Na de taferelen met pinguin uitzettingen was het tijd voor een minder gevaarlijke natuurfenomenen. Gelukkig hebben ze die hier genoeg. De Mouraki Boulders bijvoorbeeld. Ronde stenen op een strand vol prachtige schelpen. Het restaurant eiste 2 dollar voor het gebruiken van hun trap naar dit natuurverschijnsel. Ja daahaag, niet dus. Ik vond wel een bumpersticker in de souveniershop voor Amanda 'I love pinguins'. Als toetje volgde ik de lighthouse road naar boven voor nog meer zeeleeuwen en pinguins. Honger de bonger, eens een keer de lonely planet geraadpleegd. Die spraken van een must eat place genaamd fleur's. Ok dan, na lang zoeken eindelijk gevonden, was de prijs van een maaltijd ver boven ons budget. Lonely planet, smeer mijn billen! Hierdoor besloten we door te rijden naar Dunedin, met honger in de buik.

Honger gecombineerd met slecht weer en new zealands roadsign system. Bij het binnenrijden van de stad Dunedin ga je van 100km naar 50 binnen 30 meter. De binnenkomstweg naar Dunedin is steil bergafwaarts dus voordat ik van mijn respectabele 88km (ik word altijd ingehaald) naar 50km was, waren mijn wielen alweer 35meter verder dan het 50km bord. Normaal geen probleem, het bord staat een heel eind voor de daadwerkelijke bebouwde kom en ik was zeker niet de enige die nog geen 50 reed bij het passeren van het bord. Maar de lasergun was onvermijdelijk. 66km had ik gereden. Me van geen kwaad bewust ging ik netjes aan de kant toen er een flitsende politieauto achter mij verscheen. Toen de politieauto vervolgens weer opdook in mijn rijbaan, kreeg ik het warm. Shit, ze hebben mijn nummerplaat toch genoteerd, ze gaan me arresteren voor flashing some pinguins! Stress all around. Hoe hebben ze me zo snel gevonden? Ik voelde me niet happy toen ik over poolde en de motor afzette. Er kwam een vrouwelijke agente aan de bestuurderskant gelopen. tap tap op de raam, ik rol hem naar beneden. 'goodday madame, how your doing?' 'Thought I was doing fine officer, but apparently I was not'. 'Well, do you have any idea how fast you were going just now?' (How fast I was going? Is she serious?) 50 I would say, but then again you wouldn't pull me over for that.' '66k's you were doing just now. You don't have to answer this one, but why were you speeding just now?' (Omdat ik zat te kloten met mijn gear stick misssss) 'Because I was shifting back from 4 to free mam.' Ineens kijkt ze niet zo vriendelijk meer. 'You were driving in free downhill? That is very dangerous and irresponsible!' (shit hoe red ik me hier uit) No, i meant shifting from 4 to 3, you see, my gearstick is a bit sticky when it comes to shifitng back in 3.' Ze kijkt me een tijdje verdacht aan, maar het schijnt gelooft te worden. Er wordt gevraagd waar ik vandaan kom en om mijn rijbewijs. Dan laat ze me 5 minuten gaarkoken in de auto. En eerlijk gezegd was ik vooral blij dat het echt niet om de pinguins ging. Wanneer ze terugkomt vraagt ze me: 'Wat is hierop je rijbewijsnummer?' Ik staar slechts met open mond terug. Ben ik 26 uur vliegen verder zojuist aangehouden door een dutch cop off all things possible! Verdraaid. Helaas wilde ze een fellow dutchman niet matsen en is de schade 120 dollar. Dunedin moet veel goedmaken om het te fiksen. Maar niet vandaag want na een bezoek aan een japanner en een internetcafe wilde ik het liefst weer verdwijnen. Het was al laat en om de een of andere reden duurde het eeuwen voor we die avond een plek vonden om te slapen. Uiteindelijk een afgelegen bosweg gevonden waar ik z.s.m in bed dook. Ik had het wel even gehad met alles en wilde de volgende dag eens een dag rust van reizen. Helaas voor mij wilde Sara die dag nog 350 kilometer verder komen. Ik zei het 3tal gedag en nam een dag met mezelf in de wildernis, kaarten schrijven, gedachten ordenen en wandelen. Omdat ik zo stil was in de auto, zag ik ontzettend veel wilde dieren passeren, waarvan de meeste indruk achterbleef van een megagroot wild zwijn die nieuwsgierig aan de auto snuffelde. De andere encounter die indruk achterliet was van een 'enge man' die stopte met zijn auto waar ik stil stond. Voordat ik me allemaal rare dingen in mijn hoofd haalde, was hij al bij mij bestuurdersraam en keek een beetje sip. Hij was 1 van zijn jachthonden kwijt en mocht ik die zien, of ik de hond wilde enterntainen tot hij weer langskwam. Ik zei in ruil daarvoor dat als hij mijn (verzonnen) partner zag, of hij hem wilde vragen weer deze kant op te komen. Hij hoeft ten slotte niet te weten dat ik hier alleen sta. Nadat hij nog 2 maal terugkwam sipper kijkend, liet hij een riem achter, mocht ik hem die nacht nog horen. Geen hond en toen ik wakker werd ook geen riem meer, vreemd allemaal. Na mijn dag rust voelde ik me herboren en we hadden afgesproken elkaar in Te Anau weer te ontmoeten. Dat is een lange trip. Onderweg heb ik mijn boete betaald en nam ik lifters mee. De eerste lifter die ik trof was Lucien Wilk, een Brit met wortels in Israel, Ijsland en Denemarken. Zijn accent was zwaar maar ontracable. Hij begon zelf over zijn opvallende joodse neus (die mij eerlijk gezegd nog niet was opgevallen) en vermaakte me met zijn levensverhalen onder het rijden. Hij bleek ook couchsurfer. Enkele anekdoktes uit zijn wereldreis zijn zo sterk dat ik ze hier aan jullie doorgeef:

