Los Angeles

Ik heb de wandelschoenen aangetrokken en ben naar het Hollywood Sign gehiked. Dat is een tochtje van ongeveer 2,5 uur omhoog en 2,0 uur weer terug (bergafwaarts wil wel eens sneller zijn). Al met al een leuke dagbesteding, ware het niet dat het 28 graden was enmisschien een beetje te overmoedig mijn rugzak had ingepakt. Ach, ik had de grootste lol. De weg naar boven leidde me langsprachtigevergezichten vande stad. Foto's maken van jezelf en het landschap is lastig. Gelukkig kwam er een mailman langs die me wel wilde helpen en heb ik ook stoutmoedig aangebeld bij een huis of ze een foto wilde maken. Onderweg kwam ik gekgenoeg niemand anders tegen die ook maar een hintje toeristisch was. Raar. Bijna boven, sprak een bewoonster me aan met de volgende woorden:

• Hey there, going uphill?
• Yeah, trying to find the Hollywood Sign.
• .... You mean you WALKED up to here?
• ehm..yeah pretty much.
• ...........(wide eyes)Hon' you're crazy!

Amerikanen houden niet van wandelen dat is duidelijk. Eenmaal boven stond er dan ook een toeristen busje waar net een lading (volslanke) dames en heren puffend en steunend uitstapte. Ze keken mij en mijn rode kop aan alsof ik een alien was. Ik had alle tijd, dus ik wachtte af totdat het busje en zijn passagiers weer vertrok en toen had ik de de toeristentrekpleister voor me alleen. Op de terugweg trakteerde ik mezelf op een reuzewatermeloen, jummie.

De laatste dag in Hollywood ontmoette ik een israelische jongen die al bijna 2 maanden in het motel verbleef. Hij vroeg of ik zin had om iets te gaan doen vandaag en aangezien ik nog een paar uurtjes te doden had voordat mijn shuttlebus kwam, zei ik ja. Lekker fout over Hollywood boulevard lopen met een vrijwillige fotograaf is veel leuker als in je uppie, dat is zeker. Hij bleek naast kunstverkoper (zie foto's) ook fotograaf, schrijver enboedistisch vegetarierte zijn. Na een erg gezellige middag gooide we nog een maaltijd sushi naar binnen en was ik nog net op tijd voor mijn shuttlebus (32 dollar...)

Op het vliegveld ging alles volgens plan. Helaas was het vliegtuig propvol en was er geen keuzemogelijkheid voor window seat. Maar 50B voldeed prima aan de verwachtingen. Na 2 keer op en neer naar 64B te zijn gelopen omdat een vrouw heel graag wilde ruilen (waardoor ik in eerste instantie naast een heleknappe surfdude kwam te zitten) had zetoch niet mijn seatnodig (ze wilde naast haar broer zitten) en kon ik weer terugworstelen door de mensenmassa. De allerlaatste passagier die binnenkwam, was de vrouw die naast me in het vliegtuig hoorde (de windowseat stoel waar ik al verlangend naar had zitten kijken). Worstel worstel, iedereen zit. Ze dacht die ik bij de getattoeerde Duitse man naast me hoorde, dus ze liet ons als stelletje met rust. Maar tegen het einde van de 12,5 uur lange vlucht raakte we in gesprek. Ze kwam van Georgia en was nu niet bepaald gecharmeerd van haar eigen land (verre van dat). Ze had vandaag nog dit ticket gekocht op uitnodiging van een vriendin en ging voor 16 dagen 'Away to the civilised world' in Auckland. Funny lady. We bleven lekker kletsen over koetjes kalfjes obama en mijn rare voornaam en voordat ik het wist was ik door de strenge checkpointen heen en had ik mijn backpack terug. We wisselde emails uit (ze bleek kunstenares) en ik ging weer alleenverder naar het laatste checkpoint. Yup, ik had van allerlei verdachte voorwerpen volgens de scanner, dus ik moest de tas opendoen. Samen met een vriendelijke airportmeneer zijn we 15 minuten bezig geweest het verdachte voorwerp (het zou rond zijn) te lokaliseren in mijn tas. Was het een magic towel? NEE! Was het een zak cocaine? NEE? Het was..... mijn wakoba-ikstuiteropwateralsjemegooit-bal. Heel verdacht! Met een rood hoofd hielp de airportmeneer me weer ALLES in mijn tas terug te krijgen.

Het avontuur gaat verder in deel 2...