Vrienden, baby's en bruidstaarten

Hierbij een kort blogje vol met heugelijk nieuws.

Handige weetjes: ik vlieg de 28e april naar Janet in Melbourne, voor hoe lang weet ik nog niet. De wintertijd is hier ingegaan. Tijdsverschil tussen Nederland en Nieuw Zeeland is nu nog maar 10 uur ipv 12. Dus 18.00 op 01/04/09 in Nederland maakt het 04.00 op 02-04-09 in New Zealand.

Als allereerste wil ik vermelden dat ik een stel geweldige vrienden heb in Nederland die ik gigantisch mis. Vooral als die gekken me zo af en toe veel te eigenzinnige gekke lieve 4dingetjes sturen. Dikke kus, ik krijg je wel terug...

Ook het vermelden waard:ik heb er sinds 6 april een nieuw achterneefje bij! Jawel, een mannetje! Zijn naam is Julian de Vries! Felicitaties gaan uit naar de ouders: Mark en Annelies en de grootouders Jo en Liesbeth. Ook naar nieuwe kersverse oom en tante Arjan en Sandra! Gefeliciteerd familie de Vries!

Een wereldwijde traditie: trouwerijen. Voor mijn gevoel leek dat nog eeuwen ver weg. Mijn vrienden moeten hetzelfde denken. MIS!

Hierbij mag ik een dik vet nieuwtje plaatsen: Esther en Guido gaan trouwen!

Ik was erg verrast, maar nog meer erg erg blij! Blijk dat het toch kan werken in de wereld. Kan niet wachten tot ik terug ben en me helemaal lam zuip aan de dure champange met een genante speech achter de vrijgezellen aan. *wink*

Ook heb ik verhalen gehoord dat mijn neef Paul gaat trouwen. Het was al laat, dus kan iemand dit voor mij bevestigen?

Aan al deze vrolijk nieuws onderwerpen, mijn beste wensen!

het blog verhaal gaat snel weer verder, stay tuned!

Confessions of a Dutch Goddess part 2

The story continues..

Preutsheidsalarm (zie vorige blog!)

Het bleek nog niet zo makkelijk de pub zomaar te verlaten. De meute was aardig aangeschoten en er waren ineens stapels heren die een 'hoog intellectuel interessant' gesprek met me wilde voeren, waarde meestena 5 zinnen ondubbelzinnig naar de eindsprint doken. Get lost, i'm busy! Ik loodste Cat de pub uit en we zochten debus op om wat goedkopere drank te drinken. En daar verloor ik bijna al mijn ballen, ineens is het stil zonder die harde pubmuziek en dan zit je daar. Hergroeperen!
Net toen de sfeer goed teruggewerkt was, strompelen er een dronken Freddie en Florian voor de bus langs. Bagger, talk about german timing.. Maar goed, ook zij kregen een frangelico vanme en iedereen was happy. Inees roept Cat: wow frangelico is echt lekker, er zitten zelfs echte chrunchy hazelnootstukjes in. Wat?? stukjes!/?

AAAAAHHH, neee. Gelukkig was het donker en viel mijn rode kop niet zo op. Ik herrinnerde mena dieopmerking ineens een voorval eerder die avond. Tijdens het indrinken was harley niet zo rechtlijnig meer geweest in het aftikken van zijn sigaretten. Omdat ik niet de gehele auto vol as wilde hebben, had ik daar een tijdelijke oplossing voor gevonden. FUCK!
Als we het over embarrasing hebben, heb je hier de anekdote van het jaar. Je kunt zelf de puntjes wel invullen.

Ik roep, neeeeeeee, grijp de drank uit haar handen, ren naar buiten en gooi de inhoud zover weg als ik kan. Iedereen staart verbaasd terug en al had ik every intention mijn mond te houden, er was een slip van info hier en daar en de rest daar aanwezig was misschien aangeschoten, maar slim genoeg om te beseffen wat er zojuist gebeurd was.

Jawel, ik had iemand zojuist een ass-tray-liquor gegeven....

Na al dat bezopen schaamvolle gedoe zag ik dat Freddie haar glas al leeg had, waar de rest van ons nog steeds niet halverwege was. Wow dude, das geen duits bier, das likeur! En inderdaad, Freddie hing steeds verder aan de deur van de auto. Begon ook minder en minder te praten. Niet aardig om te denken op dat moment, maar het nam de aandacht af van mijn mislukte cocktail van eerder.
Het zag er niet lekker uit, hoewel ze bleef volhouden dat ze 'fine' was. Florian was zo galant haar te escorteren naar haar hostel en aangezien die om de hoek was, hielde we een oogje in het zeil. Alone again.
Ik plaatste hier een van mijn beste uitspraken 2009 (voor geintereseerde, stuur me een mailtje) en de sfeer was terug. En net op het moment dat er..KLOPKLOP.. damned Hey Florian, je hebt haar teruggebracht, goed zo. Moest ze overgeven. Niet? Mooi. Je gaat naar je bed toe? Mooi. dag Florian. Damned.
Harley was in geen velden of wegen te bekennen en het was laat. Ohw noo, wat een toeval, mijn bus heeft een bed, laten we ons verplaatsen naar de achterkant en gaan 'slapen'.
Maar de geest van st Patrick is niet bekend om zijn perfecte timing, dus net toen de zaken perfect liepen, knalt er een bekende totaal bezopen Amerikaan tegen mijn autoruit aan. Scheisse!

Gelukkig konden we er allebei om lachen, dat was maar goed ook, want Harley is een depressieve dronkenman. Er was geen woord van te begrijpen en hij wilde absoluut niet in het hostelbed van Cat gaan slapen. COME on Harley! Maar goed, dan proberen we er maar het beste van te maken en hem in de auto en in het bed te krijgen. Gek genoeg stond hij daar met een volle fles dure wijn en een lege fles bier in de hand. Hoe hij aan die wijn kwam wist niemand, maar er was iets gebeurd in een hostel waar hij niet over wilde praten, dus we lieten het maar zo. Stomdronken als hij was, knalde hij met zijn kop tegen de tafel aan en begonnen daar 10 minuten later pas iets van te voelen. Mannen zijn net baby's als het om pijn gaat, auw auw auw auw. Ja ja, kom op in bed en die roes uitslapen. Ik nam afscheid van Cat die nacht en probeerde zelf ook wat slaap te vatten.

5.00am BOEMBOEMBOEM Wake up! Wake up!

WTH...Politie aan de deur. Blijkbaar was de plek waar we nu geparkeerd stonden ook niet naar behoeven van de gemeente Wanaka. Ik was nog slaapdronken en een beetje beneveld en deze man was niet bepaald happy en had geen geduld met me. Ik had precies 2 minuten om de bus weg te rijden of anders een arrestatie en boete van 500 dollar op mijn dak te krijgen. Ineens was ik klaarwakker en vloektemijn weg naar de bestuurdersstoel. Harley was in een coma, geen enkel detail van de rest van de nacht kreeg hem wakker, dus het was aan mij de situatie te redden. Ik heb zo ongeveer 2 uurtjes slaap gehad. De rest van de tijd reed ik met 30km per uur rond, op zoek naar een plekje om 20 minuten te rusten en dan weer door te gaan. Uiteindelijk vond ik met de opkomende zon een campinground in the middle of nowhere, waar ik uitgeput in bed dook. Harley werd wakker en had officieel een reden om te zeggen: where the hell are we?

Na st patricks day nog een hele leuke dag gehad met Cat, Harley bood aan haar bed te beslapen zodat wij 'gezellig' konden kamperen. WOEHOE. LekkerL word kijken was een leuke inleiding.

De dag van vertrek, met een lach en een traan, hoe playerfull ik de situatie ook had bespeeld, ik ben een sucker in afscheid nemen en vooral in a clean cut.

Maar praktische zaken nemen soms de situatie over, zelfs al ben je ongebonden op reis. Dus harley en ik vertrokken omhoog, naar de beroemde westkust van het zuidereiland. Populatie nog lager alsin the southlands, 4 meter regenper jaar en de zandvliegen niet onbekend. Harley bleek de wijnfles gestolen te hebben uit een hostel en was nog steeds cranky dat hij die avond niet had gescoord. Nu is de westkust geen hotspot voor single young men, zoals in L.A, dus ik hield mijn mond maar. De eerste nacht in de bus bracht naar voren dat Harley toch gewoon was aan een andere standaard dan kamperen in een auto met zich meebrengt. Maar hij stond open voor lessen en onder het genot van heel veelflesjes bier voor hem (het begon me een beetje op te vallen) leerde ik hem schaken en backgammon. Ook motiveerde ik hem verder te schrijven in zijn boek. Hij is bezig een fictief verhaal te schrijven over 7 reincarnaties van een ziel. Best boeiend. De dag erna reden we door Haast. Vanwege de naam had ik me er iets meer van voorgesteld. Nee, dat is niet waar, ik had me der veeeel meer van voorgesteld. Maar meer dan een paar hotels was het niet. Wel nam ik Harley op sleeptouw naar Jackson bay, het eindpunt van de weg naar beneden. In het boek wat ik wouter ooit gegeven had: kiwi's en kilometers, had ik namelijk gelezen over een mythische fish en chips plaats aldaar. Eris werkelijk niks te doen, maar die fish en chips was heerlijk.

De rest van de westkusttrip is in het kort te vertellen (ja echt)

We hadden geen druppel regen en prachtige zomerzon de gehele trip, wat een zeldzaamheid is.

Toen we in Hokitika arriveerde was het de 22e van maart en was ik bijna jarig. Mijn verjaardag heb ik gevierd op het strand. Frangelico drinkend, een new zeelandse joint in de hand en met de film the beach op de ipod, zagen we de zon in de tasmaanse zee zakken. Dit is de enige plek op aarde waar je dat kan zien gebeuren. Het was een mooie afsluiting van een turbulent jaar. Harley had me overtuigd deze avond op eenholiday park te staan, met douche en chillruimte en dat was een gouden idee. De volgende morgen had hij een taart voor me gekocht met 24 kaarsjes (ja die dingen komen in 12..:D)

Andere hoogtepunten van de westkust trip: de pancakearocks, zoals de naam doet vermoeden, lijken ze op enorme stapels pannekoeken.Weka's gezien, loopvogels met de kont van een kiwi en de kop van een eend.

Karamea, het eindpunt van de westkust, niet veel bijzonders, maar cool om te halen.

Bushmen centre, populatie van het bijbehorende dorpje: 2. Dat is op zich al bijzonder, maar het meest bekend is het vanwege het feit dat je hier possum kunt eten. en heh, try before you die style bestelde ik een roadkill sandwich (hun motto is you'll kill em, we'll grill em). Helaas was die uitverkocht. Ze hadden nog wel verse possum pate. Bring it on! Smaakt als een konijnenhamburger, best wel te doen.

Blackball Hilton. Een afgelegen hotel dat bekend werd doordat een wereldberoemde hotelketen protest aantekende omtrend hun naam. In ware kiwi stijl hebben ze de naam na rechterlijk bevel aangepast. er staat nu in een piepklein lettertype bij:

formerly THE BLACKBALL HILTON. haha you gotta love em.

en ten slotte Reefton. Een nikszeggend piepklein stadje waar we de plaatselijke pub annex hotel onveillig maakte. Niemand die daar ooit mijn drankje dronk, dus toen ze het stof van de fles had geblazen zei ze, das dan 4 dollar (voor triple shots) woehie, das goedkoper als het zelf kopen! Die fles was tegen het einde van de avond dan ook leeg en ipv erachter te komen dat dat vooral om de prijs was, verontschuldigde ze haarzelf en gaf me een gratis triple malibu. YEAH. Uiteindelijk bleven we nog een nacht in Reefton omdat we 2 gay lookingkoolmijners hadden ontmoet en Harley een kans wilde wagen. Toen hij die avond vroeg (en dronken, wat kan die gast drinken) terug kwam, was hij op zijn zachts gezegd, not amused. De volgende morgen vonden we de schade overal rondom de auto.

Dat was de westkust. we reden terug via arthurs pass richting Christchurch en namen een lifter mee uit rara... Vermont.

Mijn nieuwe creditcard lag op me te wachten in Oamaru dus daar gingen we heen. Het is op de weg naar Dunedin en daar ligt de eindbestemming voor deze trip met Harley. We mochten blijven slapen bij de eerdere hosts Petra en Russel en dat wederom fun fun fun. We mochten mee naar een bbq, Russel nam ons mee naar een prachtig oud kerkhof en ik mocht de auto besturen! Ten slotte kreeg ik ook nog een stapel warme kleding mee, die anders in de zak van Max zou verdwijnen, wat het is hier intussen een heel stuk kouder aan het worden. Op weg naar Dunedin.

Daar reden we heen omdat Phil zijn chemo daar ging hebben en Harley hem terug naar huis zou rijden...

En wie ohw wie zou er ook naar dunedin komen...

to be continued.

kisskiss

Confessions of a Dutch Goddess

Deze blog draag ik op aan een van mijn beste maatjes uit mijn jeugd, mijn hond Basje, die op 24 maart 2009, bijna 16 jaar, is overleden. Ik wens mijn familie, en vooral mijn lieve mama, veel liefde toe om het gemis van een goede makker wat draagelijker te maken.

---
dit verhaal begint in de linsey pass. Het heeft zijn up and down, zal soms tranen doen zwellen, lachspieren strekken en schaamrood op kaken plaatsen.

