dat niet bijzonder bijzonder) en jonge artgallerijen die als paddestoelen omhoog schieten, is het zeker geen slapende stad. Het heeft zelfs een standbeeld van de biseksuele alien uit 'the rocky horror picture show' omdat de schrijver uit nieuw zeeland komt en hier in deze stad zijn inspiratie vond om de rockopera over hitsige aliens te schrijven. Inspiratie komt van ver...

Gegeten in een bakehouse waar alle vlaggen van de wereld burgers die daar ooit hebben gegeten hangen, BEHALVE die van Holland, wel de dutch antilles, kyrgystan, vaticaanstad en luxemburg...

Na een fax richting de rabobank voor een nieuwe pincode op naar Cambrigde. Geen gein, die hebben ze hier ook. Bekend om zijn paarden en Engelse uitstraling.

Na even rondgereden te hebben in de omgeving vonden we een prachtige spot aan het stuwdammeer, net voordat je over de dam rijdt. Met picknicktafels. Onzichtbaar vanaf de weg. Een heerlijke nacht doorgebracht aldaar en in de ochtend natuurlijk de ijsselmeer douche nemen, als een echte bikkel.

Tony, mijn trouwe navigator en lonely planet doorspitter, vond een prachtige natuurwandeling van een uur of 2 heen en dezelfde tijd terug, genaamd maungatautari ecological island. Een landlocked vulkaan met een pest proof fence om de natuur alle kans te geven. Het uitzicht moest prachtig zijn en er zouden wilde kiwivogels te vinden zijn. Na een hel van een beklimming kwam de anticlimax uit de mouw, een vlak stuk land op de top van een paar meter met een bank, een wigwam constructie met namen erin gekrast en zelfs op de top van die constructie kon je niet over de bomen heen kijken.

Grom. That's New Zealand for yah. Bouwen een prachtig pad omhoog en vergeten het einddoel. Maken een prachtig natuur fenomeen bereikbaar voor iedereen, maar vergeten acurate roadsigns ernaartoe te plaatsen.

Bezweet en wel namen we een duik in het stuwmeer en vervolgden onze weg naar de volgende lokatie. Maar niet voordat ik een enorme haffel allergie pillen en bugspray had ingeslagen. Werkelijk alle insecten, inclusief de sandflies lusten me rauw en de hayfever is hier dubbel zo sterk als thuis. Lang leven de ecologische pharmacy. 1 van de beste fish and chips gehad hier voor zo goed als niks! Ook maar een dode hoekspiegel gekocht bij de supercheap autoshop, veiligheid voor ahum alles.

Ik bevind me terug in stinky town, genaamd Rotorua. Er waren enkele zaken nog niet ondernomen door mij hier, die je MOET doen als je daar bent, dus ik stapte uit mijn beklaagdebankje en ging ze ondernemen. Erg zwaar allemaal. Moesten we helemaal naar een spa-resort rijden en helemaal omkleden en helemaal in die 7 baden klimmen en helemaal niemand die ons hielp. Zwaar, maar als echt bikkel, heb ik het overleeft. 2 Hollandse gasten met een zwaar brabants accent waren mij zogezegd aan het 'keuren', ervanuitgaande dat ik ze toch niet kon verstaan. Alle vrouwelijke vleeswaren gingen door de keuring en het resultaat was verrassend. Ik had ze om een foto moeten vragen en moeten kijken hoe ze zouden reageren.

s'Avonds de Engelse tuinen bezocht met een videoprojectie van fonteinen die uit de muren leken te komen. De volgende dag het andere uitgestelde bezoek afgehandeld, het bezichtigen van de rainbow springs, een combinatie van een natuurpark en een nationale dierentuin. Hier kreeg ik mijn 2e kans om een kiwivogel in levende lijve te zien. En of, hyperactief liep Aih door haar reservaat heen, zodat je prachtig de kans had om haar te bewonderen. Ergens wel jammer dat het nachtdieren zijn, foto's kun je der niet van maken.

2 nachtjes in Rotorua was wel weer genoeg voor de neusgaten en dus reden we door naar Taupo,terug naar mijn vertrouwde stekje aan het meer. Onze nieuwe missie: Orakei Korako. Een prachtig natuurpark wederom. We ontmoetten daar een ouder echtpaar die verlegen om een praatje zaten. Het bleek hun 50e huwelijksdag vandaag! Het kan dus ook buiten Asten gebeuren:D Genoeg natuurschoon waar Joke genant in kan vallen (ja..), op naar Te Kuiti, desheering capital of the world, zoals ze zichzelf noemen. Een reusachtig standbeeld (zie foto) laat zien waarom. Veel kleine stadjes hier hebben een soort van gimmick om zichzelf te distancieeren van de rest. Voor dit stadje was het de lijst van kampioen schaapscheerders, de lokale helden, die de toeristen moest binden. Verder was het een echt hillbilly stadje. Maar ze hadden wel een breakfast at tiffany's, jummie! En met jummie doel ik niet alleen op het eten :D

En dan was het eindelijk tijd om naar Waitomo te gaan. de dag waarna ik uit had gekeken en waarvoor ik ook angst had. Waitomo heeft meer dan 470 natuurlijke ondergrondse grotten waar je in kunt gaan en deze dag daalde wij af in 1 van deze grotten. Eerst 30 meter abseilen de grot en het water in, dan door de meest nauwe spelonken kruipen, soms zo nauw dat je der hulp bij nodig had. En black water rafting, op een autoband het wilde koude grot water afrazen. KICKEN! Als toetje mochten we zelf de grot uitklimmen, met een safety cord uiteraard. Gelukkig maar, want voor 1 verschrikkelijke seconde waren al mijn ankers los van de grot. Gelukkig kon ik mezelf opvangen op de slipperige wand en kwam ik stuiterend van de adrenaline boven. Voor Wouter, ik weet nou hoe Ellie zich voelde, hangend aan die wand.. Onze 4 Canadese reisgenoten waren deze dag allen 25 jaar getrouwd en vierde het in stijl moet ik zeggen. Een 6 weken durende trektocht door Nieuw Zeeland op de motor met veel trillrides.

Deel 2 coming soon!