Aaaahh Kingston. Waar het leven meeandert, waar de stoomtrein nog over de rails tuft, owh Kingston. Anyway, Kingston was de laatste stop voordat we het beroemde en beruchte Queenstown binnen konden vallen. En dat deden we. Heel kort. want Jezus Christus, na alle rust en wonderlijke natuurschoonheid was Queenstown even een klap in je gezicht. Lokale mensen die niet in de toeristenindustrie werken zul je er niet vinden. Alle kiwi's vieren vakantie in het zuidelijker gelegen Wanaka. De vreemde talen schoten door mijn oren en het verkeer was plotseling een hel. Snel kochten we de nodige proviand in de overprized supermarket en reden naar de dichtbijzijnste DOC camping aan het prachtig verstopte Moke Lake. En daar vond Joke een waar paradijs. Het aantal sandflies was naar een redelijke 1 per minuut gedaald, het meer was kraakhelder en koel en er was het gevoel van een vergeten wereld in de lucht.

Het voelt hier net als in de 'Hel' (voor alle John Marsden lezers onder jullie, ja jullie). Geen lichtvervuiling, nauwelijks mensen en het enige teken van menselijke overheersing is het roestige stukje cattlestop in de gravelweg hiernaartoe. Veel mensen denken namelijk dat het eerste meer dat ze tegenkomen de camping is, maar niets is minder waar. Zelfs de DOC controle guy is hier in al die tijd niet geweest. De tijd verstreek en ik maakte me gelukkig met de wetenschap dat mijn enige zorg in de wereld was hoe mijn proviand zo lang mogelijk te rekken.

We zijn hier voor een reden, om Rien en Sara weer te vinden en dus moeten we af en toe een gebied met telefoonreceptie in. Queenstown is maar 30 minuten rijden, maar het voelt als uren. Ik vind die tripjes naar Queenstown dat ook oppermachtig aanvoelen. Ik beeld me in een guarillia te zijn, die de bewoonde wereld inmoet voor het hoognodige (water douche stroom eten, could be anything) de truc is niet ontdekt te worden. Blij als een klein meisje was ik daar. Ga ik daadwerkelijk voor het risico van de stad, dan is het voor de meest extreme contactpoging te doen, online te gaan. Na die boost kan ik er weer voor dagen tegen, terug de eenzaamheid in, terug naar de hel.

De tijd verstrijkt hier in blokken, stukje ochtend, middag die overvloeit in avond en dan nacht omdat het donker is. De tijd die ik hier aan het meer gezeten heb bedroeg weken. Het voelde soms als jaren, soms als uurtjes en ik was gefasineerd door dat fenomeen. Ik ben blij dat ik gezegend was daadwerkelijk de tijd te hebben om deze zaken uit te vinden, wat een luxe om geen luxe te hebben als je dat zelf wilt. In die weken van afzondering gebeurde er de volgende dingetjes:

Rien en Sara zijn terug van de Kepler, moe maar voldaan. Ik ontmoet Travis (canada) en Jeannette (sweden). Ik probeerde een avond te gaan stappen, maar wordt nergens toegelaten zonder mijn ID.

Dan wordt Rien aangehouden door de politie omdat hij 5 meter verkeerd in een one way street reed met een biertje op. De agenten waren gefrustreerd dat ze hem niet konden pakken, omdat hij de blaastest goed aflegde. Wel kregen we de consequenties te horen van wat 5 meter verkeerd rijden met 1 biertje op kan betekenen voor een foreigner: uitzetting en boete van 600 dollar. AUW. In Queenstown zijn ze streng.

Sliep travis, na een verhitte discussie over films, in mijn slaapzak omdat hij te veel gedronken had (ik sliep keurig in mijn eigen bedje in de auto). Nam ik illegaal water, stroom en een douche in de backpackers (als je doet alsof je der hoort is er niks aan de hand) Deden we een filmavond in datzelfde backpackersmotel. Was ik 4 dagen gefrustreerd omdat ik 'die ene enge film met Michelle Pheifer and Harrison Ford' niet kon herinneren. Nam ik ijskoude ochtend douches in het meer. Zwom ik datzelfde meer helemaal over, alhoewel ik halverwege bedacht dat het misschien toch geen goed idee was. (the beach stijl Wouter...yes sirrr) en werd ik ten slotte bij een avond wandeling door de omgeving, aangevallen door koeien (lach maar het was rete eng). Rien heeft het bed hemels gefikst, gewapend met verworven kiwi skills, een zakmes en touw.