AGAIN CROMWELL
Het begint dus in de linsey pass. Die prachtige weg door western achtige bergketens met kraakheldere rivieren moest ik doorkruisen om in Cromwell te geraken. Voor de trouwe lezer, daar was ik al eerder geweest. Het verhaal begint namelijk niet zo positief. Een van mijn eerdere hosts, Phil, van Will, had deze week te horen gekregen dat hij lymphoma had en moest naar het ziekenhuis in Dunedin om de eerste chemo te starten. Ik had Will eerder aangeschreven dat ik de west kust ging verkennen en als ze zin hadden, ik een kop choco kwam stelen als ik in de buurt was. Een reactie met: WAAROM BLIJF JE NIET LANGER> WE KUNNEN JE VROLIJKE AFLEIDING GEBRUIKEN> HET GAAT NIET GOED MET PHIL deed me besluiten af te buigen naar Cromwell. Ik vertrok laat, de weg was lang en machtig en ik besloot een nacht in de bergketen te slapen. Ik had eerder met Sally en John gesproken, CSsers niet ver van Cromwell, en al hadden ze geen bed vrij, ze zouden wel een plekje voor me regelen. Aangezien ik dit al eerder besproken had en ik Will en Phil niet wilde belasten, deden we het zo. Sally en John bleken de beide heren goed te kennen (nieuw zeeland blijft ons kent ons) en vonden het een goed plan wat afleiding te brengen. Sall en John hebben werkelijk waar een paradijs van een huis (een huis voor hunzelf en 3 kleine voor gasten) die ze zelf helemaal vanaf de eerste steen gebouwd hebben. Het landgoed eromheen is overweldigend en het uitzicht onbetaalbaar. Zo'n huis rechtstreeks uit zo'n 'bouw je droomhuis' programma. Ik werd hun eerste echte 'couch'surfer, omdat de bedden bezet werden door HELPXers uit Vermont, USA. HELPX, weer een nieuw begrip. Lijkt ietwat op Cs, alleen is het idee hier dat je 4 uur per dag helpt aan bepaalde taken, klusjes of zaken en daarvoor kost en inwoning verdiend. Anders dan WOOFing hoeft het geen farm te zijn. Kan van alles zijn, computer op orde helpen, tuin aanleggen, meubels in elkaar zetten, fotoalbums sorteren. Sally en John gebruikte het voornamelijk voor de klussen rondom het bouwen van het huis. Zo goed als alles werd gratis gedaan, en ze houden ervan mensen voor langere tijd over de vloer te hebben. Super open mensen die al veel hebben meegemaakt. Meteen uitgenodigd voor het eten en kennis maken met de HELPXers, Grace, haar man en de huisvriendin Paula. Ook was een goede vriendin op de logee voor een paar dagen, vanwege het grote golftoernooi in Queenstown (new zealand heeft een nieuwe wonderkind aldaar). Full house dus. Grace is verslaafd aan kinderen zoals ze het zelf noemt en heeft tot nu toe 18 fosterkinderen gehad, waarvan ze er 12 geadopteerd heeft. Haar eerste man bleek de voormalig vicepresident van Phillips te zijn! Hoe klein is de wereld! Haar huidige man was half dutch, half kiwi, half amerikaan. Paula is een freelance kunstenares die prachtige werken schildert. Een avond aan de tafel met een luxe diner, volwassenen met veel levenservaring, goede wijn en oprechte interesse in elkaar, maakte dat de scherpe discussies boven tafel konden komen. De huisvriendin bleek voor 19 jaar een vrouwelijke partner te hebben en daarnaast zoals ze zei nog 2 volwassen kinderen. Wowo, interesante tafel hier. John was sociaal werker in hoge functie gespecialiseerd in kindermisbruik, dus ook hij had heftige verhalen op zak. Sally had machtige anekdotes over de rotary club, waar ze Will had leren kennen en hoe ze de rebellen van de club waren. Wat een avond en zo was hij ook weer voorbij. Na een heerlijke nacht op de luxe sofa werd ik wakker gemaakt door de zon. Platteland doet niet aan gordijnen. De dagbestemming, op bezoek bij Phil. Eerlijk gezegd was ik een beetje gespannen, ik wist niet zeker of Phil bezoek nu wel fijn vondt, maar deze man is het uithangbord van positiviteit lijkt het wel, want bij de eerste klop op de deur, werd ik binnengehaald en gevraagd hoe het met mij ging. Met mij flapdrol, ik kom hier verdorie voor jou! Iedereen zijn eigen manier. Na wat morbide grappen over en weer was voor beide het ijs gebroken en kletsen we over alles en niks. Wat me het meeste bijbleef is wat hij vertelde over oude wonden. Ik vroeg hem hoe het voelde wanneer de chemo wordt ingespoten. Hij zei, 'koud als ijs omdat het uit de diepvries komt, alles uit het keukenkastje jassen ze derin, maar het meest gekke is nog dat ik de avond daarna op de bank lag en ineens begonnen al mijn oude vergeten wonden, kneuzingen, botbreuken, 1 voor 1, 10 seconden compleet te tintelen, alsof het opnieuw gebeurde en daarna was het weg.' Freaky..
Klop klop, wie is daar aan de deur. HARLEY! De csser die hier de vorige keer ook was, was net als ik, ook als een boomerang teruggekeerd. Over hem later meer. Will komt thuis en het was alsof ik niet was weggeweest. Serieuse zaken werden afgewisseld met hilarisch harde grappen, niemand bleef gespaard, vette shit. SHIT! Terwijl jullie me hier de laatste aflevering van star trek voyager (heren zijn SF fanaten) aan het voeren zijn, is het alweer 19.00! Ik heb een eetafspraak! Morgen kom ik zeker terug! Ditmaal zorgde ik voor het toetje, wat men heerlijk vond en was Ann de vrouwelijke partner, met het vliegtuig gearriveerd voor het golftoernooi. Mijn eerste lesbisch stel in nieuw zeeland. Nou ja, half kiwi half aussie, dus ik weet niet of het telt ;-P. Grace was zo verslaafd aan kinderen dat ze die dag vrijwillig naar een school was gereden en had gebraagd of ze kon helpen. HAHA. Mijn laatste nacht alweer hier en dan ga ik verder. Dank aan deze toffe mensen. Terug bij Will en Phil op zaterdag wilde ik maar al te graag helpen met anything! na 2 dagen niks mogen doen, omdat de HELPXers alles al hadden gedaan, jeukte mij handen. 'Hier' zei Will, ga de schuur maar zandstralen. ECHT? WOEHOE! En met de beats van Benny Bennassi in mijn achterhoofd deed ik zoveel mogelijk geile poses met mijn powertool in de 30C zon, totdat Phil niet meer bijkwam van mijn satisfaction. Powertool slowmotion met een gay randje, alles kan in Cromwell, stad van the peaches. Na het reinigen van de goot (die nog nooit daglicht had gezien) kwam Harley met een Amerikaanse specialiteit, chillidogs en cudneysoap. JUMMIE. En daar was ook de 'huis'vriend Gary en zijn terrier jack. Als dat druk klinkt, heb je de meute mensen die door de dag heen langskwamen niet gezien. Ze hebben veel mensen hier die om ze geven, dat is zeker. Hoewel ze zeiden van niet, had ik het gevoel dat beide heren binnenkort graag weer wat prive tijd zouden hebben. Daarnaast leek me reizen met Harley voor een tijdje wel leuk, samen op jacht, en zo en mijn Amerikaanse slang wat bijspijkeren. Helaas had hij de westkust al gedaan en was hij bezig met het schrijven van zijn boek. Jammer. Ik mocht blijven slapen en de volgende dag na wat aandringen mee naar de repetitie van de plaatselijke 'kiwiversie' van Grease. HAHA. Will speelt kenicky en moet doorgaan voor de klasgenoot/beste maat van danny. Danny is hier net 20 en Will met zijn kale kop en 43 lentes op de teller, wel, het maakt een grappig plaatje. Maar zingen kunnen ze. Het hele dorp is vertegenwoordigd, de plaatselijke loodgieter doet een zoete ballade en de kapster speelt rizzo. Ik mocht overal mee en filmen was geen probleem, super middag. Die avond gooit Harley in de groep dat hij het toch leuk zou vinden om een paar dagen met mij mee te reizen. WOEHOE. Hij was alleen wat bezorgd over Gary, die schijnbaar in busnuiss was gegaan met een louche Simon, hierover later meer.

Het is 16 maart, bijna st patricks day, de groene kleren, guinness drinken feestdag. Die wilde we in Wanaka vieren. De 16e trokken we eropuit in een stralende dag, 28C Alle shit rondom Wanaka verkennen, alvast op zoek naar een parkeerplek voor de nacht. In Wanaka zijn ze niet happig op wildparkeren, overal bordjes met camperen overnacht verboden. Laten we een drankje doen in de bar. Waar is mijn portomonee. Ohw nee, onvindbaaaaaar. De hele auto ondersteboven gekeerd en daarna alle plekken waar we geweest waren afgereden. Tussendoor nog een lammetje gered die verdwaasd in het scheemdonker op de weg stond. Die had de nacht niet overleefd. Maar van de portomonee geen spoor. Misschien in Cromwell gebleven? Will bellen en gevraagd of hij de plaatselijke pub kon checken. En na wat een eeuwigheid leek het verlossende telefoontje dat hij gevonden was!

ST Patricks Day

Moesten we alleen wel terug naar Cromwell rijden. Geen probleem, Harley had besloten langer met me mee te reizen en moest wat dingen afhandelen in Cromwell. Yes, mijn beurs terug! Na een bezoekje aan Gary in zijn woontrailer gingen we op pad, terug naar Wanaka om st paddys te vieren. En owh mensen, wat een avond!

Omdat ik niet aan zelfcensuur doe hier mijn waarschuwing dat als je niet van vakantieromances houdt, het beter is deze alinea's te skippen.

We parkeerde de bus op een veilige plek. Gingen de drankhandel binnen voor het juiste indrinkspul, ontmoette Cat, een vriendin van Harley uit Sacramento, California en spraken af elkaar om 2100 in de plaatselijke ierse pub te treffen. Door de dag heen zagen we rare rituelen voorbij komen, een groene koe die tegen haar zin in een pub gesjort werd staat me het meest bij. In de bus begonnen we gezellig in te drinken, Harley aan de speights, ik aan mijn Frangelico MET ijs. Aangezien we om 1900 begonnen, waren we aardig op weg toen we om 2100 naar de pub wandelde. We bleken wat vroeg, maar de pub puilde al uit met groene mensen. Een live act met Ierse drankliederen vulde de ruimte verder op. Een half uur later kwamen Cat, Freddie en Florian binnen. De laatste 2 waren duitse vrienden van Cat die ze in (hoe kan het ook anders) hostel omstandigheden had leren kennen. Ondertussen was de Ierse folklore vervangen door een halfbloed maori zangeres die een prachtige stem had en werkelijk waar elk verzoeknummer kon zingen. Beter als the real thing. Harley had me over de voorkeur van Cat verteld en met genoeg alchahol in het lijf en een goede pubsfeer had ik genoeg ballen om cool over te komen. En het werkte! Voor de insiders onder jullie (ik noem geen namen Charlotte;-)) ik was nog nooit zo Shane geweest als die avond. Na stapels goede gesprekken en een danspasje hier en daar bood ik aan wat goedkopere drankjes te halen uit de auto...

to be continued..

Meest interesante blog

KERKHOVEN

New Zealand heeft de zegen een 'jong land' te zijn. Land in overvloed, natuur ongemoeit. Veel cultuurfanaten zien dit echter als een vloek. Alles wat New Zealanders koesteren als vervlogen historie, heb je in Europa minimaal 600 jaar ouder. Van ware culturele historie mag er in de boeken geen sprake zijn. Wat er wel mag bestaan, noemt men gestolen cultuurgoed.. Net in dit land komt mijn fascinatie met kerkhoven terug. Waarschijnlijk zijn er zelfs in Eindhoven nog oudere graven te vinden als hier, maar de grafstenen en zerken ademen veel meer het gevoel van historie uit. Misschien niet bij iedereen bekent (what's in a last name he Joke:-)), maar ik hou ervan op kerkhoven rond te hangen. Niet in de hippe gothic creepy way, maar meer voor de stukken menselijke geschiedenis, die, aflezend van stenen en vervaagde tombes, bijna voelbaar ronddwaalt. Een graf aan de rand van een verlaten klif, doet me dagdromen naar het waarom en wanneer van deze steen. Welke mensen er bij leven bij hebben gerouwd en of er nog mensen over zijn die in verband kunnen worden gebracht met de grafbewoner. Door wind en water verweerde stenen waarop nog net leesbaar is dat William slechts 5 jaar mocht worden, doet me met respect snakken naar zijn verhaal. Misschien niet relevant voor een reisverhaal, maar ik hou van kerkhoven.

RANDOM FEITEN

Ik vond verleden week een stukje plastic in de chips, ik mag de zak en het stukje plastic opsturen, benieuwd wat er gebeuren gaat.

Er is hier genoeg ruimte om huizen te verwaarlozen en gewoon ergens anders opnieuw te beginnen.

Tourist drivers maken hier, na drank in het verkeer en nachtrijders, de meeste verkeersdoden per jaar. Op 4 staat overstekend wild.

Record! Ik heb deze maand geleefd, inclusief alle tripjes, eetuitspattingen benzine en cadeautjes op 275 euro. Woehoe!

Most ridicoulos fight ever http://www.youtube.com/watch?v=8vMKN1tYknE

Andrea Reuls had gelijk: Het werken is leuk, maar het leven gaat snel en ik mis de TIJD die je hebt voor alles wat je wilt of waar je zin n hebt. Hier is het zo gehaast, precies wat ik af en toe miste toen ik zat waar jij nu zit maar ook precies waar ik nou een hekel aan heb, soms dan...

Owh dat gras is zo groen daar bij jou aan de overkant, jamjam.

MIJN WILDE PLANNEN

Het is gebeurd, ik ben een reiziger die is gebroken, ik zocht na maandenlang planloos te zijn, een DOEL. Een Amerikaanse dame genaamd Grace, gaf me het juiste woord: Goalsick in plaats van Homesick. Hier zijn enkele van mijn doelstellingen:

Een TEFL course doen (in navolging van de brilliante Paul Franken). Teaching English as a Foreign Language. In New Zealand is ie wat prijzig, dus ik ben aan het kijken of ik hem in Sydney kan doen.

Sign Language leren. Wanneer ik terugkom, wil ik de NGT leren, maar voor nu ben ik bezig met de basisgebaren van de NZSL. Het lukt aardig. Mijn huidige host heeft me in contact gebracht met een tolk en als ik mazzel heb mag ik een nachtje blijven slapen bij een 100% maori familie met een doof meisje, die me alles kan leren wat ik wil weten over SL.

Going to Australia. Mijn ticket is geboekt! 27 april vlieg ik van Christchurch naar Melbourne voor 149 dollar. Een one way ticket, omdat ik niet weet of ik nog naar Sydney wil voor de cursus. Rien is dan weer terug en hij past zolang op mijn auto voor me.

Motorrijbewijs. Ik kan een rijbewijs van hier niet laten omzetten naar een Nederlandse, maar ik kan wel lessen nemen voor zo goed als niks. Dan krijg je een learner licence en mag je met een gele L op je billen overal rijden, zolang je niet boven de 70 km gaat. Dat plan wil ik uitvoeren zodra ik de bus beu ben en hem inruil voor een motor (geen schrik mam, i'll be carefull). That reminds me, Bas: hoever ben je al met de jouwe?

Horseriding. Het land van Xena komt maar 1 keer voorbij en voor je het weet zal het weer winter zijn. Ik wil een meerdaagse trip op de rug van een edel ros maken om het on the road gevoel van welleer te pakken te krijgen (en om een beetje de Gabrielle uit te hangen :-))

KOMT DAT ZIEN!

OAMARU

Oamaru (zie blog 'pinguin arrestaties') had mijn hart gestolen en had me tot een internationale voorvluchtige gemaakt. Ik zag mezelf daar niet gauw terugkomen. Om naar Christchurch te geraken zat er echter niet veel anders op. We namen de prachtige alternatieve route door de danseys pass waar we midden in de bergen de nacht doorbrachten. Nog maar enkele kilometers tot Oamaru....

We sliepen uit voorzorg die avond op onze 'vaste' stek, diep in de bossen, waar we finaal vast kwamen te zitten in de natte dennenaalden. 'Wat hadden we nu geleerd Joke, ohw ja, je auto heeft achterwielaandrijving'. Rien had een adres gescoord om te surfen en ik had daar wel oren naar. Er waren nog steeds dingen in Oamaru waar we onderzoek naar moesten plegen en het weer was bagger. Een van die dingen is de overheerlijke Whitestone cheese. Dus jamjamjam dat is onderzocht kunnen we zeggen.

Het oude stadscentrum waar we de vorige keer geen tijd voor hadden (we waren te druk met vluchten voor de wet) kreeg nu een beurt. En daar liepen we recht tegen een Hollandse bakker aan, die erg populair was met het maken van speculaas met spijsvulling. Hij nodigde ons uit voor een glas wijn in de zon en we hadden een leuk gesprek. Rien dook nog even de whiskeybrouwerij in en toen was het tijd, om gewapend met Rien's superdessert, de nieuwe host te bezoeken.

Het was 17.00 toen we aan een gesloten voordeur stonden te bonken. Les 17 in NZ gebruiken: de voordeur is er slechts voor de sier. Het leek verdraaid Brabant wel. Een bal die ritmisch tegen een achtermuur bonkte trok Rien naar de achtertuin toe. Ik wachtte braaf aan de voordeur af. Bladiebladiebla....bladiebla (die stem klinkt jong). ohw blabladiebla. Bonk bonk bonk, vringel dingel krak schraap...Hey there, you must be, I'm sorry how do you pronounce your name properly? De voordeur was blij dat hij dan toch een keer gebruikt werdt. Het was Petra, de warme en liefdevolle moeder van dit gestoord gezellig gezin die opendeed. Meteen werden we voor de avondmaaltijd uitgenodigd, maar eerst moesten de 3 mannen: Douglas (8), Alex(6) en Laurence(5) naar hun sporttraining. We waren nog geen 5 minuten binnen of ons werd al een sleutel van het huis aangeboden! Douglas speelt hockey en zoals sommige van jullie misschien weten, ik heb in mijn jonge jaren ook met hockeysticks rondgezeuld. Alex en Laurence spelen t-ball in competitieverband. Nou, echt competitie is het niet, maar ze spelen om te winnen. Hmm ja dat maakt het dan weer echte competitie. Ohw om weer jong te zijn.

