Naar Te Pueta geweest in Rorotua, een vulkanisch, door maori gerund natuurpark(stinkt naar zwavel, natte dag) Irina verloor bijna der camera, mijn engel bleef achter in Rotorua en wordt nu naar Auckland verzonden.

Mijn hopelijk laatste grote uitgave, ik heb nu een dikke verzekering voor alles wat los en vast zit in het verkeer. Omdat ik een jaar verblijf hebben me ze de verzekerings status van een resident gegeven wat heeeeeeel veel geld scheelt. Voorbeeld: ik betaal tussen de 300 en 400 dollar. Een half jaar verzekeren als buitenlanders kost 1100 dollar. Jippie.

Toen op naar Taupo en zijn beroemde en gigantisch grote lake Taupo. Een hele mooie plek aan het meer gevonden waar we dachten te mogen staan en te overnachten (met toiletten) bleek niet helemaal waar te zijn maar niks aan de hand, simpel een berichtje onder de ruitenwisser zonder verdere kosten. Wat een heerlijke wereld. je wordt wakker, wat gebroken omdat er nog 2 mensen in de bus slapen, je doet je bikini aan gooit eco shampoo in je haar en springt zo het koude schone meer in. Heerlijk!

Op naar de Zorbing experience. Een hele stap voor Joke 'die al moet kotsen als ze naar een schommel kijkt'. Wil je ervaren hoe het is in een wasmachine te zitten, niet te weten wat boven of onder is en adrenaline hebben waardoor je tegen het plafond stuiert. DOEN

De volgende dag luieren luieren luieren. jummie ff een mp3 casseteband kopen... Wat is het leven toch mooi. Een koelbox is ook handig, ai ai the warehouse is verleidelijk voor mensen met een krap budget.

En toen brak de dag aan dat Sebastian en Irina gingen skydiven. Irina heeft nooit een krimp gegeven, maar Sebastian begon hem op het einde toch wel te knijpen. Na de perfecte landingen van beiden stuiterde ze pretty much door de bus heen. Nog onder invloed van adrenaline werden ze ineens stil en starend in de verte. Prachtige dag om te springen, maar niet voor Joke die nog steeds aan haar 'ik spring uit niks wat nog perfect werkt' principe vasthoudt.

We gaan Fraser, Sara en Elisabeth opnieuw ontmoeten. We gaan namelijk samen een trektocht van 2 dagen ondernemen. Naar een piepklein plaatsje gereden en daar aan het water overnacht (na een heerlijke nacho maaltijd). Echter voordat we daar arriveerden, had ik per ongeluk een pak sigaretten van Sebastian weggegooid. Dus wij terugracen, gelukkig net in die ene prullenbak gegooid die nog niet geleegd (of gevuld) was. Ineens roept Irina, aaaah nein, schiss, meine bikini! Die had ze op het dak gelegd om te drogen en vergeten eraf te halen. Geen nood, Joke wist nog precies hoe we gereden waren, al was dat best ver. En na een kilometer of 3 vonden we de eerste aanwijzing, de bikinitop. Yes! De bikini bottom is zwaarder van materiaal (going into CSI mode), dus die had het waarschijnlijk langer volgehouden op het dak. Nadat we serieuze plannen hadden voor Irina om als omgekeerde topless dame het strand op te gaan, zag mijn linkeroog iets in de verte. Is het een dode possum (nee Michiel) het was de bikini bottom. Nu snap ik waarom Spongebob daar woont! En nu is ook verklaard waarom er zovaak kleding stukken op de weg liggen.

En dan de dag die Joke kan vervloeken en vereeren: De Tongariro Crossing. 19,6 km klinkt niet als veel in vergelijking met een kennedymars. Maar wij kennen dan ook geen bergen die bijna verticaal gaan, slipperige rotsen, 28c op je harsens en een volle bepakking omdat je midden op de berg de nacht gaat doorbrengen. En mam, openbare toiletten hebben ze in Nieuw Zeeland genoeg, echter niet op de crossing. dus gewoon Rambo stijl. Lang verhaal kortgemaakt (en de crossing op mijn le coq's gedaan) 10 minuten voor pikdonker kwamen we bij de berghut aan. We hadden ervoor betaald, maar het is het principe, first come, first serve. En de hut was meer dan overvol. Geen probleem, een paar spare matjes gepakt, al je kleding aan, in je slaapzak en op de veranda in een prachtige heldere nacht met zijn allen tegen elkaar aan onder de blote sterrenhemel geslapen, midden in 1 van de mooiste natuurgebieden ter wereld. JAWEL, ik heb geluk aan mijn kont.

Dan een bijna dood ervaring op de weg terug. Een of andere stomme toerist (ik deel mezelf alniet meer in als toerist automobilist) bleek aan de verkeerde kant te rijden, terwijl we net uit een haarspeld bocht naar beneden kwamen. Een simultaan gil van zowel Irina, Fraser en mij was het gevolg. In die ontzettend korte beslissingstijd ging er het volgende door mijn hoofd: SHIT.. wat nu wat nu, als ik uitwijk, doet zij misschien hetzelfde en dan crashen we, als ik uitwijk kan er ook een andere tegenligger komen en dan crashen we, als ik vol in de rem ga, slip ik en dan crashen we. Er bleef simpelweg maar een optie over. Geleidelijk remmen en ervanuitgaan dat de ander gaat corrigeren. Deze beslissing nam ik nadat ik een blik in de auto van de ander had geworpen en haar reactie op haar gezicht (ja het was een zij) had gezien. Ze deed wat ze moest doen en trok met een wit gezicht het stuur naar de goede kant van de weg. Fraser was helemaal van de kaart (wij ook, maar anders). Als een local was dit zijn allereerste ervaring met een roekeloze toerist. Haha.

We moesten op tijd terug zijn omdat Irina moest vliegen naar Singapore. we brachten haar netjes 90 minuten voor de vertektijd binnen, namen afscheid en reden terug naar huis, verlangend naar een douche. 2 uur later ineens een facebook melding dat Irina haar vlucht gemist had. Wat?! Dat kan niet, we hebben haar op tijd afgezet! Omdat de incheck balie 5 minuten voordat Irina arriveerde gesloten was. Nou vraag ik je... Haar weer opgehaald en 2 dagen later is ze uiteindelijk toch naar Singapore gevlogen. Emiraten, nooit mee vliegen!!

Hehe, ff rust. Paul loopt binnen: 'Wordt daar iemand's auto weggesleept?' NEEEEE!! mijn huis op wielen, rennen rennen rennen. Meneer meneer niet slepen, ik ben der! Slepen? Ik kom een auto brengen... PHIEUW.

Fraser heeft zijn A+, hij kan dus op voor medical school. Gefeliciteerd!

Tony ontmoet, hij is mijn UK travelpartner voor de komende 17 dagen. Laatste nacht voor het huis van Sebastian dan vertrekken we.

Nog snel uitgenodigd voor een avondje artfartie dansfilm kijken met bisseksuele dames, datvind je vast leuk Joke, doen... hmmm okay dan. Eerste half uur van dit bezoek aan vreemden stond in het teken van de coming out van 1 van de dames (28 jaar) tegenover haar ouders eerder die dag. Akward...:D

Ik loop een weekje achter met mijn verhalen omdat ik momenteel door een internet en telefoon bereikloos gebied in het zuidwesten reis. Update van de afgelopen week met Tony komt heel snel!

Dikke kus

Joke