Tijd om verder te gaan, Rien en ik hebben ondertussen Sara en Amanda 2 weken terug op het vliegveld afgezet. Afscheid nemen is nog steeds geen favoriet ding van me. Maar er is weer ruimte in mijn bed, woehoe! Rien gebruikt een helft, maar de andere helft is voor mij! Nu zitten we alleen met 2 mensen en 2 auto's. Dat is niet echt economisch ecologisch, dus bedenken we een plan. Rien is zijn auto beu en het is hem niet gelukt deze te verkopen de afgelopen weken. Hij wil hem voor de tijd die we van plan zijn samen te reizen ergens neerzetten en hem later weer ophalen. Zo gezegd zo gedaan.

Maar eerst op weg naar Glenorchy, the gateway to Paradise. En het moet gezegd, de weg naar Glenorchy is werkelijk waar prachtig, gevaarlijk zelfs, veel te veel afleiding op de smalle wegen langs de afgrond. Het weer werkt mee, maar Glenorchy is niet een plek waar je geweest moet zijn. Naast een possumhuiden verkoper is er niks. Ergens achter dit dorpje zou het plaatsje Paradise moeten liggen. Nu ik zo dicht bij de Hell ben geweest, wil ik zeker mijn kans op Paradise niet laten liggen. Dus huppa, fourwheeldrive sign negeren en we gaan dervoor. Wederom veel L.O.T.R lokaties hier.

Als je vind dat ik vaak zeur over die bloody sandflies, check Rien: ' Die kleine rotbeestjes, vrouwelijk, hebben bloed nodig zodat ze hun eitjes kunnen leggen en nog meer van dat duivelsgebroed kunnen produceren. Zelfs 'tropical strength' insectenspray helpt al niet meer. Alleen wind kunnen ze niet verdragen. En vuur! Deze plaats moet echt de bakermat geweest zijn van alle zandvliegen over heel Nieuw-Zeeland want er zaten er duizenden! Binnen de minuut zag m'n voet zwart, en bloed moesten ze zien. Snel uit de voeten maken dus! Letterlijk :) De slimmerik die ik was had z'n deur laten openstaan, met het gevolg dat heel de auto vol met van die kutbeestjes zat. Vooraleer ik kon vertrekken heb ik er een 40-tal een kopje kleiner moeten maken. Alle goeie karma die ik had opgedaan door de twee meiden te helpen met hun auto heb ik in een minuut tijd teniet gedaan. '

Wat er met mijn zorgvuldig gearchiveerde muziek en filmpjes op mijn ipod gebeurde: In de woorden van mijn IT reisgenoot Rien want er komen te veel rare woorden aan te pas om dit zelf op te zetten:

De filmpjes stonden op Joke d'r iPod, en amarok sloeg toe! Het klote-programma overscheef haar hele iTunesDB met gevolg dat al haar muziek/film op d'r iPod foetsie waren! Ramp! Neeeeeee! Waarom? Wat heb ik toch misdaan in m'n leven om haar hele verzameling muziek naar de vaantjes te helpen? Niet getreurd, iPod weer effe aan de laptop hangen en kijken wat er nog te redden valt. Gelukkig was het enkel die ene stomme file die om zeep was. Snel naar de stad rijden, al haar belangrijke dingen van de iPod op m'n draagbare HD kopieren, en dan het hels karwei om al haar muziek terug op d'r iPod te zetten. Na 3 en half uur in het internet caffee was ik klaar: alle muziek stond er terug op, en leek het net alsof er niks gebeurd was. Met bibberende benen ben ik wel teruggereden naar de campsite! Maar na het goede nieuws vloog ze me om de hals. Ze liep van vreugde maar liefst 3 keer een rondje rond de auto, de gekke kip :) hahaha

Dus mensen: zwier die amarok van je ubuntu, of je moet zwaar voor SM zijn om dit soort ellende op vakantie meermaals aan de hand te hebben!