We konden kiezen, hier blijven luieren of mee naar de sportvelden. SPORTVELDEN natuurlijk! Douglas speelde, bij gebrek aan leeftijdsgenoten, mee met de volwassen. Geloof me of niet, hij met zijn 8 jaren oud speelde een hoop grote lummels van het veld af. Rien ging de andere 2 bejuichen.

Op het veld waar de jongens hun ding deden kwam Russell er ook bijzitten. 'Oh yes, this is Joke', zei Petra. 'She and Rien are staying for a few days' Zo makkelijk ging het dus. Russel, de vader van de ratteplan. Zijn humor mag ik wel en de man houdt van verhalen vertellen. Ik had wel kunnen inzien wat zijn vorig beroep was geweest. ...Leraar. Nu is hij manager voor schoolbussen, zijn droombaan.. tourbusguide. Gaat hem zeker lukken. Petra komt oorspronkelijk van Duitsland, maar had mij voor de gek kunnen houden, haar 10 jarig kiwi accent is perfecto. Ze werkt op een mourgase(hoe spel je dat) kantoor.

Die avond moesten we afscheid nemen van Katarina, ze had hier voor lange tijd gewoond en het afscheid was moeilijk voor de jongens. Alex vooral, maar als een stoere jongen liet hij niks merken.

DANSLES

De volgende dag hielpen we Petra uit de brand door thuis te zijn voor de jongens na school en na wederom een supermaaltijd mochten we mee naar de plaatselijke dansles voor beginners. Rien had er niet zo'n trek in, maar na wat overtuiging hier en daar ging hij mee. Iedereen ging mee trouwens. Zalig zalig, ik had al zolang niet meer stijl gedanst (DIRK RAINCHECK) dat ik ff moest ontroesten, maar na 10 minuten had ik het weer helemaal te pakken en zwierde ik, afwisselend in Russels, dan weer Riens armen de vloer over. Rien had nog nooit gedanst, dus hij moest nog wat stapjes leren. Hoe leuk het ook was met je Rien, sorry, maar toen de dansleraar Mike (7e op de wereldranglijst) mij overnam om jou wat dingen te leren, raakte ik in volle extase. Die man danste als stukjes hemel gevuld met chocolade. 'Ohw, I just died in your arms tonight...' Dat nummer heeft ineens een andere betekenis.

Rien verteld:

'50's rock 'n roll, de cha-cha-cha en de wals passeerden de revue. Die eerste twee waren echt leuk, en met veel swing in de heupen heb ik me kunnen uitleven. Maar toen de wals aan de beurt was, was het toch gedaan met lachen! Alhoewel... ik moest de hele tijd m'n passen tellen en had helemaal geen tijd om te lachen. Tja, mannen die niet kunnen multitasken. Ik moet toegeven dat ik onder de indruk was van de dansleraren, alsook ook van Joke. De cha-cha-cha dansen met haar was zaaaalig! Alleen mocht ze niet leiden van de dansleraar.'

Ahum, ik leiden, kom nou he Dirk. Tsss ik, een ram, leiden. Belachelijk.

DRVING MISS JOKE

Op zaterdag stelde Russell voor om gids te spelen. Hij nam ons mee langs kleine veldwegen en door weides waar Petra trouw de hekken open en dicht deed. Zo kwamen we op de velden van een boer terecht. Wel, net geen boer alswel een familie van boeren. Russell had hier nog gewerkt en was dus bekend met de omgeving. Als toerist zou je hier nooit alleen komen, maar omdat Russell Russell is hield hem dat niet tegen. De boerderij en omgeving, met de naam Kuriheka, was immens groot! Het erf van de boerderij besloeg niet minder van, hou je vast, 4000ha! En dat nadat de familie enkele jaren geleden een goeie 3000ha van de hand had gedaan. Dit was dus wel degelijk een grote boerderij. We hielden halt bovenop een heuvel, met spectaculair uitzicht: een waterval en bossen aan je linkerkant, de oceaan aan je rechterkant en overal rondom weides en schapen.

GEOCACHING

Rondrijden met de auto hielden we ietsje verder halt bij een reeks gebouwen van de boerenfamilie. Rien, stap eens uit en kijken eens in die boomstronk...Hey, een schat! Russell en Petra waren al meer dan een jaar fervent geocachers! Geocaching is een soort van spel, waarbij mensen over heel de wereld zogenaamde caches verstoppen, hun info (gsp-coordinaten, hints, raadsels, ...) op het internet plaatsen en waarbij schattejagers deze info gebruiken om de caches te vinden. Sommige mensen gaan zover dat ze allerhande spullen in de cache stoppen, en mensen die de cache vinden kunnen er iets uitnemen, in ruil voor iets nieuws. Anderen stoppen er zelfs een wegwerpcamera in, zodat de zoekers een foto van zichzelf kunnen maken. Een leuk onderneming. www.geocaching.com Onderweg stopte Russell nog een keer waar er opnieuw een cache verstopt was. Wow, nog een schat. Maar niet voordat we met z'n allen echt op zoek gingen naar een cache. Petra had info van een cache op 'r iPod neergeplant en met de gps in de hand gingen we op zoek. Na enig speur- en gokwerk had Petra de coordinaten. Al zoekend vonden ze dan de cache, verstopt onder de takken van een dikke den. Snel bladerend door het schriftje dat bij de cache stak, verhulde me dat de cache als sinds 2004 verstopt was! Bij het zoeken kwam Russell er achter dat er een oude treintunnel onder de weg liep. Na enig klauterwerk over hekken en prikkeldraad vonden we de oude en goed verstopte treintunnel. De kinderen vonden het maar eng, en om hun angsten te verhullen begonnen we luid in de tunnel te roepen en te tieren. De tunnel was bezaaid met dierlijke skeletten. Grote dieren, herten, wilde zwijnen die hier in de tunnel hun laatste adem hadden uitgeblazen en nog skeletief intact op de grond lagen. Waarschijnlijk wist zelfs de boer niet meer van deze tunnel af. Vette shit.

GEBARENTAAL

Omdat ik interesse heb om verschillende signlanguages te leren brachten Russel en Petra ons allen naar Avril en Mich, vrienden van hen. Russell heeft tijdens zijn lesgeefjaren samengewerkt met Avril, die tijdens de lessen naast hem stond, gebarentaal uitbeeldend voor de dove kinderen in de klas. Zij had nog hopen informatie en boeken die me zeker zouden kunnen helpen in de zoektocht naar gebarentaal. Dan en daar begonnen ik en Douglas met het leren van de basisbegrippen. Ik moet toegeven dat op 1 enkele dag Douglas hier al heel bedreven is was geworden en mij volledig onder de tafel 'servde'.

KEVIN BACON GAME/ THE L WORD CHART

Nog een tripje naar een andere lokatie van the cronicles of narnia en de zon begon te zakken. Russel bleef ons informeren en zo kwamen we erachter dat hij Robyn en Graeme, onze hosts uit Pukerau, ook kende. Later vertelde Petra ons daaropvolgend, dat over heel de wereld je de meeste mensen met six degrees of seperation kunt linken. In NZ is het zelfs maar twee. En Russell was hier duidelijk het voorbeeld van.

Mijn persoonlijke degree of separation zat eraan te komen, Rien en ik moeten gaan splitten. Ik ben een schaamluis als het op een proper afscheid komt en ik zag er best wel tegenop. Maar stoere dames laten niks merken. Pippi langkous power! Het afscheid zat er wel aan te komen.

We hebben de weg van Oamaru naar Christchurch al afgelegd, een tijdje geleden. Omdat Rien de 14e vanuit Christchurch naar Australia vliegt, leek het ons het beste om afscheid te nemen. Geografisch is dat niet zo handig met een auto.. Ik ga de westkust verkennen, vertrekkend vanuit Oamaru en Rien gaat naar Christchurch liften. Maar niet zonder dat we de familie op een cadeau trakteren: op Pictionary. Ik had de dag dat Rien vertrok in hondeweer gewoonweg de macht niet dit supernest te verlaten en ben er daarom nog een nachtje gebleven en heb hun au pair questionair ingevuld (de 2 au-pairs die onze wisseling van de wacht overnamen waren erg aardige dames) Misschien kom ik nog wel teurg voor wat au pairing. Die extra dag gaf me iig de kans om de pictionary doos in een cache te veranderen en met een heuse schatkaart stuurde ik de jonges op pad om hem te vinden. En ja we hebben het spel getest en iedereen speelt vals behalve ikke :-D

Rien, dank voor je lieve woorden:

Als je twee maanden lang, 24/7 samen een auto/bed/voedsel hebt gedeeld dan begin je je toch wel een beetje te hechten aan die andere persoon. Het grote plan dat we hebben is dat Joke me terug oppikt in Christchurch als ik terugkom van Ozzie, zij naar Ozzie vertrekt en dat ik me dan een tijdje kan ontfermen over Tobias, haar supercoole Toyota Hiace.

Zal Rien in Christchurch geraken? En waar gaat Joke heen, je leest het de volgende keer...

Vinden wat je zwaar nodig hebt..

Waarschuwing: sommige stukjes kunnen schokkend zijn voor preutse lezers, of mensen die nog moeten ontbijten :-D

CATLINS

Hoezeer ik Robyn en Graeme ook waardeer, ik moet me houden aan 'Er is een tijd van komen en eentje van gaan'. Contact blijven we houden, maar ik moet weer verder de wijde wereld in.

Normaal nemen mensen er een paar dagen voor, maar ik wil de Catlins in 1 dag doen, wat is gelukt kan ik vertellen. De Catlins bedragen een groot stuk van het Noord oosten van de provincie Otago en geven een prachtig landschap prijs. Het ene moment waan je je in de Afrikaanse steppe, inclusief grote kale hoge bomen, het andere moment kijk je naar een ruwe Ierse kustlijn. Als je een watervalfetisch hebt, kom je hier wel aan je trekken. Het meest noordelijke puntje van het 'vasteland' ligt in de Catlins. Niet, zoals veel toeristen denken, in Bluff, maar in een paddock 20 minuten lopen van een kleine parkeerplaats op slope point, Catlins. En daar ben ik, staande voor de gele wegwijzer, letterlijk nog maar 4805 km verwijderd van de Noordpool. De boosdoener voor het feit dat de zomer hieronder een stuk kouder is dan hoger op het eiland. Verder stopte we bij een historische fossielenplaats, waar je de oudste visfossielen ter wereld kunt aanschouwen (gaap), bezochte we New Zealandse humor in de vorm van de Niagiara Falls Catlins NZ (look it up) en namen we een Canadese lifter mee naar curio bay om een prachtige winderige vuurtoren te bewonderen. Maar het hoogtepunt van de Catlins voor mij was de Lost Gypsy Art Gallery, waar een kunstenaar met gebruik van gevonden voorwerpen, machinetjes maakt die je vaak zelf in beweging moet zetten http://www.youtube.com/watch?v=0Sak2qyVURE. Everything is wind or solar powered and made out of junk or recycled items. We spent hours winding everything up, playing with the toys, and deciphering all the hidden jokes. Hier hebben we prachtige opname gemaakt en als je er ooit heen gaat, betaal dan de 5 dollar extra voor de tuin, daar ben je uren zoet! Dat waren de Catlins. De Canadese lifter had het weer niet mee en we boden aan hem verder op de route af te zetten. In Balclutha hielpen we hem met het vinden van een hostel en we vervolgde onze weg naar Dunedin. Volgens Robyn was er in Waihola de beste zalmroker van het zuidereiland dus daar maakte we een pitstop en jawel de zalm was heerlijk. Een lange dag en een verdiende nachtrust op een picknickplaats in de buurt van Milton. Het regende nu al 4 dagen lang en ik wilde wel weer eens droge schoenen aan kunnen trekken. Helaas dacht het weer daar anders over en besloot de regen zich voornamelijk op Dunedin te vestigen, net zoals wij.

DUNEDIN / WAARSCHUWING! BEVAT SEKSUEEL GEFRUSTREERDE MOMENTEN

Dunedin* (zie blog 'ongelukken') was me bij onze eerste kennismaking niet echt bevallen en ik had moeite me open te stellen voor een herkansing. De regen hielp niet en het feit dat we van geen enkele couchsurfer een antwoord kregen, maakte mijn motivatie aan de lage kant. Maar Dunedin had iets wat ik nodig had, waar ik al tijden naar snakte.. Juist ja, Dunedin had een uitgaansleven, tenminste op papier, voor verschillende smaken en stijlen, niet zoals alle andere omringende enigszins bewoonde gebieden. Dit had Dunedin te danken aan zijn universiteit. En dat dit een studentenstad was viel ons vrijwel meteen op. Het was moeilijk dit te missen, overal waar je keek liepen verwilderde jongemensjes rond in witte togas terwijl de wind en de regen lachend op hen inbeukte. Is het September hier? Intro misschien. Owh wacht, school begint hier in Februari dus ja, alle eerstejaartjes moeten voor schut door de stad lopen. Nu loop ik al langer #preuts warning# op de laatste druppels benzine in de tank, dus mijn evil part of the brain zag in deze jonge bange mensjes fresh meat lopen. s'Avonds aan een bar, half dronken, maakt dat het werk half zo lastig. Maar goed, ik wil eerst douchen voor ik zulke wilde plannen ten uitvoer kan brengen, zelfvertrouwen is ten slotte het halve werk. Probleem aldaar is dat er geen enkele host had gereageerd en we ten slotte maar de Otago Penisula reden, voor een slaapparkeerplek. Die nacht trok de hele baai dicht met mist en ging de regen over in een dampende miezer. Ja, Dunedin deed er alles aan om het welkom warm te maken. De volgende dag probeerde we tevergeefs een host te vinden waar we dan ten minste konden douchen. Geen geluk. Rien stond ook op een laag pitje en moest duidelijk een borrel en een meid op zijn tijd. Omdat de dag nog maar net begonnen was en omdat het beste alternatief voor #warning# seks, soms gewoon chocolade is, gingen we naar de cadbury chocolate factory. Ik lulde ons met studentenkorting naar binnen en vermaakte me in de voorhal met allerlei weetjes over chocolade. Proefde hier en daar wat rumbonen en dagdroomde over menselijk gevormde rumbonbons. Welk groot kind droomt er nu niet van een bezoekje in een chocoladefabriek? Een suikervrolijke gids genaamd Po kwam in een felpaarse tuinbroek naar ons toegelopen voor de rondleiding. Hij waarschuwde zeer eerlijk voor een niet al te spannende trip, maar dat iedereen de finale te gek zou vinden. We kregen een lege zak waar we klaarblijkelijk nog chocolade in moesten zien te krijgen en gezellige badmutsen. Rien kreeg er 2, 1 voor zijn hoofd en 1 voor zijn baard, haha. De fabriek zelf was vrij klinisch en de echt leuke stukken waren om hygienische redenen niet toegankelijk, maar Po maakte veel goed met zijn overenthousiaste humor en het uitdelen van samples van mierenzoete substanties. En zoals beloofd, het einde was supervet. Een 5000 dollar waard zijnde chocolade waterval die wel een volle minuut keihard naar beneden kletterde, als je wilde kon je het zo opdrinken, aan te raden was het niet. Het werd slechts 2 keer per jaar ververst. Na de aanschaf van een realistisch uitziende chocoladereep sleutelhanger (waar ik leuke grappen mee heb uitgehaald) was er nog heel veel dag over. Om de daguurtjes braaf in te vullen, bezochten we de universiteit (vol enthousiast flyerende mensen), keken in de stad rond en bezochten het prachtige stadsmuseum.