De whale trip that went badly wrong

In zijn reis door Australie besloten hij en 3 maten walvis te gaan spotten. Nu zwemmen walvissen niet zo dicht bij de kustlijn als in Nieuw Zeeland, dus zo'n boottocht duurt aanzienlijk langer. Na nog geen 15 minuten op zee ging het mis. Op deze boot was men vrij van upperdeck naar lowerdeck te wandelen. Op het moment dat Lucien dit doet, slaat een gigantische golf de boot de lucht in. Hij komt nogal ongelukkig terrecht en plopt zijn arm uit de kom (daar probeerde hij zich volgens mij nog mee vast te houden) dit is dus 15 minuten in de trip. Het personeel wil geen verantwoordelijkheid voor het verkeerd terugzetten van de schouder en raakt hem dus niet aan. Begrijpelijk misschien als ze zouden terug varen, maar 15 minuten van de kust af is geen reden terug te gaan. Dus moet Lucien 3 en een half uur op de boot met een arm uit de kom, waarbij hij bij elke golfslag het uitschreeuwt van de pijn. Daarbij zit hij nu vast op lowerdeck en wordt ook goed zeeziek. (waardeloze service, mocht dit amerika zijn was er allang gelaywert) Wanneer hij en zijn maten (die hierdoor ook een klotetrip hadden gehad) terugkomen aan wal, gaan ze zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. Normaal hebben ze daar een schouder weer teruggezet binnen 10 minuten, maar omdat hij zolang heeft rondgelopen terwijl hij uit de kom was, zijn alle spieren opgespannen. Het koste de dokters uiteindelijk 4 en een half uur (een martelgang voor patient) om zijn schouder terug te krijgen. En het belachelijkste van allemaal. Toen hij en zijn vrienden in mitella terug naar de walvisboot gingen, waren ze niet eens bereidt hun geld terug te geven. Toen werd Lucien ff link en zei de companie, ok JIJ krijgt je geld terug. Nee niks ervan, door jullie beleid heb ik een helltrip gehad, net zoals mijn vrienden die niks konden doen, dus iedereen geld terug! Uiteindelijk heeft iedereen zijn geld terug gehad, niet van harte. Dat bedrijf mag in zijn handjes knijpen dat ze er geen werk van hebben gemaakt. Wie de doktersrekening kreeg is mij onbekend.