Het enige probleem is dat 1/3 van mijn muziek nu nog slechts uit een code bestaat, zonder de info van nummer of artiest, maar ik kan tenminste nog muziek luisteren. Rijden zonder muziek in je auto is verschikkelijk.

De routeburn track, een van nieuw zeelands great walks, eindigt aan het einde van de weg. Het heeft geregend de afgelopen dagen en het is een waar avontuur de weg over te steken. Soms is de rivier zo diep over de weg gestroomd dat ik de bodem niet zie. Maar al noemt men het gekkenwerk we kwamen bij het einde van die lange weg en wat denk je... Geen Paradise gezien. Wel waren we weer dicht bij de westkust geraakt, dus de sandflies zaten letterlijk in mijn onderbroek. Ook was er een rubber van de achterdeur gescheurd en zat de hele auto vol met fijnstof. Jummie. Bij het 'Frodo' Diamond Lake hebben we stiekem de nacht doorgebracht, maar zelfs nadat ik al onze insektenspray er doorheen had gejaagd en elke stukje huid had bedekt, had ik nog steeds ontelbare beten. Stelletje Lesbovliegen met kinderwens.

De volgende ochtend was ik geprikkeld om het Paradijs te vinden, het kon niet ver zijn, we moeten er overheen gekeken hebben. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat het waarschijnlijk het enige huis is wat daar staat. In ieder geval dat hebben wij genomen als ons bewijs voor het Paradijs. That's NZ for yah.

Een bezoekje aan het prachtige Glenloch, lachend naar alle dappere zielen die daar aan hun meerdaagse wandeling door insektentown begonnen. De mensen die terugkwamen lachten niet meer hardop.

Ik streef naar een minimaal uitgave budget na de dames met hun goede maar dure ideeen van de afgelopen tijd. Een van de bijzaken is wat ik noem: de culinaire moordenaar. Combinaties die we maken van wat er nog over is zonder nieuw voedsel te kopen. Rien maakte vandaag rijst met thousand island dressing en een beetje kaas. Ik ging voor de slappe crackers met marmite, jam en de rest van de kaas (allemaal op 1 cracker). Ik vond het heerlijk, de terugkomers van de Glenloch wandeling niet echt. Op onze volgende Doc camping stop, dropte we een lifter af en ontmoette ik een authentieke Auckland Kiwi die een expert bleek op het gebied van hot springs. Hij kende ze allemaal uit zijn hoofd, vooral de gratis exemplaren waren geweldig. Rare humor had ie wel. Nadat het gesprek op de een of andere manier naar naturisten campings was gegaan wilde hij wel even demonstreren hoe dat eruit zag. De humor lag ergens in het midden, ik had wel willen zien hoeveel insekten zich hadden verlekkerd aan al dat vlees.. Maar hij had de ballen niet..:-D

Na een heerlijk kampvuurtje (legaal mensen) was ik de gelukkige die een zeldzame vogel op haar schouder kreeg toen ze in stilte in het bos was gaan zitten. We vonden midden in tha middle of nowhere een tramrails. Ik kon het eerst niet geloven, zo midden in de bossen, totdat we uiteindelijk 2 verroeste treinwielen vonden. Te zwaar om daar als grap te liggen. Waarschijnlijk van de oude goudzoekers overgebleven. Het weer is hier stukken minder. We zitten ook stukken minder ver van dat grote stuk ijs aan de onderkant van de aarde als ik ooit geweest ben.

Op de weg terug naar Queenstown (het is de enige weg mogelijk) zie ik een wegwijzer staan met een uitroepteken. Niks bijzonders normaal, wegwerkzaamheden zijn hier meer regel dan uitzondering. Mijn oog werd getrokken door het andere bord: FILMCREW. Nice! Na navraag in dorpjes en een eigen zoektocht vonden we uiteindelijk de filmlokatie. Gevraagd is er naar werk, maar dat ging niet door. Het ware Europeanen met 1 of ander populistisch reclamefilmpje, terwijl de donderwolken en de snijdende wind in aantocht waren. Maar leuk was het zeker. Ik hoop binnenkort mezelf in een filmset te lullen, voor een zakcentje een een stukje levenservaring. Wacht maar af!