Genoeg met al die braafheid, ik wil stout! En yes, we hadden geluk. Na wat overtuigingskracht was Emily bereidt ons uit de brand te helpen. Ze woonde in een werkelijk paleis van een huis met 3 andere flatmates, die we moesten overtuigen van het CS plezier. En dat was gelukt, want ik kon het supergoed vinden met Joey, Staire, Steve en huisvriend Dom. We werden uitgenodigd voor een feestje die avond in huis en na een welverdiende douche had ik daar wel zin in. Of we ook wat #illegaalheidsalarm# KIWEED wilde aanschaffen, ze gingen nu toch net een voorraadje halen. Is goed, waarom niet, i'm in for a little bit noughty. De avond was supergezellig, vooral toen Steve uitbrak in een 30 minuten durende tirade over een ..wasknijper volgens mij... de details ontvallen me, ik weet wel dat het veel te grappig was om te blijven luisteren.

Ik nam een dagje vrij van al het regengeweld die ochtend en keek de film Lars and the real girl (DIE APART IS MAAR AAN TE RADEN), terwijl Rien de stad inging. Ik liet mezelf door Maud fijnfiskenie up to date brengen met carnaval en route (hoera voor broadband internet) en zetten de zaken op orde. Emily nodigde ons uit voor een potluckbbq waar ook CSsers zouden zijn en op weg gingen we. Het was er erg gezellig, maar we waren vergeten drank mee te nemen en de #warning# horny meter stond in het rood. Na onze neus te hebben laten zien, glipte we de stad in. #eerlijksheidswarning# Daar probeerde we eerst de enige bekende gay bar in te komen, die natuurlijk harstikke buiten het reguliere uitgaansleven lag en een pokke eind lopen was. Alle moed verzamelt was de ingang wat louge (in een blik zag ik dat de deuren aangaven dat het om een mannenbar ging) en lag het pal naast het mercury hotel, waar een hele meute dronken dressed up dames uitgebreid stond te kijken. Rien had de ballen om aan de deur te trekken, dicht, 'pot'dicht. Shit. Dan maar terug naar het centrum lopen. Ten minste 1 van ons moet dan toch iets voor mekaar krijgen.

In de door Emily's huisgenoten aangeraden Ierse pub was het best gezellig en nadat we een paar lege stoelen op het terras hadden gevonden, bespraken we vrouwentacktieken en hoe je lichaamstaal kunt ontcijferen. Zo leerden we elkaar wat leuke tips die avond. Maar geen enkele dame in de pub die ook maar een hintje over de lijn leek. Verdorie. Ik raakte aan de praat met een Ier uit Cork, genaamd Mahon. Hij was er alleen, omdat hij clichematig zich toch een beetje meer thuisvoelde in een Ierse pub. Ik vond het niet eerlijk hem om de tuin te leiden, hij leek me een aardige kerel. We hadden een goed gesprek over van alles en ik vertelde hem eerlijk hoe de zaken ervoor stonden. Hij was opgelucht, grappig genoeg had hij die avond helemaal geen zin in die manvrouw spelletjes en we belanden beide in een goed gesprek waarin eerlijkheid de regel was. Erg verfrissend. Hij kon eindelijk eens kletsen met een 'dame' over dames en onder het genot van een guinness werd het later en later. De bar ging bijna sluiten. Rien stond een beetje verloren tegen de muur geleund en ik zei dat ik er vandoor moest, 1 voor allen, allen voor 1.

Achteraf zat ik te balen dat ik geen proper afscheid had aangeboden. Het liet me niet echt los. Ik sprak die dag met hem af om een kop koffie te drinken, omdat de planning was vandaag verder te gaan reizen. De kop koffie ging naar een hamburger, die ging naar 4 op een rij, daarvan gingen we naar slum dog miljonaire (DIE IK IEDEREEN KAN AANRADEN) en toen had hij een afspraak staan. De regen was inmiddels weer in alle hevigheid teruggekomen. Waarom ben ik zo'n slappe zak als ik van te voren zeg wat ik wel en niet wil? Dat smsde ik hem en terwijl Rien zijn laatste restjes kater uit zijn lever sliep, dook ik de stad in. Doorweekt als een spons kwam ik aan in de pub, waarin het bol stond van de mensen. Shit, geen ID bij me, maar ik had eens een keer mazzel en ik mocht zonder controle naar binnen.

Een lang verhaal kort, de avond was beregezellig, ik sliep die nacht niet in de auto, later kwam ik erachter dat ook Rien de auto niet had gezien die nacht, alle Ieren kunnen gitaar spelen en Rien is de enige van ons 2 die per abuis toch nog in een gay bar is belandt.

Dunedin had wat goed te maken, we namen waar we voor kwamen, als was de verpakking wat anders dan verwacht en we verlieten de stad met een smile op de lippen.

de volgende keer:

Oamaru,

kerkhoven,

stukjes plastic in de chips,

al mijn wilde plannen,

Australie en

Andrea R. had gelijk.

KOMT DAT ZIEN!

Helemaal up to date deel 2

*Deze blog had niet tot stand kunnen komen zonder de update hulp van Rien*

Na wat opmerkingen over de soms wat onbegrijpelijke zinsopbouw en logica van deel 1, is hier het hopelijk, beter onderbouwde resultaat: deel 2:

Als je alles van de afgelopen 8 weken in een keer van je hoofd naar je vingers wilt poepen, kun je nog wel eens wat leuke details vergeten. Daarom heb ik wat extra informatie aan 'deel 1' van deze blog gevoegd, in schuine letters, voor de fanaat die nog wat leuke extra info wil lezen. Vanaf nu (na deze blog) zal ik wat braver, eerder en korter gaan reporteren. Hier gaan we dan met deel 2.

Omdat Arthur A. er om vroeg, hier het verhaal van de koeien aanval:

DE AANVAL VAN DE KOEIEN

'Wat vind je van avondwandeling?' - 'Is goed.' Na ons omgekleed te hebben tegen het vallen van de avond trokken we erop uit. Onderweg kwamen we een grote paardenboerderij tegen en enkele ogenblikken later een ranger. Hij was net de paarden aan het ontzadelen (is dit wel een echt woord?). De ranger zag ons en wuifde goeiedag. Aah, de Kiwi-mentaliteit. De zon was al ver onder de horizon gezakt, maar in de verte zagen we toch nog een streepje zon op ons pad. Daar naartoe! Onderweg de riviertjes proberen over te steken. Ik was zo lui geweest om mijn slippers aan te trekken. De slippers gingen goed: slippers uit, rivier over, slippers aan en klaar. Rien ging voor de minder luie variant van degelijke wandelschoenen, dus net iets minder makkelijk. De eerste steen in de rivier waar hij op stapte zakte al onmiddellijk weg en hij stond tot aan zijn knieen in het water. Tot zover droge voeten! Het was wel leuk om onze weg te zoeken door de vallei, over heuveltjes en zijvertakkingen van de rivier. Heel erg fellowshipperig. Rien bleef plakken om foto's te nemen. Ik liep door, vond het laatste stukje warmte van deze dag en zag de zon onderdompelen in de bergspleet.

'Wat zou er om de volgende bocht zijn?' 'Laten we kijken!' Om de volgende bocht een kijkje, en dan nog eentje. In de verte zagen we koeien lopen. Nog een bocht om en plots stonden er koeien rechts van ons, op een klein heuveltje, met een riviertje tussen ons en de koeien in. De hele kudde stond naar ons te kijken. Inclusief de kalfjes, maar die hadden meer interesse in het gras. Moederkoe daarintegen hadden wel interesse in ons! We voelden ons relatief veilig, mede dankzij de verhoging waar de koeien op stonden, waar ze naar onze mening niet vanaf durfden. En ook dankzij de rivier die tussen ons in liep, waar naar onze mening de koeien schrik van hadden. We wisten dat er verderop nog koeien stonden, maar we wisten niet echt zeker hoe ver die nog waren. Rien klauterde een klein heuveltje op, om erover te kunnen turen, om te zien waar ze zouden staan. Hij steekt zijn hoofd voorzichtig over de heuvel en staat ineens oog in oog met een reus van een koe! De oren van koe komen loodrecht overeind te staan. Ohw crap!

'Wat zie je Rien?', voerg ik met lichtelijke crap in de pants. 'Euhm ... koeien. Ze kijken me aan, maar lijken niks te doen.' De koeien aan de overkant, op de verhoging, leken ons spel door te hebben en begonnen luid te loeien naar de andere koeien. Ohw crap...

Terwijl Rien op zijn gemak de heuvel lijkt af te lopen, schreeuw ik 'De koeien komen op ons af!' De hele kudde die we net op de heuvel hadden aangetroffen kwamen achter Rien de heuvel af. Net als in een slow motion slapstick waarin het publiek al keihard roept 'achter je!', stond Rien daar zo van, 'hoe bedoel je achter me'. 'KIJK DAN!' Kut, wat nu te doen? Misschien als we de rivier oversteken zijn we veilig? Jaja, koeien hebben schrik van water :) Dachten we dus! Een koe met genoeg ballen aan 'r lijf (ik heb niet de tijd genomen om te controleren of ze ook daadwerkelijk ballen had) stak de rivier al dartelend over om dichter bij ons te komen. Oh shit! Wat nu? Wat doe je als een koe op je afkomt? Zeker als er kalfjes aan te pas komen? Dit zijn niet die softhearted koeien die ik heb liggen knuffelen in een hollandse weide. Lopen! Om de een of andere reden had Rien geen schoenen meer aan en besloot midden in de strijd op zijn gemak zijn sokken en schoenen aan te doen. Achter hem stak een 600kg groot beest met het grootste gemak de eerder veilig geoogde rivier over. En koeien zijn verdorie snel. Op zo'n 10 meter van Rien af, stopt de koe alleen om een betere positie te nemen voor zijn billen 'SCHIET OP MET DIE VERDOMDE SCHOENEN MAN!' Met half dichtgeknoopte schoenen steken we nog een rivier over en we zetten het nu echt op een lopen. Uit voorzorg nam ik een zware tak, mocht het tot een confrontatie komen tussen ons en 600 kg aanstormende koe. Die uitkomst zag er niet bepaald rooskleurig uit voor ons! Met argusogen trokken we ons terug, Rien de koeien rechts in de gaten houdend, ik de koeien links die op de verhoging stonden. Het leek alsof ze ons niet zouden blijven achtervolgen. Oef! De laatavondwandelingen in New Zealand zijn tot nu toe altijd al een belevenis geweest! Ik kijk al rijkhalzend uit naar onze volgende wandeling. Ik hoop dat we opnieuw dieren gaan tegenkomen, al mogen het deze keer iets kleinere dieren zijn :D

MULTIVEEL SCHAPEN

Heb je ooit als es 6000 schapen gezien? Op de weg? Waar jij door wil? Rijdend in een auto met de wijzer van de tank ver onder de 'E' van empty? Een paar dagen geleden reden we aan de andere kant van het meer nabij Queenstown, op alweer een onverharde weg toen we ook een run-in hadden met schapen. Een hele kudde zo zag het er toch naaruit. Kwamen de schapen ons nu tegemoed, of gingen ze in dezelfde richting die wij ook uitgingen? Geen idee. Toeterend, roepend en met de handen klappen dreven we de schapen voor ons uit. De arme beestjes waren door het dolle heen: ze begonnen zelfs over mekaar te springen. Ik begon er gewoon slaap van te krijgen: een schaapje, twee schaapjes, drie *geeeuw* schaapjes, vier scha..Zzzzzz Oeps foutje van ons: enkele meters van ons vandaan zagen we een vrouw in ons richting komen. Ze wuifde naar ons. De schapen moesten de andere richting uit. En of we de auto gewoon langs de weg konden parkeren zodat zij met haar kudde doorkon. Tuurlijk, geen probleem. Gewapend met de camera bleven we in de auto zitten en konden we de honderden schapen voorbij zien stromen. En maar blaten. En maar kakken op de weg. De hele weg terug naar Glenloch was bezaaid met drollen! Het is ons al opgevallen dat er veel vrouwelijke schapenherders zijn. Of is dat schapenherderinnen?

En dan gisteren opnieuw schapenfile. En ditmaal waren het er een pak meer. Net voor waar de schapen de weg blokkeerden was er een wei, waar net op dat moment al een hele groep schapen netjes van de weg de wei inliepen. Een vrouw in een jeep wuifde vriendelijk goeiedag als we langzaam voorbij reden (weer een vrouw), uitkijken dat er geen jong schaap uit de struiken kwam gelopen, netjes onder onze wielen. Nee, geen schapenvlees op de bbq vanavond. Na een goeie honderd meter was er een zee van wol en poten voor ons! Euhm, moeten we hier nu door? Komen de schapen onze kant op, of zitten we achter deze file voor de komende twee uur? Op dat moment kwam de vrouw met de jeep naast ons geparkeerd. 'Rij maar voorzichtig door de kudde heen. Ze moeten allemaal de wei in waar jullie net zijn voorbij gereden. Als je door de kudde heen rijdt, dan drijf je ze een beetje deze kant uit. Geen zorgen, ze gaan wel netjes aan de kant voor je. Het zijn er wel 6000.' Waaaaat? 6000 schapen? En toen gingen onze ogen pas open: de weg slingerde over de heuvels en zo ver we konden zien was de weg ene grote massa wol. Waw!

BUSHFIRES

Eergisteren, toen we aankwamen hier bij Graeme en Robyn was de lucht heel gek: heel donker, de zon kon maar niet door het wolkendek heen. En je kon zo naar de zon kijken, zonder speciale zonnebril die ze gebruiken bij eclipsen. De zon was heel oranje, werd zelfs paars en kleurde de al donkere lucht een feeerieke oranje kleur. Het had een heel sprookjesachtig gevoel. Het was vochtig warm, benauwd, zoals je alleen in Nederland vind, hier nog nooit meegemaakt. We begrepen er echt niets van. Totdat we het nieuws keken op tv. Tv, nog zoiets. Na een paar maanden rondtrekken en kamperen had ik het totaal niet gemist. Zelfs afkicken van elke dag uren op internet rond te hangen deed me niks. Maar nu dat die beeldbuis stond te flikkeren voelde ik me weer terug verlangen naar een oude vriend, aangetrokken tot de bewegende beelden en mooie kleuren. De glazen buis vertelde het nieuws vanuit Australie: de bushfires in Victoria, waar op dat moment al meer dan 200 mensen het leven hebben gelaten. De rook van de vuren kwam met een westenwind over Nieuw-Zeeland geblazen, en dat was het waarom het zo donker was hier. De dag erna was het al veel meer opgeklaard, maar nu was de regen die roet in het eten gooide. Niet letterlijk roet van Australie, maar figuurlijk. Al was er de discussie of wij nu al het water kregen dat Australie nodig had.