De radiator psycho thief

Een ander avontuur in Australie. Lucien had er een auto gekocht en zocht, net als ik, mensen om mee te reizen en de kosten te delen. In dit verhaal was de auto gevuld met 4 mensen. 1 van deze mensen begon na 2 dagen perfect gedrag zijn ware aard te laten zien. Bezitterig, irritant, constant klagen over egoisterijen en boven al zag hij de auto als zijn eigendom. Na 2 weken was Lucien het zat en zei hem vriendelijk doch dringend in de volgende grote stad dat hier hun reis zou splitten. Zo gezegd zo gedaan. Ze gingen uit elkaar (de andere 2 mensen in de auto, die zich ook geergerd hadden aan hem moesten hier overstappen op een vliegtuig). Die nacht sliep Lucien in een backpackers, de auto voor de deur geparkeerd. In alle consternatie was hij zijn reservesleutel vergeten terug te vragen. De volgende ochtend vertrekt hij voor een lange ries verder. Er was niemand die vanaf hier een lift nodig had, dus hij moet dit stuk niemandsland alleen oversteken. Met genoeg benzine (extra vat op de achterbank) begon hij zijn reis. Rijden rijden rijden en wanneer hij uren van civilisatie is, in de desert ineens, sputter sputter en rook uit de moterkap. What the fuck? Bij het openen van de kap tot zijn schrik constateren dat de dop van de radiator verdwenen was. In de plaats een briefje met HAHA erop. zijn lifter had snachts met zijn reservesleutel de kap opengemaakt en de dop eraf gehaald en vervangen door een stukje plastic papier. Nu stond hij midden in de desert met een opgeblazen motor.

Yup, mijn lifter wist me te vermaken. Ik stel me zo voor dat die lifter thuis honderen radiator doppen aan de muur heeft hangen, naast natuurlijk de gebruikelijke onthoofde blondines.

Nadat ik hem in Invercargill had afgezet, reed ik verder, om zon 80 k's voor Te Anau 2 Duitse dames een lift te geven. Ze waren zo vriendelijk om me een vergoeding te geven die ik beleefd weigerde, maar den 2e keer graag aannam.

Benzine wordt hoe zuiderlijker hoe duurder. Sara en de rest gevonden en samen vertrokken we naar een DOC camping op de weg naar Milford Sound (look it up) Daar werden we levend opgegeten door de inmiddels bekende zandvlieg. Ik snakte ondertussen naar een douche. Ik had er al 6!! dagen geen meer gehad. Ik vulde mijn solardouche op, maar er was geen zon. Milford sound is wereldberoemd om zijn schoonheid, maar bij de locals nog veel meer om zijn insekten en 7 meter regenval per jaar! Douchen wordt lastig met die bijtende krengen. Wachten dan maar weer. We splitten op. Rien en Sara gaan de Kepler track lopen en Amanda heeft mij ingehuurd om haar rond te rijden. Ze wilde helemaal naar Milford dus dat deden we. Regen regen regen regen en nog veeeeel meer insekten. Een ware nachtmerrie van een campingplaag. Toch gedoucht, helemaal lekgestoken en de wind en regen maakte me een ijslolly toen ik weer eenmaal terug in de auto zat. Maar verkwikkend! De beruchte Homer tunnel bezorgde me angstige momenten (dat ding zit vol potholen!) en de wachttijd buiten werd gevuld door Kea's die probeerde de rubbers van mijn auto te vernielen. Eenmaal terug in Te Anau kocht ik een waterkoker op aanstekerpower voor 7,5 dollar voor onze koffieverslaafde en een afscheidscadeau voor Sara (deel 2 van de tomorrow series).