Rien laat zijn auto achter op een verlaten stuk weg richting Moke Lake. Hij geeft er niks om, zijn auto is verzekerd tegen vandalisme en diefstal. Maar er zijn ergere dingen die er kunnen gebeuren... Net voor we de auto droppen, vinden we 2 USA dames met een open motorkap langs de weg staan. Wij als echte halfbloed Kiwi's stoppen en vragen of alles in orde is. De dames wuiven ons weg en zeggen dat er niks aan de hand is. De vraag nomaals stellen geeft de info van een overhitte motor, maar niks aan de hand, de mechanic zei al dat dat kon gebeuren, gewoon laten afkoelen en doorrijden. Nu is er voor jou, trouwe bloglezer (ik dank je hiervoor bij de weg) natuurlijk een lampje dat gaat branden bij het horen van een overhitte motor en een serieuse claxon bij het horen van een mechanic die adviseert door te rijden met een overhitte motor. Soms lieve mensen, moet je je behulpzaamheid opdringen voor ieders bestwil. Vooral als men op een verlaten weg staat. Rien en ik kijken onder de motorkap. Nu weet ik nog steeds niet veel van hoe een motor eruit hoort te zien. Mijn kennis bij een vanbelt vervangen met een pantykous is ongeveer alles. Maar na het verhaal van mijn lifter over de radiatordopdief en mijn eigen avonturen met overhitting, ging mijn oog naar de radiator. En geloof het of niet, geen dop! Dat KAN gewoon niet waar zijn!? Maar echt, geen dop. De dames waren net terug van de garage, die alles had nagekeken en alles wat vervangen moest worden had vervangen. Ze hadden de auto net gekocht. Waarschijnlijk was hij vergeten de dop terug te plaatsen (of goed vast te draaien) en hadden de dames de slimme beslissing genomen toen er rook uit de auto kwam te stoppen. Rien bracht ze terug naar de garage, terwijl ik op de auto's paste en thee zette voor iedereen. Ze kwamen terug met verschillende doppen en gelukkig paste der een. Na het vullen van de radiator waren de dames zo blij met de hulp dat we een hele tas vol speciaal bier kregen (ze werken in een kroeg). Eind goed al goed. De dames die we hielpen met de verdwenen radiator dop waren genaamd: Celia en Jessica uit Texas. Ze excuseerde zich voor een lichte godslasterende vloek als een dagelijks reflex. En bij het afscheid kwam ik niet weg met een 'see yah', maar werd er authentiek amerikaans 'oprecht' geknuffeld en ge-'thank you so very muched'.

Rien is een goede kerel, ik ben af en toe een bitch en we hadden allebei weer zin om eens te gaan couchsurfen. Omdat we zonder plan rondrijden mailde we verschillende verzoeken over de hele regio Southland met de uitleg dat we niet precies wisten wanneer we zouden komen. We zijn nu een paar dagen en een paar kilometer later. In een plaatsje Pukerau. Gisteren zijn we op de laatste dampen van de tank van Waikaia naar Gore gereden. Leuke omgeving alweer: rollende heuvels, bruin-groene van kleur, bezaaid met witte stipjes die schapen voorstellen, en een onverharde weg (wederom) die er doorheen slingert. Genietend is de naald van de auto niet over de 60 kph gegaan. Zalig rijden zo. Op onze rondreis richting Gore (dat naast Clinton ligt, op de 'Presidential Highway') zijn we dan gestopt bij Graeme en Robyn. Ze waren een geschenk uit de hemel. Ik zat er even door. Ik had last van de beruchte 3 maanden heimwee dip die je hebt als je langer van huis bent. Je bent op de mooiste plek die je je maar kan voorstellen, doet superdingen en je voelt je klote zonder reden. Voor sommige mensen is iets extreems doen de oplossing, voor andere juist kletsen met het thuisfront (kijk daarmee uit:-D) voor mij was het iets vastigs zoeken, iets huiselijks, iets ongecompliceerd met genoeg afleiding. En precies dat vond ik bij deze 2 mensen.