HOKANUI WHISKEY

Regen dus. En hard. En veel. En koud zo hartje zomer. Boodschappen doen in Gore was snel lopend van de auto het grootwarenhuis in. En omgekeerd. Maar misschien konden we toch nog iets van cultureels doen in Gore? Op naar de Hokonui Moonshine Museum. Het museum vertelde het verhaal van een Schotse familie McCrae, die in de jaren 1880 naar Southland waren geemigreerd om een nieuw leven te beginnen. En wat kunnen Schotten nu eenmaal goed? Whiskey stoken. Het leven op de boerderij voor de familie was hard werken, en om de eindjes aan mekaar te knopen begonnen ze whiskey te stoken en te verkopen. Maar toen kwam de drooglegging in Nieuw-Zeeland, vooral in het zuiden van het Zuidereiland. Toen de eerste settlers hier aankwamen waren het voornamelijk mannen, die zich bezighielden met houtzagerij en walvissenjacht. Al het geld wat ze verdienden dronken ze binnen de kortste keren op. Wie kwam hier tegen op? Ja juist, de kerk! Wie anders. De familie McCrae zag hier hun geldkraan dichtgedraaid. Maar dat weerhield hun niet van nog steed whiskey te stoken. Maar in plaats van te stoken in hun huis brachten ze hun installaties naar de bush, afgelegen en ver weg van ogen die het niet mochten zien. Maar na verraad en stomheid van hun kant liepen ze toch een aantal keer tegen de lamp. Het museum had een leuke film over de familie, een echte pub zoals ze hier te vinden waren in die jaren en tentoonstellingen over de drooglegging en de illegale praktijken van het stoken achter hoek en kant. Blijkbaar was zelfs de burgemeester van een naburig dorp niet kosher! In 1950 en opnieuw in 1957 werd hij op heterdaad betrapt toen hij illegaal whiskey en andere spirits aan het stoken was :) De snoeper! Na de tour in het museum was het tijd om de befaamde Hokonui te proeven. De dame achter de balie toverde twee kleine pastic bekertjes tevoorschijn en schonk ons een minieme hoeveelheid in: Ik ging natuurlijk voor de whiskey likeur, Rien voor het onverdunde Hokonui. De likeur had een hele zware smaak van honing en was mierzoet. Een echte 'vrouwendrank', dus mij smaakte die wel, ik kocht er een fles van! Na niet veel overredingskracht van mijn kant mochten we ook nog de whiskey cream proberen. Deze smaakte ruwweg hetzelfde als de likeur, maar had een melkkleur. Hierna was het tijd voor een bezoek aan een van de kunstgalerijen met lokale helden en eeuwenoude cuturele juweeltjes. En dat in Gore.

QUADBIKES

Ik ben vrij kort geweest over mijn ervaringen in de weide met Graeme en de quadbike (voetschakelen is tha bomb!). Ik doe mijn plezier dat ik die dag had daarmee te kort. Dit is wat er nog meer gebeurde: De schapen moesten naar een andere weide, maar allereerst moeten we een bende koeien verhuizen. Hek open, iedereen op de quad erdoor, hek dicht en daar stonden ze dan: 18 koeien die ons vragend aankeken. Met volle vaart reed Graeme op de koeien af en op het allerlaatste moment pas zetten de koeien het op een lopen. Ik deed mijn uiterste best om de koeien tegen te houden zodat ze niet de andere kant zouden uitlopen. En dan was het de beurt aan de schapen. Alsof de schapen wisten dat ze naar een andere weide konden, met lekker mals gras, kwamen ze aangelopen. Graeme moest niet meer doen dan het hek openen en de schapen kwamen de wei uitgelopen. In de verte zagen we een schaap op de grond liggen, met de poten in de lucht. Die moeten we terug op haar poten helpen, zei Graeme. Ze was zwaar zwanger en kan door haar dikke buik niet zelf meer recht. Na enig trek- en duwwerk van Graeme was het schaap terug recht en blij op weg naar betere oorden. Iets verder zagen we dan nog een schaap met z'n kop vastzitten in een van de hekken die twee weides van mekaar scheidden. Graeme liet ons zien hoe dit opgelost kon worden: gewoon de achterpoten vastpakken en trekken, en na twee keer trekken schoot het schaap al los. Maar grappig genoeg bleef het schaap rondlopen, met z'n kop in een scheve hoek. Schapen..

Rijden op een quad was ge-wel-dig! Het werkt een beetje zoals een motor, met versnellingen. Het ding ging maar liefst 65 km/h! Op onverhard terrein met kraters zo groot als Jerusalem is dat hard zat. En maar sjezen met dat ding! Ergens op de rug van een heuvel zei Graeme tegen mij (ik had ondertussen plaats gewisseld met Rien): we zullen es zien hoe Rien de quad handelt berg af, en met een ruk aan het stuur stormde hij de heuvel af. Maar gewapend met een brede glimlach op z'n lippen bleef Rien netjes volgen. Mislukt dus. Als beloning had hij wel een dikke brok schapenstront op zijn schouder, haha.

Dat over de 4 nachten en 5 dagen bij de familie Young, wie weet lees je me wel terug op deze superplek...

JOKE SAVES THE DAY

Na vier dagen van rondreizen kreeg Rien een voicemailbericht van een bezorgd stel nabij Moke Lake. Ze hadden zijn auto er al een aantal dagen zien staan, en vroegen zich af of hij misschien achtergelaten zou zijn? Het gebeurde nogal vaak dat toeristen vanuit Queenstown terugvliegen richting thuis en dan hun auto ergens dumpen. We belden zel op om hun gerust te stellen dat de auto niet achtergelaten was en dat de auto nog steeds een eigenaar had. Allemaal goed en wel, maar ze waarschuwden Rien dat het gevaarlijk was omdat er veel 'achtergelaten' auto's geteisterd werden door vandalen. Een keer was er zelfs een auto in brand gestoken, met het gevolg dat de bomen nabij de auto ook in brand vlogen. Rien voelde zich uiteraard minder happy en vroeg hun of het goed was als hij ze af en toe kon bellen om te checken of alles nog in orde was. Ja tuurlijk, kwam het antwoord, graag gedaan. Cool! Rien (en ook ik) was gerustgesteld.

Twee dagen later, we waren ondertussen een heel eind verder, vol met plannen, kwam dan een andere telefoon. Dit maal van een sleepdienst, die in opdracht van de stad Queenstown werkte. En opnieuw hetzelfde verhaal: je auto staat op een gevaarlijke plaats in verband met vandalen en het brandgevaar voor de bomen in omgeving. Als de auto niet binnen 24 uur weg zou zijn, dan zouden ze de auto wegslepen. Ah crap! We zaten dus in Manapouri, een heel eind van Queenstown af en we waren van plan om verder naar het zuiden te rijden. Rien voelde zich erg klote met het feit dat we opnieuw naar Queenstown moesten voor die kl*te-auto (dat is zijn troetelnaam voor de wagen). Maar Joke hier nam het sportief op en reed netjes terug naar Queenstown om daar de auto op te pikken. Dank je wel Joke! ;-)

De auto stond nog steeds op dezelfde plaats, zonder een schrammetje. Maar wat nu gedaan met dat ding? Joke's reisgeluk voor avontuur besloot weer eens in de bres te springen. Onderweg naar Queenstown kreeg ik een bericht van Elena*,(*zie blog Elena Bassi deel 1 en 2). We spraken met Elena af voor de bieb in Queenstown. Nu bleek het dat Elena een week voor Rien In Christchurch moest zijn, zij ook in Christchurch zou zijn. Ik ben geen wiskundige, maar de volgende formule ontstond in mijn hoofd: (Elena+rijbewijs-auto) + (Rien+auto+auto) = oplossing. Hollandse directheid deed de rest. 'Zou je graag een auto willen voor een paar weken?', vroeg ik Elena. Haar ogen werden al groot. Ik keek Rien aan, 'Als ik niet te lomp ben hier ligt daar de oplossing'. Rien gaf sneller dan het licht een ferme knik van opluchting (ook ik was daar lichtelijk verbaasd over, het blijft ten slotte een luxebezit) en nog sneller de sleutels. Rien: 'daar staat hij.' Elena's ogen werden nog groter! 'Maar, maar'. Rien: 'Och geen probleem voor mij. Ik leen liever de auto aan jou, dan dat ik hem opnieuw ergens langs de straat moet parkeren, om dan misschien een week later terug in Queenstown te staan om m'n auto opnieuw te moeten verplaatsen.' Ik moest al uren ontzettend naar een echte wc toe, dus ik liet het verder aan Rien (die smilede) en Elena (die smilede) over het hoe of wat. Joepie! Elena was verrukt met het idee. En ik eigenlijk ook. Ik had de kennis dat ik Rien niet met een rampchauffeur opzadelde, ik wist dat ze goed kon rijden en alle partijen in kwestie leken happy happy. Ich liebe es when eine plan funtioniert...

VERDRINKINGSDOOD (voor auto's)

On the road again.

De avond viel alweer. De dagen lijken wel kort hier, maar dat heeft meer te maken met het ritme waarop we leven. De laatste weken ben ik niet vroeger dan half twaalf uit bed of de tent gekropen. Als we voorbij de zoveelste gravel road rijden, ziet het er wel als een leuke plek uit om af te slaan op zoek naar een plekje om te slapen. Het bos is nabij en daar zullen we vast we iets vinden. Op onze weg worden we verrast op een riviertje. Hier moeten we dus door! Versnelling in z'n laagste en gas geven. Gelukt! Tobias raakt er zonder problemen door. Verderop verspert een hek onze weg. We zitten in een paddock van een boer. Dat verklaart waarom we daarnet twee schapen voor onze auto moesten uitjagen. Het hek gaat open, auto gaat erdoor en het hek gaat weer dicht. We kunnen verder. Elke zijweg die ons in het bos moet brengen wordt opnieuw versperd door een hek. Met een groot bord met vette letters: private road. Niet de moeite van het proberen waard, die private bossen worden vaak als jachtterrein gebruikt.. En we keren terug op onze schreden. Opnieuw door het hek dat we pas daarnet gepasseerd waren. Ons oog valt op een reeks bomen waar de auto beschut staat en we beslissen hier te overnachten.

De volgende morgen wacht de rivier wel nog op ons. Gisteren zijn we hier zonder problemen doorheen geraakt, vandaag zal het ook wel lukken. Met een denderende vaart rijdt Rien de rivier door en aan de overkant begint de auto gevaarlijk te slippen op een helling. De hoge zijberm komt heel dichtbij en hij gooit alle remmen dicht, net op tijd tot stilstand komend. Een probleem doet zich nu wel voor: de auto staat op een helling en kunnen we nu nog vertrekken zonder dat we a) slippen en b) achterwaarts de rivier terug in donderen? We zullen het alleen proefondervindelijk te weten komen. Auto gestart, gas geven en optie a) komt naar boven. De wielen krijgen geen grip en verbrand rubber is het gevolg. Shit! Hier zitten we dan. Dan maar terug achteruit, de rivier in, en opnieuw proberen. Weer geen geluk! De auto komt weer vast te zitten op de helling uit het water. We vinden geen goed hout als stabilisator voor de spinnende wielen. Duwen dan? Geprobeerd, maar zonder succes. We zitten echt wel vast! Ik heb in alle frustratie inmiddels het stuur overgenomen en ga achterwaarts de rivier over om dan vanaf nul te beginnen. Het is niet echt eerlijk van me om boos op Rien te zijn, ik heb al maanden de kans gehad om te voelen hoe je Tobias een heuvel opkrijgt, hij niet, maar toch nemen mijn emoties de overhand en ben ik even de bitch uit het raampje. Maar het werkt. Met de vrouwentouch die Tobias nodig heeft neem ik precies genoeg snelheid om te klimmen en precies genoeg om niet tegen de kant te geraken. We slagen een zucht van opluchting en vervolgen ons weg.

WILL & PHIL

Bij onze couchsurfzoektocht van een aantal weken geleden vondt Rien het profiel van een zekere Will en Phil. Hun profiel sprak me wel aan en door een wonderbaarlijk goede request, wilden ze ons kinderen wel over de vloer hebben. Joepie! Een warme douche was het eerste waar ik moest aan denken. Will en Phil wonen in Cromwell, een goeie 50km ten noorden van Queenstown, op weg naar Wanaka. De weg naar Cromwell is schitterend: slingerend, met bergen overal om je heen, en met in de diepte een staalblauwe rivier. Het landschap deed me een beetje denken aan the far west. Je zou er zomaar over goudklompjes kunnen struikelen. En daar hield de overeenkomst niet op: her en der waren er verlaten goudmijnen, dus je kan je al wel een beeld vormen. Ik verwachtte elk moment thumbleweed over de weg te zien. Helaas heb ik ze niet mogen aanschouwen, schapenwol komt er nog het dichtse bij in de buurt... Cromwell op zich is niet echt veel om over te schrijven. Alhoewel. Bij het binnenrijden van het stadje word je begroet door een reusachtig afzichtelijke groot lelijk en aanwezig beeld van fruit. Jawel, fruit! Een banaan en appels toren er hoog boven de daken van de huizen uit. Klik, op foto dat ding, hoe lelijk het ook is. Waar anders kan je zoiets zien?

Nabij Queenstown was er jaren geleden een dam gebouwd om electriciteit op te wekken, en daarvoor werd het meer bij Cromwell gekozen om als waterbron te dienen. Maar daar moest het meer 30m (!!) stijgen. Wat hebben ze toen gedaan in Cromwell: alle belangrijke gebouwen werden afgebroken en hoger op de helling opnieuw opgetuigd. Het gehele dorp werd verdonken en er werd niet meer over gesproken. Het oude gedeelte van de stad is nog steeds zichtbaar.

Na wat zoekwerk vonden we dan uiteindelijk het huis van Will en Phil, en we werden er weer met open armen ontvangen. God, wat is couchsurfen toch leuk :) Al snel werd duidelijk dat Will en Phil een koppel waren, met Will als de gentleman en Phil als de kiwi. Maar ze waren hi-la-risch! Will is van oorsprong van de UK en Phil is een echte Kiwi. Nadat ze eerst samen 5 jaar in de UK gewoond hadden, waren ze 5 jaar geleden verhuisd naar, hou je vast, Invercargill. En nu dan Cromwell. Cromwell! Ik was in mijn nopjes en maar al te gretig vragen aan het stellen waar op het Zuidereiland de gay-scene aanwezig was. Niet in Cromwell. Of Invercargill. Laat staan op dit stukje aarde. Zucht..

Laat op de avond werd Will nog weggeroepen (getelefoneerd eigenlijk) voor een 'gesprek'. Bleek dat Will een aantal jaar geleden een soort van gay scene community centre wou uitbouwen voor Southland, omdat die scene er niet heel sterk aanwezig was, ook al bestaat hij wel degelijk (onder de radar). Ook was hij toen een soort van spreekbuis voor mensen met vragen omtrent homo's en lesbiennes, en dat was hij nog steeds. Hij moet wel, omdat voor de hele county Southland (waar hij niet eens meer woont) niemand anders is. De desbetreffende man die belde woonde rete ver weg en was volgens Will het type man dat al jaren getrouwd is met kids en eindelijk ontdekt waarom het niet werkt. Zijn vrouw is geen man. Gevaarlijk ook, want je weet maar nooit wie je aan de telefoon hebt gehad. Hij zet zich nog steeds met plezier in voor mensen die geen praatbuis hebben, of verward zijn met wat ze voelen. Een schitterend initiatief van Will!

Will stelde de volgende dag voor om naar Welshtown te gaan. Dit is een verlaten goudzoekersstadje, een twintigtal minuten rijden buiten Cromwell. Op de weg terug naar Queenstown had je er ook eentje dat je kon bezoeken genaamd Arrowtown, maar hij verzekerde ons dat het allemaal heel toeristisch was, en dat je er moest betalen. Maar Welshtown niet. Dit kom je dus alleen maar te weten van de locals! Wij met z'n allen Will z'n 4x4 in en rijden. Welshtown was echt wel verlaten. Meer dan wat fundamenten van huizen en wat mijngangen was er niet meer. Meerdere borden waarschuwden ons dat veel van de mijnen niet afgesloten en/of beveiligd zijn, dus kinderen en huisdieren moesten in het oog gehouden worden.