Wat ik daarna beleefde:

Amanda en ik hadden 4 dagen om in Queenstown te geraken. We deden het rustig aan en namen wat Doc campingsites mee onderweg. Veel L.O.T.R plekken daar. Een van die plekken was aan het mavora lake. De enige manier om aan deze camping te geraken is over 37 kilometer gravel. Maar het moest de moeite zijn. Na 2 dagen op deze camping, reden we weer terug over deze gravelweg. In de tussentijd was er een machine geweest die nieuwe gravelstenen had gespoten. Ik reed 80 waar er 100 was gegeven. Ik had het er niet zo op. En toen ineens, zonder waarschuwing, raakte 1 van de voorbanden in zon nieuwe plek gravel terrecht. Dat betekent 1 wiel voelt aan alsof het vloeibaar is. De auto begon te slippen en hij helde beangstigend veel over naar de zijkant. Ik wilde niet op de zij terrecht komen (dit bedenk je allemaal in splitsecondes) maar ik wist ook dat ik het stuur niet zomaar om kon gooien. Ook vol op de rem was geen optie, vanwege alle losse stenen op de weg. Ik kreeg de auto in zoverre weer onder controle dat ik kon terug remmen naar 55km zonder op de zij te gaan, met als opoffering dat de enige weg mogelijk nog de berm en de electriciteitspaal voor ons was. BAM! Ineens stonden we stil. Ik keek voor me zag zo snel niks, keek naast me naar Amanda, vroeg automatisch, are you okay? en ze kijkt me met grote angstogen aan. Ze zegt bijna mantrisch, ik had geen gordel om ik had geen gordel om ik had geen gordel om. Blijkbaar had ze net 3 seconden voor de slip haar gordel losgemaakt om iets uit de achterkant te pakken. Ze zat met haar voeten en handen totaal klaar om de klap op te vangen daar op de stoel naast me. Nu klinkt het grappig, maar toen dus niet. Ik stap uit, bereidt me voor op een overkoopbare auto en sein de auto achter ons dat ze door kunnen rijden. Niet nog meer pottekijkers voor mijn al gekrenkte trots. Wat raar, ik zie helemaal geen schade. Ja de nummerplaat is naar de mallemoeren, maar ik zie verder niks. Nog beter kijken. De bullbar zit wel erg dicht bij de bumper. Wacht eens even, de bullbar zit IN de grill! de bullbar had ons allemaal gered en ook de schade tot een minimum (samen met de betonnen paal) beperkt. De electrisiteitspaal had ons behoed van het schapenhek dat onder stroom stond. Geluk aan onze kant, al voelde het toen niet zo. De stieren in de wei achter ons gingen helemaal gek en dat was de druppel. SHUT THE FUCK UP! en ze waren waren allemaal stil. Alles in de auto die we net daarvoor hadden opgeruimd was door elkaar gegooid en het bed lag onderhand voorin. Spagetthi had zich door de gehele auto verspreidt en kwamen we weken daarna nog tegen. Ik trok een sigaret naar voren en amanda die 3 jaar geleden gestopt was vroeg er ook om een. Ik heb daarna zo goed als niet meer gerookt, maar die was echt nodig. Fuck geen nummerplaat meer en jawel net als we een dorp inrijden, een politieagent. Ik wachtte net zo lang to hij was afgeleid en ga dan zo casual mogelijk aan hem voorbij. De bullbar kreeg ik met eigen handen weer uit de grill en er is nu niks meer aan te zien. In Mossburn, de dear capital of the world, pikken we een britse lifter op, die we in Kingston weer laten gaan, want daar brengen we de nacht door. Kingston is een lief plaatsje 60k's van queenstown af. Geen enkele jamaicaan gezien Jeroen.

De volgende blog zal lang zijn maar brengt jullie helemaal up to date tot en met de dag dat ik het schrijf. Ik loop wat achter vanwege een heimwee dippie die weer helemaal is gefikst dankzij lieve locals en simpelweg vanwege het feit dat er veel gebeurd hier~!

tot snel!