Vorig jaar tijdens hun drie maanden lange reis doorheen Amerika hebben ze maar liefst een derde van de tijd kunnen doorbrengen op andermans sofa. Da's al wel leuk

Sinds ze bij couchsurfing zijn, hebben ze maar liefst meer dan 90 surfers over de vloer gehad! Talk about experienced hosts! We kregen een lekker warm bed, dat Robyn nog snel opmaakte. 'Zijn jullie een koppel, want ik heb het dubbel bed opgemaakt?' 'Nee, we zijn vrienden.' 'Oh, dan ga ik wel snel de twee enkele bedden klaarmaken voor jullie.' 'Oh, dat moet je niet doen. De afgelopen tijd hebben we altijd al een dubbel bed gedeeld in de auto.' Maar ze wilde van geen nee horen. Enkele minuten later waren er twee onberispelijke enkele bedden voor ons klaar. En dan ging ze ook nog avondeten klaarmaken! Dat was helemaal niet de bedoeling: ik was de auto al terug ingelopen om alle eten er uit te halen zodat we iets konden klaarmaken. Maar opnieuw wilde ze van geen nee horen. Twee borden risotto met groentjes en 'snausages' later was ik verzadigd.

Met de kids de deur uit en humor identiek aan de mijne was het een waar feest daar te zijn. Ze hebben meer dan 351 hectare land rondom hun huis en meer dan 4000 schapen en zo'n 80 koeien. Graeme is een hotrod fanaat en is al jaren bezig zijn grote liefde in de garage weer de weg op te krijgen. Ook hebben ze een knuffelkat, genaamd miauw (erger als een kind zoveel miauwt ie) die op een dag besloot dat hij vanaf nu hier woonde. Robyn werkt op een school in Gore en nodigde ons uit voor de lunch (na een heerlijke avond kletsen over diepe zaken) Daar ontmoette we haar beste vriendin Katelee, die toevallig ook CS en samen met Robyn dit hele gebied moet voorzien. Als ze willen hebben ze elke dag multiveel mensen over de vloer. Die 2 samen tijdens de lunch, het was net alsof ik ons Mam en Tante Tiny evil plannetjes zag maken, het was geweldig in ieder geval. Na een heerlijke maaltijd gingen we pictionary spelen. Robyn en Graeme vertelden ons een verhaal van hoe ze elk jaar met Kerst naar Wanaka gaan en daar een week doorbrengen met familie en vrienden. Een aantal jaren geleden, op hun jaarlijkse trip, was de kampingsecurity een kijkje komen nemen om te zien wat al het kabaal was om 4u in de morgend. En zij troffen daar Robyn, Graeme en co aan, volop in een spel Pictionary verwikkeld! Hilarisch Er was eerder die dag luchtig gewaarschuwd voor de fanatikiteit van Robyn, maar niks had me kunnen behoeden voor wat er gebeurde die avond. Ja zij en Rien wonnen, ik werd er bijna bang van :-D en ze speelde vals (Rien iig want die verzette stiekem hun pion toen we niet keken). We zouden er 2 nachtjes blijven. Het werden er 4. De laatste avond nodigde Graeme ons uit zijn bedrijfterrein eens te bekijken. Met een overal en laarzen mocht ik voor het eerst een echte voetgeschakelde quadbike besturen. GEWELDIG!Riens overall die hij aangereikt kreeg leek niet echt groot genoeg, maar na enig wringen had ie 'm toch aan. Robyn en ik lagen bijna op de grond van het lachen en zelfs Graeme kon een smile niet onderdrukken. Rien niet echt zo. Hij moest als de hunchback of the Notre Dame rondlopen om zijn kruis te sparen 351 hectare en ik rijd in een overal tussen de schapen door op een quadbike! Elly eat your heart out! Al met al was het afscheid moeilijk en er werden wat traantjes gepinkt. Extra evil van mij om een kaart met lieve sarcastische woorden achter te laten (en een magneet die riep: ja ik ben sarcastisch en intelectueel, snap je)

Deel 2 komt deraan...