Onderweg terug naar hun huis werd Will nog opgebeld door Harley, een andere couchsurfer, die die avond zou arriveren. Harley werd opgepikt bij het gigantisch fruitmonument. Het weer was wonderlijk die dag: heel zonnig zonder een zuchtje wind. 'Een goed idee om met onze baby op het meer te gaan,' zei Will. Hun baby? Het bleek te gaan om hun jetski voor 3 personen! Wow, we gaan met de jetski op het meer?! Vette shit man! Bij hun huis alles ingeladen voor een namiddag aan het meer en weg waren we! De jetski was een monster! Rien en ik achter op de jetski met Will en maar sjezen over het meer! Het ding had een topsnelheid van ietsje meer dan 100kph. Wat een rotvaart en Will is een snelheidsjunkie. We moesten ons goed vasthouden om niet achterover van het ding af te tuimelen. Maar het bleef niet alleen bij een jetski: Will en Phil hadden ook nog allerhande watersportactiviteiten voorzien: waterskis en wakeboards. Will en Phil zijn onderhand best goed in het waterskien. Zelf ondernam ik mijn 2e waterski poging in mijn leven, het feit blijft hetzelfde: het is niks voor mij. Toen ik eindelijk de kracht die er op je armen komt te staan de baas was en ik volledig recht op de planken door het water zoefde, kreeg ik schijt om te vallen, riep nog SHIT STOP en raakte toen met een knal de waterlijn. Nu ben ik geen jongeman en heb mijn pijngrens in de loop der jaren flink verlegt, maar OMG mijn, wel, mijn vrouwelijk kruis deed nog tot laat in de avond van zich horen. Waar is dat zitkussen???

De liefde voor musicals die schijnbaar groter en groter wordt bij me (ja wouter je leest het goed, don't get your hopes up:-D) deelde Will in volle en we wisselden massa's muziekfiles en filmpjes uit. Freek Bartels is populair in Cromwell! Harley blijkt de mannenliefde te vereren en met hem had ik wat fijne vergelijkingsdiscussies over prop 8 (zie mijn eerste blog in L.A) Hij komt zelf van Los Angeles en we hebben schijnbaar in dezelfde mars meegelopen. Ik hou van deze gekke mannen in Cromwell en ze geven ons tips mee voor onze reis. We willen namelijk naar Shakespeare (jawel) in the park in Invercargill en Will blijkt een oudspeler te zijn. Only 2 degrees of separation in New Zealand. Het hele couchsurfen bij Will en Phil was uniek! Dank jullie wel lieverds!

LIJMSTEENGROTTEN

On the road again.

Afzakkend naar een klein pietepeuterig plaatsje, Clifden. Wat een prachtige route, ik waan me in een Johne Wanye setting.

Clifden. Een naam die Rien i.i.g niet snel zal vergeten.

Op onze rondrit doorheen Southland kwamen we toevallig langs Clifden. Klein, niet veel te zien, buiten dan het bordje dat we ontdekten: Clifden Limestone Caves. Hmmm, grotten... Ik moet toegeven dat ik, sinds met ervaringen in de Waitomo Caves, een enthousiast ben (maar een leek in kunde zoals zal blijken). Rien daarintegen heeft het er absoluut niet op. Het is er donker en nauw ... Maar zijn angsten trotserend gingen we toch een kijkje nemen. Maar allereerst een waarschuwing van de Nieuw-Zeelandse overheid: ga nooit alleen, blijf op het aangegeven pad en neem twee verschillende lichtbronnen mee.

Hadden we alles? Ja! Dan zijn we op weg. Het begin van de grotten was leuk voor beiden: hoge plafonds, lekker wijd. Totdat we aan onze eerste nauwe opening kwamen. Hmmm, zegt Rien, wil ik hier wel door, hij vond het maar niks. Ik kroop er alleen door en verzekerde Rien dat achter de 5m lange nauwe opening het plafond terug hoger werd. Kom aan Rien, gewoon doen! Na wat klauter en trekwerk kwam hij de nauwte voorbij en daar werd ik getrakteerd op een spektakel waarvoor ik hem had gemotiveerd: gloeiwormen overal! Wow! Super! Echt te gek.

Na een goeie 20 minuten kwamen we een groepje andere mensen ons tegemoed. 'Je kan iets verder niet meer door. Tenzij je wilt zwemmen om aan de overkant te geraken.' zeiden ze ons. Gaan we verder? Ja tuurlijk, we zullen wel zien wat ze bedoelen. En jaja, we kwamen aan bij een ondergrondse ronde poel van een goeie 10m in diameter. Het water was ijskoud, en je kon de bodem niet zien. Maar we waren niet alleen bij de poel: een groepje andere toeristen (waaronder een paar Belgen nota bene!) had een manier gevonden om aan de overkant te geraken. Aan de linkerkant van de poel liep een richel half in het water, waar je 'makkelijk' over kan wandelen. Ja makkelijk was niet aan Rien besteed. Ik was al overgestoken en had halverwege ontdekt dat de richel veel breder was dan het oog je deed denken. Ik probeerde Rien hiervan te overtuigen, maar hij was veel te druk in lichte paniek om me echt te horen. In zijn woorden: 'Met een groepje achter me, dat ik tegenhield door m'n angsten en getreuzel, waagde ik m'n poging. Bleek nu dat een 10-tal cm van de richel boven water was en nog een goeie 20cm onder water. Wat ik niet wist, dus ik hield me op het stukje boven water. M'n knieen knikten de hele tijd van de angst en de stress. En het onvermijdelijke gebeurde: splash! Ik donderde het water is. Gelukkig niet helemaal de poel in, maar enkel op de richel die onder water was. Heel m'n linkerkant was drijfnat. Ja, toen wist ik dat de richel veel breder was dan gedacht... De rest van de tocht viel in het niets met wat ik daar aan die poel meegemaakt had. Ik ben alweer een ervaring rijker, en zal wellicht enkele jaren minder lang leven door alle doodsangsten dat ik daar heb uitgestaan :)' Dank je Rien, voor het overwinnen van je angsten en voor mijn ervaringen die ik daarin kon delen. Ik had werkelijk waar een hele goede middag daar in het donker.

INVERCARGILL

Robyn blijft onze telefoons maar bestoken met de boodschap om als we in de buurt zijn, langs te komen. Op onze weg naar het Skakespeare in the park festival (waar we dan eindelijk heengaan), moeten we letterlijk langs Pukarau. Dus ik zeg, zorg dat je over 20 minuten warme choco hebt, dan komen we langs. En voila zo gezegd, zo gedaan. We zijn nog niet binnen of de hel breekt los. Juist op het momemt dat Rien hoi zegt, besluit een vlieg zijn mond in te gaan en stikt ie derin. Deze gebeurtenis bezorgde zowel Robyn (die verdraaid aanstekelijk lacht) en mij een natte broek. Mijn god, zo hard heb ik in lange tijd niet meer gelachen. Volgens mij was de laatste keer de aanstichter Bas de L, in de achtertuin als je je dat nog herrinert :-) Na de koffie was het echt moeilijk de aanbiedingen voor een bed en douche af te slaan, maar we hadden een missie, SHAKESPEARE. Volgens Robyn de eerste toeristen die daadwerkelijk zo graag naar Invercargill willen.

In Invercargill... is volgens de lonely planet.. een kip nog verveeld.. Ik heb geen liefde meer voor de Loney Planet reisgids en als iets of iemand me verteld dat een plek niet de moeite is, wil ik het tegendeel bewijzen. Neem Eindhoven als voorbeeld. Invercargill moet toch iets hebben wat aan kan trekken. Helaas is het Dutch Specialiteitscafe 2 weken geleden van eigenaar gewisseld en maken ze geen bitterballen, frikandellen, speculaas of poffertjes meer. Ook is de kaasspecialiteitsshop die erbij hoorde gestopt. Verdraaid, ik ben hier 4 weken geleden doorheen gereden, had ik toen mijn kans op een vette hap maar genomen. Het enige wat er nog aan herrinert waren de in een raamkozijn ingeframde uitzichten van amsterdamse terassen in de volle zon en vrouw antje en de tulpen in het feloranje op de buitenmuur.

Dingen die er nog wel te vinden zijn. Als iemand de film 'The Fastest Indian' heeft gezien (met Sir Anthony Hopkins) over het leven van Burt Munro http://www.imdb.com/title/tt0412080/ dan is dit je Mekka. Ik heb zijn motor mogen aanschouwen en kunnen aanraken en dat was cool. Dat is alvast 1. Dan is er Het Theatre House in Victoriaanse stijl wat verbazingwekkend grote namen trekt voor zo'n 'vruchteloos' stadje. Het winkelcentrum is O.K, met een zonnetje erbij zelfs een hintje optimistisch van aard en het stadspark is een van de mooiste die ik ooit heb gezien, met papegaaien, wintertuinen, japanse gardens en paleisjes. Daarnaast is een prachtig museum met een kunstgalerij, te vinden in de I-site. En dan is er nog Henry, een 123 oude Tuarana, een soort die al 150 miljoen jaar op aarde overleeft. Veel leven vertoond hij niet, hij kan rondkomen met 1 tot 6 hartslagen per minuut. En niks wat ik hier noem, kost je dan ook maar een cent. Al deze zaken spreken voor een bezoek aan Invercargill, dus mensen, kom naar Invercargill!

SHAKESPEARE

Voor Shakespeare was het die dag te laat, Na een nachtje bij Linc geslapen te hebben (hij kon Nederlands omdat hij 6 jaar in Nederland een 'wijfie' had gehad) kwamen we s'avonds terug voor de show. Damn wat mis ik het theater toch. Op papier heten ze amateurs, maar daar heb ik geen seconde iets van gemerkt. Meer dat ze het vrijwillig doen is het verschil met proffesionals niet. Het stuk : AMidsummerNightsDream in het oud Engels, met live muziek, zang en vuurvreters, het kon niet op. Rien zuchtte, ohw had ik mijn fotocamera maar bij me.

Ik rook een idee.*

Na een nacht aan de kustlijn van Bluff en een wandeling langs alle scheepswrakken aldaar, was er een uitnodiging van Robyn voor een kop koffie in het Mcafe. Deze werd aanvaard en daar kletste we wat bij. Ze had net bij de tandarts gezeten en Invercargill was het dichtste bij. 'Dag Robyn'

De planning voor ons was overdag in Bluff te zijn (de haven naar Stewart Island) en s'avonds voor een 2e maal naar Shakespeare te gaan 'werken'. *Met werken doel ik op het idee wat ik had: Ik stelde voor onze service (film en foto) aan te bieden voor gratis toegang. Eerst werd er beleefd over de telefoon geweigerd omdat er geen budget was en het hele gebeuren al gefilmd was door de lokale tv. We zoeken geen geld, gewoon entree en de foto's mag je daarna hebben, zei Rien. De regisseuse was blij verrast en stemde in. Yes, nogmaals, maar nu voor niks en nog vette foto's ook. Wel de groeten doen van Will natuurlijk.

Vanwege de regenval werd de laatste voorstelling afgelast (buitentheater) en kwamen Rien's foto's als een geschenk uit de hemel om de spelers te vermaken. Hij is echt goed, hij moet er wat mee gaan doen.

'Rien...' 'Ja' 'Zullen we terug naar Pukarua gaan?' 'Ik zat net hetzelfde te denken' En zo eindigde we uiteindelijk weer op de deurmat van de familie Young. Ik had besloten toch niet naar Stewart Island te gaan, het weer was te bagger, de mensen op de ferry zagen te groen en de kosten tegen de baten waren te hoog. Je moet altijd iets overlaten om voor terug te komen...

Dank je wel voor het inhalend lezen van mijn avonturen.

de volgende blog gaat over de avonturen in de Catlins, uitgaan (en een date scoren misschien) in Dunedin en mijn huidige verblijf in de plek waar ik ooit pinguins mishandelde: Oamaru

kuskus

Helemaal up to date deel 1

Aaaahh Kingston. Waar het leven meeandert, waar de stoomtrein nog over de rails tuft, owh Kingston. Anyway, Kingston was de laatste stop voordat we het beroemde en beruchte Queenstown binnen konden vallen. En dat deden we. Heel kort. want Jezus Christus, na alle rust en wonderlijke natuurschoonheid was Queenstown even een klap in je gezicht. Lokale mensen die niet in de toeristenindustrie werken zul je er niet vinden. Alle kiwi's vieren vakantie in het zuidelijker gelegen Wanaka. De vreemde talen schoten door mijn oren en het verkeer was plotseling een hel. Snel kochten we de nodige proviand in de overprized supermarket en reden naar de dichtbijzijnste DOC camping aan het prachtig verstopte Moke Lake. En daar vond Joke een waar paradijs. Het aantal sandflies was naar een redelijke 1 per minuut gedaald, het meer was kraakhelder en koel en er was het gevoel van een vergeten wereld in de lucht.

Het voelt hier net als in de 'Hel' (voor alle John Marsden lezers onder jullie, ja jullie). Geen lichtvervuiling, nauwelijks mensen en het enige teken van menselijke overheersing is het roestige stukje cattlestop in de gravelweg hiernaartoe. Veel mensen denken namelijk dat het eerste meer dat ze tegenkomen de camping is, maar niets is minder waar. Zelfs de DOC controle guy is hier in al die tijd niet geweest. De tijd verstreek en ik maakte me gelukkig met de wetenschap dat mijn enige zorg in de wereld was hoe mijn proviand zo lang mogelijk te rekken.

We zijn hier voor een reden, om Rien en Sara weer te vinden en dus moeten we af en toe een gebied met telefoonreceptie in. Queenstown is maar 30 minuten rijden, maar het voelt als uren. Ik vind die tripjes naar Queenstown dat ook oppermachtig aanvoelen. Ik beeld me in een guarillia te zijn, die de bewoonde wereld inmoet voor het hoognodige (water douche stroom eten, could be anything) de truc is niet ontdekt te worden. Blij als een klein meisje was ik daar. Ga ik daadwerkelijk voor het risico van de stad, dan is het voor de meest extreme contactpoging te doen, online te gaan. Na die boost kan ik er weer voor dagen tegen, terug de eenzaamheid in, terug naar de hel.

De tijd verstrijkt hier in blokken, stukje ochtend, middag die overvloeit in avond en dan nacht omdat het donker is. De tijd die ik hier aan het meer gezeten heb bedroeg weken. Het voelde soms als jaren, soms als uurtjes en ik was gefasineerd door dat fenomeen. Ik ben blij dat ik gezegend was daadwerkelijk de tijd te hebben om deze zaken uit te vinden, wat een luxe om geen luxe te hebben als je dat zelf wilt. In die weken van afzondering gebeurde er de volgende dingetjes:

Rien en Sara zijn terug van de Kepler, moe maar voldaan. Ik ontmoet Travis (canada) en Jeannette (sweden). Ik probeerde een avond te gaan stappen, maar wordt nergens toegelaten zonder mijn ID.

Dan wordt Rien aangehouden door de politie omdat hij 5 meter verkeerd in een one way street reed met een biertje op. De agenten waren gefrustreerd dat ze hem niet konden pakken, omdat hij de blaastest goed aflegde. Wel kregen we de consequenties te horen van wat 5 meter verkeerd rijden met 1 biertje op kan betekenen voor een foreigner: uitzetting en boete van 600 dollar. AUW. In Queenstown zijn ze streng.

Sliep travis, na een verhitte discussie over films, in mijn slaapzak omdat hij te veel gedronken had (ik sliep keurig in mijn eigen bedje in de auto). Nam ik illegaal water, stroom en een douche in de backpackers (als je doet alsof je der hoort is er niks aan de hand) Deden we een filmavond in datzelfde backpackersmotel. Was ik 4 dagen gefrustreerd omdat ik 'die ene enge film met Michelle Pheifer and Harrison Ford' niet kon herinneren. Nam ik ijskoude ochtend douches in het meer. Zwom ik datzelfde meer helemaal over, alhoewel ik halverwege bedacht dat het misschien toch geen goed idee was. (the beach stijl Wouter...yes sirrr) en werd ik ten slotte bij een avond wandeling door de omgeving, aangevallen door koeien (lach maar het was rete eng). Rien heeft het bed hemels gefikst, gewapend met verworven kiwi skills, een zakmes en touw.

Tijd om verder te gaan, Rien en ik hebben ondertussen Sara en Amanda 2 weken terug op het vliegveld afgezet. Afscheid nemen is nog steeds geen favoriet ding van me. Maar er is weer ruimte in mijn bed, woehoe! Rien gebruikt een helft, maar de andere helft is voor mij! Nu zitten we alleen met 2 mensen en 2 auto's. Dat is niet echt economisch ecologisch, dus bedenken we een plan. Rien is zijn auto beu en het is hem niet gelukt deze te verkopen de afgelopen weken. Hij wil hem voor de tijd die we van plan zijn samen te reizen ergens neerzetten en hem later weer ophalen. Zo gezegd zo gedaan.

Maar eerst op weg naar Glenorchy, the gateway to Paradise. En het moet gezegd, de weg naar Glenorchy is werkelijk waar prachtig, gevaarlijk zelfs, veel te veel afleiding op de smalle wegen langs de afgrond. Het weer werkt mee, maar Glenorchy is niet een plek waar je geweest moet zijn. Naast een possumhuiden verkoper is er niks. Ergens achter dit dorpje zou het plaatsje Paradise moeten liggen. Nu ik zo dicht bij de Hell ben geweest, wil ik zeker mijn kans op Paradise niet laten liggen. Dus huppa, fourwheeldrive sign negeren en we gaan dervoor. Wederom veel L.O.T.R lokaties hier.

Als je vind dat ik vaak zeur over die bloody sandflies, check Rien: ' Die kleine rotbeestjes, vrouwelijk, hebben bloed nodig zodat ze hun eitjes kunnen leggen en nog meer van dat duivelsgebroed kunnen produceren. Zelfs 'tropical strength' insectenspray helpt al niet meer. Alleen wind kunnen ze niet verdragen. En vuur! Deze plaats moet echt de bakermat geweest zijn van alle zandvliegen over heel Nieuw-Zeeland want er zaten er duizenden! Binnen de minuut zag m'n voet zwart, en bloed moesten ze zien. Snel uit de voeten maken dus! Letterlijk :) De slimmerik die ik was had z'n deur laten openstaan, met het gevolg dat heel de auto vol met van die kutbeestjes zat. Vooraleer ik kon vertrekken heb ik er een 40-tal een kopje kleiner moeten maken. Alle goeie karma die ik had opgedaan door de twee meiden te helpen met hun auto heb ik in een minuut tijd teniet gedaan. '

Wat er met mijn zorgvuldig gearchiveerde muziek en filmpjes op mijn ipod gebeurde: In de woorden van mijn IT reisgenoot Rien want er komen te veel rare woorden aan te pas om dit zelf op te zetten:

De filmpjes stonden op Joke d'r iPod, en amarok sloeg toe! Het klote-programma overscheef haar hele iTunesDB met gevolg dat al haar muziek/film op d'r iPod foetsie waren! Ramp! Neeeeeee! Waarom? Wat heb ik toch misdaan in m'n leven om haar hele verzameling muziek naar de vaantjes te helpen? Niet getreurd, iPod weer effe aan de laptop hangen en kijken wat er nog te redden valt. Gelukkig was het enkel die ene stomme file die om zeep was. Snel naar de stad rijden, al haar belangrijke dingen van de iPod op m'n draagbare HD kopieren, en dan het hels karwei om al haar muziek terug op d'r iPod te zetten. Na 3 en half uur in het internet caffee was ik klaar: alle muziek stond er terug op, en leek het net alsof er niks gebeurd was. Met bibberende benen ben ik wel teruggereden naar de campsite! Maar na het goede nieuws vloog ze me om de hals. Ze liep van vreugde maar liefst 3 keer een rondje rond de auto, de gekke kip :) hahaha

Dus mensen: zwier die amarok van je ubuntu, of je moet zwaar voor SM zijn om dit soort ellende op vakantie meermaals aan de hand te hebben!

Het enige probleem is dat 1/3 van mijn muziek nu nog slechts uit een code bestaat, zonder de info van nummer of artiest, maar ik kan tenminste nog muziek luisteren. Rijden zonder muziek in je auto is verschikkelijk.

De routeburn track, een van nieuw zeelands great walks, eindigt aan het einde van de weg. Het heeft geregend de afgelopen dagen en het is een waar avontuur de weg over te steken. Soms is de rivier zo diep over de weg gestroomd dat ik de bodem niet zie. Maar al noemt men het gekkenwerk we kwamen bij het einde van die lange weg en wat denk je... Geen Paradise gezien. Wel waren we weer dicht bij de westkust geraakt, dus de sandflies zaten letterlijk in mijn onderbroek. Ook was er een rubber van de achterdeur gescheurd en zat de hele auto vol met fijnstof. Jummie. Bij het 'Frodo' Diamond Lake hebben we stiekem de nacht doorgebracht, maar zelfs nadat ik al onze insektenspray er doorheen had gejaagd en elke stukje huid had bedekt, had ik nog steeds ontelbare beten. Stelletje Lesbovliegen met kinderwens.

De volgende ochtend was ik geprikkeld om het Paradijs te vinden, het kon niet ver zijn, we moeten er overheen gekeken hebben. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat het waarschijnlijk het enige huis is wat daar staat. In ieder geval dat hebben wij genomen als ons bewijs voor het Paradijs. That's NZ for yah.

Een bezoekje aan het prachtige Glenloch, lachend naar alle dappere zielen die daar aan hun meerdaagse wandeling door insektentown begonnen. De mensen die terugkwamen lachten niet meer hardop.

Ik streef naar een minimaal uitgave budget na de dames met hun goede maar dure ideeen van de afgelopen tijd. Een van de bijzaken is wat ik noem: de culinaire moordenaar. Combinaties die we maken van wat er nog over is zonder nieuw voedsel te kopen. Rien maakte vandaag rijst met thousand island dressing en een beetje kaas. Ik ging voor de slappe crackers met marmite, jam en de rest van de kaas (allemaal op 1 cracker). Ik vond het heerlijk, de terugkomers van de Glenloch wandeling niet echt. Op onze volgende Doc camping stop, dropte we een lifter af en ontmoette ik een authentieke Auckland Kiwi die een expert bleek op het gebied van hot springs. Hij kende ze allemaal uit zijn hoofd, vooral de gratis exemplaren waren geweldig. Rare humor had ie wel. Nadat het gesprek op de een of andere manier naar naturisten campings was gegaan wilde hij wel even demonstreren hoe dat eruit zag. De humor lag ergens in het midden, ik had wel willen zien hoeveel insekten zich hadden verlekkerd aan al dat vlees.. Maar hij had de ballen niet..:-D

Na een heerlijk kampvuurtje (legaal mensen) was ik de gelukkige die een zeldzame vogel op haar schouder kreeg toen ze in stilte in het bos was gaan zitten. We vonden midden in tha middle of nowhere een tramrails. Ik kon het eerst niet geloven, zo midden in de bossen, totdat we uiteindelijk 2 verroeste treinwielen vonden. Te zwaar om daar als grap te liggen. Waarschijnlijk van de oude goudzoekers overgebleven. Het weer is hier stukken minder. We zitten ook stukken minder ver van dat grote stuk ijs aan de onderkant van de aarde als ik ooit geweest ben.

Op de weg terug naar Queenstown (het is de enige weg mogelijk) zie ik een wegwijzer staan met een uitroepteken. Niks bijzonders normaal, wegwerkzaamheden zijn hier meer regel dan uitzondering. Mijn oog werd getrokken door het andere bord: FILMCREW. Nice! Na navraag in dorpjes en een eigen zoektocht vonden we uiteindelijk de filmlokatie. Gevraagd is er naar werk, maar dat ging niet door. Het ware Europeanen met 1 of ander populistisch reclamefilmpje, terwijl de donderwolken en de snijdende wind in aantocht waren. Maar leuk was het zeker. Ik hoop binnenkort mezelf in een filmset te lullen, voor een zakcentje een een stukje levenservaring. Wacht maar af!

Rien laat zijn auto achter op een verlaten stuk weg richting Moke Lake. Hij geeft er niks om, zijn auto is verzekerd tegen vandalisme en diefstal. Maar er zijn ergere dingen die er kunnen gebeuren... Net voor we de auto droppen, vinden we 2 USA dames met een open motorkap langs de weg staan. Wij als echte halfbloed Kiwi's stoppen en vragen of alles in orde is. De dames wuiven ons weg en zeggen dat er niks aan de hand is. De vraag nomaals stellen geeft de info van een overhitte motor, maar niks aan de hand, de mechanic zei al dat dat kon gebeuren, gewoon laten afkoelen en doorrijden. Nu is er voor jou, trouwe bloglezer (ik dank je hiervoor bij de weg) natuurlijk een lampje dat gaat branden bij het horen van een overhitte motor en een serieuse claxon bij het horen van een mechanic die adviseert door te rijden met een overhitte motor. Soms lieve mensen, moet je je behulpzaamheid opdringen voor ieders bestwil. Vooral als men op een verlaten weg staat. Rien en ik kijken onder de motorkap. Nu weet ik nog steeds niet veel van hoe een motor eruit hoort te zien. Mijn kennis bij een vanbelt vervangen met een pantykous is ongeveer alles. Maar na het verhaal van mijn lifter over de radiatordopdief en mijn eigen avonturen met overhitting, ging mijn oog naar de radiator. En geloof het of niet, geen dop! Dat KAN gewoon niet waar zijn!? Maar echt, geen dop. De dames waren net terug van de garage, die alles had nagekeken en alles wat vervangen moest worden had vervangen. Ze hadden de auto net gekocht. Waarschijnlijk was hij vergeten de dop terug te plaatsen (of goed vast te draaien) en hadden de dames de slimme beslissing genomen toen er rook uit de auto kwam te stoppen. Rien bracht ze terug naar de garage, terwijl ik op de auto's paste en thee zette voor iedereen. Ze kwamen terug met verschillende doppen en gelukkig paste der een. Na het vullen van de radiator waren de dames zo blij met de hulp dat we een hele tas vol speciaal bier kregen (ze werken in een kroeg). Eind goed al goed. De dames die we hielpen met de verdwenen radiator dop waren genaamd: Celia en Jessica uit Texas. Ze excuseerde zich voor een lichte godslasterende vloek als een dagelijks reflex. En bij het afscheid kwam ik niet weg met een 'see yah', maar werd er authentiek amerikaans 'oprecht' geknuffeld en ge-'thank you so very muched'.

Rien is een goede kerel, ik ben af en toe een bitch en we hadden allebei weer zin om eens te gaan couchsurfen. Omdat we zonder plan rondrijden mailde we verschillende verzoeken over de hele regio Southland met de uitleg dat we niet precies wisten wanneer we zouden komen. We zijn nu een paar dagen en een paar kilometer later. In een plaatsje Pukerau. Gisteren zijn we op de laatste dampen van de tank van Waikaia naar Gore gereden. Leuke omgeving alweer: rollende heuvels, bruin-groene van kleur, bezaaid met witte stipjes die schapen voorstellen, en een onverharde weg (wederom) die er doorheen slingert. Genietend is de naald van de auto niet over de 60 kph gegaan. Zalig rijden zo. Op onze rondreis richting Gore (dat naast Clinton ligt, op de 'Presidential Highway') zijn we dan gestopt bij Graeme en Robyn. Ze waren een geschenk uit de hemel. Ik zat er even door. Ik had last van de beruchte 3 maanden heimwee dip die je hebt als je langer van huis bent. Je bent op de mooiste plek die je je maar kan voorstellen, doet superdingen en je voelt je klote zonder reden. Voor sommige mensen is iets extreems doen de oplossing, voor andere juist kletsen met het thuisfront (kijk daarmee uit:-D) voor mij was het iets vastigs zoeken, iets huiselijks, iets ongecompliceerd met genoeg afleiding. En precies dat vond ik bij deze 2 mensen.

Vorig jaar tijdens hun drie maanden lange reis doorheen Amerika hebben ze maar liefst een derde van de tijd kunnen doorbrengen op andermans sofa. Da's al wel leuk

Sinds ze bij couchsurfing zijn, hebben ze maar liefst meer dan 90 surfers over de vloer gehad! Talk about experienced hosts! We kregen een lekker warm bed, dat Robyn nog snel opmaakte. 'Zijn jullie een koppel, want ik heb het dubbel bed opgemaakt?' 'Nee, we zijn vrienden.' 'Oh, dan ga ik wel snel de twee enkele bedden klaarmaken voor jullie.' 'Oh, dat moet je niet doen. De afgelopen tijd hebben we altijd al een dubbel bed gedeeld in de auto.' Maar ze wilde van geen nee horen. Enkele minuten later waren er twee onberispelijke enkele bedden voor ons klaar. En dan ging ze ook nog avondeten klaarmaken! Dat was helemaal niet de bedoeling: ik was de auto al terug ingelopen om alle eten er uit te halen zodat we iets konden klaarmaken. Maar opnieuw wilde ze van geen nee horen. Twee borden risotto met groentjes en 'snausages' later was ik verzadigd.

Met de kids de deur uit en humor identiek aan de mijne was het een waar feest daar te zijn. Ze hebben meer dan 351 hectare land rondom hun huis en meer dan 4000 schapen en zo'n 80 koeien. Graeme is een hotrod fanaat en is al jaren bezig zijn grote liefde in de garage weer de weg op te krijgen. Ook hebben ze een knuffelkat, genaamd miauw (erger als een kind zoveel miauwt ie) die op een dag besloot dat hij vanaf nu hier woonde. Robyn werkt op een school in Gore en nodigde ons uit voor de lunch (na een heerlijke avond kletsen over diepe zaken) Daar ontmoette we haar beste vriendin Katelee, die toevallig ook CS en samen met Robyn dit hele gebied moet voorzien. Als ze willen hebben ze elke dag multiveel mensen over de vloer. Die 2 samen tijdens de lunch, het was net alsof ik ons Mam en Tante Tiny evil plannetjes zag maken, het was geweldig in ieder geval. Na een heerlijke maaltijd gingen we pictionary spelen. Robyn en Graeme vertelden ons een verhaal van hoe ze elk jaar met Kerst naar Wanaka gaan en daar een week doorbrengen met familie en vrienden. Een aantal jaren geleden, op hun jaarlijkse trip, was de kampingsecurity een kijkje komen nemen om te zien wat al het kabaal was om 4u in de morgend. En zij troffen daar Robyn, Graeme en co aan, volop in een spel Pictionary verwikkeld! Hilarisch Er was eerder die dag luchtig gewaarschuwd voor de fanatikiteit van Robyn, maar niks had me kunnen behoeden voor wat er gebeurde die avond. Ja zij en Rien wonnen, ik werd er bijna bang van :-D en ze speelde vals (Rien iig want die verzette stiekem hun pion toen we niet keken). We zouden er 2 nachtjes blijven. Het werden er 4. De laatste avond nodigde Graeme ons uit zijn bedrijfterrein eens te bekijken. Met een overal en laarzen mocht ik voor het eerst een echte voetgeschakelde quadbike besturen. GEWELDIG!Riens overall die hij aangereikt kreeg leek niet echt groot genoeg, maar na enig wringen had ie 'm toch aan. Robyn en ik lagen bijna op de grond van het lachen en zelfs Graeme kon een smile niet onderdrukken. Rien niet echt zo. Hij moest als de hunchback of the Notre Dame rondlopen om zijn kruis te sparen 351 hectare en ik rijd in een overal tussen de schapen door op een quadbike! Elly eat your heart out! Al met al was het afscheid moeilijk en er werden wat traantjes gepinkt. Extra evil van mij om een kaart met lieve sarcastische woorden achter te laten (en een magneet die riep: ja ik ben sarcastisch en intelectueel, snap je)

Deel 2 komt deraan...

Ongelukken

Ik kan het verhaal met de politie encounters beginnen, maar ach.. spanning is goed voor je en bij het begin beginnen helpt.

Na de taferelen met pinguin uitzettingen was het tijd voor een minder gevaarlijke natuurfenomenen. Gelukkig hebben ze die hier genoeg. De Mouraki Boulders bijvoorbeeld. Ronde stenen op een strand vol prachtige schelpen. Het restaurant eiste 2 dollar voor het gebruiken van hun trap naar dit natuurverschijnsel. Ja daahaag, niet dus. Ik vond wel een bumpersticker in de souveniershop voor Amanda 'I love pinguins'. Als toetje volgde ik de lighthouse road naar boven voor nog meer zeeleeuwen en pinguins. Honger de bonger, eens een keer de lonely planet geraadpleegd. Die spraken van een must eat place genaamd fleur's. Ok dan, na lang zoeken eindelijk gevonden, was de prijs van een maaltijd ver boven ons budget. Lonely planet, smeer mijn billen! Hierdoor besloten we door te rijden naar Dunedin, met honger in de buik.

Honger gecombineerd met slecht weer en new zealands roadsign system. Bij het binnenrijden van de stad Dunedin ga je van 100km naar 50 binnen 30 meter. De binnenkomstweg naar Dunedin is steil bergafwaarts dus voordat ik van mijn respectabele 88km (ik word altijd ingehaald) naar 50km was, waren mijn wielen alweer 35meter verder dan het 50km bord. Normaal geen probleem, het bord staat een heel eind voor de daadwerkelijke bebouwde kom en ik was zeker niet de enige die nog geen 50 reed bij het passeren van het bord. Maar de lasergun was onvermijdelijk. 66km had ik gereden. Me van geen kwaad bewust ging ik netjes aan de kant toen er een flitsende politieauto achter mij verscheen. Toen de politieauto vervolgens weer opdook in mijn rijbaan, kreeg ik het warm. Shit, ze hebben mijn nummerplaat toch genoteerd, ze gaan me arresteren voor flashing some pinguins! Stress all around. Hoe hebben ze me zo snel gevonden? Ik voelde me niet happy toen ik over poolde en de motor afzette. Er kwam een vrouwelijke agente aan de bestuurderskant gelopen. tap tap op de raam, ik rol hem naar beneden. 'goodday madame, how your doing?' 'Thought I was doing fine officer, but apparently I was not'. 'Well, do you have any idea how fast you were going just now?' (How fast I was going? Is she serious?) 50 I would say, but then again you wouldn't pull me over for that.' '66k's you were doing just now. You don't have to answer this one, but why were you speeding just now?' (Omdat ik zat te kloten met mijn gear stick misssss) 'Because I was shifting back from 4 to free mam.' Ineens kijkt ze niet zo vriendelijk meer. 'You were driving in free downhill? That is very dangerous and irresponsible!' (shit hoe red ik me hier uit) No, i meant shifting from 4 to 3, you see, my gearstick is a bit sticky when it comes to shifitng back in 3.' Ze kijkt me een tijdje verdacht aan, maar het schijnt gelooft te worden. Er wordt gevraagd waar ik vandaan kom en om mijn rijbewijs. Dan laat ze me 5 minuten gaarkoken in de auto. En eerlijk gezegd was ik vooral blij dat het echt niet om de pinguins ging. Wanneer ze terugkomt vraagt ze me: 'Wat is hierop je rijbewijsnummer?' Ik staar slechts met open mond terug. Ben ik 26 uur vliegen verder zojuist aangehouden door een dutch cop off all things possible! Verdraaid. Helaas wilde ze een fellow dutchman niet matsen en is de schade 120 dollar. Dunedin moet veel goedmaken om het te fiksen. Maar niet vandaag want na een bezoek aan een japanner en een internetcafe wilde ik het liefst weer verdwijnen. Het was al laat en om de een of andere reden duurde het eeuwen voor we die avond een plek vonden om te slapen. Uiteindelijk een afgelegen bosweg gevonden waar ik z.s.m in bed dook. Ik had het wel even gehad met alles en wilde de volgende dag eens een dag rust van reizen. Helaas voor mij wilde Sara die dag nog 350 kilometer verder komen. Ik zei het 3tal gedag en nam een dag met mezelf in de wildernis, kaarten schrijven, gedachten ordenen en wandelen. Omdat ik zo stil was in de auto, zag ik ontzettend veel wilde dieren passeren, waarvan de meeste indruk achterbleef van een megagroot wild zwijn die nieuwsgierig aan de auto snuffelde. De andere encounter die indruk achterliet was van een 'enge man' die stopte met zijn auto waar ik stil stond. Voordat ik me allemaal rare dingen in mijn hoofd haalde, was hij al bij mij bestuurdersraam en keek een beetje sip. Hij was 1 van zijn jachthonden kwijt en mocht ik die zien, of ik de hond wilde enterntainen tot hij weer langskwam. Ik zei in ruil daarvoor dat als hij mijn (verzonnen) partner zag, of hij hem wilde vragen weer deze kant op te komen. Hij hoeft ten slotte niet te weten dat ik hier alleen sta. Nadat hij nog 2 maal terugkwam sipper kijkend, liet hij een riem achter, mocht ik hem die nacht nog horen. Geen hond en toen ik wakker werd ook geen riem meer, vreemd allemaal. Na mijn dag rust voelde ik me herboren en we hadden afgesproken elkaar in Te Anau weer te ontmoeten. Dat is een lange trip. Onderweg heb ik mijn boete betaald en nam ik lifters mee. De eerste lifter die ik trof was Lucien Wilk, een Brit met wortels in Israel, Ijsland en Denemarken. Zijn accent was zwaar maar ontracable. Hij begon zelf over zijn opvallende joodse neus (die mij eerlijk gezegd nog niet was opgevallen) en vermaakte me met zijn levensverhalen onder het rijden. Hij bleek ook couchsurfer. Enkele anekdoktes uit zijn wereldreis zijn zo sterk dat ik ze hier aan jullie doorgeef:

De whale trip that went badly wrong

In zijn reis door Australie besloten hij en 3 maten walvis te gaan spotten. Nu zwemmen walvissen niet zo dicht bij de kustlijn als in Nieuw Zeeland, dus zo'n boottocht duurt aanzienlijk langer. Na nog geen 15 minuten op zee ging het mis. Op deze boot was men vrij van upperdeck naar lowerdeck te wandelen. Op het moment dat Lucien dit doet, slaat een gigantische golf de boot de lucht in. Hij komt nogal ongelukkig terrecht en plopt zijn arm uit de kom (daar probeerde hij zich volgens mij nog mee vast te houden) dit is dus 15 minuten in de trip. Het personeel wil geen verantwoordelijkheid voor het verkeerd terugzetten van de schouder en raakt hem dus niet aan. Begrijpelijk misschien als ze zouden terug varen, maar 15 minuten van de kust af is geen reden terug te gaan. Dus moet Lucien 3 en een half uur op de boot met een arm uit de kom, waarbij hij bij elke golfslag het uitschreeuwt van de pijn. Daarbij zit hij nu vast op lowerdeck en wordt ook goed zeeziek. (waardeloze service, mocht dit amerika zijn was er allang gelaywert) Wanneer hij en zijn maten (die hierdoor ook een klotetrip hadden gehad) terugkomen aan wal, gaan ze zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. Normaal hebben ze daar een schouder weer teruggezet binnen 10 minuten, maar omdat hij zolang heeft rondgelopen terwijl hij uit de kom was, zijn alle spieren opgespannen. Het koste de dokters uiteindelijk 4 en een half uur (een martelgang voor patient) om zijn schouder terug te krijgen. En het belachelijkste van allemaal. Toen hij en zijn vrienden in mitella terug naar de walvisboot gingen, waren ze niet eens bereidt hun geld terug te geven. Toen werd Lucien ff link en zei de companie, ok JIJ krijgt je geld terug. Nee niks ervan, door jullie beleid heb ik een helltrip gehad, net zoals mijn vrienden die niks konden doen, dus iedereen geld terug! Uiteindelijk heeft iedereen zijn geld terug gehad, niet van harte. Dat bedrijf mag in zijn handjes knijpen dat ze er geen werk van hebben gemaakt. Wie de doktersrekening kreeg is mij onbekend.

De radiator psycho thief

Een ander avontuur in Australie. Lucien had er een auto gekocht en zocht, net als ik, mensen om mee te reizen en de kosten te delen. In dit verhaal was de auto gevuld met 4 mensen. 1 van deze mensen begon na 2 dagen perfect gedrag zijn ware aard te laten zien. Bezitterig, irritant, constant klagen over egoisterijen en boven al zag hij de auto als zijn eigendom. Na 2 weken was Lucien het zat en zei hem vriendelijk doch dringend in de volgende grote stad dat hier hun reis zou splitten. Zo gezegd zo gedaan. Ze gingen uit elkaar (de andere 2 mensen in de auto, die zich ook geergerd hadden aan hem moesten hier overstappen op een vliegtuig). Die nacht sliep Lucien in een backpackers, de auto voor de deur geparkeerd. In alle consternatie was hij zijn reservesleutel vergeten terug te vragen. De volgende ochtend vertrekt hij voor een lange ries verder. Er was niemand die vanaf hier een lift nodig had, dus hij moet dit stuk niemandsland alleen oversteken. Met genoeg benzine (extra vat op de achterbank) begon hij zijn reis. Rijden rijden rijden en wanneer hij uren van civilisatie is, in de desert ineens, sputter sputter en rook uit de moterkap. What the fuck? Bij het openen van de kap tot zijn schrik constateren dat de dop van de radiator verdwenen was. In de plaats een briefje met HAHA erop. zijn lifter had snachts met zijn reservesleutel de kap opengemaakt en de dop eraf gehaald en vervangen door een stukje plastic papier. Nu stond hij midden in de desert met een opgeblazen motor.

Yup, mijn lifter wist me te vermaken. Ik stel me zo voor dat die lifter thuis honderen radiator doppen aan de muur heeft hangen, naast natuurlijk de gebruikelijke onthoofde blondines.

Nadat ik hem in Invercargill had afgezet, reed ik verder, om zon 80 k's voor Te Anau 2 Duitse dames een lift te geven. Ze waren zo vriendelijk om me een vergoeding te geven die ik beleefd weigerde, maar den 2e keer graag aannam.

Benzine wordt hoe zuiderlijker hoe duurder. Sara en de rest gevonden en samen vertrokken we naar een DOC camping op de weg naar Milford Sound (look it up) Daar werden we levend opgegeten door de inmiddels bekende zandvlieg. Ik snakte ondertussen naar een douche. Ik had er al 6!! dagen geen meer gehad. Ik vulde mijn solardouche op, maar er was geen zon. Milford sound is wereldberoemd om zijn schoonheid, maar bij de locals nog veel meer om zijn insekten en 7 meter regenval per jaar! Douchen wordt lastig met die bijtende krengen. Wachten dan maar weer. We splitten op. Rien en Sara gaan de Kepler track lopen en Amanda heeft mij ingehuurd om haar rond te rijden. Ze wilde helemaal naar Milford dus dat deden we. Regen regen regen regen en nog veeeeel meer insekten. Een ware nachtmerrie van een campingplaag. Toch gedoucht, helemaal lekgestoken en de wind en regen maakte me een ijslolly toen ik weer eenmaal terug in de auto zat. Maar verkwikkend! De beruchte Homer tunnel bezorgde me angstige momenten (dat ding zit vol potholen!) en de wachttijd buiten werd gevuld door Kea's die probeerde de rubbers van mijn auto te vernielen. Eenmaal terug in Te Anau kocht ik een waterkoker op aanstekerpower voor 7,5 dollar voor onze koffieverslaafde en een afscheidscadeau voor Sara (deel 2 van de tomorrow series).

Wat ik daarna beleefde:

Amanda en ik hadden 4 dagen om in Queenstown te geraken. We deden het rustig aan en namen wat Doc campingsites mee onderweg. Veel L.O.T.R plekken daar. Een van die plekken was aan het mavora lake. De enige manier om aan deze camping te geraken is over 37 kilometer gravel. Maar het moest de moeite zijn. Na 2 dagen op deze camping, reden we weer terug over deze gravelweg. In de tussentijd was er een machine geweest die nieuwe gravelstenen had gespoten. Ik reed 80 waar er 100 was gegeven. Ik had het er niet zo op. En toen ineens, zonder waarschuwing, raakte 1 van de voorbanden in zon nieuwe plek gravel terrecht. Dat betekent 1 wiel voelt aan alsof het vloeibaar is. De auto begon te slippen en hij helde beangstigend veel over naar de zijkant. Ik wilde niet op de zij terrecht komen (dit bedenk je allemaal in splitsecondes) maar ik wist ook dat ik het stuur niet zomaar om kon gooien. Ook vol op de rem was geen optie, vanwege alle losse stenen op de weg. Ik kreeg de auto in zoverre weer onder controle dat ik kon terug remmen naar 55km zonder op de zij te gaan, met als opoffering dat de enige weg mogelijk nog de berm en de electriciteitspaal voor ons was. BAM! Ineens stonden we stil. Ik keek voor me zag zo snel niks, keek naast me naar Amanda, vroeg automatisch, are you okay? en ze kijkt me met grote angstogen aan. Ze zegt bijna mantrisch, ik had geen gordel om ik had geen gordel om ik had geen gordel om. Blijkbaar had ze net 3 seconden voor de slip haar gordel losgemaakt om iets uit de achterkant te pakken. Ze zat met haar voeten en handen totaal klaar om de klap op te vangen daar op de stoel naast me. Nu klinkt het grappig, maar toen dus niet. Ik stap uit, bereidt me voor op een overkoopbare auto en sein de auto achter ons dat ze door kunnen rijden. Niet nog meer pottekijkers voor mijn al gekrenkte trots. Wat raar, ik zie helemaal geen schade. Ja de nummerplaat is naar de mallemoeren, maar ik zie verder niks. Nog beter kijken. De bullbar zit wel erg dicht bij de bumper. Wacht eens even, de bullbar zit IN de grill! de bullbar had ons allemaal gered en ook de schade tot een minimum (samen met de betonnen paal) beperkt. De electrisiteitspaal had ons behoed van het schapenhek dat onder stroom stond. Geluk aan onze kant, al voelde het toen niet zo. De stieren in de wei achter ons gingen helemaal gek en dat was de druppel. SHUT THE FUCK UP! en ze waren waren allemaal stil. Alles in de auto die we net daarvoor hadden opgeruimd was door elkaar gegooid en het bed lag onderhand voorin. Spagetthi had zich door de gehele auto verspreidt en kwamen we weken daarna nog tegen. Ik trok een sigaret naar voren en amanda die 3 jaar geleden gestopt was vroeg er ook om een. Ik heb daarna zo goed als niet meer gerookt, maar die was echt nodig. Fuck geen nummerplaat meer en jawel net als we een dorp inrijden, een politieagent. Ik wachtte net zo lang to hij was afgeleid en ga dan zo casual mogelijk aan hem voorbij. De bullbar kreeg ik met eigen handen weer uit de grill en er is nu niks meer aan te zien. In Mossburn, de dear capital of the world, pikken we een britse lifter op, die we in Kingston weer laten gaan, want daar brengen we de nacht door. Kingston is een lief plaatsje 60k's van queenstown af. Geen enkele jamaicaan gezien Jeroen.

De volgende blog zal lang zijn maar brengt jullie helemaal up to date tot en met de dag dat ik het schrijf. Ik loop wat achter vanwege een heimwee dippie die weer helemaal is gefikst dankzij lieve locals en simpelweg vanwege het feit dat er veel gebeurd hier~!

tot snel!